§. II. DE MINISTRO LEGITIMO. 991 109. Ab episcopo igitur presbyteratus et diaconatus ordines conferri possunt; sicut et cæteri ordines, qui aliquando conferuntur ab Abbatibus aliisve, episcopali charactere haud insignitis. Nec tamen licet absque discrimine ea uti potestate, nam jussit concilium Tridentinum, ut “unusquisque a proprio episcopo ordinetur: si secus fiat, ordinans a collatione ordinum per annum; et ordinatus a susceptorum ordinum executione, quamdiu proprio ordinario videbitur expedire, sit supensus. Olim quidem laicis hominibus ad quemcumque præsulem se conferre licuit, et ab eo sacros suscipere ordines; non item clericis, nam inter canones Nicænos legitur: "Si quis ausus fuerit aliquem qui ad alterum pertinet ordinare in suam Ecclesiam, cum non habeat consensum episcopi ipsius a quo recessit clericus: irrita sit hujusmodi ordinatio." Episcopus proprius dicebatur olim ille in cujus dicecesi quis natus est, qui episcopus originis nunc vocatur. Episcopus beneficii etiam proprius nunc habetur, ex quo scilicet Clemens IV. ordinandum permisit qui beneficium in dicecesi aliqua obtinuit. Domicilium etiam jus præbet ut ab episcopo in cujus diœcesi quis versatur suscipiat ordines, sanciente hunc titulum Bonifacio VIII. Ut fraudibus obviam iretur decrevit Innocentius XII.: "subditus ratione domicilii ad effectus suscipiendi ordines, is dumtaxat censeatur, qui licet alibi natus fuerit, illud tamen adeo stabiliter constituerit in aliquo loco, ut vel per decennium saltem in eo habitando, vel majorem rerum ac bonorum suorum partem cum instructis ædibus in locum ejusmodi transferendo, ibique insuper per aliquod considerabile tempus commorando, satis superque suum perpetuo ibidem permanendi animum demonstraverit; et nihilominus ulterius utroque casu se vere et realiter animum hujusmodi habere, jurejurando affirmet."5 Regulares ordinandi sunt ab episcopo in cujus diœcesi monasterium est situm, nec possunt ad alium remitti, nisi episcopus diocesanus absit, vel ordinationes non sit habiturus. Vicarius Generalis litteras dimissoriales clericis sæcularibus ad suscipiendos ab alieno episcopo ordines non valet concedere, nisi proprius episcopus diu absit in regionibus longinquis, vel speciali mandato hanc ei delegaverit potestatem. Nec Vicarius Capitularis, qui scilicet a Capitulo, seu col (1) Sess. xxiii. de reform c. viii. (2) Cap. xvii. (3) In sexto. (4) In sexto de temp. ordin. (5) Constitutione, quæ incipit: Speculatores, anno 1694. (6) Vide Congr. S. Concilii Trid. Interpretum resp. 15. Martii an. 1596, apud Droueuium de re Sac. 1. viii. c. iii. Vide et Benedicti xiv. Constit. quæ incipit: Impositi nobis; an. 1747. (7) Cap. iii. de Temp. Ord. in 6. legio Canonicorum Ecclesiæ Cathedralis, vacante sede eligitur, ad diœceseos regimen, donec episcopus designatus fuerit, litteras hujusmodi concedere potest intra annum a die vacationis, nisi ei qui beneficio ecclesiastico donatus, vel mox donandus, ad ordines suscipiendos teneatur.1 Idem dicendum de Administratore diœcesis, qui, juxta Sedis Apostolicæ indultum, designatus fuerit ab episcopo, ut sede vacante regat diœcesim, pro moribus nostris, quum Canonicorum Capitulum non habeamus. 