eorumque officium finiretur tempore, quod ab illo constituebatur (1). Itaque una tantum in singulis civitatibus erat Ecclesia, quae proprie Parochia, uti nunc est, dici posset, nimirum Ecclesia cathedralis; reliquae minores Ecclesiae nulli separatim Presbytero addictae erant, sed ad eas regendas singulis diebus dominicis clerici de Ecclesia Episcopi mittebantur.

(1) Romae tamen et Alexandriae minoribus quoque Ecclesiis certi Presbyteri, qui iisdem praeessent jam inde ab antiquissimis temporibus affixi erant. Id de Ecclesia Alexandrina testatur dissertissime Epiphanius Haeres. 49 sive 69 Arian. num. 1 opp. tom. 1 pag. 727 edit. Coloniae 1682. Quotquot, inquit, Alexandriae catholicae communionis Ecclesiae sunt, uni Archiepiscopo subjectae, suus cuique praepositus est Presbyter, qui ecclesiastica munera iis administraret, qui circa Ecclesias illas habitant eorumque conventiuncula vici, seu laurae ab Alexandrinis vulgo nuncupantur. Dionysius Petavius Animadvers. in d. loc. Epiphan. tom. 2 pag. 276 non tantum Alexandriae, sed in aliis quoque majoribus urbibus eam consuetudinem viguisse censet, ut plures intra urbem essent Ecclesiae quibus certi Presbyteri affixi erant. Henricus Valesius Not. in Sozomen. lib. 1 cap. 15 pag. 31 edit. Taurin. 1747 a Petavio dissentit, et morem illum addicendi in civitate Presbyteros certae Ecclesiae, quam separatim regerent, proprium, ac peculiarem fuisse putat Ecclesiae Alexandrinae. Ego vero Petavio non assentior ajenti, quod in cunctis majoribus urbibus Presbyteri certae adscriberentur Ecclesiae , quam perpetuo regerent; sed tamen eam , quam supra memoravi, consuetudinem non tantum Alexandrinae, sed etiam Romanae Ecclesiae propriam fuisse arbitror. Certe Romanos Presbyteros titulis quos S. Evaristus distribuit, affixos fuisse censeo, et Biton Presbyter Romanus, cujus meminit S. Athanasius Apol. advers. Arian. num. 20 opp. tom. 1 pag. 111 edit. Maurin. Patav. 1777 addictus firmiter erat Ecclesiae, in qua populum colligebat. Locus

autem Innocentii I Epist. 25 ad Decent. Eugubin. cap. 5
num. 8 apud Coustantium col. 860 meo quidem judicio
minime ostendit, ut Valesius putat, quod aetate Innocen
tii Romani Presbyteri suis titulis, sive Ecclesiis affixi non
essent. Ait quidem Innocentius, hos Presbyteros reliquis
diebus secum convenire solitos, sed nulla in
eo pugna
est, quod illi alicui minori praeessent Ecclesiae, et quod
reliquis diebus, excepto die Dominico, cum Pontifice in
Ecclesia majori convenire deberent. Hoc certum, quod
iidem Presbyteri die Dominico propter plebem sibi credi-
tam suis titulis praeesse debebant, quod mihi tantum qua-
drare videtur posse in eos, qui certam plebem, certam-
que Ecclesiam perpetuo regendam haberent. Quod autem
addit Innocentius de fermento a se confecto, quod ad hos
Presbyteros mittebatur, id tantum indicat vinculum com-
munionis, qua minores Ecclesiae cum majori conjunctae
esse debebant, uti ipse declarat Innocentius inquiens
idcirco fermentum a nobis confectum per acolythos acci-
piunt, ut se a nostra communione, maxime illo die, non
judicent separatos •

S. LXXXIX. Constitutae sunt Parochiae primum in vicis, et villis, quarum incolae cum ad civitatem commode ire non possent, eorum gratia ibi conditae sunt Ecclesiae, quibus praepositi Sacerdotes, qui populum illum regerent, muneraque ecclesiastica exercerent (1). Serius in Civitatibus ortae sunt Parochiae (2), neque ubique omnes eodem tempore initium habuerunt. Cum enim ea res tota ab Episcoporum arbitrio penderet, alii citius, serius alii Parochos in civitate constituerunt, uti major, minorve numerus Christianorum, eorumque utilitas, atque necessitas postulabat (3).

(1) Parochiae nomen , quo nunc etiam Civitatis Ecclesiae designantur, proprium initio erat ruralium Eccle.

1

mas,

siarum. Concilium Chalcedonense can. 17 apud Labbaeum tom. 4 Concil. col. 1687 edit. Fenet. Quae sunt, inquit, in unaquaque provincia rurales, vicanasque parochias firet inconcussas manere apud eos, qui illas tenent, Episcopos Vide etiam Socratem Histor. ecclesiast. lib. 1 cap. 27 pag. 55 edit. Taurin. 1747, Severum Sulpicium Dial. 1 num. 8 opp. tom. 1 pag. 69 edit. Veronae 1741, Innocentium I Epist. 25 ad Decent. Eugubin. apud Coustantiuni col. 860, qui quidem diserte distinguit Ecclesias civitatis ab Ecclesiis ruralibus, sive parochiis, atque ad illas se die Dominico fermentum per Acolythos mittere declarat, quod per paroecias, inquit, fieri debere non pulo, quia nec longe portanda sunt sacramenta. Parochiae vocabulum a rusticanis ad urbanas Ecclesias translatum deinceps est. De origine Paroeciarum disputant Petavius in Epiphan. haeres. 69 Arian. tom. 2 pag. 276 edit. Colon. 1682, et de eccles. hierarch. lib. 2 theolog. dogm. сар. 12 пит. 2 seq. tom. 6 pag. 128 seq. edit. Venet. 1757, Thomassinus Veter. et nov. Eccles. disciplin. par. 1 lib. 2 сар. 21 et 22 Muratorius Dissertazioni sopra le Antichità Italiane dissertat. 74 pag. 324 tom. 3 part. 2 edit.

