fraudare invicem." Ergo iniqua est et nulla lex cœlibatus qua saltem parte derogat matrimonio.

Resp. Eo loci Christus vetat solvi matrimonium, et abrogato divortii jure vinculum statuit perpetuum, nonnisi morte alterius conjugis solvendum. Hoc sancte servat Ecclesia, nec permittit mulieri ad secundas convolare nuptias, nisi post mortem mariti ad sacros ordines assumpti. Cæterum ne ipsi fiat injuria, vetat merito ordines suscipere, nisi ex mulieris libero consensu, qui si defuerit, jura conjugii tuetur, et ordinatum sacris muneribus carere jubet, ut officio marito vacet. Adimpletur igitur et Apostoli præceptum, nec uxor fraudatur; consensus enim ad tempus datus jura suspendit, Paulo docente, qui indulgendo dicit se statuere temporis limitem; consensus in perpetuum proinde jura illa prorsus tollit, vinculo conjugii manente.

201. Obj. 2. Apostolus prædixit in novissimis temporibus dæmoniacam doctrinam quorumdam prohibentium nubere propagandam. Ipsa est lex cœlibatus clericos majores obstringens.

Resp. Apostolus locutus est de hæreticis nuptias prorsus vetantibns, qui et carnes manducandas pari rigore prohibebant, ad malum principium, seu dæmonem, earum originem, sicut et nuptiarum, referentes. Eos satis depingit, ut nemo falli queat: "attendentes spiritibus erroris, et doctrinis. dæmoniorum, in hypocrisi loquentium mendacium, et cauteriatam habentium suam conscientiam, prohibentium nubere, abstinere a cibis, quos Deus creavit ad percipiendum cum gratiarum actione, fidelibus et iis qui cognoverunt veritatem." De Marcionis, Tatiani, Manetis aliorumque sectatoribus optime Apostolus explicatur, juxta veterum sensuin. Equidem Ecclesia Catholica non prohibet nuptias vel carnes in universum, sed Deum e contra illarum auctorem prædicat, sacramenti dignitatem in iis agnoscens. Vetando autem clericis majoribus nuptias inire, disciplinam ab Apostolorum ætate derivatam, et Pauli ipsius exemplo, et consiliis, ut de præcepto interim taceam, tuetur.

202. Obj. 3. Iniqua est lex quæ arduum nimis virtutis opus injungit, denegato quod communis fragilitas postulat remedio. Hinc inter cœlibatus assertores pauci noscuntur casti, et immania et publica in plerisque regionibus occurrunt flagitia.

Resp. Lex nemini id virtutis opus injungit, nisi qui se ei parem professus fuerit, monitus jam coram altari ab episcopo. Sibi igitur unusquisque imputet si cupiditatis vehementiores impetus sustineat, quin agat triumphum de hoste; vel enim temere se ingessit in ministerium, vel subsidiis sibi datis uti neglexit. Profecto si sedulo sanctis vacaveri tmeditationibus, et toto cordis affectu oraverit Deum, vigil alioquin et humilis, non est dubitandum opem ei brevi præstandam. Quod de impudicorum numero

(1) 1 Cor. vii
(2) 1 Tim. iv. i.

et flagitiis dicitur, detrahentium sanctissimæ disciplinæ calumnia est, reperiuntur enimub ique terrarum episcopi, sacerdotes, aliique inferiores ministri vitam ducentes illibatam Deo hominibusque probatam. Quod si aliquando contraria occurrant exempla, sanctissimæ disciplinæ præjudicium non debent facere: hominum enim vitia legi non derogant. Si illud quod pseudo-politici, vel ipsi libidinis sectatores, postulant remedium adhiberetur, tolleretur Ecclesiæ universæ decus virgineum, et vitia sæpissime nuptiarum velo tegerentur: facile scilicet contingit ea latere, vel nota levi reprehendi, quæ in cœlibi sacerdote et innotescerent, et gravissime damnarentur.

CAPUT XIII.

DE MULIERUM ORDINATION E.

203. Fuisse in veteri Ecclesiæ pias quasdam mulieres diaconissarum nomine ad quædam munia admissas jam adnotavimus, easque ritu quodam in cœtum adlectas. Eas tamen non fuisse sacra potestate, vel ullo sacerdotii munere donatas constat, perpetua enim fuit fides mulieres divino jure excludi a sacro ministerio. Hæretici sæpius iis blandiebantur, sacra ei de

mandantes munera. Sic Marcus de Valentinianorum et Gnosticorum grege iis faciebant facultatem conficiendæ eucharistiæ. Collyridiani quarto sæculo in Arabia sacerdotissarum opera panis collyridem in sacrificium virgini offerebant. Quakeri apud nos nullum munus mulieribus committunt, sed iis æque ac viris libertatem loquendi in cœtu faciunt, si Spiritu se commoveri existimarint. Shakeri mulierem veluti matrem suæ sectæ habent, Annam Lee e Quakeris olim, sed quæ anno circiter 1770 in Anglia, aliis Spiritu pariter toto corpore agitatis se sociam dedit. Ejus labores magna cum laude commemorant, haud verentes ministerium ei tribuere.1

PROPOSITIO.

Mulieres divino jure excluduntur ab ordinibus sacris, et omni sacri ministerii munere.

Probatur I. ex Scriptura.