112 110. Legitimus ordinum minister est episcopus catholicus, jurisdictionis qua gaudet limites non transgrediens. Qui ordinis episcopalis charactere insignitus est, sed jurisdictione caret, vel ultra ejus limites progreditur, ordines valide confert, quamvis peccet. Equidem decretum est a concilio Nicæno, Novatianos et Arianos, qui in hæresi ordinati fuerunt, recipiendos, ordinum gradu, quem in hæresi susceperant, servato; quod de omnibus a quacumque hæresi conversis deinceps statuit concilium VII. Augustinum jam laudavimus Donatistas urgentem, et idem de baptismo, de ordine, et de omnibus sacramentis statuentem principium. Id passim prædicat: "Sacramenta quæ non mutastis, sicut habetis approbantur a nobis." "Ex Catholica enim Ecclesia sunt omnia Dominica sacramenta, quæ sic habetis et datis, quemadmodum habebantur et dabantur, etiam priusquam inde exiretis . . . . nobiscum autem estis in baptismo, in symbolo, in cæteris Dominicis sacramentis." " Quod autem Innocentius I. de hæreticis dicit: nec dare ejus (Spiritus) plenitudinem possunt, quæ maxime in ordinationibus operatur ;"4 respicit gratiam ordinis: nec ejus valorem attingit, quamvis honores Christi profanis ejusmodi sacerdotibus meritò deneget. Hinc tota errant re Anglicani nonnulli ordinationes irritas esse docentes hæreseos causa. 66 111. Schismatici pari ratione ad Ecclesiæ communionem recipi consueverunt, gradu quem susceperant servato. Sic presbyteri a Meletio ordinati, juribus spretis Petri Alexandrini, a patribus Nicænis gratia donati sunt, ut gradu servato secundum locum, post presbyteros a patriarcha ordinatos, obtinerent. "Ea conditione in Ecclesiæ communionem admittantur, nimirum ut ecclesiasticæ dignitatis et ministerii gradum habeant illi quidem; sed tamen omnibus presbyteris, in singulis provinciis et Ecclesiis versantibus, qui sunt ab honoratissimo viro, et collega nostro Alexandro ordinati, sint omnino inferiores."5 Donatista pariter in suis honoribus" suscepti sunt. 112. Cæterum Urbanus II. in synodo Placentina, anno 1095,7 et Inno (1) Trid. Conc. Sess. vii. cap. x. de Ref. (2) Ep. lxxxvii. (3) Ep. ad Vincentium Donatistam xciii. (5) In ep. ad Alexandrinos. (6) Can. xxxv. in codice Africano 68. (7) Cap. viii. centius II. in concilio generali Lateranensi anno 1139,1 ordinationes a quibusdam hæreticis et schismaticis factas irritas pronuntiavit; quod tamen intelligendum est de honoribus et muneribus in pœnam denegandis ; nam Urbanus II. permisit ut pœnitentes susciperentur qui ita susceperant ordines, et gradu gauderent; et Innocentius II. sic ordinatis, in eodem gradu perenniter demorantibus ad superiorem ascendere vetuit. Ea fuit olim justa severitas, qua ordines ab hæreticis suscipientibus vetabatur eos unquam exercere ; sed mitigabatur plerumque, quando pœnitenti animo Ecclesiæ gratiam expetere videbantur. Augustinus ea spe veniæ Donatistas ad reditum alliciebat: "Detrahendum est aliquid severitati, ut majoribus malis sanandis caritas sincera subveniat: habeant ergo isti de præterito detestabili errore, sicut Petrus habuit de mendaci timore amarum dolorem et veniant ad Ecclesiam Christi veram, hoc est matrem catholicam : sint in illa clerici, sint episcopi utiliter, qui contra illam fuerunt hostiliter."4 (1) Can. xxxx. (2) Vide Mauriniacense Chronicon. (3) Vide epist..Innoc. I. ad episc. Macedonii. CAPUT IX. DE ORDINATIONIBUS ANGLICANIS. 113. Plura jam de Anglicanis ordinationibus diximus, quæ tamen hic recolenda sunt. Controversia præsertim circa consecrationem Matthæi Parkeri, versatur, qui, initio regni Elizabeth, depositis et expulsis a suis sedibus episcopis Catholicis, archiepiscopus Cantuariensis designatus est; ab illo enim cæteri qui deinceps sedes episcopales occuparunt consecrati dicuntur. Negarunt plurimi scriptores catholici Parkerum umquam consecratum, irritos quippe dicebant evasisse omnes conatus ad episcopumí aliquem inducendum ut sacrum perageret ritum. Actis Lambethianis quæ consecrationem a Gulielmo Barloo, electo episcopo Cestriensi, 17 die Decembris 1559, tribus aliis adsistentibus episcopis, peractam referunt, nullam fidem deberi contendebant, utpote quæ nonnisi post annos quinquaginta in medium adducta sunt. Horum tamen