CAPUT XIV. DE ORDINATIONIS EFFECTIBUS. 213. Vindicato sacro cœlibatu, quæ de ordine diximus summatim repetere juvat, antequam tractatum claudamus. Sacræ ordinationis effectus ex disceptatis colliguntur. Imprimis, zapoua tribuitur, donum scilicet quo potestas ad sacra obeunda munia datur, et anima fit Deo acceptior. Hinc precatur episcopus juxta Euchologium Græcum: "quem tibi presbyteri gradum subire complacuit, dono Sancti tui Spiritus adimple." Juxta Pontificale Romanum dicit: "Super hos famulos tuos benedictionem Sancti Spiritus et gratiæ sacerdotalis infunde virtutem." Verba autem Apostoli interpretatur S. Joannes Chrysostomus "gratiam quam accepisti ad Ecclesiæ institutionem, et ad omne religionis obsequium, quippe hanc vel excitare, vel extinguere in nobis est." Hine S. Thomas Aquinas adnotat: "Ad idoneam executionem ordinum non sufficit bonitas qualiscumque; sed requiritur bonitas excellens: ut sicut illi qui ordinem suscipiunt super plebem constituuntur gradu ordinis; ita et superiores sint merito sanctitatis: et ideo præexigitur gratia, quæ sufficiebat ad hoc quod digne connumerarentur in plebe Christi: sed confertur, in ipsa susceptione ordinis amplius gratiæ munus, per quod ad majora reddantur idonei." : 214. Characterem quoque imprimi ex eo colligi potest quod Apostolus charisma illud in Timotheo manere dicat. Equidem ex Augustino didicimus baptismum et ordinem ea ratione convenire, ut neuter penitus amitti possit. Hinc perpetua consuetudo Ecclesiæ fuit numquam iterare ordines semel datos; ordinatos etiam ab hæreticis et schismaticis pœnitentes suscipere, absque nova ordinatione, quamvis aliquando ritus haud absimilis perageretur, ut omnibus pateret Ecclesiæ auctoritate eos in posterum sacra obituros munia. Merito igitur Tridentini patres anathemate percussit eum qui dixerit ex sacerdote laicum fieri posse; id enim perpetuo Christi sacerdotio, quod ordinatione communicatur, et constanti Ecclesiæ traditioni et fidei repugnat. Dat potestatem et gratiam ad singulos ministerii actus; sed oportet eam haud negligere. Suscitanda est oratione et pietatis exercitiis, quum vigiles nos jubeat esse Deus. (1) Hom. 1 in Tim. (2) In Suppl. qu. 35, art. 1, in c. in resp. ad 3. sacramenta censent. 215. Hi effectus tribuuntur episcopatui, sacerdotio, et diaconatui, quum unicuique sacramenti ratio videatur competere. Minores ordines et subdiaconatus eosdem habere effectus censentur ab iis theologis, qui ea Cæteri existimant gratiam in iis suscipiendis datam, totain pendere ex Ecclesiæ precibus, et pia suscipientium voluntate : nullum porro imprimi characterem, ideoque posse absque culpa eum ad sæculum redire, qui minores tantum ordines susceperit: non item subdiaconum, jam enim lege cœlibatus et perpetui ministerii tenetur, prout monet Pontificale. 1 216. Onera ordinibus inferioribus et tonsuræ annexa nulla sunt; habitum tamen ecclesiasticum, talarem scilicet vestem, et tonsuram deferre debent, qui privilegiis clericorum frui velint. Sic indutos canones jubent subdiaconos et majores omnes clericos incedere, et divinum quotidie recitare officium, et illibatam servare castitatem. Quum lex irrita declarans hujusmodi matrimonia a summis pontificibus lata, et pluribus in conciliis œcumenicis probata sit,-concilio scilicet primo et secundo Laternanensi anno 11233 et anno 1139*-,liquet concilium Tridentinum optimo jure anathemate percussisse eum qui diceret ea valere, non obstante lege ecclesiastica. Equidein constat ex Christi verbis rata fore in cœlis quæ Ecclesia in terris solvit et ligat, ideoque nullius prorsus vis sunt quæ ejus legibus spretis attentantur. Obedientiam et reverentiam etiain sancte pollicetur sacerdos episcopo, quæ in munere adimplendo juxta Ecclesiæ sanctiones, et in mandatis eum in finem directis excipiendis et exequendis præcipue exercenda est. Hæc de ordine sacro breviter dixisse sufficiat. TRACTATUS XVI. DE MATRIMONIO. CAPUT I. DE HONESTATE MATRIMONII. 