inter et corpus aliquid interesse suspicantes; quasi corpus sit animae proprium, quod cerni non possit; caro autem ruptibilem : ἐν δὲ τῇ ἀναστάσει κολληθήσεται ἡ σὰρξ τῇ ψυχῇ, καὶ ἔσται ψυχή· ἥτις κολληθεῖσα τῷ κυρίῳ ἐν τῇ καθολικῇ ἀναστάσει γίνεται ἓν πνεῦμα, καὶ γίν νεται τὸ σῶμα πνευματικόν· ubi τὸ σῶμα πνευματιxóv idem sonat ac caro spiritualis, cujus nempe mutatae sunt qualitates. Nam si caro post resurrectionem adhaeret animae, et fit corpus spirituale, ergo resurgit caro, et fit caro spiritualis, nihilque aliud interest corpus inter et carnem, quam quod interest carnem inter et carnem, corpus et corpus, habita varii ejus status ratione. His praemissis facile intelligetur, quid sibi voluerit Origenes in iis contextibus infra ab Huetio, et supra ab Hieronymo et Methodio allatis. Quod enim ait: » ›fugere se nostrorum carnes: necesse esse, ut in resurrectione carne nudemur: nec easdem carnes resurrecturas, « etc., id intelligit de carne corruptibili, et infirmitatibus adhuc obnoxia, quam sic acceptam, videlicet in iisdem infirmitatibus, nullaque in melius facta mutatione, resurrecturam esse negat: sed hanc ipsam, mutatis qualitatibus, in incorruptione, in virtute et in gloria resurrecturam esse pronuntiat. Haec est constans Origenis opinio, quam apertis verbis exponit lib. III. περὶ ἀρχῶν, cap. 6. num. 5. et 6., et lib. III. contra Celsum num. 42. Εἴπερ δυνατὸν ἀμείβειν ποιότητας τὴν ὑποκειμένην πάσαις ποιότησιν ὕλην· πῶς οὐ δυνατὸν καὶ τὴν σάρκα τοῦ Ἰησοῦ ἀμείψασαν ποιότητας γεγονέναι τοιαύτην, ὁποίαν ἐχρῆν εἶναι τὴν ἐν αἰθέρι καὶ τοῖς ἀνωτέρω αὐτοῦ τόποις πολιτευομένην, οὐκέτι ἔχουσαν τὰ τῆς σαρκικῆς ἀσθενείας ἴδια; His adde, quae leguntur lib. I. de resurrect. et in Psalm. XVI. Confer. etiam quae habentur lib. II. et IV. de resurrectione, lib. I. περὶ ἀρχῶν cap. 10., lib. IV. contra Gelsum num. 15., lib. V. contra Celsum num. 17. 18. 19. 20. 21. 22, 23. lib. VI contra Cels. num. 29., in Psalm. Ι. vers. 5., et lib. XXVIII. in Jesaiam prophetam, et ex singulorum locorum accurata collatione fateberis, nihil il sit externum illud, quod oculis usurpatur. Adversus eundem errorem auctoritate Methodii pugnat Anastasius Sinaita Contemplat. Anagog. libr. 11. Nec alio videtur spectare Epiphanii adversus Origenem querela Haer. 64. cap. 4. Τὴν τῶν νεκρῶν, inquit, ἀνάστασιν ἐλλιπῆ ποιεῖται, πὴ μὲν λόγῳ παριστῶν ταύτην, πὴ δὲ ἐξαρνούμενος τελεώτατα, ἄλλοτε δὲ καὶ μέρος ἐξ αὐτῆς ἀνίστασθαι et illa Vincentii Bellovacensis Speculi doctrinal. libr. 18. cap. 43., cum veram ait resurrectionem carnis Origenem negasse. Non satis autem intelligitur, quid sibi voluerit Theophanes Cerameus, cum scripsit Homil. 22. 