PATROLOGIÆ CURSUS COMPLETUS, SEU BIBLIOTHECA UNIVERSALIS, INTEGRA, UNIFORMIS, COMMODA, OECONOMICA, OMNIUM SS. PATRUM, DOCTORUM SCRIPTORUMQUE ECCLESIASTICORUM, SIVE LATINORUM, SIVE GRÆCORUM, QUI AB EVO APOSTOLICO AD TEMPORA CONCILII TRIDENTINI (ANNO 1216) PRO LATINIS, ET CONCILII FLORENΤΙΝΙ (ΑΝΝ. 1439) PRO GRÆCIS FLORUERUNT : RECUSIO CHRONOLOGICA OMNIUM QUE EXSTITERE MONUMENTORUM CATHOLICE TRADITIONIS PER QUINDECIM PRIMA ECCLESIÆ SÆCULA ET AMPLIUS, JUXTA EDITIONES ACCURATISSIMAS, INTER SE CUMQUE NONNULLIS CODICIBUS MANUSCRIPTIS COLLATAS, PERQUAM DILIGEN- TRADITIONEM ECCLESIASTICAM POLLENTIBUS, AMPLIFICATA; DUCENTIS ET AMPLIUS LOCUPLETATA INDICIBUS AUCTORUM SICUT ET OPERUM, ALPHABETICIS, CHRONOLOGICIS, STATI- EDITIO ACCURATISSIMA, CÆTERISQUE OMNIBUS FACILE ANTEPONENDA, SI PERPENDANTUR CHARACTERUM NITIDITAS, SERIES LATINA PRIOR. IN QUA PRODEUNT PATRES, DOCTORES SCRIPTORESQUE ECCLESIE LATINE A TERTULIANO AD INNOCENTIUM III: ACCURANTE J.-P. MIGNE, Bibliothecæ Cleri universæ, SIVE CURSUUM COMPLETORUM IN SINGULOS SCIENTIÆ ECCLESIASTICÆ RAMOS EDITORE. PATROLOGIÆ TOMUS LXXII. JOANNES PAPA III, S. MARTINUS, BRACARENSIS EPISC., S. GERMANUS, PARISIENSIS EPISC., TOMUS UNICUS. DIVINITY SCHOOL PARISIIS, APUD GARNIER FRATRES, EDITORES ET J.-P. MIGNE SUCCESSORES, 1878 JOANNIS III, BENEDICTI I SUMMORUM PONTIFICUM OPERA OMNIA. INTERMISCENTUR S. MARTINI, S. DOMNOLI, S. VERANI, S. AUNARII, S. LEANDRI, LICINIANI, SEDATI, MARII, JOANNIS ARELATENSIS ILLUSTRATÆ SUNT, NECNON SANCTI GERMANI PARISIENSIS EPISCOPI S. RADEGUNDIS, S. ARIGII, FLORIANI, JOANNIS BICLARENSIS, VITAM MONASTICAM PROFESSORUM AC DEMUM COGITOSI, ANTONINI PLACENTINI, LUCULENTII, ANONYMI SCRIPTA QUE EXSTANT UNIVERSA AD S. GERMANI OPUSCULA IN APPENDICIS VICEM ACCEDENTIBUS PRETIOSISSIMIS ANTIQUÆ LITURGIÆ TOMUM CLAUDIT SYNTAGMA LEGUM DECRETORUMQUE SELECTORUM QUIBUS SIVE REGES SIVE IMPERATORES, SEXTO APUD GARNIER FRATRES, EDITORES ET J.-P. MIGNE SUCCESSORES, 1878 Expositio brevis antiquæ liturgiæ Gallicanæ. 83 Appendix ad opera S. Germani, varia monumenta liturgica continens, inter quæ principem locum obtinet Mabillonii opus de liturgia Gallicana 99 SEXT SÆCULI SUPPLEMENTUM. Syntagma decretorum, præceptionum ac edictorum præcipuorum, quibus sive imperatores sive reges scse rebus ecclesiasticis ingesserunt. Clichy. Ex-typis Paul Dupont, 12 via dicta Bac-d'Asnières (1706, 2-8). Ibid. ANNI DOMINI DLX-DLXXII*, JOANNES PAPA III. (Mansi, Collect. Concil.) VITA JOANNIS III, Ex Libro Pontificali. (NOTA. Labbæo esse tribuendum quidquid, uncinis ( ) conclusum, non cod. Lucensi nominatim tribuitur.) Joannes (a) natione Romanus de patre Anastasio illustri [Cod. Luc., illustrio], sedit annos duodecim NOTE SEVERINI BINII. (a) Die 27 mensis Junii, anno Christi Redemptoris 559, qui est Justiniani imperatoris 33, in locum Pelagii subrogatus fuit Joannes hujus nominis papa tertius, postquam sedes apostolica tribus mensibus et viginti quinque diebus pastore orbata et viduata fuisset. His temporibus Theodomirus, post filium suum in transportatione reliquiarum sancti Martini miraculose sanatum, ab Arianismo ad fidem catholicam est conversus. Gens Pictorum, in Britannia insula commorantium, per sanctum Columbantum ad fidem Christi perducta fuit (Beda de Gestis anglicis, libro in cap. 4). Belisarius anno 3 pontificatus Joannis ■ in suspicionem conjurationis adductus, a Justiniano imperatore, omnium scriptorum testimonio, in ordinem redactus fuit; eamque suæ impietatis pœnam incurrit, de qua supra dixi in notis ad Vitam Silverii, quem ille innocentem injuste relegaverat. Post obitum Childeberti regis, Clotarius germanus illius frater exsilii bellum dictaret, visibili ictus plaga ex hac vita excessit. » Quando nimirum annis triginta octo et mensibus octo imperium administrasset. Corrupticolæ sive Severiani, et Aphthardocitæ sive Incorruptibiles, qui erant duarum Eutychianarum sectaram diversi sectarii, his temporibus inter se confligebant. Corrupticolæ affirmabant (quod hæreticum est) Christum habuisse carnem corruptibilem et passionibus ex necessitate obnoxiam, ut