sexus. - 7. 8. 2. Per ly Si quis quid intelligatur? 3. Per ly suadente Diabolo quid intelligatur? - 4. Per ly manus violentas injecerit quid intelligatur? - 5. Per ly in Clericum quid intelligatur? ad num. 6. Canonis privilegio non gaudent Clerici bigami. Item Clerici, qui dimisso Habitu, et Clericali Tonsura negotiis sæcularibus se immiscent, si ter ab Episcopo moniti non se emendent. - 9. Item Clerici realiter degradati, et solemniter depositi. — 10. Item Clerici se enormitatibus immiscentes. 11. Per ly Monachum intelliguntur omnes Regulares utriusque 12. Etiam Conversi, et Conversæ. · 13. Etiam Novitii, et novitiæ. — 14. Item Tertiarii, et Tertiariæ mendicantium in Congregatione et Communitate viventes. 15. Item mulieres Tertiariæ in propriis domibus viventes, virginalem et cœlibem vitam ducentes ex voto Castitatis de Ordinarii licentia emisso. 16. Item Eremita Habitum Eremiticum ex legitima facultate deferentes, et sub speciali Obedientia Episcopi, vel alterius Prælati alicui Ecclesiae, vel Eremitorio in communitate, vel separatim deservientes. 17. Item omnes illi, qui assumpto Habitu religioso Monialium servituti sunt addicti, et pro illis eleemosynas quærunt, et prope Monasterium earum more vivunt. 18. Sic etiam Laici, qui habitu Clericali incedunt, et inserviunt Congregationi Presbyterorum collegialiter sub certo Superiore more Religioso viventium. 19. Item Equites S. Joannis Hierosolymitani, vulgo dicti Cavalieri di Malta. 20-24. Num excommunicatio contenta in Canone hoc: Si quis suadente diabolo : sit late an ferendæ sententiæ. ARTICULUS XI. — Quinam ab incursu hujus Excommunicationis excusentur, vel non? 1. Primo ab incursu hujus Excommunicationis excusantur, qui laborant ignorantia invincibili, tam Juris, quam Facti, nec eam incurrunt,qui ex conscientia erronea censuram putant ubi non est. - 2. Secundo excusantur, qui Clericum percutiunt ad sui defensionem vim vi repellendo cum moderamine inculpatæ tuteke. -3. Tertio excusantur, qui fortuito ex subitanea ira, vel passione, sine sufficiente deliberatione Clericum ledunt. -4. Quarto excusantur Clerici se ad invicem percutientes ex mero joco, et levitate, et non ex odio, invidia, et indignatione. 5. Quinto excusantur percutientes Clericum, vel Monachum inventum turpia agentem cum Matre propria, filia, sorore, et uxore. - 6. Sexto excusantur mulieres percutientes Clericum, vel Monachum pudicitiam suam facto tentantes. 7. Septimo excusantur percutientes Clericum privilegiis Clericalibus a suo Episcopo privatum, vel publice exercentem macellum, et munus Tabernarii, vel artem mechanicam post trinam Episcopi monitionem. 8. Octa vo excusantur Officiales faici percutientes Clericum involuntarie, et causaliter arcendo turbam, et omnes, qui ratione Officii, quod in Ecclesia obtinent, repellint turbantes Divina officia. -9. Nono excusantur Clericum percutientes correctionis causa, ut Magistri, Parentes, et propinqui. — 10. Magistri tamen, Parentes, et propinqui si sint Laici, habent solum jus corrigendi, et puniendi Clericos in minoribus, non autem in Sacris, et majoribus Ordinibus constitutos. 11. Decimo excusantur præ cæteris Prælati Ecclesiastici, si correctionis causa Clericos, vel Monachos sibi subditos nedum in minoribus, sed etiam in majoribus Ordinibus constitutos juxta gravitatem culpæ castigaverint, dummodo id faciant per se, vel per alium Clericum, vel Monachum. - 12. Si autem per Laicum fecerint, tam Prælatus mandans, quain Laicus mandatum exsequens Excommunicationem incurrit. 13. Excipitur tamen casus urgentis necessitatis in quo id nequeat aliter fieri, quam per Laicos. 