OBJECTIONES SOLVUNTUR. 20. Obj. 1. Matrimonium res est mere naturalis, quam ad sacramenti dignitatem a Christo evectam fuisse nullo Scripturæ testimonio, vel antiquæ Ecclesiæ certo documento constat. 66 Resp. Plura sunt Scripturæ testimonia quæ suadent Christum gratia sua fœdus matrimoniale sanxisse et sanctificasse. Adstitit ipse nuptiis : vinculum conjugii nulla ratione solvendum decrevit, illud divinitus impositum declarans quod Deus conjunxit, homo non separet." Apostolus de matrimonio tamquam de sanctissimo fœdere, et symbolo disserit. Cæterum etsi hæc invicta non habeantur argumenta, plurima quæ laudavimus Patrum veterum testimonia, et perpetua fides et consuetudo Latinorum pariter et Græcorum, probant Christiana sub lege Matrimonium esse verum Sacramentum. 21. Obj. 2. Ad matrimonium pertinent plura, quæ ad Sacramentum pertinere pudet dicere. Resp. Officia quæ ex matrimonio jam inito derivantur, juxta sancta Dei instituta nullam turpitudinem continent: ipsum autem matrimonium constat mutuo utriusque contrahentis consensu, quo rite præstito conficitur Sacramentum: "non enim defloratio virginitatis facit conjugium, sed pactio conjugalis," ut tradit Ambrosius.1 22. Obj. 3. Nullum est symbolum in matrimonio a Christo institutum, quum conjugium ab exordio mundi extiterit. Resp. Ipsum fœdus nuptiarum extitit quidem ab exordio mundi, fuitque typus conjunctionis Christi cum Ecclesia: sed mystica ejus sig. nificatio non fuit, nisi Christo adveniente, solemniter et perspicuo explicata. Hinc illud Christus instituisse recte dicitur, ob significationem et gratiam ei tributam. Extitit juxta plerosque iris ante diluvium: non tamen innotuit tamquam signum fœderis quod Deus postea cum hominibus iniit: quapropter de ea tamquam de re nova loquitur Deus: "arcum meum ponam in nubibus cœli, et erit signum fœderis inter me, et inter ter 23. Obj. 4. De tempore quo Christus matrimonium inter Sacramenta recensuit non constat de materia, forma, et ministri disputant vehementer Theologi. Ergo nihil certum de sacramentali ejus dignitate asseri potest. (1) L. de inst. Virg. c. viii. Resp. Mirum non est varias his de rebus ortas esse controversias, quum tamen de sacramentali dignitate matrimonii unanimis sit theologorum omnium tum veterum tum recentiorum consensio. Ob ritus qui in sacramentis administrandis semper adhibebantur, difficultates nonnullæ ortæ sunt, quum quidam ritus nonnullis viderentur ad essentiam pertinere, aliis ad solemnitatem. Sic semper exploratum est in Ecclesia matrimonium esse sacramentum, et necessario exigere liberum contrahentium consensum utrum autem consensus ille ex necessitate sacramenti debeat coram sacerdote præstari disputatur, omnibus fatentibus valere matrimoniale fœdus eo absente initum. Ab initio Ecclesiæ matrimonii sanctitas effecit ut coram sacerdote celebraretur: quæ consuetudo vim legis habuit; sed quum ethnicorum fœdera matrimonialia vim naturalis contractus habere in comperto esset, ea saltem vis inesse agnoscebatur in fidelium conjugiis, absente sacerdote, contractis : utrum autem sacramentalis dignitas iis etiam inesset, dubitatio aliquos incessit. 24. Obj. 5. Si matrimonium agnitum fuisset tamquam sacramentum, nefas fuisset illud clam contrahere, solis partibus præsentibus; quæ tamen disciplina ante Concilium Tridentinum adeo viguit, ut jure Canonico copula post Sponsalia de futuro matrimonii vim obtinuerit. Præterea penes Ecclesiam non est Sacramentorum substantiam mutare: ipsa tamen in Concilio Tridentino irritum declaravit matrimonialem consensum absente parocho præstitum, quamvis antea valeret. Resp. "Tametsi dubitandum non est, clandestina matrimonia, libero contrahentium consensu facta, rata et vera esse matrimonia, quamdiu Ecclesia ea irrita non fecit nihilominus S. Dei Ecclesia ex justissimis causis illa semper detestata est et prohibuit." Ita Tridentini patres. Jus igitur Canonicum copulam instar matrimonii habuit, quando præcesserat solemnis matrimonii promissio, quia consensus partium in matrimonium præsumebatur. Mala tamen quæ ex occultis conjugiis persæpe oriebantur Patribus Tridentinis extiterunt occasio statuendi nullos in posterum habendos esse contractus matrimoniales, quibus parochus, vel alius sacerdos de ejus, seu ordinarii, licentia cum duobus vel tribus testibus non adesset, ubicumque scilicet decretum hoc promulgatum fuisset. Manet immutata sacramenti natura, contractus scilicet legitimus: sed Tridentina sanctione fit ut contractus ille non existat ob legem eum irritantem, quando conditiones indicatæ ser vatæ non sunt. 25. Obj. 6. Matrimonium virginitati præstaret si sacramentum foret: et Ordini etiam maxime conveniret. VOL. IV.-10 (1) Sess. xxiv. cap. 1. de Ref. Resp. Gratia et sacra significatio quæ matrimoniali fœderi adnectuntur, non efficiunt ut illud virginitati præstet, quum hæc animum liberiorem ad Deo vacandum semper relinquat, matrimonium turba solicitudinum sequente. Hæc etiam demonstrant illud parum convenire clericorum majorum conditioni, qui totos Deo deditos se exhibere debent. CAPUT III. DE SACRAMENTI RATIONE. 