humanitatis ducimur; quamvis dogmatis veritati nihil detrahat quod rationi et sensui humano, divinitus veluti indito, congruat.1

60. Obj. 17. Purgatorii doctrina virtutem crucis evacuat, Deum animarum, etiam justarum, tortorem facit, et tristia tetraque subeunda exhibet antequam ad cœlum pateat aditus.

Resp. Nihil crucis virtuti detrahitur, docendo non plenam omnibus præstari indulgentiam, sed luendas quandoque a peccatore pœnas, ut toto quo tenebatur reatu liberetur. Profecto non ita pro nobis satisfecit Christus ut omni pœna necessariò simus immunes. Nullum supplicium a Deo irrogatum fides tradit; sed animas levioribus culpis, vel pœnæ debito detineri a Deo fruendo. Cæterum si Theologorum plerorumque placita de igne quo purgantur animæ respiciantur, justitia summa et sanctitas Dei adorandæ erunt, tum in purgandis electis, tum in puniendis impiis. Nulla autem necessitas est purgatorii pœnas luendi, si quis voluerit Deum ardentiori amplecti affectu, et pro viribus divinæ justitiæ satisfacere studuerit: morientibus idcirco non tristia tetraque exhibentur, sed cœli promittuntur gaudia; si tamen ipsi toto cordis affectu Deum quærant et diligant.

61. Obj. 18. Turpis lucri studio purgatorium excogitatum videtur, ut Missæ venirent, cœlo nonnisi argento comparando. Ea vero admissa doctrina miseranda est pauperum conditio, divitibus mox liberandis, Missis plurimis pro iis oblatis.

Resp. Orandi pro mortuis et sacrificium pro iis offerendi consuetudo ad ipsum rei christianæ initium refertur, et Apostolos habet auctores, ut nihil nunc dicamus de priori Judæorum consuetudine. Quis autem dixerit lucri studio eam ab Apostolis statutam? Quod ea occasione dentur eleemosynæ in sustentationem sacerdotum, consonum est iis quæ Deus ipse statuit, ut qui inserviunt altari, de altari victum derivent. Quod vero pauperibus deesse videri posset, ex thesauro Ecclesiæ, juxta divina consilia, suppeditatur, quum pro omnibus fidelibus defunctis preces et sacrificia indesinenter offerantur. Divites igitur potioris conditionis vix dici possunt, quum onera secum ferant divitiæ, et sacrificiorum applicatio fiat arcano Dei consilio.

(1) Oxonienses sic se defendunt contra quendam suæ sectæ præconem: "And now I would venture to ask any Clergyman, I would even appeal to yourself, if a Parochial Minister, whether, when you have heard of the death of one of your flock, of whom you hoped well, your first impulse has not been to pray to God to make up to the departed whatever had been deficient in your ministrations? whether (as Luther did) you have not prayed for the perfecting and increased blessedness of a departed friend or relation, even though you have subsequently checked yourself? whether you did not find a comfort from that prayer? and whether this dictate of human nature, warranted as it is by the early church, may not, after all, be implanted by the God of nature-may not be the voice of God within us." Tract 77.

ANIMADVERSIO.

62. Purgatorium esse probavimus: quæ autem animæ ibi detineantur indicavimus, eas scilicet qui levioribus culpis, quas veniales vocamus, discesserint inquinatæ, vel quæ haud satis expiaverint peccata graviora pœnitentiæ operibus. De loco, pœnarum genere, vel duratione nihil duximus proferendum, ne fidei limites prætergredi videremur. Cæterum apud Latinos obtinet sententia ignis pœnam irrogandam. Charitas viventium erga defunctos exercetur orando pro eis, offerendo sacrificium, eleemosynas dando, et aliàs divinam iis implorando misericordiam. Indulgentiarum etiam applicatio iis fieri potest, ad modum suffragii. De his alias disseruimus.

(1) Juvat Oxoniensium verba recitare: "There is one other means of escaping the penalties due to sin in Purgatory, which may briefly be mentioned, viz: by the grant of indulgences; these are dispensed on the following theory. Granting that a certain fixed temporal penalty is attached to every act of sin, in such case, it would be conceivable that, as the multitude of Christians did not discharge their total debt in this life, so some extraordinary holy men might more than discharge it. Such are the Prophets, Apostles, Martyrs, Ascetics, and the like, who have committed few sins, and have undergone extreme labours and sufferings, voluntary or involuntary. This being supposed, the question rises, what becomes of the overplus; and then there seems a fitness that what is not needed for themselves, should avail for the brethren who are still debtors. It is accordingly stored, together with CHRIST's merits, in a kind of treasure-house, to be dispensed according to the occasion, and that at the discretion of the Church. The application of this treasure is called an Indulgence, which stands instead of a certain time of penance in this life, or for the period, whatever it be, to which that time is commuted in Purgatory. In this way, the supererogatory works of the Saints are supposed to go in payment of the debts of ordinary christians." Tract No. 79, 13.