14. Non excusantur primo nedum manus violentas in Clericum, vel Monachum suadente diabolo injicientes, seu etiam id - mandantes, dummodo effectus sequatur. — 15. Mandans hanc incurrit Excommunicationem, licet de mandato pœniteat, antequam suum mandatum fuerit effectuatum, nisi mandatum revocaverit, et de revocatione ante exsequutionem mandati mandatarium serio monuerit. - 16. Sic etiam eam incurrit projiciens e tecto lapidem cum deliberatione occidendi Clericum, quamvis statim post jactum pœniteat, atque si posset, revocaret. — 17. Secundo non excusantur illi, qui licet non mandent violentam manuum injectionem in Clericum, vel Monachum, suo tamen nomine, gratia, vel intuitu factam signo aliquo externo rati habent. 18. Non autem eam incurrunt, si rati habeant talem violentiam factam non suo: sed solum alterius nomine. - 19. Tertio non excusantur, qui Clericum, vel Monachum etiam absque alia kesione corporali recludunt, vel detinent in carceribus publicis, vel privatis, et in aliqua domo, vel alio in loco injuriose, et violenter retinent, ne exire possint, etc. 20. Quarto non excusantur consulentes, auxilium ferentes, consentientes, sociantes. - 21. Quinto non excusantur omnes illi, qui ex officio, vel alio titulo tenentur, et possunt sine suo gravi incommodo hanc violentam manuum injectionem impedire, et non impediunt, sicque tacitè consentiant, et permittunt. 22. Sexto non excusantur percutientes Clericum etiam in sui percussion m consentientem. 23. Immo per Sperellum, Barbosam, et alios triginta gravissimos Auctores Clericus incurrit hanc excommunicationem se ipsum percutiendo, si hoc faciat ex malitia, et passione, animo irato, et non ex fervore devotionis. 24. Septimo non excusantur qui venenum Clerico, vel Monacho propinant.25. Immo hæc excommunicatio incurritur statim ab initio propinati veneni. - 26. Octavo non excusantur percutientes Petrum Clericum, credentes illum non esse Petrum, sed Paulum similiter clericum. 27. Nono non excusantur percutientes Clericum, vel Monachum etiam mortuum, vel male tractantes ejus cadaver. 28. ad 37. Quando percutientes Clericum non incurrant excommunicatio 1. Percussio, seu violenta manuum injectio in Clericum est triplex; levis, mediocris, et enormis. 2. Quæ sit levis? 3. Quæ sit mediocris? — 4. Quæ sit enormis? — 5. Percussio, seu injuria de se non gravis et enormis, potest esse enormis ratione qualitatis personæ offense; et loci, in quo offenditur, ad num. 6. 7. In articulo mortis, et in absentia Superioris, ad quem de jure spectat absolutio, quilibet Sacerdos potest absolvere ab hac Excommunicatione, etiam per percussionem enormem contraeta, sicuti de qualibet alia, cum onere, ut elapso periculo absolutum compareat coram Superiore, ad exsequendum, quod ille præscripserit, ad num. 8. — 9. Extra articulum mortis possunt ab Excommunicatione Canonis etiam per percussionem mediocrem, et enormem contracta absolvere Legati a latere. 10. Et isti Legati a latere possunt absolvere omnes undecumque advenientes. 11. Legati autem missi, sive Nuncii Apostolici possunt solum absolvere eos, qui sunt in Provincia suæ Legationis. — 12. Extra mortis articulum possunt Episcopi ahsolvere ab hac Excommunicatione contracta ob percussionem levem etiam publicam. 