Romae.

(2) Ante annum Christi millesimum nullas ut supra dixi in Civitate Parochias fuisse, ostendit Marius Lupus de Parochis ante annum Christi millesimum.

(3) Binghamus Origin. ecclesiast. lib. 9 cap. 8 §. 2 tom. 3 pag. 593 et seq. edit. Halae Magdeburg. 1758.

S. LXXXX. Praecipua Parochorum munera sunt sacrificium pro populo offerre, divinum verbum nunciare, sacramenta administrare (1). Debet enim unusquisque Parochus, sive dives, sive pauper, pro populo sibi commisso cunctis do minicis, festisque diebus sacrificium offerre. Licet tamen Parochis, qui gravi inopia laborant, cum Episcopi venia festis diebus accipere, quod a pio aliquo homine datum est, et pro eo mis

sam offerre, modo infra hebdomadam pro populo rem divinam conficiant, quam festis diebus conficere debuissent (2).

(1) Concilium Tridentinum Sess. 23 cap. 1 de Reformation.

(2) Benedictus XIV in Constitut. Cum semper 103 tom. 1 ejus Bullar. pag. 222 edit. cit. Vide Ubaldum Giraldum ad Instit. Canon. Remigii Maschat Elenc. V1 tom. 1 pag. 461. Atque hoc quidem onere offerendi pro populo missam dominicis, ac festis de praecepto diebus tenentur generatim omnes, qui curam habent animarum, etiam vicarii amovibiles, ac temporarii, et regulares, uti declaravit Benedictus XIV cit. Constitut. §. 4. Num teneatur etiam Episcopus, cui potiori jure, quam Parocho, animarum cura commissa est, disputant Ferraris Bibliothec. verb. missa art. 3 num. 11, et Giraldus Expos. Jur. Pontific. par. 2 tom. 3 pag. 925.

§. LXXXXI. Debent etiam Parochi non solum pueros, rudesque homines Christianae Religionis rudimenta edocere (1), sed etiam cunctis saltem dominicis diebus, et in festis solemnibus sermonem ad populum habere de rebus divinis, eique explicare, quae ad aeternam salutem omnibus sunt necessaria (2). Huc etiam refertur munus nunciandi festos dies, indulgentias, jejunia, et cetera, quae emerserint, Ecclesiae praecepta, ne populi ignorantia violentur (3).

(1) Vide Benedictum XIV Constit. Etsi minime 42 tom. 1 ejus Bullar. pag. 67 edit. cit.

(2) Concilium Tridentinum Sess. 5 cap. 2 de, Reformal, Quae concio a Parocho habenda est inter missarum solemnia, recteque ostendit Card. Bona Rer. liturgic. lib. 2 cap. 7 S. 7 pag. 159 et seq. tom. 3 edit. Taurin. 1753, morem hunc semper obtinuisse ut proxime post Evan

gelium sermo, sive homilia, vel tractatus ad populum haberetur. Vide Constitutionem Apostolici ministerii 34. Innocentii XIII pag. 258 tom. 11 Bullarii editam pro Regnis Hispaniarum, quam postea confirmavit Benedictus XIII Constit. In supremo militantis 31 pag. 350 eod. loc., ubi animarum pastores suas has partes implere jubentur, quamquam exiguum habeant populi numerum, et quamquam per annuos concionatores satis huic rei consultum vi

deatur..

(3) Concilium Tridentinum post Sess. 25 de Reform. in decreto de Delectu ciborum, jejuniis, et diebus festis.

§. LXXXXII. Denique eorum etiam est administratio sacramentorum. Quare Lateranense Concilium (1) non modo sancivit, ut Christiani omnes in Paschate a proprio Parocho Poenitentiae, et Eucharistiae sacramenta suscipiant, sed etiam Tridentinum (2) monuit, ab eo solo, exceptis confirmatione, et ordine, generatim licite suscipi sacramenta. Sed nunc nunc cum privilegia Regularium, et frequentes Episcoporum concessiones quam plures extra ordinem sacramentorum ministros induxerint, ab iis etiam, modo se contineant intra fines concessionis, ea probe suscipiuntur; et jus Parochorum redactum est ad Paschalem communionem, ad viaticum, ad extremam unctionem.

(1) Concilium Tridentinum cap. 12 de Poeniten. et remiss.

(2) Cap. 13 Sess. 24 de Reformat.

§. LXXXXIII. Ceteri Clerici generatim satisfacere debent oneri, quod conjunctum est beneficio, quo fruuntur. Quidam eorum praepositi sunt sacellis, hospitalibus, aliisque locis, et