cetur tradit Fagnanus loc. cit. num. 34. Quare cúm Sa cri Canones fundatores juspatronatus habere statuunt, eos intelligunt fundatores, qui necessaria quaeque dederunt, si plures hi sint, omnes in solidum juspatronatus obtinebunt si unus cuncta praestitit, is unus patronus habebitur. Et quamquam conjuctim aedificanda, et dotanda sit Ecclesia, tamen dotatio, quae deinceps fiat cum Episcopi consensu, valet etiam ad acquirendum juspatronatus . Fagnanus loc. cit. num. 48.

(4) Sola fundatione, quae secundum ecclesiasticas regulas facta sit, acquiri juspatronatus, quamquam illud expresse reservatum non fuerit, docet Glossa in Can. 6 de Consecrat. dist. 1; idque late demonstrat Franciscus de Roye in Prolegom. ad tit. de Jurepatr. cap. 15. Quod non obscure videtur significare Clemens III in Cap. 25 de Jurepatr. cum rogatus num aliquis efficiatur sola ecclesiae constructione patronus, respondit: quod si aliquis ecclesiam cum assensu Dioecesani construxit ex eo juspatronatus acquirit .

S. LIV. Acquiritur etiam juspatronatus privilegio Summi Pontificis (1), et praescriptione. Quae praescriptio si contra Ecclesiam liberam sit, debet esse temporis, quod hominum memoriam excedat, et cum pluribus sociata praesentationibus, quae exitum habuerint (1), potissimum si qua sit suspicio, illud a viro potente usurpari potuisse. Tunc enim, praeter quasi possessionem temporis antiquissimi, cujus initium in tenebris lateat antiquitatis, necesse est etiam probare titulum, et evincere praesentationes perpetuas saltem per annos quinquaginta, quae omnes ad exitum perductae fuerint (3).

(1) Privilegium hoc tantum a Summo Pontifice concedi potest ab Episcopo vero non potest Cap. 2 de Reb. Eccles. non alien. in 6.

(2) Concilium Tridentinum Sess. 25 cap. 9 de Refor mat.

(5) Conc. Trid. loc. cit., ibique Barbosa num. 32. A tque hoc quidem de probando jurepatronatus Concilii Tridentini decretum non solum ad petitorium; sed etiam ad possessorium judicium pertinere docet Fagnanus in Cap. Consultationibus de Jurepatr. num. 9. Id vero obtinet, cum adversus Ecclesiam probandum est juspatronatus ; nam si inter duos quaeratur, quis habere debeat juspatronatus, hoc contra verum patronum praescribi, cum, praeter tempus ad praescribendum necessarium, tres adsunt praesentationes, ostendit Franciscus de Roye in Prolegom. ad tit. de Jurepatr. cap. 16.

S. LV. Transfertur juspatronatus cum re, cui inhaeret, si reale sit (1), et transfertur etiam contractu, aut successione. Contractus donationem respicit, ac permutationem ; quoniam juspatronatus, nisi qua lex impedimento sit (2), donari, permutarique potest. Donatio in privatum hominem collata indiget Episcopi auctoritate, collata in Ecclesiam, aut Monasterium non indiget (3). Quod etiam dictum volo de permutatione, quae similiter cum privato homine absoluta opus habet Episcopi auctoritate (4); atque haec praeterea rem aliam spiritualem aut spirituali annexam desiderat, ut recte perficiatur (5). Vendi tamen juspatronatus nequit (6), nisi forte vendatur fundus, aut castrum, cui adhaeret, quia tunc etiam juspatronatus in emptorem transfertur (7). Verum ex jurepatronatus, quod fundo adhaeret, nulla pretii fieri debet accessio, quia tunc res spiritualis, vel spirituali annexa, quod fieri nequit, tacite venderetur (8).

(1) Ita Juspatronatus beneficio, aut dignitati conjun

ctum cum beneficio ipso, et dignitate, adjunctum castro, aut praedio cum praedio, et castro transfertur.

(2) Sic distrahi gentilitium juspatronatus vetat lex funcertae familiae agnatos, dationis, quae ad illud vocat aut cognatos, prout agnatitium vel cognatitiuni juspatro

natus est.

