OBJECTIONES SOLVUNtur. 52. Obj. 1. Calvinus sic scribit: "Cæterum quod episcopos, et presbyteros, et pastores, et ministros promiscue vocavi qui Ecclesias regunt, id feci Scripturæ usu, quæ vocabula ista confundit, quicumque enim verbi ministerio funguntur, iis titulum episcoporum tribuit. Sic apud Paulum, ubi jussus est Titus constituere presbyteros oppidatim, continuo subjicitur (Tit. i. 5.) Oportet enim episcopum esse inculpabilem,' etc. Sic alibi plures in una Ecclesia episcopos salutat (Phil. i. 1.) Et in Actis refertur convocasse presbyteros Ephesinos, quos ipse episcopos sua oratione nominat. (Act. 20. 17.)" Resp. Non imus inficias episcopos in novo Testamento vocari etiam presbyteros, pastores, et ministros Christi, nam et Apostoli sic nuncupantur. Præterea in Ecclesiæ primordiis plerique ab Apostolis electi constituti sunt episcopi, ut possent præsto esse ad omnia munia sacra obeunda, et Ecclesiarum quæ in dies fundabantur regimini præfici, plena instructi auctoritate. Hinc plures in eadem urbe simul versatos esse mirum non est, quamvis nil probet omnibus pariter ejus curam commissam. E contra Jacobus Hierosolymorum episcopus fuisse singularis a vetustissimis scriptoribus traditur; et Titus, et Timotheus, singularibus Ecclesiis præfecti noscuntur, aliorum quos creabant episcoporum cura illis concredita. Veri nominis episcopos oppidatim constituendos a Tito indicat Paulus; quos presbyteros primum vocat, vocabulo dignitatem designante, quod posterior usus ad sacerdotes secundi ordinis denotandos definivit. Episcopos etiam veros intelligimus eos quos eo nomine salutat Paulus ad Philippenses scribens, quos tamen pari auctoritate eam rexisse Ecclesiam nil probat; satis enim intelligitur ex iis quæ diximus cur plures simul in eadem urbe aliquando versarentur. Episcopi erant qui Epheso, Paulo vocante, Miletum venerant, pastorali regimine præditi. Nil probat nomen illud omnibus tributum, qui verbi ministerio fungebantur, quum proprium videatur semper fuisse eorum qui præfectura et regimine gauderent. Cæterum si quis cum S. Joanne Chrysostomo censeat episcopi et presbyteri voces absque discrimine initio usurpatas, non ideo qui nunc episcopi designantur a presbyteris haud differre censendi sunt, quum vocum distinctio, quæ saltem paulo post servata est, munerum discrimine, quod ab initio viguit, nitatur. 52. Obj. 2. S. Clemens Romanus de Apostolis dicit: "Prædicantes igitur per regiones ac urbes, primitias earum, spiritu cum probassent, in episcopos et diaconos eorum qui credituri erant constituerunt." Sic et (1) Inst. l. iv. c. iii. n. 8. (2) Ita censet Epiphanius hær. lxxv. c. v. Vide plura tract. de Eccl. c. xv. Vol. i. P. 247. (3) 1. Ep. c. xlii. 4. alii vetustissimi patres duos hos ordines tantum commemorant. Presbyteri igitur episcoporum nomine veniunt. Resp. Id optime consonat his quæ, post Petavium, diximus de plerisque ab Apostolis constitutis episcopis ; quibus etiam dabant, uti adnotat S. Epiphanius, diaconum ad sacrorum munerum decorem. Penes episcopos autem erat presbyteros, pro Ecclesiarum necessitate, ordinare. Profectò Clemens ipse jam trium graduum distinctionem tradiderat, ad legem Domini eam referens: "nam qui sequuntur leges Domini, non aberrant. Summo quippe sacerdoti sua munia tributa sunt, et sacerdotibus locus proprius assignatus est, et levitis sua munia tributa."1 54. Obj. 3. Qui cæteris præerant in Ecclesia veteri nonnisi primi inter pares habebantur, ideoque decreta, haud illorum, sed Ecclesiæ nomine edebantur. Sic epistola a Clemente Romano ad Corinthios scripta, incipit: "Ecclesia Dei quæ incolit Romam, Ecclesiæ Dei quæ incolit Corinthum." Resp. Episcopi auctoritate gaudebant maxima in ipsis Ecclesiæ primordiis, uti liquet ex Ignatii epistolis quæ nihil absque episcopo fieri jubent. Quod autem Clemens Ecclesiæ Romanæ nomine scripserit insigni est modestiæ et sapientiæ argumento, quippe haud sua tantum placita, sed quæ omnibus probata fuerint se enuntiare innuit, ad animos Corinthiorum conciliandos. 