DE POULPIQUET DE BRESCANVEL

MISERATIONE DIVINA ET S. SEDIS APOSTOLICE GRATIA

CORISOPITENSIS EPISCOPUS,

CLERO CORISOPITENSI

SALUTEM ET BENEDICTIONEM.

I quilibet Christianus, ita pronuntiante Domino, debeat semper orare, et non deficere, sed clamare ad Deum die ac nocte (1); quantò magis Ecclesiæ ministri, quorum juge officium est, ut fidelium vota, sacrificia, preces ad thronum gratiæ deferant, et iratum peccatoribus Numen exarmare conentur? Hoc vobis divinitus injunctum munus, dilectissimi Fratres, quàm honorificum sit, et grande, et necessarium, apprimè intelligitis vobisque ideo nihil sanctius illâ universali et Apostolicâ consuetudine, quæ jam à pluribus seculis in expressam legem versa, Clericos omnes sacris initiatos Ordinibus ad Horarum Canonicarum recitationem astringit.

Etsi tamen in. cuncto Christiano orbe lex eadem, non idem ubique legem adimplendi modus, non iidem ab initio diversis Ecclesiis præscripti ritus, nec una et immutabilis precandi forma : sed divinâ providente Sapientiâ, quæ disponit omnia suaviter (2), divini Officii ordinem, ut variis accommodaretur temporibus et locis, successorum suorum judicio Apostoli permiserunt. Unde Gregorius Magnus Au

(1) Luc. XVIII. 1 et 7. - (2) Sap. VIII. 1.

Hiemalis. COR.

a

pro

gustino, à se in majorem Britanniam ad prædicandum misso, et de liturgia apud Anglos, ut videtur, instituenda sciscitanti, sic respondebat : « Novit fra» ternitas tua Romanæ Ecclesiæ consuetudinem, in » qua se meminit enutritam : sed mihi placet ut sive » in Romana, sive in Galliarum, sive in qualibet Ecclesia aliquid invenisti quod plus omnipotenti Deo possit placere, in Anglorum Ecclesia, quæ adhuc » in fide nova est, infundas. Non enim pro locis res, » sed rebus loca nobis amanda sunt. In singulis » ergo quibusque Ecclesiis, quæ pia, quæ religiosa, » quæ recta sunt elige (1). » Quibus verbis præstantissimus ille Pontifex apertè innuit, unitati et decori Ecclesiæ sacrorum rituum varietatem aut novitatem per se non officere (2): atque adeo in his omnino sequitur regulam à sancto Augustino traditam «< ut quæ non sunt contra fidem, neque contra bonos » mores, et habent aliquid ad exhortationem vitæ melioris, ubicumque institui videmus, vel instituta cognoscimus, non solùm non improbemus, sed » etiam laudando, et [si fieri possit] imitando, secte» mur (3).

(1) Lib. XII, Epist. xxx1, ad iij Aug. interrogationen: Cur cum una sit fides, sunt Ecclesiarum consuetudines tam diverse?

(2) Nempe, ut egregiè ait S. August. Epist. xxxvi, n. 22. Omnis pulcritudo Filiæ Regis intrinsecus: illæ autem observationes quæ variè celebrantur, nedum aliquid de ipsius venustate detrahant, in eleganti ejus veste intelliguntur, quam versicolorem Propheta depinxit. (Ps. XLIV. 10 et 15.)

(3) Epist. Lv, n. 34. His antiquior Tertullianus, (initio lib. de velandis Virgin.) Regula fidei, inquit, sola irreformabilis. Cetera jam disciplinæ admittunt novitatem. In institutis humanis nihil sine ætate, et omnia tempus expectant.

Innumera alia sanctorum Patrum in eamdem sententiam exstant testimonia, à quibus referendis abstinemus, ne simus prolixiores. Quibus in optimo firmati proposito, necnon exemplo imprimis moti tum illustrissimæ Sedis metropolitanæ, tum aliarum omnium Turonensis provinciæ diœcesium, (quæ nobis hac in re cum universis penè Galliarum Ecclesiis jam pridem præiverunt) novum Breviarium, Fratres dilectissimi, vobis offerimus: et tantò quidem lætiori affectu, quantò firmiori spe in Domino confidimus, hoc pastoralis nostræ sollicitudinis pignus singulis vestrum gratissimum fore, et acceptissimum. Est enimvero rerum delectu et ordine conspicuum; novum Officiis ecclesiasticis afferet splendorem, abundeque vobis suppeditabit, quidquid ad excitandam et erudiendam fidem aptissimum, quidquid ad fovendam et accendendam caritatem efficacissimum exoptari potest.

Itaque pro jure Nobis ad Ecclesiæ nostræ regimen divinitus collato, cui et in re præsenti optima legum interpres, antiquissima consuetudo suffragatur, Breviario Romano proprium substituimus. In quo si quid novi occurrere videatur, illud ipsum plerumque vel ad honorem spectat alicujus Sancti prisco diœcesis cultu commendabilis, vel illos venerabiles ritus exhibet, quos primùm in persolvendis Horis Canonicis patres nostri sequi consueverant (1). Et

"

(1) SS. Lazarus, Victor Massil. Clarus Nannet. Eligius, Maclovius, Columbanus, Rochus et alii plurimi, qui Parisiis adhuc vel Turonis honorantur, in antiquo Cornubiæ Breviario habebant

illi quidem ritus jam in omnibus hujus regni Ecclesiis quæ propria Breviaria de novo ediderunt, fere similiter observantur. Inter hæc autem Breviaria cùm emineat Parisiense, per Gallias vulgatissimum, in Turonensem quoque Metropolim invectum, et paulò minùs quàm alia quædam à Romano discrepans, illud juxta recentem et diligenter emendatam editionem adoptandum censuimus; nostrum tamen ita facientes, ut sublatis Festis atque Officiis diœcesi Parisiensi propriis, ea quæ moris sunt apud nos in locum suffecerimus.

Jam quàm uberem, quàm multiplicem fructum ex hoc Breviario nostro sitis percepturi, generali ipsius dispositione diligenter inspectâ, conjicere poteritis.

Primùm, juxta veteris Galliarum Concilii præscriptum (1), cui et sancti Benedicti Regula consonat, Psalmi prolixiores in plures Doxologias divisi sunt, et omnes semel in singulis hebdomadibus assiduè recitantur, Deinde Lectiones è libris sacræ Scripturæ historicis, moralibus, propheticis desumptæ sic ordinantur, ut quod in omni Scriptura divinitus inspirata magis utile est ad docendum, ad corripiendum,

:

Officia et aliquorum ex iisdem Sanctis nomina etiam nunc leguntur in Proprio Sanctorum diœcesis Leonensis, ex antiquiore hujus Ecclesiæ Breviario transcripta. Hæc autem omnia in Cornubia sublata sunt anno 1642, jam vigente Breviario novo, id est Romano, ut indicat libellus eodem editus anno, sic inscriptus: Proprium Sanctorum insignis Ecclesiæ Corisopitensis. — De antiquitate illorum levis in se momenti rituum, quibus propria Galliarum Breviaria à Romano differunt, vide opus cui tit. Conférences de La Rochelle.

(1) Conc. Narbon. an. 689, can. 2,