(3) Cap. 8 de Jurepatr., Cap. un. eod. in 6.
(4) Cap. 5 eod.

(5) Cap. 6, el ult. de Rer. permut.

(6) Cap. 6, et 16 de Jurepatr..

(7) Cap. 7 eod.

(8) Consule Schmalzgrueber Jus eccles. lib. 3 tit. 28 §. 5 num. .159.

S. LVI. Successione transfertur juspatronatus ad heredes sive legitimos, sive testamentarios (1), et vero transfertur in solidum, quamquam hereditas inaequaliter dividatur, quoniam juspatronatus dividi non potest (2). Quae successio defertur in stirpes, hoc est jure repraesentationis ; et ideo pluribus patronis decedentibus, quorum alter duos heredes reliquerit, alter unum, duo illi heredes unum habebunt suffragium ad faciendam praesentationem, quoniam ambo unicum tantum patronum repraesentant (3).

(1) Quod de jurepatronatus hereditario intelligendum est; nam gentilitium defertur ad successores cum iis legibus , quae in fundatione sunt constitutae•

(2) Cap. 1 de Jurepair.

(3) Clem. 2 eod. tit.

S. LVII. Cum autem inter plures patronos, aut unius patroni heredes facile dissidia, litesque exoriantur, merito, ut haec removeantur, constitutum est, eos recte posse inter se alternis vicibus dividere jus praesentandi (1). Quae

alterna divisio nisi facta fuerit, quoties facienda erit praesentatio, omnes patroni suum habebunt suffragium, sive vocem ad eam expediendam (2), et cum omnium voluntas consentiens non fuerit, ille erit anteferendus, cui plura numero suffragia praesto sunt, nisi quid forte obstet, propter quod repulsam ferre debeat; cum autem paria erunt omnia, itemque cum orta inter patronos dissidia, intra menses quatuor quatuor composita non fuerint, Episcopus beneficium conferet suo arbitratu (3).

(1) Cit. Clem. de Jurepatr.

(2) Praesentatio interdum spectat ad collegium, et tunc omnes, qui collegium conficiunt, vocandi sunt ad ferendum suffragium, et praesentatio collegialiter, ut inquiunt, fieri debet adeout extra collegium facta non valeat. Interdum verò pertinet ad plures divisim, sive uti singulos, et tunc separatim praesentatio fieri potest, neque necesse est, quod omnes eodem tempore consensum praebeant.

(3) Cap. 3, el 27 de Jurepatr., citat. Clement. 2 eodem.

S. LVIII. Amittitur juspatronatus, si Patronus Ecclesiam reparare, et conservare recuset (1), si eadem incendio consumpta fuerit vel motu terrae, vel vetustate, aut vitio suo corruerit; si patronus suo se jure abdicet, aut alteri concedat (2), vel Ecclesiam, nulla sui juris facta reservatione, collegiatam fieri patiatur (3), vel praedium vendat, cui juspatronatus adhaeret; si in haeresim inciderit (4), si ecclesiae Rectorem, aut clericum vel per se vel per alios occidere, seu mutilare ausus fuerit (5), vel jura ecclesiae usurpaverit (6), vel separatim jus

}

patronatus vendiderit (7); denique. si praescribi permiserit.

(1) Benedictus XIII Const. Pius, et misericors. 59 §. 7 pag. 398 tom. 11 Bullar. Roman. edit. Mainardi. (2) Cap. un. de Jurepatr. in 6.

(3) Cap. 25 de Jurepatr.

(4) Cap. 10 de Haeres.

(5) Cap. 9. Sacri Poenis Atque haec quidem poena non ipsum modo patronum comprehendit, sed ejus etiam descendentes usque ad quartum gradum, modo post homicidium nati sint. Nam qui nati sunt, antequam Ecclesiae Rector interficeretur, nullam dependunt poenam, sicuti ostendit Benedictus XIV de Synod. dioeces. lib. 13 cap. 24 num. 21.

(6) Conc. Trident. Sess. 25 cap. 9 de Reform.
(7) Cap. 6 de Jurepatr., Conc. Trid. loc. indic,