In quibus videlicet

pisti, constat esse factitatum. responsis, qui tuis petitionibus vestigia patrum sequens, satisfacere studui, precor ut vicem debitam nostræ devotioni reddens, pro sospitate nostra et cordis et corporis, una cum fratribus qui illis in locis vobiscum Domino deserviunt, intercedere memineris. Sed et si quid de his quæ scripsi aptius forte alicubi, quod facillime contingere potuit, expositum inveneris, nobis quoque ocius hoc destinare non graveris.

VIII. EPISTOLA AD ACCAM EPISCOPUM, IN EXPOSITIONEM EVANGELII SECUNDUM MAR

cante beato Petro Apostolo fuisset exortum, adeo sermo veritatis universorum mentes placito illustrabat auditu, ut quotidie audientibus eum nulla unquam satietas fieret. Unde neque auditio sola eis suffecit, sed Marcum discipulum ejus omnibus precibus obsecrantes orant, ut ea quæ ille verbo prædicabat, ad perpetuam eorum commonitionem habendam scripturæ traderet, quo domi forisque in hujuscemodi verbi meditationibus permanerent. Nec prius ab obsecrando desistunt, quam quæ oraverant impetrarent. Petrus vero, ut per spiritum sanctum religioso se spoliatum comperit furto, delectatus est: et fidem eorum devotionemque per hæc considerans, factum confirmavit, et in perpetuum legendam scripturam ecclesiis tradidit.

Clemens in sexto Dispositionum libro hæc ita gesta esse describit. Cui simile dat testimonium etiam Hierapolites Episcopus, nomine Papias, qui et hoc dicit, quod Petrus in prima epistola sua, quam de urbe

Roma scripsit, meminerit Marci, in qua tropice Romam Babyloniam nominarit, cum dicit, Salutat vos ea ecclesia, quæ in Babylone electa est, et Marcus filius

meus.

Assumpto itaque evangelio quod ipse confecerat, perrexit in Ægyptum, et primum Alexandriæ Christum annuncians, constituit ecclesiam tanta doctrina, et vitæ continentia, ut omnes sectatores Christi ad exemplum sui cogeret.

Denique Philo disertissimus Judæorum, videns Alexandriæ primam ecclesiam adhuc Judaizantem, quasi in laudem gentis suæ librum super eorum conversatione scripsit. Et quomodo Lucas enarrat Hierosolymæ credentes omnia habuisse communia: sic et ille quod Alexandriæ sub Marco fieri doctore cernebat, memoriæ tradidit.

Tradunt autem hunc natione Israelitica, et sacerdotali ortum prosapia, ac post passionem ac resurrectionem domini salvatoris, ad prædicationem apostolorum evangelica fide ac sacramentis imbutum, atque ex eorum fuisse numero, de quibus scribit Lucas, quia multa etiam turba sacerdotum obediebat fidei. Quapropter utpote legalibus institutus edictis, optimum per omnia vivendi ordinem genti, quam ad fidem vocabat præmonstravit. Sed et canonicam Paschæ observantiam, quæ universis Christi ecclesiis foret imitabilis, ostendit.

In cujus evangelium tuo, diletissime antistitum Acca, necnon et aliorum fratrum plurium commonitus hortatu, prout Dominus dedit, scripturi, maxime quæ in patrum venerabilium exemplis invenimus, hinc inde collecta ponere curabimus. Sed et nonnulla propria ad imitationem sensus eorum, ubi opportunum videbitur, interponemus. Lectoremque supplex obsecro, ut si hæc nostra opuscula transcriptione digna duxerit, annotationem nominum eorum quæ supra in margine apposita sunt, diligens scriptura conservet, quomodo

N

in expositione evangelii beati Lucæ, quam ante annos plurimos auxiliante Dei gratia composuimus, constat esse factitatum. Orantem pro nobis sanctitatem tuam, cælestis semper gratia protegat. Sed et hoc ante omnia cunctos qui hæc forte lecturi sunt deprecor in Domino, ut pro meis et corporis et animi fragilitatibus, apud pium judicem intercessores existere dig

nentur.

IX. EPISTOLA AD ACCAM DE EVANGELIO

LUCE.

Domino beatissimo et nimium desiderantissimo Acce Episcopo Beda humilis Presbyter, in Domino æterno salutem!

IRA vere est, et vera mire, doctoris egregii sententia: quia caritas omnia credit, omnia sperat. Datis namque ad me epistolis ut aliqua tibi scribam rogare te dicis, et inter rogandum, necdumque meæ consensionis accepto responso, quæsitis adhuc opusculis quasi jam acquisitis ac perfecte consummatis præfationis signaculum condis. Nondum fundamine jacto, non adlata saltem materia, ipse quasi completo jam tanti laboris ædificio, claves quibus introitus muniatur dirigis, ut pudeat non cito subire opus quod cito subeundum, citius explendum fides amica præsumat. Non hæc certe alia quam indubitata mutui fiducia facit amoris, quæ de amico pectore (ut dictum est) omnia duntaxat quæ fieri possunt, credit, omnia sperat. Unde et ego mox lectis tuæ dulcissimæ sanctitatis paginulis injuncti me operis labori supposui, in quo (ut innumera monasticæ servitutis retinacula præteream) ipse mihi dictator simul notarius et librarius existerem. Aggregatisque hinc inde quasi insignissimis ac dignissimis tanti muneris artificibus, opusculis patrum, quid beatus Ambrosius, quid Augustinus, quid denique Gregorius vigilantissimus (juxta suum nomen) nostræ gentis apostolus, quid Hieronymus sacræ in