Salvasti enim nos de affli- manus nostras ad deum alié géntibus nos, * & odientes nos confudifti. Divifio Pfalmi 43. IN Deo laudabimur totâ * & in nómine tuo confitebimur in séculum. Nunc autem repulisti, & confudifti nos; *& non egredieris, Deus, in virtútibus noftris. Avertisti nos retrorsùm post inimicos nostros; * & qui odérunt nos, diripiébant fibi. Dedisti nos tanquam oves escárum, * & in géntibus dispersifti nos. Vendidisti pópulum tuum fine prétio, * & non fuit multitúdo in commutatiónibus eórum. Posuisti nos oppróbrium vicinis noftris, * subsannatióne & derísum his qui sunt in circúitu noftro. Posuisti nos in fimilitudinem géntibus, * commotiónem cápitis in pópulis. Totâ die verecundia mea contra me est ; * & confufio faciéi meæ coopéruit me, A voce exprobrantis & obloquentis, à fácie inimíci & perfequentis. Hæc omnia venérunt super nos; nec oblíti sumus te, * & iníquè non égimus in testa mento tuo. Et non receffit retrò cor nostrum, * & declinasti sémitas noftras à via tua; Quóniam humiliasti nos in loco afflictiónis, * & coopéruit nos umbra mortis. Altera divisio Pfalmi 43. fumu nomen Dei noftri, * & fi expándimus Pars Verna. num: Nonne Deus requiret ista?* ipse enim novit abscóndita cordis. Quóniam propter te mortificámur tota die, * æstimáti fumus ficut oves occifiónis. Exurge, quare obdormis, Dómine? * exurge, & ne repellas in finem. Quare faciem tuam avertis? * oblivisceris inópiæ nostræ & tribulatiónis noftræ ? Quóniam humiliára est in púlvere ánima nostra, * conglutinatus est in terra venter nofter. Exurge, Dómine, adjuva nos; * & rédime nos propter nomen tuum. AD TERTIAM. Pfalmus 39. Xpectans expectávi Dóminum * & intendit mihi. E , Et exaudívit preces meas; * & eduxit me de lacu misériæ, & de luto fæcis. Et státuit super petram pedes meos, * & direxit gressus meos. Et immifit in os meum cánticum novum, * carmen Deo noftro. Vidébunt multi, & timebunt; * & sperábunt in Dómino. Beátus vir cujus est nomen Dómini spes ejus, * & non respexit in vanitátes & insanias falfas. Multa fecifti tu, Dómine Deus meus, mirabília tua ; * & cogitatiónibus tuis non eft qui similis fit tibi. E Justitiam tuam non abscondi in corde meo: * veritátem tuam & falutáre tuum dixi. Non abscondi misericórdiam tuam & veritátem tuam à concílio multo. Tuautem, Dómine, ne longè fácias miferatiónes tuas à me: * misericórdia tua & véritas tua femper susceperunt me. Quóniam circumdedérunt me mala, quorum non eft númerus; * comprehendérunt me iniquitates meæ, & non pótui ut vidérem. Multiplicátæ sunt super capillos cápitis mei; * & cor meum derelíquit me. Compláceat tibi, Dómine, ut éruas me: * Dómine, ad adjuvandum me réspice. Confundantur & revereantur fimul, qui quærunt ánima meam, * ut auferant eam. Convertantur retrorsum, & revereantur, qui volunt mihi mala, Alienáti funt peccatóres à vulva, erravérunt ab útero: * locúti funt falfa. Furor illis fecundum fimi litúdinem serpentis : * ficut áspidis surdæ, & obturantis aures fuas; Quæ non exáudiet vocem incantantium, * & venéfici incantantis sapienter. Deus cónteret dentes eórum in ore ipfórum : * molas leónum confringet Dóminus. Ad nihilum devénient tanquam aqua decurrens : * intendit arcum suum donec infirmentur. Sicut cera quæ fluit, aufe rentur: * supercécidit ignis, & non vidérunt solem. Priusquàm intelligerent spi næ veftræ rhamnum ; * ficut viventes, fic in ira absorber cos, Lætábitur justus cùm víde- moriále tuum in generatiónem rit vindictam : * manus fuas & generatiónem. lavábit in sanguine peccatóris. Et dicet homo: Si útique eft fructus justo, * útique eft Deus júdicans eos in terra. AD SEXТАМ. Pfalmus 101. Omine, exaudi oratiónem meam clamor meus ad te D véniat. ; 28 * A voce gémitûs mei* adhæfit os meum carni meæ. Símilis factus sum pelicáno folitúdinis: * factus sum sicut nycticorax in domicílio. Vigilávi, & factus fum ficut passer solitárius in tecto. Totâ die exprobrábant mihi inimíci mei, * & qui laudábant me, adversùm me jurábant. Quia cinerem tanquam panem manducabam, & potum meum cum fletu miscébam, A fácie iræ & indignatiónis tuæ ; * quia élevans allisisti me. Dies mei ficut umbra declinavérunt; * & ego ficut fænum árui. T Divifio Pfalmi 101. exurgens miferéberis Sion, * quia tempus miserendi ejus, quia venit tempus; Quóniam placuérunt fervis tuis lápides ejus, * & terræ ejus miferebuntur. Et timébunt gentes nomen tuum, Dómine, * & omnes reges terræ glóriam tuam; Quia ædificávit Dóminus Sion, * & videbitur in glória sua. Refpexit in oratiónem humilium, * & non sprevit precemeórum. Scribantur hæc in generatióne áltera: * & pópulus qui creábitur, laudábit Dóminum; Quia profpexit de excelfo sancto suo : * Dóminus de cœlo in terram afpexit; Ut audíret gémitus compeditórum, * ut fólveret filios interemptórum; Ut annuntient in Sion nomen Dómini, * & laudem ejus in Jerúsalem, In conveniendo pópulos in unum, & reges, * ut sérviant Dómino. Respondit ei in via virtútis fuæ: * Paucitátem diérum meórum núntia mihi. Ne révoces me in dimídío diérum meórum: * in generatiónem & generatiónem anni tui. Altera divisio Pfalmi 101. Nítio tu, Dómine, terram fundafti: * & ópera mánuum tuárum funt cæli, Ipsi peribunt; * tu autem Tu autem, Dómine, in æternum pérmanes; * & me- pérmanes: Et omnes ficut vestimentum niam non eft qui ádjuvet. veterascent; * & ficut opertórium mutabis eos, & mutabuntur. 