AD PHILEMONEM. 11. Τόν ποτέ σοι ἄχρηστον, νυνὶ δὲ [καὶ] σοὶ καὶ ἐμοὶ εὔχρηστον, ὃν ἀνέπεμψα. 12. (Σὺ δὲ αὐτόν, τοῦτ ̓ ἔστιν τὰ ἐμὰ σπλάγχνα (προσλαβοῦ), 13. Ὃν ἐγὼ ἐβουλόμην πρὸς ἐμαυ τὸν κατέχειν, ἵνα ὑπὲρ σοῦ μοι διακονῇ ἐν τοῖς δεσμοῖς τοῦ εὐαγγελίου, 14. Χωρὶς δὲ τῆς σῆς γνώμης οὐ δὲν ἠθέλησα ποιῆσαι, ἵνα μὴ ὡς κατὰ ἀνάγκην τὸ ἀγαθόν σου ᾖ, ἀλλὰ κατὰ ἑκούσιον· 15. Τάχα γὰρ διὰ τοῦτο ἐχωρίσθη πρὸς ὥραν, ἵνα αἰώνιον αὐτὸν ἀπέχῃς, 16. Οὐκ ἔτι· ὡς δοῦλον, ἀλλ ̓ ὑπὲρ δοῦλον, ἀδελφὸν ἀγαπητόν, μάλιστα ἐμοί, πόσῳ δὲ μᾶλλον σοὶ καὶ ἐν σαρκὶ καὶ ἐν κυρίῳ· 17. Εἰ οὖν με ἔχεις κοινωνόν, προσλαβοῦ αὐτὸν ὡς ἐμέ. 18. Εἰ δέ τι ἠδίκησέν σε ἢ ἐφείλει, τοῦτο ἐμοὶ ἐλλόγα (= ἐλλόγει). 19. Ἐγὼ Παῦλος ἔγραψα τῇ ἐμῇ χει, ρί, ἐγὼ ἀποτίσω (=-δώσω)· ἵνα μὴ λέγω σοι ὅτι καὶ σεαυτόν μοι προσοφείλεις. 20. Ναί, ἀδελφέ, ἐγώ σου ὀναίμην ἐν κυρίῳ· ἀνάπαυσόν μου τὰ σπλάγχ να ἐν Χριστῷ (=κυρίῳ). 21. Πεποιθὼς τῇ ὑπακοῇ σου ἔγραψά σοι, εἰδὼς ὅτι καὶ ὑπὲρ ὃ λέγω ποιήσεις. 22. Αμα δὲ καὶ (,) ἑτοίμαζε μοι ξε νίαν· ἐλπίζω γὰρ, ὅτι διὰ τῶν προσευχῶν ὑμῶν χαρισθήσομαι ὑμῖν. 23. Ασπάζεται σε Επαφρᾶς ὁ συν αιχμάλωτός μου ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, 24. Μάρκος, Αρίσταρχος, Δημᾶς, Λουκᾶς, οἱ συνεργοί μου. 25. Η χάρις τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μετὰ τοῦ πνεύματος ὑμῶν. (Αμὴν.) [Προς Φιλήμονα (επληρώθη.) ἐγράφη από Ρώμης διὰ Ὀνησίμου οἰκέτου.] 576 L. ,faei frathjái áiththáu fökjái guth*. Allái usvandidêdun: famana unbrukjái vaúrthun.* jah ju uf dáutháus atdrufun stáua.* Ïnuh this kvam gamáins alláizê nasjands alláizê fravaúrhtins afhráinjan, ni ïbna nih galeiks unfarái garaíhtein, ak filba garaihtei vi5 fands, ei gafaljands fik faúr uns hunfl jas-fáuth gutha thizôs manafèdáis gavaúrhtêdi usfáunein.* Thata nu gafaihvands Ïohannes thô, fei ustaúhana habáida * vairthan fram fráujin, garèhỉn, mith funjái kvath,Sái, [fa ïft] vithrus guths, faei afnimith fravaúrht thizos manafèdáis.* Mahtêdi fvêthaúh jah inu mans leik, valdufnja 10 thatáine(i)* gudifkamma galáusjan allans us diabuláus anamahtái; akei kunnands thatei fvaleikamma valdufnja mahtáis náuths ustáiknida vêfi jan-ni thanafeiths faftáida garaíhteins garêhín(s)*, ak náuthái gavaúrhtêdi mannê ganift. jabái áuk diabuláu fram anastôdeinái nih náuthjandin, ak uslutôndin mannan jah thaírh liugn gahvot15 jandin ufargaggan anabufn,-thatuh vêsi vithra thata gadôb, ei fráuja kvimands mahtái gudifkái jah valdufnja thana galáufidêdi jah náuthái du gagudein gavandidêdi. nê* áuk thuhtêdi tháu in garaihteins gaa(g)gvein* ufargaggan thô faúra ju us anaftôdeinái garáidon garêhfn? Gadôb nu vas máis thans fvêfamma viljin