55. Obj. 4. Justinus presbyterum cœtui cuilibet fidelium in mysteriorum celebratione præsidentem vocat роɛs; quem Tertullianus pariter designat: "præsident'probati quique seniores :"-" nec de aliorum manu quam præsidentium eucharistiam sumimus."4 Resp. Vocibus illis rite designantur sacri ministri, etiam regimine haud fungentes, nec opus fuit Justino vel Tertulliano in christianis vindiciis ethnicos alloquentibus. singulos gradus enucleatius explicare. Cæterum quantum distet præsidens cœtui singulari ab episcopo ex Tertulliano novimus, qui presbytero haud licere baptismum ministrare, nisi ex venia episcopi alias dicit, eum vocans summum sacerdotem.5 56. Obj. 5. S. Irenæus ad Victorem episcopum Romanum scribens, decessores ejus vocat presbyteros: "Qui ante Soterem, Ecclesiæ, cui nunc præes, præpositi fuere presbyteri, Anicetum dicimus et Pium.” Resp. Presbyteri vere dici poterant episcopi Romani ab Irenæo, sicut etiam sequiori ætate sacerdotis nomen sæpe episcopis tribuitur; quia revera episcopus est sacerdos, altioris tamen gradus. Cæterum quum Anicetus, Pius, cæterique Victoris decessores, presbyteri vocentur, tamquam (1) I. Ep. c. xl. 5. (2) Apol. i. n. 65. (3) Apologet. c. xxxix. (4) L. de corona militis. (5) L. de bapt. quem plus semel laudavimus. Tract. de Eccl. c. xv. vol. i. p. 249. (6) Apud Eusebium, hist. Eccl. 1. v. c. xxiv. unice præpositi—οἱ προςάντες τῆς ἐκκλησίας ἧς νῦν αφηγῇ-liquet eos a cæteris, quos regebant, presbyteris distingui. Eorum seriem idcirco texuit Irenæus, veluti singulari auctoritate Petro et Paulo, qui Ecclesiam Romanum fundarunt, succedentes. 57. Obj. 6. Hieronymus episcopos a presbyteris nil differre dicit: "Idem est ergo presbyter qui et episcopus." . . . Sicut ergo presbyteri sciunt se ex Ecclesiæ consuetudine, ei qui sibi præpositus fuerit, esse subjectos; ita episcopi noverint se magis consuetudine, quam dispositionis Dominicæ veritate, presbyteris esse majores." 991 Resp. Hieronymi sententiam alias investigavimus. Unum aut alterum ejus testimonium hic referre sat erit, in quo episcopos esse presbyteris superiores palam prædicat. Adversus Joannem Hierosolymitanum scribens, eum dicit naufragum in portu, eo quod tollat discrimen episcopum inter et presbyterum: Nihil interest, scribit, inter presbyterum et episcopum ; eadem dignitas mittentis, et missi: hoc satis imperite : in portu, ut dicitur, naufragium." Imo non dubitat dicere: "Apud nos Apostolorum locum, episcopi tenent." Et alias: "Absit ut de his quidquam sinistri loquar qui Apostolico gradui succedentes . . . . claves regni cœlorum habentes, quodammodo ante diem judicii judicant."5 (1) Comm. in Tit. c. i. 5. (2) Tract. de Ecclesia, c. xv. vol, i. p. 254. (3) Lib. adv. Joannem Hierosolym. (4) Ep. xli. ad Marcellam. (5) Ep. v. alias i. CAPUT IV. DE DIACONATU. 58. Diaconos inter sacros ministros recensent Anglicani, et eorum munia describunt, sacerdoti scilicet in publico cultu et in distribuenda eucharistia opem ferre, scripturas et homilias in Ecclesia legere, fidei rudimenta pueris tradere, et, si sacerdos absit, infantes baptizare, prædicare etiam, facultate tamen ab episcopo impetrata. Insuper, ita provisum si fuerit, in pauperum necessitates inquirere, ut eis subveniatur.1 Methodista episcopales similia tradunt. De diaconis quos vocant viatores, scilicet circumcursantes, dicunt eorum esse baptizare, celebrare matrimonia, absente seniore, et omnia quæ præconis evangelici sunt obire. Presbyteriani dicunt Scripturas manifestò diaconos ostendere esse Ecclesiæ officiales, quorum munus est pauperum gerere curam, et eleemosynas, quæ in eorum levamen collectæ fuerint, distribuere. Addunt rerum temporalium Ecclesiæ iis posse committi. Baptistæ temporalium rerum Ecclesiæ curam præcipuum diaconorum munus videntur habere; quod tamen imprimis exercendum est, comparando quæ ad mensam Dominicam requiruntur, ministri mensa haud neglecta. Iis idcirco curandum est ut omnes subsidia in rem communem Ecclesiæ conferant, et in pauperum levamen. Apud Catholicos sacrum omnino est munus, quod obit diaconus, sacerdoti inter Missæ solemnia adstans, baptizans solemniter, necessitate urgente, et prædicans ex episcopi licentia. PROPOSITIO. Diaconatus est sacer ordo. Probatur I. ex Scripturis. 