1 Tu autem idem ipse es, * & anni tui non deficient. Fílii servórum tuórum habitabunt; * & semen eórum in féculum dirigétur. AD NONAM. Circumdedérunt me vítuli multi: * tauri pingues obsedé funt me. : Aperuerunt super me os suum, ficut leo rápiens & rugiens, Sicut aqua effúsus sum, * & dispersa sunt ómnia ossa mea. Factum eft cor meum tanquam cera liquescens* in mé Eus, Deus meus, ré- dio ventris mei. Dipice in me quare me Aruit tanquam testa virtus dereliquisti ? longè mea, & lingua mea adhæfit faucibus meis; * & in púlve rem mortis deduxifti me. à salúte mea verba delictórum meórum. Deus meus, clamábo per diem, & non exáudies; * & noEte, & non ad infipiéntia mihi. Tu autem in sancto hábitas, * laus Ifrael. In te speravérunt patres noAri: * speravérunt, & liberasti cos, Ad te clamavérunt, & falvi facti funt: * in te speravé runt, & non funt confufi. Ego autem sum vermiş & non homo; * oppróbrium hóminum, & abjectio plebis. Omnes videntes me, deriférunt me: locúti sunt lábiis, & movérunt caput. Sperávit in Dómino, eripiat eum ; * salvum fáciat eum, quóniam vult eum. Quóniam tu es qui extraxisti me de ventre; * spes mea ab ubéribus matris meæ. In te projectus fum ex útede ventre matris meæ ro: Deus meus es tu. Quóniam circumdedérunt me canes multi; * concilium malignantium obfédit me. Fodérunt manus meas & pedesineos: * dinumeravérunt ómnia ossa mea. Ipsi verò confideravérunt & inspexérunt me : * divisérunt fibi vestimenta mea, & fuper veftem meam misérunt fortem. Tu autem, Dómine, ne elongáveris auxílium tuum à me: ad defenfiónem meam cónfpice. Erue à frámea, Deus, ánímam meam, * & de manu canis únicam meam. Salva me ex ore leónis, * & à córnibus unicórnium humi litátem meam. Narrabo nomen tuum frátribus meis: * in médio ecclé fiæ laudábo te. Ο Altera divisio Pfalmi 21. Vi timétis Dóminum, laudáte eum : * universum semen Jacob, glorificáte eum. • Tímeat eum omne semen Ifrael; * quóniam non sprevis seque defpexit deprecatiónem Pauperis. Nec avertit fáciem fuam à me; * & cùm clamárem ad eum, exaudívit me. Apud te laus mea in ecclésia magna: * vota mea reddam in conspectu timéntium eum. Edent páuperes, & faturahuntur; & laudabunt Dóminum qui requirunt eum : * vivent corda eórum in séculum féculi. Reminiscentur & convertentur ad Dóminum univerfi fines terræ. Et adorábunt in conspectu ejus universæ famíliæ géntiū; Quóniam Dómini est regnum, * & ipfe dominabitur géntium. Manducavérunt & adoravérunt omnes pingues terræ: * in conspectu ejus cadent omnes qui descendunt in terram. Et ánima mea illi vivet; * & femen meum sérviet ipfi. Annuntiábitur Dómino generátio ventúra ; * & annuntiábunt cæli juftitiam ejus pópulo qui nascétur, quem fecit Dóminus. AD VESPERAS. Ant. 4. A. Supra dorsum. Pfalmus 128. Æpè expugnavérunt me à juventúte mea, * dicat nunc Ifrael. S Sæpè expugnavérunt me à juventúte mea; * étenim non potuérunt mihi. Supra dorfum meum fabricavérunt peccatóres: * prolongavérunt iniquitátem fuam. Dóminus justus * concidit services peccatórum. Confundantur & convertan tur retrorsùm * omnes qui odérunt Sion. Fiant ficut fænum tectόrum, quod, priusquàm evellátur, exáruit: De quo non implévit manum fuam, qui metit ; * & finum suum, qui manípulos cólligit. Et non dixérunt qui præteríbant: Benedictio Dómini fuper vos: * benedíximus vobis in nómine Dómini. Ant. Supra dorfum meum fabricaverunt peccatóres: prolongavérunt iniquitátem fuam, Ant. 2. D. Posuisti. Pfalmus 138. Omine, probasti me, & Dogie gnovifti feffiónem meam, & refurrectiónem meam. Intellexisti cogitatiónes meas de longè: * fémitam meam, & funiculum meum inveftigasti. Et omnes vias meas prævidifti, quia non eft fermo in lingua mea. Ecce, Dómine, tu cognovisti ómnia, novíssima & antiqua : * su formaftime, & posuisti super me manum tuam. Mirabilis facta est sciéntia tua ex me: * confortáta eft, & non pótero ad eam. Quò ibo à spíritu tuo ? * & quò à fácie tua fúgiam? Si ascéndero in cœlum, tu illices: fi descéndero in infernum, ades: Si fúmplero pennas meas diluculo, & habitávero in extrémis maris; Etenim illuc manus tua de |