00000

SECTIO X.

DE PAROCHIS, ET RELIQUO CLERO .

LXXXVII. ad LXXXIX. Paroe- LXXXXII. Sacramentorum admi

Inter nter eos, qui Episcopo opem ferunt in procuratione dioeceseos nobile in primis est officium Parochorum, qui semel ab Episcopo constituti jure proprio concrediti sibi populi curam cent (1). Per tria fere priora Ecclesiae saecula nulla in ecclesiasticis monumentis eorum mentio est (2). Una in principe dioeceseos Civitate erat Ecclesia, ad quam Christiani omnes non modo Urbis, sed etiam vicinorum oppidorum die solis, hoc est Dominico confluebant; et praesentibus quidem distribuebatur Eucharistia, ad absentes per Diaconos mittebatur (3). Huic Ecclesiae, quae cathedralis erat, ipse praeerat Episcopus, qui suum habebat Senatum, et Presbyterium (4), hoc est illi addictos Presbyteros, quorum erat Episcopo dare operam in Ecclesiae regimine, et administratione.

(1) Parochos a Christo ipso fuisse institutos, ut una cum Episcopi, subjecta tamen ipsis potestate, Ecclesiam regerent, quorumdam opinio est; et id quidem demon

strari vellet libro, qui ex Gallico in Italicum sermonem conversus Florentiae prodiit ann. 1783 cum titulo: L'istituzione divina de' Parochi, e loro diritto al governo generale della Chiesa. Eadem est sententia Petri Tamburini in libro, cujus titulus: Vera idea della S. Sede. Verum quam falsa haec opinio sit, satis ostendit ipsa Parochorum origo, quae certe III saeculo antiquior non est. Imo in Civitatibus ante annum Christi millesimum nullos fuisse Parochos, ostendit Marius Lupus Bergomensis De Parochiis ante annum Christi millesimum. Certe antiquiori aetate nulli erant hujusmodi Presbyteri, qui proprium haberent officium regendi populum, sed Episcopus unum, aut alterum eligebat Sacerdotem cui modo unam, modo alteram populi partem committebat, et cui adimebat officium eodem arbitrio, quo dederat. Nemo enim uti nunc Parochi sunt, certo erat addictus populo, quem perpetuo regeret jure officii sui; dabat Episcopus subditos cuivis Presbytero, dabat quamdiu, et quos vellet, neque ulla erat injuria Presbytero, a quo Episcopus repetebat subditos suos , quos vel ipse per se regeret, vel alteri Presby. tero regendos committeret. Lapsu temporum maluerunt Episcopi parochos eligere, hoc est Presbyteris quibusdam certam populi partem perpetuo regendam committere; atque ita Parochorum potestas ab Episcopali ordine, tanquam a fonte, procedens instituta est; sed ita tamen instituta, ut hujusmodi Presbyteri in rebus omnibus ab Episcopo penderent, ac nihil agerent sine mente, aut conscientia Episcopi, ut inquit Concilium Laodicenum can. 57 apud Labbaeum tom. 1 concil. col. 1539 edit. Venet., et Toletanum I can. 20 col. 1474 tom. 2. Nam constans est Patrum egula, Presbyteros in rebus omnibus Episcopo obnoxios esse oportere, neque eorum, quae ad Ecclesiam pertinent, quidquam sine Episcopo ab illis esse faciendum. Necessarium itaque est, inquit S. Ignatius Martyr Ep. ad Tallian. num. 2 apud Cotelerium PP. Apostol. tom. 2 pag. 22 edit. Antuerp. 1698, Quemadmodum facitis ut sine Episcopo nihil agatis; et ad Philadelph. num. 7 pag. 32. Testis autem mihi est is, in quo vinctus sum, quod a carne humana non cognoverim; sed Spiri

2

ra

tus annunciavit dicens ita sine Episcopo nihil facite, et ad Smyrn. num. 8 pag. 37. Sine Episcopo nemo quidquam faciat eorum quae ad Ecclesiam spectant. Rata Eucharistia habeatur illa, quae sub Episcopo fuerit, vel cui ipse commiserit Non licet sine Episcopo neque baptizare, neque agapem celebrare; sed quodcunque ille probaverit, hoc et Deo est beneplacitum, ut tutum tumque sit quodcunque agitur. Idem docent Tertullianus de Baptism. cap. 17 pag. 230 edit. Venet. 1744. S. Cyprianus Ep. 27 lapsis col. 95 edit. Venet. 1758, S. Hieronymus Dial. advers. Luciferian. num. 9 opp. tom. 11 col. 181 edit. Vallarsii Veronae, S. Coelestinus I Ep. 27 ad Episc. Galliar. cap. 1 apud Coustantium col. 1186, demum cuncti Patres. Confer etiam Canonem Apostolorum 40 apud Cotelerium loc. cit. pag. 443, Concilium Gangrense can. 6 apud Labbaeum tom. 2 Concil. col. 422 edit. Venet., Antiochenum can. 24 ib. col. 6c3. Qui divinitus Parochos institutos putant, eorum originem repetunt a 72 discipulis, quos Christum Sacerdotes fecisse arbitrantur. Verum hi discipuli missi quidem sunt in omnem locum et civitatem Christus erat venturus, ad animos ejus adventui praeparandos, sed neque erant sacerdotali charactere insigniti, neque ipsis erat tributa potestas regendi populos, neque electi ad sacramenta administranda, cum potestas clavium nonnisi in Petrum, et Apostolos a Christo collata fuerit. Itaque procul aberant Discipuli ab iis, quae proprie Parochum constituunt. Sane ex septuaginta duobus discipulis septem viri electi sunt, quos Apostoli manuum impositione Diaconos, ordinarunt Act. Apostol. cap. 6. Quomodo igitur iidem a Christo sacerdotes creati esse poterant? S. Epiphanius Haeres. 20 num. 4 lib. 1 tom. 1 pag. 50 edit. Coloniae 1682 id rectissime animadvertit inquiens: praeter hos Apostolos) 72 alios ad eamdem functionem allegat, e quibus septem illi fuere, qui ad viduarum obsequium delecti sunt. Stephanus, Philippus etc., qui quidem Philippus ad Christi fidem convertit Samaritanos, diuque post Christi Ascensionem ad coelum Diaconus erat. Dionysius Petavius de Ecclesiast. hierarch. lib. 3 cap. 16 num. 2 tom. 6 Theo