59. Diaconatum sacrum esse ordinem ex Scripturis liquet, ex quibus etiam eum Sacramenti habere rationem colligitur. Eos electos esse primitus et constitutos occasione murmuris de neglectis in eleemosynarum (1) Ordering of Deacons. (2) Ordination of Deacons. (3) Doctrine and Discipline of the Methodist Episcopal Church, Section vii. of the election and ordination of travelling Deacons. (4) Form of Government, ch. vi. of Deacons. (5) "They are to be intrusted with the stock of the church, out of which stock, they are to assist the poor members of the church, and to provide bread and wine for the Lord's table, and also to have regard to the minister's table." distributione viduis Judæorum Hellenistarum ad fidem conversorum, constat: attamen ex dotibus quas in iis exigebant Apostoli, et ex solemni ritu quo ordinati sunt, sicut et ex muneribus sacris quibus functos eos esse refert sacer scriptor, liquet præcipua eorum munia sacra esse. Apostoli fidelibus facta facultate eos eligendi, ut omnis occasio murmuris tolleretur, dixerunt; "Considerate ergo, fratres, viros ex vobis boni testimonii septem, plenos Spiritu Sancto et sapientia, quos constituamus super hoc opus." Prudentia et morum integritas recte postularentur in hominibus ad eleemosynas distribuendas tantum electis; sed Spiritus Sancti plenitudo sacris muneribus obeundis eos idoneos effecit. Oratio et manuum impositio in iis ordinandis adhibitæ sunt, qua ratione Paulus et Barnabas episcopalem characterem susceperunt: "Orantes imposuerunt eis manus.' Sacer igitur ritus ad gratiam cum potestate sacra iis impertiendam adhibiEos prædicationi vacasse liquet, Deo eorum ministerium prodigiis confirmante. De Stephano diacono dicitur: "plenus gratia et fortitudine faciebat prodigia, et signa magna in populo. . . . Et non poterant resistere sapientiæ, et Spiritui qui loquebatur."s Philippus autem descendens in civitatem Samariæ, prædicabat illis Christum. Intendebant autem turbæ his quæ a Philippo dicebantur, unanimiter audientes, et videntes signa magna quæ faciebat.-Cum vero credidissent Philippo evangelizanti de regno Dei, in nomine Jesu Christi baptizabantur viri ac mulieres."4 His accedunt quæ Paulus de diaconorum dotibus tradit, eos cum episcopis recensens, haud absimiles exigens virtutes. Probatur II. traditione. tus est. 66 60. Patrum concors omnino est traditio de sacris diaconorum muneribus. "Oportet diaconos," inquit S. IGNATIUS Martyr, "mysteriorum Christi ministros, per omnia placere, nec enim ciborum et potuum ministri sunt, sed Ecclesiæ Dei administratores."5 S. CYPRIANUS de electione septem diaconorum loquens, animadvertit: "Quod utique idcirco tam diligenter et caute convocata plebe tota gerebatur, ne quis ad altaris ministerium, vel ad sacerdotalem locum indignus obreperet." Veteres secutus scripsit VENERABILIS BEDA: "Placuit eosdem ipsos altaris quoque sacri ac Dominici sanguinis, sicut et refectionis, mensæque communis, multitudinis credentium ministros ordinari: quod probatum est verbo, quo dictum est: Et orantes imposuerunt eis manus.''' Patrum cæterorum et conciliorum referre testimonia supervacaneum duximus, quum sint immunera. VOL. IV.-4 (1) Act. vi. 3. (2) Ibidem 6. (3) Ibidem 8. 10. (4) Act. viii. 5. 6. 12. (5) Ep. ad Trallianos. (6) Ep. lxviii. ad Clerum et plebem Hispaniæ. |