authentiæ suffragatus est novissime Lingard, historiæ Angliæ elegantissimus scriptor: cui in re quam ipse, uti verosimile est, maturo perpendit judicio, nolumus refragari, ad eos penes quos sunt documenta rei gestæ examen remittentes. Liceat tamen aliqua in medium proferre ex tractatu de vocatione ministrorum anno 1618 ab Antonio Champnæo, Anglo origine, doctore Sorbonico, edito mutuata. Sic autem se habet registrum, prout, post Masonum consecrationis vindicem, refert Champnæus. Anno 1559. Matthæi Parkeri Cant. consec. per Guilielmum Barloum Johannem Scoreum Milonem Couerdallum Johannem Hodgekinsonum. Hæc consecrationis relatio a cæteris omnibus quæ eodem registro continentur, tum quæ præcesserant, tum quæ ab ipsis Anglicanis peractæ referuntur, in eo discrepat, quod episcoporum qui consecrationis munus obierunt tituli desiderentur, nominibus familiæ contra morem insertis. Exemplum dat ipse Masonus consecrationis post quatuor dies peractæ. (1) Tract. de Eccl. c. xii. vol. i. p. 222 et 232. Anno 1559. Edm. Grindallus consecr. 21 Decemb. per. Math. Archiepisc. Cant. 114. Jam animadvertendum illam diversitatem vel interpolationem prodere, vel eos qui consecrasse Parkerum dicuntur, non fuisse episcopos, qui semper consueverunt suis titulis in actis solemnioribus uti. Equidem Masonus qui ordinationes suæ sectæ vindicandas susceperat, nullibi potuit reperire consecrationem Barloi in registro aliquo Ecclesiarum relatam, quamvis ea tempestate et prioribus sæculis magna adhiberetur diligentia in rebus gestis hujusmodi referendis. Constat ex actis sub Cranmero quæ profert, eum electum esse episcopum Asaphensem, designatum etiam Menevensem, Henrico VIII. regnante, sed eum revera episcopale suscepisse munus exprobrarunt illi passim coævi scriptores,1 quod ex ipsis Elizabethæ mandatis colligere licet: nec enim alia idonea datur ratio cur Elizabethæ literæ patentes episcopo catholico Landavensi imprimis directæ sint: Elizabetha De igratia, &c. R. R. in Christo patribus Anthonio Landavensi, Guilielmo Barloo, quondam Bathoniensi episcopo, nunc Cicestrensi electo, Johanni Scoreo quondam Cicestrensi, nunc Herefordiensi electo, Miloni Coverdallo quondam Exoniensi episcopo, Johanni suffraganeo Bedfordiensi, &c." Profectò ipsum quod frustra posuerunt studium sectarii ut Landavensem ad ritum peragendum inducerent, indicium haud leve est cæteros non fuisse consecratos." 115. Demus autem Barloum, a quo pendet tota ritus vis, fuisse episcopum, et Parkerum consecrasse, liquet in mandatis dedisse Elizabeth ut "juxta formam statutorum in hac parte editorum et provisorum consecratio fieret. Masonus alte prædicat, Parkerum haud consecratum juxta Pontificalis Romani ritum, sed "per orationem, sancti Spiritus invocationem, manuum impositionem, ac religiosa promissa, in habitu qui gravitatem et authoritatem Archiepiscopalem deceret, (toga scilicet, uti explicat Champnæus,) concione habita ab erudito Theologo de munere et fidelitate a pastore gregi suo debita."s Rituale quippe puero Edwardo VI. regnante editum, primo Elizabethæ anno lege restitutum est, quod ritus fere omnes in consecratione episcopi præscriptos omisit, aliis quibusdam inductis ut prava principia de suprema auctoritate regia in rebus etiam ecclesiasticis sancirentur. Mandatum regium quo designabatur episcopus legi consuevit ; juramentum de suprema illa auctoritate exigebatur: deinceps interrogabatur electus de sua vocatione ad episcopatum, juxta Christi voluntatem et regni constitutionem de Scripturarum sufficientia in omnibus quæ ad salutem sunt ne : (1) Vide Milnerum loco citato. (2) Plura videsis apud Champnæum. c. xiv. (3) De consecratione episcoporum Ecclesiæ Anglicanæ. p. 131. |