'Ex μévτοι τοῦ εἰπεῖν, ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὑτοῦ;“ ἐπιστομίζεται ἡ παρὰ τοῦ ἐπωνύ μου τῆς ὀργῆς Ωριγένους πεπλασμένη ἀνάστασις. Non semel id ipsum asseverasse, quod proxime commemorati scriptores objiciunt, fatendum quidem est: puta libr. 2. лɛì άozov, cap. 3. num. 2. >> Mira ergo ratione, «< inquit, » sanctus Apostolus ad generalem primam caussam respiciens materiae corporalis, cujus materiae animae usum semper habent in qualibet qualitate positae, nunc quidem carnali, postmodum vero subtiliori et puriori, quae spiritualis appellatur, necesse 2) est, ait, corruptibile hoc induere corruptionem, « etc., et in Catena Corderiana in Psalm. CXIX, 25. Νῦν μὲν ἐκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχὴ, καὶ γέγονε σάρξ· ἐν δὲ τῇ ἀναστάσει κολληθήσεται ἡ σὰρξ τῇ 3) ψυχῇ, καὶ ἔσται ψυχή· ἥτις lis inesse, quod Catholico de resurrectione dogmati non possit aptari, si modo quasdam exceperis quaestiunculas, quas luxurians Origenis ingenium curiosius, persequens, paulo longius prosequitur. Nam aliquando ita carnis vel corporis immutat qualitates, ut et ipsius naturam immutare videatur. De quo infra Huetius. R. ') Matth. XVI, 26. 2) I Cor. XV, 53. κολληθεῖσα τῷ κυρίῳ ἐν τῇ καθολικῇ ἀναστάσει γίνε και ἓν πνεῦμα, καὶ γίνεται τὸ σῶμα πνευματικόν. Nec aliter intelligimus, quae consignata sunt libr. 5. contr. Cels. num. 18. Οὔτε μὲν οὖν ἡμεῖς, οὔτε τὰ θεῖα γράμματα αὐταῖς φησι σαρξὶ, μηδεμίαν μεταβολὴν ἀνειλη φυίαις τὴν ἐπὶ τὸ βέλτιον, ζήσεσθαι τοὺς πάλαι ἀποθανόντας, ἀπὸ τῆς γῆς ἀναδύντας. Nam quo minus recta his sententia accommodari possit, impedimento est hic Apostoli locus: »» Hoc') autem dico, fratres, quia caro et sanguis regnum Dei haereditare non possunt:«<<< quo sensilem hanc et adspectabilem, quam gerimus, carnem regno coelesti excludendam, et resurrectionis beneficio privandam significari putat. Hinc τὴν κεκηρυγμέ νην τῆς σαρκὸς ἀνάστασιν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις, ὑπὸ τῶν συνετωτέρων τρανότερον νοεῖσθαι ibidem scribit; et alibi, resurrectionem ἐν τῇ συνηθείᾳ τῶν ἁπλουστέρων ὀνο μάζεσθαι ἀνάστασιν σαρκός. VI. Quantumvis autem perspicua videatur Origenis et constans opinio, repugnat tamen Pamphilus, et ne a carne quidem ipsa resurrectionem abjudicasse eum demonstrat, depromtis illius verbis e Commentario in Psalmum XVI., quae sunt, hujusmodi: » Offendatur qui vult ex nostro sermone: ego autem cum omni fiducia assevero, quia sicut primogenitus ex mortuis est Christus, ita primus carnem evexit ad coelum: « et paulo post: »Haec propter illud, quod dictum est: » Quoniam 2) caro mea requiescit in spe.«<«< In qua spe? Non solum quia ex mortuis resurgit; parum enim hoc est: sed in ea spe requiescit, quod assumta est in coelum.«< Quibus adderem et illud e libr. 3. nɛgì doyŵv, cap. 6., nisi Rufini interpretis fraudes subvererer. »Denique caro nostra ab imperitis et infidelibus ita post mortem deperire existima 1 1) I Cor. XV, 50. 2) Psalm. XVI, 9. (XV.) rur tur, ut nihil prorsus reliquum substantiae suae habere credatur. Nos vero, qui resurrectionem ejus credimus, immutationem ejus tantummodo post mortem factam intelligimus, substantiam vero ejus certum est permanere, et voluntate Creatoris sui, certoque tempore rursus reparari ad vitam, atque iterum permutationem ejus fieri, ut quae primo fuit caro ex terra terrena, tum deinde dissoluta post mortem, et iterum facta cinis ac terra: »» quoniam ') terra es,«« inquit, »»et in terram ibis : «« sum resuscitetur e terra; et post hoc jam velut meritum inhabitantis animae