Episcopus graeca vox est, quae latine inspe

ctorem significat, et quae munus designat Antistitis ut populo sibi commisso praesit, ejusque mores speculetur (1). Hinc Episcopi esse debet curare divinum cultum, et Christianam defendere Religionem; preces indicere ; videre, ne quid peccetur in rebus Fidei, in divinis celebrandis officiis, in Sacramentorum administratione ; animadvertere in eos, qui turbas excitant in re Christiana; inquirere diligenter in libros, qui in lucem emittuntur, ne qui in iis obrepat error (2) ; sacras in templo conciones habere, quod munus ita proprium Episcopi est, ut illud ceteri clerici sine ejus venia, aut consensu exercere prohibeantur (3); fidei mysteria, et Sacrorum Bibliorum sensum secundum mentem Ecclesiae populo aperire, eumque in officio scripto, et sermone continere.

(1) Multa de variis, quibus Episcopi appellantur nominibus habet Mamachius orig. et antiq. Christian. lib. 4 cap. 4 tom. 2 pag. 254 et seif.

(2) Concil. Tridentin: \sesst 4% «Leo X Bulla Inter solicitudines 13 tom. 3 part. 3 pag. 409 Bullar. ultim. edit.

Romanae .

(3) Concil. Tridentin. sess. 24 cap. 4 de reformat. et vero praedicationis munus adeo sui proprium agnoverunt Apostoli, ut Paulus non dubitarit asserere, se non ad baptizandum, sed ad evangelizandum fuisse missum I ad Corint. I 17. In Oriente jam inde ab antiquis temporibus Presbyteros Episcoporum mandato divinum verbum praedicasse constat. Chrysostomus, cùm adhuc Presbyter esset, plures Antiochiae orationes habuit; quod etiam Hierosolymis, et Caesareae in Palestina Origenem prae stitisse scribit Eusebius Histor. lib. 6 cap. 27 pag. 293 edit. Valesii Cantabrig. 1720. Eodem quoque munere Atticum Constantinopoli, alios vero Presbyteros Caesareae in Cappadocia, atque in Insula Cypro functos fuisse tradit Socrates Histor. lib. 5 cap. 22 pag. 297 cit..edit. Valesii. Pertinet etiam ad hanc Orientalium consuetudinem id, quod memoriae prodidit ipse Socrates loc. cit., ea tempestate, qua Arius Ecclesiam perturbavit, Presbyteris Alexandriae sacra praedicatione interdictum. In Occidente, ac praesertim in Africanis Ecclesiis, Episcopi ipsi divinum verbum populo nunciabant; et hinc apud Cypr ianum crebro occurrit ea formula tractante Episcopo, ut videre est epist. 52 pag. 70, et epist. 56 pag. 88 edit. Rigaltii Paris. Qua eadem formula utitur etiam Pontius Diaconus in vita Cypriani num. 18 pag. 187. Act. SS. Mart. Sincer. edit. Ruinartii Veron. Primus Valerius Hipponensis Episcopus Augustino Presbytero dedit, etiam se praesente divini verbi praedicandi facultatem, uti inquit Possidius in vit. Augustini cap. 5 col. 260 tom. 10 opp. ejusdem Augustini edit. Venet. 1753. Quod licet nonnulli Episcopi. reprehenderent, tamen Valerius Orientalium Ecclesiarum consuetudine factum tuebatur suum, quod postea complures alii sequuti sunt Possidius loc. cit.; ac praesertim Aurelius Carthaginensis, qua de re scripta ad eum ab Augu stino, Alypioque epistola 41 gratulationis plena vol. 87 tom. 2 edit. Maurin. Venet. 1729. Synodus Tridentina sess. 5 cap. 2 de reformat. prohibuit Regularibus praedi

a

care in ecclesiis non suorum Ordinum sine Episcopi approbatione, vel in ecclesiis suorum ordinum sine Episcopi benedictione ; tum sess. 24 cap. 4 de reformat. constituit; nullus autem saecularis, sive regularis etiam in Ecclesiis suorum ordinum contradicente Episcopo praedicare prae

sumat

§. IX. Cumque Episcopale munus pertineat ad totam dioecesim, inducta est ejus visitatio quam Episcopus altero quoque anno obire debet aut per se ipsum, aut per alium, ubi justo impedimento tenetur (1). Qua in re Episcopus quidquid ad visitationem, aut ad morum correctionem pertinet agere debet sine strepitu judicii (2), neque ulla appellatio suspendit vimeo rum, quae mandata, aut. decreta sunt (3). Verum si solemnis judicii ritus servare placuit, per appellationem vis editae sententiae suspenditur (4).

