THEOLOGIE DOGMATICÆ TRACTATUS XV. DE SACRIS ORDINIBUS. CAPUT I. DE SACRAMENTI VERITATE. 1. De ritu illo nunc agendum quo homines ad sacra munera obeunda idonei fiunt. Persuasum fuit toti Ecclesiæ et orbi christiano, ad sæculum usque decimum sextum, esse quendam sacrorum ministrorum ordinem, potestate divinitus præditum sacra obeundi munia, eosque ordinis sacramento eam accipere. Lutherus tamen hoc vocavit "commentum papisticæ synagogæ."" Calvinus manuum impositionem qua munus presbyteri tribuitur, inter sacramenta fere recensuit : "Certe utile est" inquit "ejusmodi symbolo cum ministerii dignitatem populo commendari, tum eum qui ordinatur admoneri, ipsum jam non esse sui juris, sed Deo et Ecclesiæ in servitutem addictum. Præterea non erit inane signum, si in germanam suam originem restitutum fuerit. Nam si nihil frustra Spiritus Dei in Ecclesia instituit, hanc cæremoniam, quum ab eo profecta sit, sentiemus non esse inutilem, modo in superstitiosum abusum non vertatur.”2 De sacerdotio, quale tenet Ecclesia, agens, dicit: "Certe nimis improbi sunt, dum sacramenti titulo insiguire audent. Quantum ad verum presbyterii VOL. IV.-2 (1) L. de captiv. Babylon. munus attinet, quod ore Christi nobis est commendatum, libenter eo loco habeo. Illic enim cæremonia est, primum ex Scripturis sumpta, deinde quam non esse inanem nec supervacuam, sed fidele spiritualis gratiæ symbolum testatur Paulus (1 Tim. iv. 14.) Quod autem tertium in numero non posui, eo factum est quod non ordinarium nec commune est apud omnes fideles, sed ad certam functionem specialis ritus." 3 991 2. A Calvini placitis, ordinem, uti liquet, sacramentum agnoscentis, quamvis ob futilem satis rationem tertium non appellaverit, discesserunt qui alias plerumque eum sequuntur ducem. Ordinationis quemdam ritum plerique retinent, sed virtutem divinam ei adnecti non agnoscunt. Oxonienses tamen, antiquas repetentes semitas, jam prædicant vim magnam huic ritui inesse, eoque dari Spiritum Sanctum, et divinæ esse originis.o Presbyteriani eos quos vocant Ruling Elders, seniores scilicet regimine fungentes, oratione ministri in id muneris delegant, quo pacto etiam et diaconis dant auctoritatem; electos autem in munus pastorale seu episcopale, (idem enim apud eos habetur) impositione manuum a presbyterio,* cœtu nempe seniorum ordinant. Baptistæ, electo aliquo in ministerium, eum ordinandum dicunt impositione manuum presbyterii illius Ecclesiæ cui præficiendus est, vel vicinæ Ecclesiæ, jejunio et oratione injunctis, et tota Ecclesia, (ita vocant quemlibet cœtum) adstante.5 Anglicani impositionem quoque manuum adhibent, episcopo una cum presbyteris qui adsunt eas imponentibus. Hunc ritum imitantur Methodista episcopales, variata tamen verborum formula: episcopus enim Anglicanus dicit: "Accipe Spiritum Sanctum;" Methodista autem. "Dominus tibi infundat Spiritum Sanctum." Unitarii ordinationis ritum oratione incipiunt; sequitur sermo, ordinatiouis oratio, mandatum quo præco aliquis ordinato sua munera explicat, datur dextera in consortii ministerii indicium, et oratione alia terminatur. Cæterum nullum certum ritum agnoscunt, sed Ecclesiis, (1) Inst. l. iv. c. xix. n. 28. (2) "Ordination, or as it is called in the case of Bishop, consecration, though it does not precisely come within our definition of a sacrament, is nevertheless a rite partaking in a high degree, of the sacramental character." Tract No. 5. Vide etiam jam citata testimonia, vol. iii. n. 9. p. 16. (3) Form of Government ch. xiii. et xiv. (4) "The presiding minister shall by prayer, and with the laying on of the hands of the presbytery, according to the apostolic example, solemnly ordain him to the holy office of the Gospel ministry." Ibidem ch. xv. (5) "After having taken all due care to choose one for the work of the ministry, they are, by and with the unanimous consent or suffrage of the church to proceed to his ordination; which is a solemn setting apart of such a person for the sacred function in this wise, by setting apart a day of fasting and prayer, Acts 13. 2. 