(1) Cap. 18 de Regul., Extrav. 1 eodem tit. inter communes. Ita S. Bernardus ep. 382 num. 3 opp. tom. 1 pag. 148 edit. Penet. 1765. Thomam de S. Audamaro a Benedictinis ad Claravallenses transire volentem non esse prohibendum docet, quod votum parentum ( qui filium in monasterio obtulerant) integrum manet, et oblatio eorum non est exinanita, sed cumulața. Quid autem servari debeat, ut quis arctiorem regulam rite, ac recte suscipiat, explicat Schmalzgrueb. Jus. eccles. univers. lib.3 par. 4 it. 31 §. 8 num. 225, et 226. Nunc ut ea res exitum habeat celeriorem, Regularibus, qui in arctiorem Religionem conferre se cupiunt, postquam voluntatis suae causas, ut inquit Giraldus Exposit. Jur. Pontific. par. 2 sect. 50 pag. 865 tom. 3, coram competentibus Apostolicae Sedis tribunalibus exposuerint, atque probaverint, haud aegre a Romano Pontifice indulgentur opportunae facultates in quibus derogatio super consensu Superioris Ordinis laxioris includitur.

(2) Summum Pontificem Regularibus tribuere posse facultatem de serendi institutum suum, ac redeundi ad hominum communem vitam, sive ut inquiunt, ad saecu lum, inter omnes constat. Sunt tamen e Theologorum familia, qui, auctore praesertim S. Thoma 2 2 quaest. 88 art. 11, negant, eum solvere Regularem posse solemnibus votis, quae emisit; sed contra hos disputant Schmalz grueb. loc. cit. §. 7 num. 211, et Pirhing Jus canon. lib. 3 tit. 31 sect. 3 §. 8 num. 144.

(3) Auth. Ingressi C. de Sacros. Eccles., Auth. Presbyteros C. de Episc., et Cleric.

(4) Cap. 4 de Vot, et vot, redempt,

S. XV. Quod si aliquid praetermissum est eorum, quae servare oportebat, irrita est professio, et qui eam emisit, reclamare intra quinquennium potest (1), elapso quinquennio non potest, nisi ex justa causa fuerit a Pontifice restitutus (2). Nemo autem audietur, qui Regularem habitum dimisit, nisi primum eun denuo

susceperit, ac redierit ad monasterium, unde discesserat (3). Nam qui habitum, et monasterium sua sponte deseruit, tamquam Apostata habetur, et punitur poenis, quibus puniuntur Apostatae (4), quales sunt illi, qui prorsus retinendae Religionis animum abjecerunt.

(1) Conc. Trident. Sess. 25 cap. 19 de Regul.

(2) Vide Constitutionem Si datam 47. Benedicti XIV pag. 236 tom. 2 ejus Bullar. ubi etiam accurate praescribitur judicii ratio, quam servare oportet, cum quaeritur de nullitate professionis.

(3) Conc. Trident. loc. cit., et cit. Constit. 47 Benedicti XIV.

(4) Apostatarum poenas diligenter enumerat Lucius Ferraris Biblioth. verb. Apostata num. 50, et seq.

§. XVI. Et quoniam Regulares, antequam vota suscipiant, suis sese bonis abdicare solent, eaque in alios conferre, idcirco constitutae sunt certae leges, ut eorum renunciationes recte expediantur. Nimirum eorum obligationes, ac renunciationes non valent, nisi emittantur cum venia Episcopi, aut ejus Vicarii generalis intra duos menses proximos ante professionem et tantum post eamdem editam vim, atque exitum habent, ita ut nullius momenti sint, nisi professio absolvatur (1).

(1) Concil. Trident. Sess. 25 cap. 16 de Regul.

§. XVII. Monachorum instar sunt Moniales, seu Sanctimoniales, foeminae scilicet, quae solemnibus votis emissis (1) sese Deo consecrarunt; et quae certa obstrictae regula vitam ducunt in Monasterio sub regimine Episcopi, et interdum

etiam Regularium. Eadem tempestate, qua Monachorum, etiam Monialium coenobia instituta sunt (2). Praecipua earum est clausurae lex qua Moniales egredi prohibentur e septis monasterii, nisi cogat exire vis major, quae superat legum potestatem, ut magnum incendium, vel morbus leprae, aut epidemiae; qui morbus, praeter Superiorem, cui Monialis subest, etiam Episcopo cognitus, scriptoque probatus esse debet (3).

(1) De solemnibus hisce votis, quorum originem aliqui a Sancto Ambrosio repetunt, adeundus est Orsius Isto ria Ecclesiastica lib. 17 num. 82 pag. 528 seq. toni, 7 ed. Rom. 1752.

(2) Vid. Thomassinum pag. 1 1. 3 cap. 44, et seq., Muratorium Diss. 66 pag. 106 tom. 3 part. 2 edit. Romae, Ballerinios in Zenon. dissert. 3 cap. 1 pag. cxxvi tom. 1 edit. August. 1758.

