concilium generale habeatur, tria servare oportet I. Concilium indicendum est consensu, et auctoritate Romani Pontificis (1), qui per se ipsum, vel per Legatos suos Concilio praeesse debet (2) II. Onnes vocandi sunt ex toto orbe catholici Episcopi: quanquam nihil referat, quod omnes praesentes non sint (3). III. Denique concilii acta a Pontifice sunt confirmanda (4)·

(1) Can. 1 et seq. dist. 17. Atque id quidem diserte profitentur Patres Concilii Constantinopolitani 1 in epist. synodic. ad Damasum, quae est apud Theodoritum Histor, lib. 5 cap. 9 pag. 180 edit. Valesii Taurini 1748; idemque docent Pelagius II epist. 8 ad Episcopos, quos Constantinopolim vocaverat Joannes Patriarcha Constantinopolita nus apud Labbaeum tom. 6 Concil. col. 633 et seq. edit. Venet. Coleti, quam epistolam probavit etiam Pelagii successor Gregorius M. ep. 43 lib. 5 opp. tom. 2 col. 770 edit. Paris. 1705, idem praeterea Nicolaus I ep. 22 ad Episc. Galliae et German, tom. 9 Concil. Labbaei col. 1412 edit. ejusd. atque Hincmarus Rhemensis opusc. 55 cap. 20 tom. 2 pag. 451 et seq. edit. Sirmondi Paris. 1645. Vide Christianum Lupum schol. in can. 16 dictat, S. Gregorii VII tom. 5 opp. pag. 234, qui hoc jus Romano Pontifici late vindicat contra Joannem Launojum; Bianchium, della potestà e del la polizia della Chiesa tom. 4 lib. 2 cap. 3 §. 8 pag. 512. Bertium Histor. Eccles. tom. 3 dissert. 1 cap. 18 pag. 31 et dissert. 5 cap. 3 num. 2 seq. pag. 188 edit. Bassani 1769, Ballerinium de potest. eccles. Sum. Pontif. et Concil. gener.cap. 6 §. 1 pag. 88 edit. August. Vindelic. 1770, Zaccariam Anti-Febron. par. 2 lib. 4 cap. 1 seq., Cerbonium de jur. et leg. disciplin. tom. 3 lib. 22.

(2) Hinc Vitus, et Vincentius Romani Presbyteri, atque ut plerique sentiunt, Hosius Cordubensis Episcopus nomine S. Silvestri Concilio Nicaeno praefuerunt, atque ita inposterum factum est in omnibus conciliis usque ad novissimum Tridentinum ·

Tom. I.

cap.

(3) Consule Melchiorem Canum de loe. theolog. lib. 5 3 pag. 149 edit. Patavii 1727.