quos 2

log. dogmat. pag. 171 edit. Venet. 1757 loquitur de missione, quam septuaginta duo Discipuli a Christo acceperunt nullam autem in hac missione ordinis, aut jurisdiction is potestatem agnoscit. Prior ista missio, inquit, nullam aliam quam praedicandae poenitentiae, ac tam doctrina, quam miraculis praeparandi ad Christi fidem populi facultatem illis indidit; non regendi, gubernandive jus ullum aut potestatem sive ordinis, quam sub coenam ultimam contulisse creditur, sive jurisdictionis, quam post resurrectionem suam reipsa, et ut loquuntur, actu tradidit. Petrus Paludanus de Caus. immediat. Eccles. potest. latissime ostendit, 72 discipulos haud fuisse Sacerdotes a Christo constitutos, idque ex eo praesertim conficit, quod illi ab Apostolis Diaconi ordinati fuerunt ib. art. 3. Facile ex his intelligitur, quam leve, et infirmum sit fundamentum, quo nititur opinio eorum, qui Presbyteros, ac praesertim Parochos 72 Discipulorum locum tenere existimant; unde repetunt jura Parochorum, quos pene Episcopis pares faciunt. Late hoc argumentum persequitur Corgnius peculiari dissertatione, quam descripsit 11 tomo operis, quo jura defendit Episcoporum; et vide etiam Bolgenium Esame della vera idea della S. Sede pag. 7, et seq., atque Auctorem operis de l'Autorité des deux puissances tom. 2 par. 3 сар. 3. Ad haec autem 1 par. quae dixi, adverti diligenter volo, ut omnibus pateat, quae vera sit animi mei sententia de Parochorum origine, et jurisdictione, quam ipsis committi arbitror ab Episcopis, , quos Christus Ecclesiae Rectores constituit. Nam Scriptores Annalium Ecclesiasticorum Florentiae, quod superiori loco scripsi, Presbyteros interdum appellari Sacerdotes secundos, aut secundi ordinis, ut distinguantur ab Episcopis, qui Summi Sacerdotes, aut Sacerdotes primi ordinis dicuntur, exinde conficere se posse censuerunt, me sectari falsam sententiam illorum, qui a Christo repetunt Parochorum jurisdictionem. Ego vero me ab hac sententia quam longissime abesse profiteor, idque satis me significasse arbitror argumentis illis, quae mox attuli, et scriptoribus, quos ne praeter institutum meum longior essem, indicavi. Presbyteros vocavi Sacerdotes secundos,

hon quod in iis aliquam agnoscerem jurisdictionem ab Episcopo non delegatam, sed tantum ut eos distinguerem ab Episcopis, qui sunt Sacerdotes Summi, et quorum est in sua Ecclesia jurisdictio. Atque hoc sensu Patres Sacerdotes secundos Presbyteros vocant.

(2) Sane in epistolis Ignatii, ac Cypriani, in epistola Dionysii Corinthiorum Episcopi ad Soterem P. apud Eusebium Histor. Eccles. lib. 4 cap. 23 pag. 159 edit. Taurin. 1746, in epistola, quam Cornelius P. ad Fabium Antiochenum dedit apud Coustantium col. 146, itemque in canonibus Apostolorum tantum maximarum urbium Ecclesiae memorantur. Si quando Parochiae vox occurrit, ea dioecesis universa comprehenditur ; quoniam antiquitus Παροικιά, εἰ διοικησι eamdem significationem habebant Eusebius Histor. eccles. lib. 2 cap. 24 pag. 75 edit. Taurin. 1746, Alexander Epist. encycl. apud Socratem histor. eccles. lib. 1 cap. 6 pag. 9 edit. Taurin. 1746, Epiphanius epist. ad Joan. Hierosolym. opp. tom. 2 pag. 313 edit. Coloniae 1682, Concilium Ancyranum can. 18 apud Labbaeum concil. tom. 1 col. 1491 edit. Venet., et Antiochenum can. 9 ib. tom. 2 col. 590.

(3) S. Justinús M. Apol. 1 num. 67 pag. 85 edit. Maurin. Paris 1742.

(4) In hoc tamen Presbyterio suum etiam Diaconi habebant locum, qui ea gerebant, quae sui ordinis propria erat, uti observat Thomassinus Vet. et Nov: Eccl disciplin. par. 1 lib. 2 cap. 22 num. 2 ¿

§. LXXXVIII. Cum aucto Christianorum numero, plures in una Civitate Ecclesiae conditae sunt, ad eas Episcopus diebus dominicis mittebat ex Ecclesia Cathedrali Presbyteros, quorum erat sacra obire munera, et praeesse populo, qui ad Ecclesias illas confluebat. Verum hi Presbyteri non erant perpetui Rectores harum Ecclesiafum, cum Episcopus eos modo uni, modo altefi committeret ex clericis Ecclesiae cathedralis,