23*

CAPUT III.

DE IMPIORUM SUPPLICIIS.

Eterna esse impiorum supplicia fides Catholica constanter docuit; idcirco contraria Origenis placita in concilio V., anno 553, dannata sunt. Attamen hodiernis temporibus plurimi ab hoc dogmate abhorrent, et universos prorsus homines salvandos prædicant, post pœnam aliquam, vel nulla pœna irrogata; quapropter Universalistæ dicuntur. Unitarii plurimi in hoc versantur errore.' Rationalistæ quoque Germani, quorum propago in ipsa qua scribimus urbe habetur, idem sentiunt.

PROPOSITIO.

Reproborum supplicia æterna prorsus sunt, adeo ut semel Dei judicio damnati numquam ad salutem perventuri sint.

Probatur I. ex Scripturis.

63. Christus allocuturus est reprobos in judicio extremo: "Discedite a me maledicti in ignem æternum." "Et ibunt hi in supplicium æternum, justi autem in vitam æternam." Voces plane significant supplicia perpetua, omni caritura fine:τὸ πῦρ τὸ ἀιώνιον—εἰς κόλασιν αιώνιον.tum ignis, tum pœna et supplicium perpetua dicitur. Sicut vita æterna felicitatem absque termino designat, ita supplicium æternum pœnam absque fine. Sententia profertur in rerum omnium consummatione : ergo respicit perpetuam inde secuturam conditionem.

64. Alias sæpe tradit Christus perpetua fore impiorum supplicia: "Si scandalizaverit te manus tua, abscinde illam : bonum est tibi debilem introire in vitam, quam duas manus habentem ire in gehennam, in ignem inextinguibilem: ubi vermis eorum non moritur, et ignis non extinguitur."3 Liquet de valle Hinnom quæ adjacebat Hierosolymis, ubi cadavera com

(1) "Unitarians as a body universally believe in the future punishment of the wicked. By a very large number this punishment has been considered eternal. By others it is supposed to be limited in duration, but to be severe and dreadful, according to the representations of the Scriptures, and in proportion to the sins of each individ ual." Unitarian Miscellany, vol. ii. p. 26.

(2) Matt. xxv. 41. 46.

(3) Marc. ix. 42.

buri solebant, hic non esse sermonem; sed de alterius vitæ suppliciis quæ -To яup to ȧoßεgov-designantur. Eorum perpetua duratio verbis magis perspicuis enuntiari non poterat.

66

65. De iis qui non obediunt Evangelio Domini nostri Jesu Christi” dicit Apostolus: pœnas dabunt in interitu æternas-orwes dixŋi rioovow, öhεpov άuwvrov—a facie Domini, et a gloria virtutis ejus: cum venerit glorificari in sanctis suis." Voces sempiternam perditionem plane desig

nant.

66. S. Joannes dicit: "diabolus missus est in stagnum ignis et sulphuris, ubi et bestia et pseudopropheta cruciabuntur die ac nocte in sæcula sæculorum." Illa supplicia utique perpetua minatur angelus bestia cultoribus: "Si quis adoraverit bestiam. . . cruciabitur igne et sulphure in conspectu angelorum sanctorum, et ante conspectum Agni: et fumus tormentorum eorum ascendet in sæcula sæculorum." Hæ voces tempora absque fine, ævum perpetuum, denotant: nec aliquid occurrit, quo earum arctetur significatio.

Probatur ex traditione et fide perpetua Ecclesiæ.

67. Epistola nomine Ecclesiæ Smyrnensium de Polycarpi martyrio scripta, circa annum 166, laudat martyres "unius horæ spatio se ab æterna pœna redimentes. Frigidus ipsis videbatur immanium carnificum ignis. Ob oculos quippe habebant, illum effugere qui æternus est, numquamque extinguetur.”—το αιώνιον και μηδέποτε σβεννύμενον. 4