nequaquam se ab his liberum reddere potuerit. Aphthardocitæ contra docebant Christi carnem (quod non minus erroneum est) sua natura incorruptibilem et passionum expertem fuisse, tamen quando volebat, eam passionibus subjicere potuisse. Horum de incorruptione venenosam sententiam Justinianus non tantum imbibit, sed etiam inconsulta sententia episcoporum, edicto publico, ut refert Evagrius lib. JV cap. 38, stabilivit et confirmavit; ita ut exsilii pœ regnum accepit; ejectisque filiabus Childeberti, so- B nam incurreret quisquis contra suam hac de re opi lus totius Francici regni monarchia potitus fuit. Hic cum Parisios venisset, ibique repente in morbum incidisset, ideo quod sanctum Germanum ejus civitatis episcopum contempsisset, per ejusdem sancti Germani contactum miraculose sanitatem recuperavit (Fortunatus in Vita sancti Germani apud Surium, etc.). Rex compluribus delictis obnoxius, ob incestas nuptias a Nicetio Trevirensi, quem relegaverat sæpe monitus et excommunicatus, obiit. Defuncto illo, quatuor illius filii, nempe Charibertus, Chilpericus, Guntheramus et Sigebertus regnum vicissim inter se partiti fuerunt, anno post natum Christum 563 [imo 561, aut 562], postque obitum Clodovei regis 51. Justinianus imperator, qui se divinis rebus plus nimio immiscuit, quique pontificium munus inferendis legibus ecclesiasticis, iisque exigendis, et in relegandis episcopis, sibi arroganter assumpsit, cum hæreticis velamento pacis et concordiæ familiarius quam oportebat agere consuevit, a Theodoro illo nequissimo Cæsaræ Cappadociæ archiepiscopo Ori- C genista et occulto Eutychiano, in errorem Aphthardocitarum sive incorruptibilium justo Dei vindicis permissu inductus, et specioso Incorruptibilis nomine deceptus, exsecrabilem et detestabilem hæresim in ecclesiam induxit, eorumque, quibuscum liberius vivebat, venena pestilentissima imbibit. Resistentem suæ sententiæ Eutychium Constantinopolitanum episcopum exsiliis multavit: cumque «Anastasii, inquit Nicephorus lib. xvii cap. 31, sacerdotumque ejus, qui eodem cum illo ardore flagrabant, nionem sentiret. Nullo metu exsilii aut mortis prohibente, Anastasius Antiochiæ episcopus edicto imperatoris contradixit. Justinianus eum sine dubio gravi pæna relegationis punivisset, nisi ultione divina percussus, in proposito suo exsequendo morte præventus fuisset. Facti hujus turpissimi illum in extremis pœnituisse, atque Eutychium, quem relegaverat, ab exsilio revocari mandasse, non citra probabilitatem a plurimis asseritur ex eo, quod sanctus Gregorius papa una cum Patribus synodi vi aliisque pluribus eum nominet imperatorem piæ memoriæ, quando illius alibi mentionem facit. Ut ut sit, non immerito respuit Ecclesia illa Justiniani scripta et constitutiones, quas de usuris, ecclesiis, personisque ecclesiasticis arroganter nimis edidit. Suidas tradit illum litterarum imperitum ac plane analphabetum fuisse. Quod si verum est, affirmari debet, quod sicut Triboniani fuerunt leges civiles, ita etiam Theodori Cæsariensis fuerint illa scripta atque edicta de fide, quæ sub nomine Justiniani vulgata leguntur. Justinus ex sorore Justiniani nepos, prout illi Eutychius episcopus ante triennium prædixerat, defuncto Justiniano successit: insignia imperii non prius accepit, quam ad templum progressus pias preces fudisset. A patriarcha Joanne benedictus, coronatus, et in solio collocatus, absolutis acclamationibus ad populum orationem habuit, ante cujus initium frontem signo crucis obsignavit. De fide catholica edictum edidit. Quæ sane maxima laude digna forent, si non admodum in voluptatibus • Auctoribus quos in hoc tomo recudimus, locum ante Gregorium Turonensem vindicabat ordo chronologicus: quia vero paucis tantum annis ab illo distabant, justumque poterat ex ipsius operibus incunctanter coalescere volumen, cum plerisque aliorum opusculis nonnisi per longas investigationnm vel transcriptionum ambages potiri liceret, sanctum Episcopum præponere non dubitavimus, licentiæ dubio procul innocure facilem apud lectores veniam habituri. EDIT, PATROL. LXXII, 1 388 |