3. the whole church being present, he is to have the hands of the presbytery of that church, or of neighbouring elders called and authorized by that church, whereof such a person is a member, solemnly laid upon him." Church discipline concerning Ministers, &c. cœtibus scilicet singulis, tribuunt auctoritatem formam statuendi et conditiones ordinationis. Quakeri omnem ordinationis ritum respuunt, cuilibet, quem Spiritus excitaverit, absque sexus vel ætatis discrimine, jus prædicandi vindicantes. Dicunt quemquam ministrum, pastorem, et doctorem in Ecclesia Christi constitui interiori Spiritus Dei virtute: munera autem illa non æstimant esse perpetua, sed a quibuslibet pro Spiritus instinctu exercenda; quamvis non negent aliquos aliquando vocari a Spiritu ad continuos ministerii labores. Irrident autem et damnant totam illam studiorum rationem, qua homines sacris muneribus suscipiendis idonei effici censentur, et ritus quibus sacra donantur potestate, in ordinem specialem cooptati. Plurimi ex sectis, quæ ordinationis quemdam ritum retinent, præconum officium suscipiunt, ex sola Spiritus quam jactant vocatione : quod et haud raro deponunt, ut munera civilia suscipiant, quæ in quibusdam provinciis cum ministerio sacro conjungi nequeunt. 3. De sectariis universim verba Tertulliani dici possunt. "Ordinationes eorum temerariæ, leves, inconstantes: nunc neophytos conlocant, nunc sæculo obstrictos, nunc apostatas nostros, ut gloria eos obligent, quia veritate non possunt. Nusquam facilius proficitur quam in castris rebellium, ubi ipsum esse illic promereri est. Itaque alius hodie episcopus, cras alius hodie diaconus, qui cras lector: hodie presbyter, qui cras laicus : nam et laicis sacerdotalia munia injungunt." : 4. Ordinem seu sacram ordinationem sacramentum esse definierunt patres Tridentini: "Si quis dixerit, ordinem, sive sacram ordinationem non esse vere et proprie sacramentum, a Christo Domino institutum, vel esse figmentum quoddam humanum, excogitatum a viris rerum ecclesiasticarum imperitis, aut esse tantum ritum quemdam eligendi ministros verbi Dei et sacramentorum: anathema sit." "Si quis dixerit per sacram ordinationem non dari Spiritum sanctum, ac proinde frustra episcopos dicere: Accipe Spiritum sanctum; aut per eam non imprimi cha (1) "Bishops and Ministers ought to be consecrated according to such form, and on such principles, as the Churches they are appointed to serve, judge most agreeable to Scripture and propriety." Unitarian Miscellany, vol. v. p. 221. (2) "When they assemble together to wait upon God, and to worship and adore him; then such as the Spirit sets apart for the Ministry, by its divine power and influence opening their mouths, and giving them to exhort, reprove, and instruct with virtue and power; these are thus ordained of God, and admitted into the Ministry, and their brethren cannot but hear them, receive them, and also honor them for their work's sake. And so this is not monopolized by a certain kind of men, as the Clergy, (who are to that purpose educated and brought up as other carnal artists,) and the rest to be despised as laics; but it is left to the free gift of God to choose any whom he seeth meet thereunto, whether rich or poor, servant or master, young or old, yea, male or female.' Barclay's Apology, proposition x. §. xxiv. p. 275. (3) L. de præscript. c. xli. racterem;; vel eum qui sacerdos semel fuit, laicum rursus fieri posse; anathema sit."1 PROPOSITIO. Ordo, sive sacra ordinatio est vere et proprie sacramentum a Christo Domino institutum. Probatur I. ex Scripturis. 5. Ad Timotheum scripsit Paulus: "Noli negligere gratiam, quæ in te est, quæ data est tibi per prophetiam cum impositione manuum presbyterii.”Μὴ ἀμέλει τού ἐν σοι χαρίσματος, ὅ ἐδοξη σοί διὰ προφητείας μετὰ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ πρεσβυτερίου. Donum igitur datum est Timotheo, quod in eo maneret, quando manus a Paulo ei impositæ sunt ad munus presbyteratus conferendum. Prædicta erant de Timotheo egregia facinora, quibus vaticiniis motus erat Paulus ut eum in sacrum collegium cooptaret; quapropter eum alias hortatur ad se gerendum ratione quæ iis respondeat: "Hoc præceptum commendo tibi, fili Timothee, secundum præcedentes in te prophetias, ut milites in illis bonam militiam." Per ipsas Pauli manus donum illud communicatum fuit; quapropter ait: "Admoneo te, ut resuscites gratiam Dei, quæ est in te per impositionem manuum mearum.”4—dià rŋs êñidéGEWS The per pov. Manuum igitur impositione datum est donum cœleste ad τῶν χειρῶν μου. fungendum presbyterii muneribus. Hunc effectum huic ritui Paulus ipse dare non potuit: proinde habendus est divinitus insitus, ex Christi, sacramentorum auctoris, institutione. 