(3) Cap. de Stat, Regul, in 6, S. Pius V. Const. Circa pastoralis 13 pag. 292 tom. 4 par. 2, et Constit. Decori 139 pag. 96 tom. 4 par. 3 Bullarii. Cum autem S. Pius V tres hasce causas expresserit magnum incendium, lepram, epidemiam, hoc est morbum contagiosum, quo ceterae Moniales infici possunt, quaesitum est ab interpretibus Juris Canonici num alia etiam possit esse causa propter quam Monialibus exeundi e monasterio facultas concedatur, Late ea de re disputat Benedictus XIV. De Synod. Dioeces. lib. 13 cap. 12 numer. 26, el seq., ubi ostendit, alias etiam ob causas cum cum venia Sedis Apostolicae Moniales exire posse e septis monasterii, puta si qua earum gravi correpta morbo suasu medicorum locum mutare debeat ut convalescat. Quod autem de incendio dicitur, id etiam pertinet ad acquarum inundationem, hostium impetum, monasterii ruinam, et similia, quae su bitam fugam postulant, cum ab omni lege extrema ne cessitas sit exempta, ut inquit Pontifex in Cap. 3 §. fecto de verb. signific. in 6.

Tom. I.

d d

proz

S. XVIII. Ceteris vero eadem ingredi clau-
stra vetitum est, sine venia Episcopi, et regu
laris Superioris, si cui subest monasterium (1);
atque haec venia concedenda est ex justis, et
necessariis causis, puta propter commune servi
tium aut valetudinem, aut salutem anima-
rum (2). Quae salus ut bene considerata, atque.
provisa sit, praeter communem, et ordinarium
Confessarium, debent Moniales bis, aut ter in
anno extraordinarium obtinere, cui liberius in-
timos animi sensus patefaciant (3)

(1) Concilium Tridentinum Sess. 25 cap. 5 de Regul
licentiam postulat Episcopi, vel Superioris, et ideo quae
Situm est, num ingressuro monasterium Regularibus sub-
jectum satis sit venia regularis Superioris. Sed tum ejus,
tum Episcopi veniam desiderari, ut quis hujusmodi mo
nasteria ingrediatur, nisi diuturna consuetudo unius Epi-
scopi veniam postulet, plus semel responsum est a Sacr.
Congregatione Concilii, uti patet ex lib. 14 Decrelor.
pag. 300 lib. 15 pag. 14, et 465, lib. 16 pag. 86, et
seq. lib. 17 pag. 520, et seq.

(2) Ad hanc clausurae legem diligenter custodien-
dam pertinent Constit. Ubi gratiae 44 Gregorii XHI Bul
lar. tom. 4 par. 3 pag. 398, Constit. Facultatem 117,
Pauli V pag. 246 tom. 5 par. 3, ejusdemque Constil. Mo
nialium 203 pag. 102 tom. 5 par. 4 Constit. Apostola
tus 198. Clementis X pag. 330 tom. 7, et Constit. Salu
tare 40 Benedicti XIV pag. 64 tom. 1 ejus Bullarii edit.

Romae 1754.

(3) Conc. Trid. Sess. 25 cap. 10 de Regul. Vide
Constit. Pastoralis 56 Benedicti XIV pag. 281 tom. 2,
ubi multa habentur de extraordinario Confessario, qui
non solum universis Monialibus, sive loli monasterio
dandus est, sed etiam singulis, quae illum ex juxta cau
sa petunt; praeterea Superiores Regulares jubentur saltem
semel quotannis Monialibus sibi subjectis concedere ex-

traordinarium e saeculari Clero Confessarium, vel ex altero Regulari Instituto Sacerdotem ; iisque id negligentibus, Episcopus efficere debet, quod Regularis Superior praestare debuisset.

S. XIX. Monialium regimen, quod praesentem: custodiam postulat, totum est permissum Episcopis, vel ut Ordinariis, vel ut Sedis Apostolicae Delegatis, si monasteria exempta sunt, et Sedi Apostolicae immediate subjecta, nisi vel a certis Capitulis, vel ab aliis Regularibus gubernentur (1). Verum in his quoque monasteriis, quae Regularibus subsunt, Episcopo una cum Regulari Superiore quovis anno reddenda est gestae administrationis ratio, et Episcopus ipse malum administratorem ab officio dimovet nisi ab eo monitus Superior id pridem fecerit atque etiam animadvertit in Regulares, qui in bonorum monasterii administratione deliquerunt (2).

(1) Conc. Trident. Sess. 25 cap. 9 de Regul.

(2) Gregorius XV Constit. Inscrutabili 50 tom. 5 part. 5 pag. 1 Bullarii edit. cit,

S. XX. Atque haec Episcopi cura, et solicitudo in Moniales non tantum sese explicat in illa, quam diximus, bonorum administratione, atque in clausura diligenter custodienda, quae tota est ejus juri commissa, ordinario in monasteriis sibi subjectis, delegato in exemptis (1), adeout recte puniat ipsos quoque Regulares, qui peccant in clausuram Monialium sibi subjectarum (2); sed etiam in electione Abbatissarum quae monasterio praeficiuntur. Nam Episcopo nunciandus est futurae electionis dies, etiam cum