1. MATRIMONIUM dictum videtur quasi matris munium, quia eo dirigitur ut proles pariatur et alatur. Ipse matrimonii contractus definitur, contractus legitimus virum inter et fœminam quo sibi invicem suorum corporum dominium perpetuum tradunt in usum conjugii. Status matrimonii seu conjugum conditio dicitur in catechismo Romano: "viri et mulieris maritalis conjunctio, inter legitimas personas, individuam vitæ consuetudinem retinens." 2. Veteres quamplurimi hæretici nuptias prorsus damnarunt, Saturninus scilicet, Marcion, Tatianus, Encratita, Eustathiani Manichæi, quorum propago in Albigensibus visa est. Anna Lee, nata in oppido Manchester, de qua antea verba fecimus, contra carnem veluti totius mali radicem anno 1770 testimonium publice tulit, omne viri et mulieris commercium reprobans. In Americam postquam ex ergastulo, in quo veluti amens detenta erat, dimissa fuisset, anno 1774 pervenit, ex quo secta in varias diffusa plagas oppida habet, vel ædificia perampla oppidorum ad instar, in provinciis Ohiensi, Kentuckiensi, et alibi. Homines mulieresque in eadem domo vivunt, sed cellulis separatis, et se ab omni carnis voluptate abhorrere vehementer profitentur. Hi nuptias profanas æstimant, turpitudinisque velamen: in eo constituentes originis peccatum quod (1) "How then is it, that the fallen posterity of Adam have under the sacred pretext of a command or ordinance of God, pretended to solemnize that which in itself is profane, and to sanctify that unclean thing, out of which they have proved to a demonstration that they can bring nothing clean ?" The Testimony of Christ's second appearing p. 1. ch. iv. n. 67. The mystery of iniquity. Heva Adæ expetierit consortium maritum. Pestem idcirco in Manichæorum variis propaginibus toties recisam, iterum exscindere opus est. PROPOSITIO. Matrimonium est de se licitum et honestum. 66 ... 4. "Dixit quoque Dominus Deus: Non est bonum esse hominem solum: faciamus ei adjutorium simile sibi." Dixitque Adam . . . relinquet homo patrem suum, et matrem, et adhærebit uxori suæ, et erunt duo in carne una. "Masculum et fœminam creavit eos. Benedixitque illis Deus, et ait: Crescite et multiplicamini, et replete terram." Geneseos verbis paulo ante citatis a Christo relatis ita concludit: "Itaque jam non sunt duo, sed una caro. Quod ergo Deus conjunxit, homo non separet.' Propter fornicationem autem unusquisque suam uxorem habeat, et unaquæque suum virum habeat. Uxori vir debitum reddat: similiter autem et uxor viro. . . . Nolite fraudare invicem, nisi forte ex consensu ad tempus, ut vacetis orationi: et iterum revertimini in idipsum. 66 66 66 Quod si non se continent, nubant; melius est enim nubere, quam uri. Iis autem, qui matrimonio juncti sunt, præcipio non ego, sed Dominus, uxorem a viro non discedere. Si autem acceperis uxorem, non peccasti. Et si nupserit virgo, non peccavit. . . . Si quis autem turpem se videri existimat super virgine sua, quod sit superadulta, et ita oportet fieri, quod vult, faciat; non peccat, si nubat. Igitur et qui matrimonio jungit virginem suam, bene facit: et qui non jungit melius facit."5 'Spiritus autem manifeste dicit, quia in novissimis temporibus discedent quidam a fide, attendentes spiritibus erroris, et doctrinis dæmoniorum, in hypocrisi loquentium mendacium, et cauteriatam habentium suam conscientiam, prohibentium nubere."6" Volo ergo juniores nubere, filios procreare, matres f.milias esse. 997 "Adam non es seductus; mulier autem seducta in prævaricatione fuit. Salvabitur autem per filiorum generationem, si permanserit in fide, et dilectione, et sanctificatione, cum sobrietate."s "Honorabile connubium in omnibus, et thorus immaculatus."9 Christus refertur nuptiis adsistens, miraculum, aqua in vinum mutata, patrasse.10 Probatur III. Conciliorum authoritate. Gangrense sæculo IV. contra Eustathium. "Si quis vituperat nuptias, (1) The Testimony of Christ's second appearing ch. iii. n. 19. (2) Gen. ii. 18. 23. (3) Ibidem i. 27. (4) Matt. xix. 6. (5) 1 Cor. vii. 2. (6) 1 Tim. iv. 1. (7) Ibidem v. 14. (8) Ibid. i. 15. |