68. JUSTINUS M. a Christo scelestos puniendos dicit, "Similiter quidem Plato improbos, cum ad Minoem et Rhadamanthum venerint, punitum iri ab illis dixit: Nos autem idem illis eventurum dicimus, sed a Christo; idque existentibus in iisdem corporibus, una cum suis animabus, ut pœna æterna puniantur, non mille annorum, ut iste dixit, circuitu definita."5_ και τοις αντοις σωμασι μετα των ψυχων γινομενων, και αιωνίαν κολασιν κολασθησομένων, αλλ' έχι χιλιονταετη περιοδον, ὡς ἐκεινος εφη, μονον.—Docemus « unumquemque ad æternam sive pœnam, sive salutem pro meritis actionem suarum proficisci. Si hæc cognita omnibus hominibus essent, nemo vitam ad breve tempus eligeret, cum se ad æternam ignis condemnationum proficisci sci”ἑκαςον ἐπ ̓ αἰωνιαν κολασιν ἡ σωτηρίαν κατ' άξιαν των πράξεων πορευεσθαι. εἰ γαρ οι παντες άνθρωποι ταῦτα ἐγινωσκον, ἐκ ἂν τις την κακιαν προς όλιγον ἡρειτω, γινώσκων πορεύεσθαι ἐπ' αίωνιαν δια πυρος καταδίκην.6 Qui improbe vivunt nec immutantur, eos igne æterno credimus puniri”κολάζεσθαι δε τους ἀδίκως και μη

ret.".

(1) II. Thess. i. 9.

(2) Apoc. xx. 9.

(3) Apoc. xiv. 9. 10. 11.

66

(4) Ep. n. 2. p. 196. vol. ii. Patr. Apost. a Cotelerio, ed. a Joanne Clerico Amsteladami an. 1724.

(5) Apost. i. (alias ii.) n. 8. p. 128. vol. i. ed. Wire.

(6) Ib. n. 12. p. 132.

66

μεταβάλλοντας, ἐν αἰωνιῳ πυρι πιςεύομεν.1 Apud nos enim princeps malorum dæmonum serpens vocatur, et satanas, et diabolus, ut potestis ex literis nostris scrutando perspicere. Hunc Christus præmonstravit cum ipsius exercitu et assectantibus hominibus in ignem missum iri, ut in infinitum ævum excrucientur.”όν εις το πυρ πεμφθήσεσθαι μετα της αὐτε στρατίας και των επόμενων ἀνθρωπων, κολασθησόμενους τον απεραντον αιώνα, προεμήνυσεν ο Χριςος. Christifdelium persecutoribus, et " omnibus injusto odio indulgentibus nec pœnitentiam agentibus, æternum per ignem supplicium" servari docet-xonaow dia upos dicoviar. Refert mulierem ad fidem conversam Ethnico marito Christianam doctrinam exponentem, libidinose viventibus "in æterno igne supplicia” denuntiasse-ἐν ἀιωνιῳ πυρι κολασιν ἀπαγγελλέσα.4 Dæmonibus et eorum cultoribus in æterno igne supplicium servari dicit, ex prophetarum et Jesu Christi doctrinam έν πυρι ἀιωνιώ κολασεως έτως γαρ και οι προφηται παντες προε κηρυξαν γενήσεσθαι, και Ιησους ὁ ἡμέτερος διδασκαλος έδίδαξε. Cum Tryphone disserens ait: "alii quidem in judicium et condemnationem ignis perpetuo cruciandi mittentur.” δι μεν εις κρισιν και καταδίκην τε πυρος απανς ως κολάζεσθαι πεμφθώσιν.6

69. S. IRENÆUS: "Quoniam quidem transgressoribus ignis æternus præparatus est, et Dominus manifeste dixit, et reliquæ demonstrant Scrip turæ. Et quoniam præsciit Deus hoc futurum, similiter demonstrant Scripturæ, quemadmodum et ignem æternum his qui transgressuri sunt, præparavit ab initio.”7

66

70. THEOPHILUS Antiochenus suadet Autolyco ut credat resurrectioni, ne si nunc incredulus fueris, credas tunc suppliciis cruciatus æternis. Quæ supplicia cum prædicta a prophetis fuissent, &c."-ȧvuevos tote Èv αιωνίοις τιμωρίαις. ὧν τιμωριων προειρημενων ὑπο των προφητών.

71. TERTULLIANUS Ethnicos antistites alloquens dicit: "Enim vero nos, qui sub Deo omnium speculatore dispungimur, quique æternam ab eo pœnam providemus, meritò soli innocentiæ occurrimus, et pro scientiæ plenitudine, pro latebrarum difficultate, et pro magnitudine cruciatus, non diuturni, verum sempiterni, eum timentes."9 Inde corporis resurrectionem probat quod cum anima in æternum puniendum sit: "Si quis occisionem carnis atque animæ in gehennam, ad interitum et finem utriusque substantiæ arripiet, non ad supplicium, (quasi consumendarum, non