(4) De Nicaeni Concilii confirmatione videndus Bertius loc. cit. dissert. 1 cap. 30 num.3 pag. 50. De eadem confirmatione testimonium perhibet Synodus Romana ep. ad cler. et Monach. orient. apud Labbaeum tom. 5 Concil. col. 248, cujus verba sunt haec trecenti decem et octo SS. Patres apud Nicaeam congregati confirmationem rerum, atque auctoritatem S. Romanae Ecclesiae detulerunt. Atque id quidem consentaneum est antiquae regulae, quam memorat Socrates Histor. lib. 2 cap. 8 pag. 74 edit. Taurin. 1747 inquiens, canon ecclesiasticus vetat ne decreta absque sententia Episcopi Romanae Ecclesiae sanciantur, et cap. 17 pag. 83. Quid vero egerit, et quam potestatem exercuerit Constantinus Imperator in eadem Nicaena Synodo ostendunt Christianus Lupus schol. cap. 9 opp. tom. 1 pag. 281 edit. Venet. 1724, et Bertius loc. cit. cap. 17 et 18 pag. 29 seg. De Constantinopolitana, deque Ephesina Synodo hoc est II et III oecumenico, fuse agit Bianchius della potestà e della polizia della Chiesa lib. 2 cap. 3 §. 11 num. 3 et seq. tom. 4 pag. 556 seq., qui ostendit, quas in his duabus synodis partes Apostolica Sedes habuerit. Concilii Chalcedo nensis oecumenici IV Patres in relatione ad S. Leonem M. corum , quae in synodo gesta fuerant tom. 4 Concil. col. 1778 collect. Labbaei edit. Venet. approbari a Summo Pontifice, confirmarique postularunt ea, quae ipsi in Concilio constituerant, et alia quaedam, inquiunt, pro rerum ipsarum ordinata quiete, et propter ecclesiasticorum statutorum definivimus firmitatem, scientes quia et vestra Sanctitas addiscens et probatura, et confirmatura est eadem. Similia scribit Marcianus Imperator ad S. Leonem P. inter epist. S. Leonis 100 opp. tom. 1 col. 1114 edit. Ballerin. Venet. 1753, et Anatolius Episcopus Constantinopolitanus ib. ep. 101 cap. 5 col. 1134 et ep. 132 c. 4 col. 1263, et sic, inquit, gestorum vis omnis, et confirmatio auctoritati vestrae Beatitudinis fuerit reservata. Leo M. jus suum agnovit confirmandi Concilii decreta, noluit tamen confirmare privilegia Ecclesiae Constantinopolitanae, quae in ea Synodo fuerant stabilita, uti palet ex ejus literis datis ad Anatolium ad Marcianum cit. tom. 4

Concil. col. 1785 seq., atque ad Synodum universam ib. col. 1827, in quibus per suam approbationem gestorum synodalium rata firma se haberi velle declarat tantum ea quae de fide fuerant constituta. Videnda est etiam ipsius Leonis ep. 117 ad Julianum Coensem col. 1208 tom. 1 opp. S. Leon. edit. cit., in qua testatur se Chalcedonense Concilium ut omnem adimat dubitationem iis , qui infirma vel dubia videri volunt statuta Concilii, quae nulla sunt consensus mei sententia roborata. Synodum V oecumenicam confirmavit Vigilius Pontifex, uti testatur Evagrius histor. eccles. lib. 4 cap. 38 pag. 379 edit. Taurin. 1748, patetque ex Vigilii epistola Decretali apud Labbaeum tom. 6 Concil. col. 239 seq., in quam epistolam videnda est Dissertatio P. de Marca ib. col. 245 seq. Synodi VI confirmationem datis ad Agathonem literis apud Labbaeum tom. 7 Concil. col. 1114 postularunt ejus Concilii Patres his verbis quam ut iterum per honorabilia vestra rescripta confirmetis, vestram oramus paternam sanctitatem. Mitto cetera oecumenica Concilia, ne longus sim, atque in Tridentino consistam, cujus Patres cum hanc in Romano Pontifice auctoritatem manifesto deprehenderent, dederunt operam, ut quae in Concilio decreta fuerant, a Pio IV confirmarentur. Pontifex igitur concilii decreta confirmat, atque iis etiam recte derogat, quod in primis fit saepissime in impedimento cognationis intra quartum gradum, quod est inductum a Concilio Lateranensi ĮV. Atqui neutrum facere posset Romanus Pontifex, nisi concilio praestaret. Late de hoc argumento disserui in opere Jus Canonicum universum, tom. 3 lib. 2 tit. ult.

§. XXXIX. Generalium conciliorum duo sunt potissimum, definire catholicum dogma, atque ecclesiasticam disciplinam constituere. Atque illa quidem, quae in oecumenicis conciliis de fidei dogmatibus sancita, et a Summo Pontifice approbata sunt, divinam obtinent auctoritatem ; quae disciplinam respiciunt, eorum quoque sancta est auctoritas, tum quod hi canones Spiritu Dei conditi

habentur, tum quod eoclesiasticam disciplinam moderari semper pastorum fuit proprium, et praecipuum munus. Verum hujusmodi canones, qui de disciplina sunt, uti postulat ratio temporum, non raro immutantur, quo spectat illud Augustini (1); concilia plenaria priora posterioribus immutari.