26. "Communissima et fere unanimis fuit theologorum sententia, ante Melchiorem Canum, qui scripsit anno 1562, sacramentum matrimonii non alium habere ministrum, quam ipsos contrahentes." Ita testatur Josephus Carrière, doctissimus theologus, qui nuperrime hanc materiam pertractavit. Hujus sententiæ, quæ et nostra est, ratio præcipua videtur esse, quod contractus matrimonialis, qualis ab initio extitit, sit ipsum sacramentum novæ legis; nec enim Christus noscitur aliquid in eo immutasse, sed primariam ejus naturam, duorum scilicet individuam societatem, revocavit, vim ejus inviolabilem declaravit, et sua sanctione sanctitatem et gratiam conjugum fidelium fœderi indidit. Pro ratione igitur contractus, ipsi qui suam sibi invicem fidem oppignerant, ministri videntur sacramenti. Hac sententia sua simplicitate commendatur, et quum per annos saltem quadringentos in scholis obtinuisse noscatur, ab ea vix recedendum putamus. Rationes in utramque partem agitare nostri instituti non est, quas apud Benedictum XIV., Sardagnam, vel 'ipsum Carrière, expositas videre quis poterit.* 27. Constat quidem ex omnium consensione sacerdotis præsentiam et nuptiarum celebrationem, juxta ritum ecclesiasticum, requiri ex consuetudine quæ in ipsa sanctitate sacramenti innititur: et graviter peccare contrahentes qui, spreto sacerdotis ministerio, contrahunt, remotis arbitris, vel coram præcone hæretico, vel coram magistratu civili. Ministrum idcirco solemnitatis plures dicunt sacerdotem, qui tamen censent absque eo et contractum et sacramentum esse posse, in iis regionibus in quibus lex Tridentina clandestinum matrimonium declarans invalidum, non viget. Adversæ sententiæ patroni fatentur contractum existere posse solo contrahentium consensu, sacramentum verò nequaquam absque sacerdotis opera : quam tamen distinctionem contractus a sacramento in baptizatorum hominum nuptiis rejiciunt Theologi contrarii, tamquam fundamento in (1) De Matrimonio, opera Jos. Carriere, Sem. S. Sulpitii Presby. Vic. Gen. Paris. anno 1837. (2) De Synodo l. viii. c. xii. xiii. (3) De Matrim. art. viii. Controv. i. qu 3. 4. 5. (4) De Matrim. vol. i. c. ii. traditione carentem, et in tribunalibus Romanæ Ecclesiæ, quæ mater et magistra est omnium, numquam receptam. 28. Juxta sententiarum de ministro varietatem, variæ etiam de materia et forma circumferuntur opiniones. Qui nobiscum contractum esse ipsum sacramentum censent, materiam circa quam versatur, esse corpora contrahentium in usum conjugii tenent, formam verò consensum quo sibi invicem tradunt dominium in sua corpora. “Causa efficiens matrimonii,” inquit Eugenius in decreto pro Armenis, "regulariter est mutuus consensus per verba de præsenti expressus." Qui sacerdotem ministrum statuunt, contractum materiam sacramenti censent, verba sacerdotis quibus eum firmat et sancit, vocant formam. Medio sæculo proxime elapso prodiit nova opinio, Le Ridant advocato Parisiensi fautore, qua contractus omnino a sacramento distinguitur, hocque totum constare dicitur ritu sacro, manuum quadam impositione, (quæ tamen revera non fit) et benedictionis verbis. Eam vocat doctissimus Gerdil "monstruosum, hæreticale, oppositum doctrinæ constanti Ecclesiæ Christi, quam hausit ex Scriptura, et Patrum traditione, et in quam communi consensu conspirant omnes scholæ Catholicæ, quamvis in quibusdam dissentientes circa materiam, formam, et ministrum sacramenti." At enim inducere nobis animum non possumus, iis assentiri theologis, qui formam in verbis ministri reponunt; constat enim quæ nunc usurpatur verba: "Ego conjungo vos etc;" non ubique obtinere, nec ante quingentos annos in usu fuisse; et magnam morum varietatem in benedictionis sacerdotalis ritu apud Ecclesias antiquitus extitisse, quam nec penitus sublatam voluerunt patres Tridentini, libertate verba usurpandi pro provinciarum more relicta: "Parochus, viro et muliere interrogatis, et eorum mutuo consensu intellecto, vel dicat: Ego vos in matrimonium conjungo, in nomine Patris, et Filii, et Spiritus Sancti :' vel aliis utatur verbis, juxta receptum uniuscujusque provinciæ ritum." Tanta varietas et arbitrium adeo liberum in forma sacramenti a Christo statuta vix potest admitti. Nobis igitur persuasum est consensum contrahentium, sive verbis, sive nutibus significatum, formæ habere rationem, pro natura contractus, quam immutatam Christus reliquit. 6 29. Ex sententia de discrimine contractus a sacramento contigit ut quidam theologi censerent licere contractum iis permittere ineundum qui gratiæ sacramenti suscipiendæ non forent idonei : quod consilium novorum placitorum patronis plurimis arrisit. Cæterum labili nititur fundamento, et universalis Ecclesiæ consuetudini adversatur, quam negligere cuicumque haud licet. Meritò igitur docet Carrière prælaudatus non licere sacramentum matrimonii sejungere a contractu: quod quidem nostra sententia fieri nequit. 30. De matrimoniis infidelium, quo nomine censentur omnes qui bap (1) Del Mat. p. 4, oper. t. xv. p. 83. (2) De Mat. p. 1, c. iii. § iii. p. 97. |