204. Apostolus jubet: "Mulieres in ecclesiis taceant, non enim permittitur iis loqui, sed subditas esse, sicut et lex dicit; si qui autem volunt discere, domi viros suos interrogent: turpe est enim mulieri loqui in Ecclesia." "Mulier in silentio discat cum omni subjectione: docere autem mulieri

(1) "In the Fifth month 1781, Mother and the Elders left Water-Uliet, and visited the distant parts, from place to place; where the Gospel had been received; and in all the principal places which they visited, they were resorted to from the adjacent parts; and their ministry being every where accompanied with the gifts of the Holy Ghost, in searching out sin and purging iniquity from the soul, Believers were built up in their most holy faith." The testimony of Christ's second appearing. Introduction p. xxxiv. DUX FEMINA FACTI.

(2) 1 Cor. xiv. 34.

non permitto, neque dominari in virum, sed esse in silentio."1 "Mulieres viris suis subditæ sint, sicut Domino: quoniam vir caput est mulieris, sicut Christus caput est Ecclesiæ."* Quum nec docere, nec loqui in Ecclesia mulieribus permittatur, liquet eas ab omni sacro munere excludi. Probatur II. ex Patribus.

205. TERTULLIANUS ait: "Non permittitur mulieri in Ecclesia loqui; sed nec docere, nec tingere, nec offerre, nec ullius virilis muneris, nedum sacerdotalis officii sortem sibi vindicare."3

206. S. EPIPHANIUS: "Si sacerdotium mulieribus mandatum foret, aut canonicum quidquam præstare eis in Ecclesia liceret, nulli potius quam Mariæ illud in novo Testamento committi sacerdotis officium debuit;verum longe Deo aliter est visum.”4

207. S. JOANNES CHRYSOSTOMUS: "quando de Ecclesiæ præfectura agitur, universa quidem muliebris natura, functionis istius moli ac magnitudini cedat oportet."5

Accedit ipsa rerum convenientia, quæ dictat mulierem non debere in gradu eminentiori constitui, Dei vices obeuntem in iis quæ pertinent ad animæ salutem.

OBJECTIONES SOLVUNTUR.

208. Obj. 1. Saltem prædicare possunt mulieres, Spiritu Dei eas movente, nam vir et mulier unum sunt in Christo Jesu.

Resp. Vir et mulier unum sunt in Christo, quatenus utrique competunt jura paria in iis quæ ad animæ salutem sunt necessaria; munera autem sacra Apostolis tradita sunt, non item mulieribus, quibus ne loquerentur in Ecclesia prohibuit Paulus.

209. Obj. 2. Apostolus arguit mulieres loquaces, quæ interrogationibus importunis molestiam creabant. Constat autem mulieres vaticinatas esse et prædicasse, quum Petrus Joelis vaticinium impletum affirmet: "Super ancillas meas, in diebus illis effundam de Spiritu meo, et prophetabunt.”7 Resp. Apostolus absque discrimine omnem publice loquendi et docendi facultatem mulieribus denegat, nec nimia quarumdam loquacitate innititur. Quod autem Joel de dono prophetiæ mulieribus communicando enuntiavit, munus, docendi non probat, aliud est enim ex Spiritus sancti inspiratione enuntiare futura, quod Mariæ, Matri Domini, aliisque contigit: aliud auctotoritate tradere fidei veritates, vel sacra obire munia.

(1) I. Tim. ii. 11.

(2) Eph. v. 22.

(3) L. de Vel. virg. c. viii.

(4) Hær. lxxv.

(5) L. II. de Sacerd.

(6) "To reprove the inconsiderate and talkative women among the Corinthians, who troubled the church of Christ with their unprofitable questions." Barclay, Apology, prop. x. §. xxvii.

(6) Act. ii. 17.

210. Obj. 3. In ipsa ad Corinthios epistola, in qua fœminæ loquaces reprehenduntur, traduntur regulæ quibus dirigantur mulieres publice predicantes et orantes: ergo a mente Apostoli alienum fuit iis vetare publicum verbi ministerium.

Resp. Quæ tradit Paulus de coma colenda, et de velo capitis adhibendo, non spectant prædicationis vel orationis munus, sed cœtus publicos, in quibus quomodo mulieres se gerere debeant, et qua ratione induendæ, docet. De publico munere ab iis exercendo ne verbum quidem. 211. Obj. 4. Paulus mulierem laudat quæ una cum ipso laboravit in Evangelio: "Salutate Persidem charissimam, quæ multum laboravit in Domino."1 Adjuva illas quæ mecum laboraverunt in Evangelio."2 Resp. Laborant utiliter mulieres quando piis vacant operibus quæ in utilitatem Evangelii cedunt. Plurimæ egregiam præstiterunt operam hac ex parte, quas debitis ornavit laudibus Paulus, quin sacrum aliquod munus iis attribueret.

66

212. Obj. 5. Experientia constat plurimos mulierum ministerio ad Deum conversos, quod indubium facit hoc Deo gratum.3

Resp. Nulla experientia valet contra manifestum Pauli vetitum, tota suffragante antiquitate christiana. Suo spiritu falluntur qui specie quadam se duci patiuntur.

(1) Rom. xvi. 12.

(2) Phil. iv. 3.

(3) "It hath been observed, that God hath effectually, in this day, converted many souls by the ministry of women; and by them also comforted the souls of his children; which manifest experience puts the thing beyond all controversy." Barclay's Apology, Prop. x. § xxvii.

VOL. IV.-9