(1) Confess. lib. 3 cap. 7 col. 93 tom. 1 et de baptism. lib. 2 cap. 3 tom. 9 col. 98 cit. ed. Venet,

§. XXXX. Generalibus conciliis, praeter Episcopos, intersunt etiam, atque subscribunt S. R E. Cardinales, qui certe eo jure usi sunt in conciliis Lugdunensibus I et II, itemque Moderatores, sive, ut vocant, Generales Ordinum Regularium, et Abbates ab Episcopo benedicti. Principes quoque, et Imperatores vel per se ipsos, vel per Legatos suos adesse consueverunt, sed ut praesentia sua omnes in officio continerent, atque ad exitum perducenda curarent, quae ab Episcopis sancita fuerant, non ut quidquam de rebus sacris, atque divinis constituerent (1). Quin etiam interdum vocatos constat Presbyteros, et Diaconos, aliosque Clericos, praesertim ut adversus haereticos disputarent (2) .

2

(1) Expedit, ut Reges, et Principes, inquit in traetat. de reform. Eecles. cap. 6 inter opera Jo. Gersonii tom. 2 col. 915 ed. Antuerpiae 1706, Cardinalis Petrus de Alliaco, mittant ad generalia concilia, non ad onerandum et confundendum, sed ad honorandam, et confortandam Ecclesiam, et ad ea, quae ibi decreta fuerint, quantum in eis est, exequendum. Et recte Hosius apud S. Athanasium Histor, Arianor. ad Monach. cap. 44 tom. 1 part. 1 pag. 293 ed. Maurin. Patavii an. 1777 ajebat Constantio Imperatori: Ne te rebus misceas ecclesiasticis; neu nobis his de rebus prae

cepta mandes, sed a nobis potius haec ediscas. Tibi Deus imperium tradidit, nobis ecclesiastica concredidit. Ac quemadmodum qui tibi imperium subripit, Deo ordinanti repugnat, ita metue, ne si ad te ecclesiastica pertrahas magni criminis reus fias. Vid. Eusebium in vit. Constantin. lib. 4 cap.24 pag. 638 ed. Valesii Contabrigiae an. 1720. Quod luculentius expressit Marcianus Imperator in Concilio Chalcedonensi act. 6 apud Labbaeum tom. 4 col. 1473 et Valentinianus apud Sozomenum lib. 6 cap. 7 pag. 210 ed. Taurin. 1747.

(2) Id de Nicaena Synodo testatur Eusebius de vit. Constantin. lib. 3 cap. 7 et 8 pag. 521 et 522 edit. Va lesii Taurin. 1746 et Socrates Histor. Eccles. lib. 1 cap. 8 pag. 16 edit. ejusd. et dignus praesertim memoratu est Athanasius, qui adhuc Diaconus huic synodo interfuit, ut adversus Arianos disputaret. Presbyteri, et alii clerici in terdum etiam ad concilium veniebant tamquam Procuratores absentium Episcoporum. Qua in re magnum inter Orien talia, et Occidentalia concilia discrimen erat. Nam in orientalibus absentis Episcopi procurator eum tenebat locum, quem Episcopus ipse tenere debuisset, in occidentalibus suum post omnes Episcopos locum habet. Vide Christianum Lupum in not. ad can. 7 Conc. Trullani tom. 3 oper. pag. 64 ed. Venet. 1724.

§. XXXXI. Particularia, aut topica concilia alia a Patriarchis, alia a Metropolitis, alia ab Episcopis convocantur. Patriarcha omnes sui Patriarchatus, Metropolita omnes Provinciae Episcopos vocat ; atque lex Patriarchalis concilii omnes afficit Patriarchatus ecclesias, concilii autem Provincialis ecclesias omnes Provinciae. Si Metropolita, aut Primas, vel Patriarcha concilio, totique nationi praesit, concilium nationale appellatur.

§. XXXXII. Provinciale concilium tertio quoque anno habendum est a Metropolita (1), eo