solvatur, nisi prius sufficiens emendatio præstetur. Pro occulta vero offensa, aut pro contumacia, sufficit juratoria cautio, ubi scilicet nullæ expensæ petuntur. Si vero expensa petuntur vel satisfactio damni, non debet reus absolvi nisi satisfaciat si satisfacere valeat; et peccat qui talem absolvit si tamen de facto absolvat, absolutus est, secundum W. Si autem emendationem facere non potest, debet absolvi: recepta prius ab eo idonea cautione scilicet fidejussoria, vel pignoratitia de satisfaciendo cum ad pinguiorem fortunam pervenerit. Quam si præstare non potest, saltem præstet juratoriam et absolvatur : talis quoque ad petitionem adversarii tenetur cedere bonis. Tertium est, quod excommunicatus absolvatur per eum qui tulit sententiam: vel per ejus superiorem, aut ab aliquo auctoritate alterius eorum, et per sacerdotem reconcilietur. Nam quamvis non sacerdos possit excommunicare et absolvere a sententia judiciali, tamen dicere debet absoluto ut ostendat se sacerdoti, qui ratione clavis ipsum absolvere debet, quantum ad solemnem reconciliationem et ecclesiæ satisfactionem: quia hæc in absolutione excommunicati requiruntur. Et si minor excommunicatio requirat episcopum vel proprium sacerdotem pro absolutione obtinenda, multo fortius hoc requiritur in majori, secundum Host.

¶ Deinde consuetum est, ut fiat absolutio hoc modo. Excommunicatus, vestibus suis spoliatus, ponat se ante januas ecclesiæ prostratum, vel flexis genibus coram illo qui debet eum absolvere: qui absolvens alba vel superpellicio cum stola indutus, teneat virgam in manu sua, dicendo totum et integrum psalmum, Miserere mei Deus secundum magnam misericordiam tuam, cum Gloria Patri. Et Sicut erat. Interim verberando pœnitentem cum virga, videlicet percutiendo eum semel in quolibet versu, vel magis vel minus, lenius vel acrius secundum quantitatem delicti. Deinde finito psalmo dicat.

Kyrie eleison.

Christe eleison.

Kyrie eleison.

Pater noster. Et ne nos.

Salvum fac servum tuum vel ancillam tuam, Domine. Deus meus sperantem in te.

Nihil proficiat inimicus in eo vel in ea.

Et filius iniquitatis non apponat nocere ei.
Esto ei, Domine, turris fortitudinis.

A facie inimici.

Domine exaudi orationem meam.

Et clamor meus ad te veniat.
Dominus vobiscum.

Et cum spiritu tuo.

Oremus.

Deus cui proprium est misereri semper et parcere, suscipe deprecationem nostram: et hunc famulum tuum, vel hanc famulam tuam, quem, vel quam excommunicationis catena constringit, miseratio tuæ pietatis absolvat. Per Christum Dominum. Amen.

Deinde dicat absolvens sic:

Auctoritate Dei Patris omnipotentis, et beatorum apostolorum suorum Petri et Pauli, et ecclesiæ suæ sanctæ, et nostra, absolvimus te ab omni vinculo excommunicationis majoris quam incurristi pro tali facto, exprimendo illud factum in speciali, et restituimus te communioni et participationi ecclesiæ, et omnium fidelium, et ecclesiasticis sacramentis. In nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti. Amen.

Multa hic posita non sunt de essentia absolutionis sed de bene esse: et ponuntur hic ad instructionem simplicium sacerdotum. Quartum requisitum est, quod absolvens post absolutionem injungat absoluto rationabilia mandata. Nam si irrationabilia injungeret, posset appellare. Et

sciendum est quod in prædictis non intelligitur absolvens illicite communicare cum excommunicato: sed licite facit, quia hæc ad salutem animæ pertinent, et in his licitum est cum excommunicatis communicare seu participare, nec sententia incurritur.

Nota quod excommunicato a canone in sua absolutione principaliter injungendum est, sub juramento suo, quod contra canonem illum nunquam veniat. Videlicet incendiario, quod nunquam incendat nisi in bello justo. Et percussori clerici, quod nunquam percutiat nisi in casu licito, et ita de similibus. In quibusdam autem requiritur cautio quod de cætero talia non faciant.

Item quando excommunicatus habet justum impedimentum ne possit accedere ad eum a quo de jure foret absolvendus, et propter periculum mortis, vel aliud simile absolvitur ab eo qui alias eum absolvere non posset, injungendum est ei ut, quam cito poterit, se præsentet ei qui de jure absolvere debuit vel consuetudine, recepturus mandatum ejus et satisfacturus. Nam aliter reincidit in eandem sententiam. Et eodem modo reincidunt absoluti a sede apostolica vel a legatis ejusdem sedis, quibus in absolutione injungitur ut ordinario vel alteri se præsentent pro pœnitentia suscipienda, et quod satisfaciant injuriam passis, et hoc non faciunt quam citius commode possunt, Item si quis absolverit aliquem de facto ab excommunicatione a qua de jure non potuit absolvere, cum hoc advertit, tenetur sic absolutum certificare de errore suo, et consulere quod impetret sibi absolutionem ab eo qui de jure absolvere potest.

The Order of Consecration
of Runs.

THE following order of the Benediction and Consecration of Nuns, is taken from a Manuscript in the Library of the University of Cambridge. (Fol. Mm. 3. 13.) It is written upon vellum, sixteen leaves, and the entire volume is now reprinted.

On the blank leaf at the beginning is written “Hic liber attinet ad monasterium monialium sanctæ mariæ in civitate winton. Ex dono Reverendi in Christo patris, Domini Ricardi Fox, ejusdem civitatis Episcopi, et dicti monasterii benefactoris præcipui.

Bishop Fox was translated to Winchester from Durham in the year 1500, and died Bishop of that See in 1528. The MS. was probably written soon after the year 1500.

Independent of those particulars which are not contained in the Pontificals, and the curiosity of the English rubrics, the following Order will be found to be highly interesting in many respects, and important as throwing much light upon the practice and observances of the English Church in one of her most solemn ancient offices. The reader will find in a few notes which I have added, a collation sufficiently exact to enable him to judge of the Order of this Office, in the Sarum and Bangor Pontificals, and in the MS. Pontifical formerly belonging to the Cathedral Church of St. Swithun in the same city of Winchester. As might be expected, in one or two points, where the following Order varies from the Sarum, it agrees with the last-named Pontifical.