pag. 178 et seq., Bonam Rer. liturgic. lib. 1 cap. 24 §. 16 et Salam in not. pag. 272 et seq. tom. 2 ed. Taurin. 1794. (6) Graecis Episcopis nunc commune pallium est, quod quidem sibi saeculis ultimis Graeciae cunctos Episcopos arrogasse tradit Goarius Eucholog. Graec. tit. Episc. Ordinat. pag. 312 edit. Paris. 1647. Quoniodo autem id evenerit, ut nunc omnes Graeci Episcopi pallio utantur narrat Liutprandus in Legatione 11 Constantinopolitana ad Nicephorum Phocam nomine Othonis apud Muratorium Scriptor. Rer. Italic. tom. 2 pag. 488 ubi inquit: Romanus Imperator filium suum Theophylactum Eunuchum Patriarcham constituit: cumque eum Alberici cupiditas non lateret missis ei muneribus satis magnis, effecit, ut ex Pdpae nomine Theophylacto Patriarchae literae mitterentur; qua auctoritate cum ipse tum successores ejus absque Paparum permissu palliis uterentur. Ex quo turpi commercio vituperandus mos inolevit, ut non solum Patriarchae, sed etiam Episcopi totius Graeciae palliis utantur. Quod censore opus non est. Consule eumquam absurdum sit . dem Liutprandrum, qui hoc Alberici facinus narrat, de Reb. Europ. lib. 3 cap. 12 apud Duchesnium tom, 3 Histor. Franc. pag. 598. Christianus Lupus in d. can. 27 Concil. VIII pag. 515 seqq. Jo. Laurentius Bertius loc. cit. saeculo obtinere coepit consuetudo, ut omnibus indiscriminatim Archiepiscopis pallium concederetur, ut colligi potest ex tom. 2 oper. posthum. Mabillonii, ubi occurrit dissertatio Theoderici Ruinart de Pallio Archiepiscopali cap. 11 pag. 457. Multa autem , praeter auctores, quos modo indicavimus, de pallio scripserunt Petrus de Marca Concord. sacerd. et imper. lib. 6 cap. 6 et 7, Nicolaus de Bralion dissert. de Pallio, Patres Maurini in S. Gregorium M. lib. 3 epist. 28 col. 518 tom. 2 edit. Paris. 1705 locisque aliis earumdem epistolarum, Dominicus Georgeus de Liturg. Rom. Pontific. tom. 1 pag. 216 et seq., aliique complures. Ac videnda in primis est Constitutio Rerum ecclesiasticarum 60 Benedicti XIV tom. 2 ejus Bullar. pag. 294 laud. edit., ubi multa habentur de pallio, quae ad recentiorem pertinent disciplinam

cum

S. XXXXIII. Solus Romanus Pontifex, cujus potestas nullam habet definitam regionem, cujus terminis septa teneatur, pallio ubique utitur, et semper; ceteri nonnisi intra fines suae jurisdictionis, et statis, certisque diebus, pontificalia conficiunt; scilicet die natali Christi Servatoris, die S. Stephani, S. Joannis, Circumcisionis, Epiphaniae, Palmarum, feria V in coena Domini, in Sabbato sancto, in Paschate, et feria secunda, ac tertia post Pascha, Dominica in albis, in Ascensione Domini, in Dominica Pentecostes in festo Corporis Christi, in nativitate Sancti Joannis Baptistae, in festis omnium Apostolorum, ac quatuor diebus festis B. Mariae Virginis, nimirum Purificationis, Annuntiationis, Assumptionis, et Nativitatis, in commemoratione omnium Sanctorum, in dedicatione Ecclesiarum, in praecipuis festis diebus Ecclesiae Archiepiscopalis, in ordinatione clericorum, in consecratione Episcoporum, et Virginum, et in die anniversaria, quam Archiepiscopus celebrat, suae consecrationis, dieque item anniversaria dedicationis Ecclesiae (1).

(1) Cap. 4 et 6 de Auctor. et usu pallii, ibiq. Gloss. et Pontificale Romanum par. 1 tit. de Pallio.

§. XXXXIV. Pallio ita est adjunctum munus Archiepiscopale, ut eo nondum accepto ne Archiepiscopi quidem nomen quis mereatur (1), neque synodum provincialem indicere possit, neque chrisma conficere, neque Episcopos consecrare, neque alia obire munera sive Metropolitica, sive Episcopalia (2). Petendum est intra tres menses ab exacta consecratione, et quidem

enixis precibus, sive, ut in more est, instanter instantius, instantissime (3), a Summo Pontifice in Consistorio Cardinalium; petit per se ipsum, si in Urbe sit, Archiepiscopus, si absit, per Procuratorem. Antequam detur, exigitur juramentum fidei, et obedientiae erga Summum Pontificem (4), praesenti in Urbe datur a primo Diacono Cardinali, absenti ab aliquo Archiepiscopo, cui Summus Pontifex rem commisit.

(1) Cap. 3 de Auctor. et usu pallii.
(2) Cap. 28 §. Super eo de Elect.

(3) Can. 1 et 2 dist. 100. Vide Nicolaum de Bralion cit. dissert. de Pallio cap. 12.

