DE

CAPUT PRIMUM

Scribit ad Timotheum b. Apostolus in epistola posteriore cap. 4. futurum esse tempus aliquando, cum homines a veritate quidem auditum avertent, ad fabulas autem convertentur. Id tempus advenisse nunc cernimus; Nam cum ex divinis literis, et veterum scriptorum monimentis per annos plus septuaginta inter catholicos et haereticos de fidei controversiis sit acerrime disputatum: nunc tandem Calviniani, verbi Dei et sapientissimorum Patrum auctoritate contempla, ad poëtarum fabulas convertuntur, et ex canticis, vel narrationibus partim fabulosis, partim impuris de dogmatibus fidei, gravissimisque religionis capitibus decernere non

verentur.

Ila nimirum par est, ut qui fontem aquae vivae dereliquerunt, fodiant sibi cisternas dissipalas: et pro divinis prophetarum oraculis poëtarum somnia, et fabulas meditentur, ut in reprobum sensum omnino se traditos toti orbi terrarum ostendant.

Et quamvis ejusmodi homines indigni sint, quorum ratio a viris gravibus ac praesertim catholicis habeatur, nec tam disputationibus refellendi,quam Hippocratis vinculis alligandi, et tanquam male sani helleboro curandi esse videantur: tamen ob scandalum parvulorum, qui verum a falso, et fucatum a sincero non sine labore discernunt, operae pretium esse duxi, brevi lucubratiuncula anonymo libello respondere.

Et quoniam libelli auctor ita suum opus contexuit, ut primum in romanum pontificem,quem Antichristum haberi cupit, canina eloquentia inveha tur, deinde quaedam ex Dante, Petrarcha et Bocacio adducat in medium, quae adversus eundem pontificem facere judicavit:postremo unam et quinquaginta satyras, non furore poëtico, sed rabie, ut dixi, canina in ipsum Christi vicarium Sixtum V. evomat: ego eodem ordine declamationem ejus adversus pontificem summum primo loco refellam, BELLARMINI Vol. IV P. II.

deinde Dantis, Petrarchae atque Bocacii, ad quos judices adversarius provocavit, apertissima testimonia contra ipsum proferam; ad extremum sententiam satyrarum ipsius, imperitiae et temeritatis coarguam,et levibus satyris unius obscuri hominis gravissima testimonia, atque exempla scripturarum opponam.

CAPUT II.

Sed jam ad rem aggredientes, inscriptionem famosi libelli paulisper inspiciamus. Avviso piacevole dato alla bella Italia da un nobile giovane francese. Huc tandem haereticorum impietas dela. psa est, ut res maxime serias atque tristissimas,et omni lachrymarum fonte plangendas.jucundae narrationis, et tamquam amicae confabulationis materiam faciant. Quid enim miserius, quid luctuosius, quid atrocius christiana pietas audire poterat,quam a perditis quibusdam hominibus gladio linguae ita proscindi Christi vicarium, ut eae verborum conlumeliae in ipsum sine ullo pudore jaciantur, quae vix in vilissima quaeque mancipia convenirent?

Et tamen hae contumeliae, vel blasphema potius atque impia maledicta, ita nonnullis jucunda visa sunt, ut eo titulo ornandas putaverit, Avviso piacevole. Ila nimirum Calviniani paulatim athei fiunt, de religione jocum, et de controversiis fidei ludicras declamatiunculas faciunt; Laetantur cum male fecerint, et exultant in rebus pessimis.

Dato alla bella Italia. Invidebas videlicet Italiae suam pulchritudinem, quae in eo potissimum sita est, ut nullius haeresis maculis, nulla schismaticorum colluvione foedetur, et ea caussa fuit, cur italica lingua, non latina scriberes (nisi forte, quod facile suspicari possumus, latinas literas igno. rabas) ut eorum Italorum, qui latinae linguae expertes sunt, piam fidem corrumperes.

Videbat nimirum Satanas innumerabiles in Italia homines esse de numero eorum, quos (ut sanctus

2