ufháusjandans 20 diabuláu dù ufargaggan anabufn guths, thanzuh aftra fvêfamma viljin gakvissans vaírthan Naljandis láiafeinái jah frakunnan unfèlein this faúrthis uslutôndins, ïth funjôs kunthi du aftra-anaftôdeinái thizê ïn gutha usmêtê gafatjan. Ïnuh this nu jah leik mans andnam, ei láifareis uns vaírthái thizôs du gutha garaihteins. fva áuk fkulda, du 25 galeikon feinái frôdein, jah mans aftra galathôn vaúrdam jah vaúrstvam jah spilla vairthan aívaggêljôns usmêtê*; ïth in thizei nu vitôdis gaaggvei(n)* ni thatáin gavandeiná(¿) II. • nái galáubeinái vairthands jù faúr ïna baltheith, ïn mêla raíhtis thuláináis leikis, afar thuláin fvikunthaba mith Iofèba us I. ,Qui intelligat aut requirat deum. Omnes declinaverunt: fimul inutiles facti funt'. ac nunc fub mortis ceciderunt judicium. Propterea venit communis omnium falvator, omnium peccata ut expurgaret (= expiaret); non aequalis nec fimilis noftrae juftitiae, fed ipfe juftitia exiftens, ut mactans fe pro nobis victimam et facrificium, deo mundi perficeret redemptionem (= reconciliationem). Quod igitur videns Iohannes confilium, quod perfici debebat a domino, vero dixit,Ecce, [hic eft] agnus dei, qui tollit peccatum mundi. Potuiffet quidem etiam fine hominis corpore, poteftate folummodo divina liberare omnes (e) diaboli vi; fed fciebat, tale poteftate potentiae neceffitatem declaratam fore, neque amplius fervatum iuftitiae confilium, fed neceffitate fe operaturum fuiffe hominum falutem. Quum enim diabolus ab initio non cogeret, fed deciperet hominem et per mendacium (= fraudem) illiceret ut transgrederetur legem, id fuiffet contra convenientiam, ut dominus veniens vi (= auctoritate) divina et poteftate eum liberaret et neceffitate ad probitatem (= pietatem) converteret. Nonne enim vifus effet in iuftitiae coercitione impedire (= transgredi) confilium antea iam ab initio paratum (= ftatutum)? Decens igitur erat potius, qui fua (= propria) voluntate obediiffent diabolo ad negligendam (= rumpendam) legem dei, ut ii iterum fua voluntate affentirent Salvatoris doctrinae et afpernarentur pravitatem (= nequitiam) ejus, qui prius decepiffet, veritatis autem cognitio ad renovationem converfationis (= vitae) in deo proponeretur. Propterea igitur etiam corpus hominis induit, ut praeceptor nobis fieret iuftitiae in deo. fic enim debebat, ut imitarentur fuam fapientiam, etiam homines iterum invitare verbis atque operibus et praeco fieri evangelii vitae (in deo). fed quia igitur legis coercitione (m) non folum II. fide(i) factus iam pro eo audet, tempore nempe paffionis corporis, poft paffionem aperte cum Iofepho fepeliens, (quo) probavit |