(4) Formulam juramenti, quod absentis Archiepiscopi Procurator praestare debet in cit. Constit. Rerum ecclesiasticarum Benedicti XIV.

§. XXXXV. Ita autem pallium adhaeret personae Archiepiscopi, ut neque alteri commodari possit, et secundum, ac tertium petendum sit si quis iterum, ac tertio Ecclesiam mutet (1). Denique ubi Archiepiscopus sepelitur, cum eo simul pallium, vel pallia, si plura accepit, humanda sunt (2). Singulari privilegio Cardinalis Episcopus Ostiensis, cum Romanum Pontificem consecrat, pallio utitur (3), et beneficio etiam Sedis Apostolicae quibusdam Episcopis pallii usus concessus est (4).

(1) Cap. 4 de Postulat. Praelat., ibique Glossa in fin. (2) Cap. 2 de Auctor. et us. pal.

(3) Vid. Card. Petra tom. 5 ad Const. 3 Pii II sect. unic., et Catalanum in Comment. ad Pontific. Roman. p. 1 tit. 14 §. 3 num. 5 pag. 259.

(4) Ita Aretino Episcopo pallium dedit Clemens XII

Const. Insignes 14 tom. 15 pag. 105 Bullar., et ita quibusdam aliis Episcopis ab aliis Summis Pontificibus similiter pallii ipsius usus concessus est.

SECTIO IV.

DE COADJUTORIBUS.

XXXXVI. Coadjutorum officium, XXXXVII. et XXXXVIII. Eorum et origo.

species; et quis eos constituat?

S. XXXXVI.

De Episcopis nunc pro eorum jurisdictione re

diret oratio, vel quoniam. uno loco comprehendimus universam eorum potestatem tum ordinis, tum jurisdictionis, pergimus ad reliquos Magistratus, atque ad Ministros, quorum est Episcopis in dioeceseos regimine opitulari. Sit initium a Coadjutoribus. Senio, aut mala valetudine confectos Episcopos, aliosque Ecclesiae ministros de gradu dimovere injustum, atque inhumanum visum est. Ergo ab antiquis temporibus instituti sunt Coadjutores, qui impedito Antistiti subsidium compararent, ejusque vícem sustinerent. Primum Coadjutorum Episcoporum exemplum praebere videtur Ecclesia Hierosolymitana, uti Coadjutor datus fuit Alexander Narcisso Hierosolymitano Episcopo, qui annos natus erat centum, et viginti (1). Sed illustre prae ceteris est exemplum Augustini, qui Valerio Episcopo Hipponensi malae valetudinis, seniique causa coadjutor accessit (2).

(1) Primum hoc alicujus coadjutoris exemplum esse judicat Henricus Valesius in Euseb. lib. 6 cap. 11 pag. 268 edit. Cantabrigiae an. 1720. Sed multa deinceps exempla coadjutorum occurrunt. Theotecnus Episcopus Caesariensis sibi Anatolium coadjutorem adscivit, ac successorem designavit, et ambo communi studio Ecclesiae praefuerunt uti testatur Eusebius Histor. lib. 7 cap. 32 pag. 370 edit. Valesii Cantabrig. 1720. Maximum simul cum Macario Episcopum Hierosolymitanum fuisse scribit Sozomenus Hist. lib. 2 cap. 20 pag. 70 cit. edit. Valesii; et Orionem Episcopum Palaebiscensem sibi coadjutorem et successorem Siderium elegisse tradit Synesius epist. 67 pag. 209 edit. Petav. Paris. 1635. Theodoritus lib. 5 cap. 4 pag. 197 cit. edit. Valesii memorat Joannem Episcopum Apameae, qui coadjutorem habuit Stephanum, et Ambrosius sive potius auctor epistolae de Causa Bonosi tom. 3 opp. S. Ambrosii col. 1093 edit. Maurin. Venet. 1751, Senecionem qui Basso Episcopo coadjutor fuit.

(2) Possidius in Vit. Augustin. cap. 8 col. 262 tom. 10 opp. S. Augustin. edit. Venet. an. 1733. Et Augustinus quidem, vivo adhuc Valerio, Episcopus ordinatus est; quamobrem ei scrupulus animo insedit, ut ipse ait ep. 213 col. 790 tom. 2 edit. cit., adhuc in corpore posito beatae memoriae Patre et Episcopo meo Sene Valerio Episcopus ordinatus sum, et sedi cum illo, quod Concilio Nicaeno prohibitum fuisse nesciebam, nec ipse sciebat. Hinc Eraclium collegam elegit, at Episcopum non ordinavit ; Quod reprehensum est, inquit loc. cit., in me, nolo reprehendi in filio meo, Erit Praesbyter, uti est, quando Deus voluerit, futurus Episcopus. Spectat Augustinus ad Nicaenum canonem 8, quo cautum erat ne duo in una urbe essent Episcopi; verum hic canon non obtinebat cum justa erat causa, propter quam duo in una civitate Episcopi constituerentur, uti ostendunt exempla, quae

paulo ante indicavimus,

§. XXXXVII. Dantur Coadjutores vel ad tempus, quamdiu scilicet vitae usura fruitur Prae