6. Equidem constat manuum impositione sacram potestatem tribui, nam Saulus et Barnabas, a Spiritu Sancto electi in opus ministerii, hac ratione auctoritatem acceperunt: "Ministrantibus autem illis (prophetis et doctoribus, quos mox recensuerat sacer scriptor) Domino, et jejunantibus, dixit illis Spiritus Sanctus: Segregate mihi Saulum et Barnabam in opus ad quod assumpsi eos. Tunc jejunantes et orantes, imponentesque eis manus, dimiserunt eos. De Paulo et Barnaba refertur, quod manuum extensione seu impositione presbyteros singulis præfecerint ecclesiis. Χειροτονήσαντες δε αυτοῖς πρεσβυτέρους κατ ̓ ἐκκλησίαν, προσευξάμενοι μετὰ νηστειῶν, "Cum constituissent illis per παρέθεντο ἀυτοὺς τῷ κυρίῳ, εἰς ὃν πεπιστεύκεισαν. 995 singulas Ecclesias presbyteros, et orassent cum jejunationibus, commendaverunt eos Domino in quem crediderunt." Presbyteri igitur constituti sunt manuum extensione, seu impositione, nam voci eam inesse vim ex Græcorum usu patet, xporovía enim apud eos ordinationem designat. (1) Sess. xxiii. can. iii. iv. (2) I. Tim. iv. 14. (3) Ibidem i. 18. (4) II. Tim. i. 6. (5) Act. xiii. 2. (6) Ibidem xiv. 22. 7. Potestatem sacram et donum quo quis ea rite fungi queat, manuum impositione dari liquet ex adductis testimoniis. Jam verò ritum hunc perpetuum fore in Ecclesia ex munere cui adnectitur colligitur. Equidem Paulus ministerium ex Christi instituto mansurum in finem usque sæculi tradit: Ipse dedit quosdam quidem Apostolos, quosdam autem Prophetas, alios verò Evangelistas, alios autem pastores et doctores, ad consummationem sanctorum, in opus ministerii, in ædificationem corporis Christi; donec occurramus omnes in unitatem fidei." Munus igitur pastorum et doctorum, quod ultimo loco ponitur, perpetuum est, donec consummentur sancti, perficiatur opus ministerii, et ædificetur corpus Christi, omnibus in fidei unitatem convenientibus. Apostoli, prophetæ, evangelistæ divinitus dati sunt ut fundamenta sacri ædificii jacerentur, quæ pastores et doctores pergent novis vivisque lapidibus cumulare, donec perficiatur. Omnia igitur habentur quæ ad sacramentum novæ legis constituendum requiruntur; est enim ritus externus, perpetuò servandus, ex Christi instituto, gratiam cum potestate sacra conferens. Probatur II. Patrum testimoniis. 8. S. AUGUSTINUS sic urget Donatistas: "Illud quod quidam eorum veritate convicti dicere cœperunt: Baptismum quidem non amittit qui recedit ab Ecclesia, sed jus tamen dandi amittit:' multis modis apparet frustra et inaniter dici. Primò quia nulla ostenditur causa, cur ille qui ipsum baptismum amittere non potest, jus dandi potest amittere. Utrumque enim sacramentum est; et quadam consecratione utrumque homini datur, illud cum baptizatur, istud cum ordinatur: ideoque in Catholica utrumque non licet iterari.” "Sed si nos male facimus, ipsi explicent, quomodo sacramentum baptizati non possit amitti, et sacramentum ordinati possit amitti: quoniam dicunt, Recedens ab Ecclesia Baptismum quidem non amittit, jus dandi tamen amittit. SI ENIM UTRUMQUE SACRAMENTUM EST, QUOD NEMO DUBITAT; cur illud non amittitur, et illud amittitur? Neutri sacramento injuria facienda est."s Augustinus manifestò agnoscit ordinem esse sacramentum, idque apud neminem dubium esse dicit. 9. S. LEO MAGNUS, scribens ad Dioscorum Alexandrinum, docet jejunium quod ordinum conferendorum occasione servatur, tum a conferente, tum a suscipientibus, ex traditione Apostolica derivari : "ut intelligamus quanta et dantium et accipientium devotione curandum sit, ne tantæ benedictionis SACRAMENTUM negligenter videatur impletum." 10. S. ANASTASIUS II., Pontifex ad Anastasium Augustum scribens, eum certiorem fecit de valore ordinum ab Acacio collatorum: "Sacratis (1) Eph, iv. 11. (2) Contra. ep. Parmen. l. ii. c. xiii. 28. (3) Ibidem n. 30. (4) Ep. xi. alias Lxxxi. ad Dioscorum Alex. c. a. |