poposcerit, in gloria corporis proficiet spiritualis,«< Nempe hic quoque, ut in aliis plerisque sibi non constat Origenes, et modo has, modo illas sectatur partes, et ut in rebus adolescente adhuc Christianismo subobscuris, et nondum per ecclesiam definitis animo indulget, et quidquid sibi pro tempore fit verisimilius, arripit. Unde ne ipse quidem Origenis castigator, Methodius, sine cespitatione hoc argumentum tractavit, homines fingens post resurrectionem habitaturos in terra jam instaurata, et per aërem temperatissimum ambientem in melius mutata, et in Paradisi deliciis beatum aevum acturos; angelis autem coelestes orbes destinatum esse domicilium. Eusebium quoque Origenis partiarium resurrectionem mortuorum sustulisse narrat Photius in ep. quadam ad Constantinum. In ejusdem erroris suspicionem mutuo sese vocant Hieronymus et Rufinus, quem tamen uterque summa cura diluere conatur. Huic etiam adhaesisse Arnobium verisimile est: ait enim libr. II. contr. Gent. » Audetis videre nos, quod mortuorum dicamus resurrectionem futuram, quam quidem nos dicere confitemur; sed a vobis aliter, quam sentiamus, audiri.« Quod idem est ac illud Origenis, carnis resurrectionem esse dicentis ὑπὸ τῶν συνετωτέρων τρανότερον νενοημέ 1) Genes. III, 19. vnv. Denique proditum est ab Epiphanio et Hieronymo, hanc ipsam fuisse Marcionis, aliorumque Haereticorum de resurrectione falsam sententiam. » Si VII. Quamvis crassam illam carnis molem et compagem a corporibus resurrecturis secretum iri senserit Origenes quibus tamen praedita ea fore qualitatibus ratus sit, cum resurgent, quam passa mutationem, qua instructa forma, non satis liquidum est. Nonnunquam enim suscitatum iri eadem, subtiliora licet ac splendidiora, asserit. Velut libr. 2. nɛgì άoxŵv, cap. 10. num. 1. necesse est nos esse in corporibus, sicut') certe necesse est, non in aliis quam in nostris corporibus esse debemus:<< et ibid. num. 8. »Videndum quoque est, ne forte etiam illud iste sermo significet, quod sicut sancti corpora sua, in quibus sancte et pure in hujus vitae habitationibus vixerunt, lucida et gloriosa ex resurrectione suscipient: ita et impii quique, qui in hac vita errorum tenebras et noctem 2) ignorantiae dilexerunt, obscuris et tetris post resurrectionem corporibus induantur: « et lib. 3. cap. 6. num. 4. >> Non autem dubitandum est, naturam corporis hujus nostri voluntate Dei, qui talem fecit eam, usque ad illam qualitatem subtilissimi, et purissimi ac splendidissimi corporis posse a Creatore perduci, prout rerum status vocaverit, et meritum rationabilis naturae poposcerit:« et mox num. 6. »Ita etiam de natura corporis sentiendum est, quod non aliud corpus est, quo nunc in ignobilitate, et in corruptione et infirmitate utimur; et aliud erit illud, quo in. incorruptione et in virtute et in gloria utemur: sed hoc idem abjectis infirmitatibus, in quibus nunc est, in gloriam transmutabitur spirituale effectum, ut quod fuit indignitatis vas, hoc ipsum expurgatum fiat vas honoris, et beatitudinis habita ') Desunt in edd. H. verba: sicut certe necesse est. 2) Deest »noctem «< in edd. H. |