(1) Concilium Tridentinum sess. 24 cap. 3 de reformat. Episcopi Dioecesim lustrantis munera describit his verbis: Visitationum praecipuus sit 'scopus sanam,' horthodoxamque doctrinam, expulsis haeresibus, inducere, bonos mores tueri, pravos corrigere, populum cohortationibus, et admonitionibus ad religionem, pacem, innocentiamque accendere; cetera, prout locus, tempus, et occasio feret, ex visitantium prudentia ad fidelium fructum constituere. Hujusmodi sunt curare 2 ut reparentur Ecclesiae , atque ut omnia fiant secundum ea, quae sacris legibus sunt constituta. Ceterum visitationem hanc inter praecipua Episcopi munera recenset S. Joannes Chrysostomus Homil. 2 in epist. ad Titum tom. 11 pag. 737 edit. Montfauconii Paris. 1734, et S. Augustinus epist, 56 et 209 tom. 2 col. 144 et 777 edit. Venet. an. 1729.

(2) Vide Fagnan. in cap. dilectus de rescript. num. 26 et seq., qui late ea de re disputat, et plura memorat decreta Sac. Congregationis Concilii.

(3) Cap. 13 de offic. Jud. Ordin. Concil. Tridentin cap. 10 sess. 24 de reformat., Benedictus XIV Constit. Ad militantis 48 de appellat. et inhibition. conced., vel denegan. §. 21 tom. 1 pag. 81 edit. Romae 1754. Datur tamen appellatio, ut dicitur, in devolutivo, quae scilicet Episcopi decretum defert ad judicem superiorem, posteaquam exitum habuit.

(4) Vid. Fagnanum loc. cit., et Barbos. in Concil. Tridentin. sess. 13 cap. 1 de reformat. num. 7 •

S. X. Cuncta quae in visitatione sunt gesta, ac reperta Congregationi Concilii significanda sunt, tum ut Ecclesiae Capiti, cui est a Christo commissa cura, et administratio gregis universi, omnium particularium Ecclesiarum status compertus sit, tum ut cuncti Episcopi suam cum Sede Apostolica societatem, et communionem ostendant (1). Iisdem de causis longa consuetudine recepta (2), et scripta etiam lege confirmata est visitatio sacrorum liminum Apostolorum Petri, et Pauli, quam omnes Episcopi variis temporibus expedire debent; nimirum unoquoque triennio qui in Italia, insulisque adjacentibus, in Dalmatia, finitimisque Graecorum regionibus commorantur. Ceteri vero Episcopi, qui longius absunt, intra quatuor, aut quinque, aut etiam decem annos pro diversa locorum distantia (3). Pari lege hujus visitationis obstringuntur Abbates, Priores, Praepositi, ceterique omnes etiam Cardinales, qui monasteria, aut Ecclesias habent cum jurisdictione quasi episcopali, ac territorio separato (4). Qui definito tempore justis de causis suo munere fungi nequeunt causas ipsas jurati docere debent; Romamque mittere procuratorem virum ecclesiasticum, qui huic legi satisfaciat (5).

(1) Consule Benedictum XIV in append. tom. 1 ejus Bullarii num. 1 pag. 370 edit. Romae 1754 ubi de hoc toto negocio instructio proponitur.

est,

(2) Can. 4 dist. 95. Qui canon a Gratiano tribuitur Anacleto, et Zaccariae. Verum Anacleti certe non sed potius adscribendus Zaccariae, uti putat Sebastianus Berardus Gratiani canones genuin. ab aesteris discreti etc. par. 2 cap. 2 pag. 37 edit. Venet. 1783.

(3) Confer Constitutionem Romanus Pontifex 24 Six-. ti IV tom. 4 par. 4 pag. 175 Bullarii Mainardi.

(4) Benedictus XIV Constit. Quod sancta 7 tom. 1 ejus Bullar. pag. 12 edit. cit.

(5) Vide cit. Constitutionem Benedicti XIV §. 6.

§. XI. Et quia recte suo fungi munere Episcopi nequeunt, nisi in dioecesi commorentur, sive resideant, idcirco eos residere oportet in Episcopatu suo (1). Hinc Episcopi, qui per sex perpetuos menses abfuerint a dioecesi sua, privantur quarta parte fructuum unius anni, quae conferenda est in fabricam Ecclesiae, aut in levamen pauperum, absentes sex aliorum mensium spatio amittunt aliam quartam partem eorumdem fructuum, tum gravioribus etiam plectuntur poenis, si diutius absint, non festinantes reditum ad dioecesim suam (2),

.

(1) Concilium Tridentinum expresse definire noluit Episcoporum in sua dioecesi residentiam divini juris esse, qua de re multis disputatum est, uti narrat Pallavicinus in histor. concil. lib. 7 cap. 6 lib. 16 cap. 4; sed enumeratis muneribus, quae Episcopis jure divino commissa sunt, inquit sess. 23 cap. 1 de reformat,, ea praestari non posse ab iis, si gregi suo non invigilan', neque assistunt, sed mercenariorum more deserunt. Vid. Bened. XIV de Synod. lib. 7 cap. 1.

(2) Concil. Trident. sess. 6 cap. 1 de reform. Pius IV