15. A contracta vero ob percussionem mediocrem, et enormem possunt absolvere tantummodo si sit occulta, et si fuerit publica, possunt ab ea absolvere, si Personæ Excommunicatæ sint impedite adire Pontificem impedimento perpetuo, vel longissimi temporis. —14. Si impedimentum est perpetuum, absolvuntur sine onere comparendi; si impedimentum est solum temporale, absolvuntur cum onere comparendi cum primum commode poterunt, alias reincidunt in aliam (1. Excommunicatio est Censura Ecclesiastica, per quam homo Christianus a communione Ecclesiæ separatur. cap. Omnis Christianus, 32, caus. 11, q. 3. (2. Hæc censura inducta est in Ecclesiam propter potestatem ligandi Prælatis Ecclesiasticis traditam a Christo, Matth. 18, num. 17. Si Ecclesiam non audierit, sit tibi sicut Ethnicus, et Publicanus, etc. (3. et in praxim deductam ab Apostolo Paulo, qui 1 ad Timoth. 1 in fine, quosdam incorrigibiles Satanæ tradidit, quem locum de Excommunicatione interpretatur D. Augustinus in d. c. omnis Christianus: « Quia extra Ecclesiam, inquit, Diabolus est, sicut in Ecclesia Christus, ac per hoc quasi Diabolo traditur, qui ab Ecclesiæ communione removetur. »(4. Excommunicatio in Jure sæpius etiam anathema appellatur; anathema enim græce significat latine separationem alicujus a reliquis partibus. Communis. (5. Licet autem Excommunicatio, et anathema essentialiter non differant, differunt tamen quoad solemnitatem. (6. Nam Excommunicatio, vel incurritur ipso Jure, (7. vel si ab homine infligitur, sola sententia Judicis Ecclesiastici in scriptis concepta, cum minori strepitu, quam anathema, pronunciatur, ut colligitur cap. 1 de Sentent. Excommun. in 6. (8. Anathema autem infligitur cum majoribus cæremoniis ad majorem terrorem aliorum præscriptis in c. Debent. 106. caus. 11. q. 3. (9. Debent enim in anathematis fulminatione duodecim Presbyteri circumstare Episcopum cum candelis accensis præ manibus, et sententiæ fulmine lato, in terram ipsas projicere, et pedibus conculcare, variis aliis maledictionibus, et execrationibus verbalibus huic solemni fulminationi adjunctis, ut colligitur ex cap. Nemo Episcoporum d. caus. 11. qu. 3. (10. (1) Maxima hujus excommunicationis species erat, quam ex Apostolo 1. Cor. 16. 22. Maranatha vocarunt. Quid autem hoc nomine intelligendum sit, inter ipsos veteres non satis constat, ut apud Selvaggium videre est Tom. 6, Ant. Christ. lib. 4, cap. 1, 8. Sed mihi illud probatur maxime, quod Benedictus XIV, de Synodo Diœces. lib. 10, cap. 1, num. 7, tradit, Maranatha hoc anathemati addidisse, ut excommunicatus, solius Dei judicio relictus, ab Ecclesiæ communione separatus permanere juberetur usque ad adventum Domini, seu ad diem Judicii; quod ex ipsa nominis etymologia elicuit Augustinus apud Suarez de Censur. disput. 8, sect. 2. Hinc Concilii Toletani IV, an. 633 habiti, Patres LXII. Mara 21. Moniales Diocesani, vel ab ipso Episcopo. les vero subjectæ Ordinariis se invicem, vel Cleri- intra Italiam et extra Urbem possunt absolvere Se- Et per hoc contumaces contra præcepta Ec- (11. Excommunicatio primo dividitur in majorem, et minorem; c. Si quem 59, de Sentent. excommun. (12. Major est censura Ecclesiastica qua Christianus separatur a Communione Fidelium absolute, et simpliciter, sive privatur omnibus bonis communibus, scilicet Sacramentis Ecclesiæ, tam quoad administrationem, quam susceptionem, publicis suffragiis, et convictu, seu societate civili (1). (13. Minor est censura Ecclesiastica, qua Christianus privatur solum passiva perceptione Sacramentorum; d. c. Si quem 59. de Senten. Excomm. (14. Excommunicatio simpliciter lata, sive a Jure sive ab homine, intelligitur semper de majori, uti expresse habetur cap. Si quem 59.de Senten. Excommun. his verbis: « Si quem sub hac forma verborum illum excommunico, vel simili, excommunicari contingat, dicendum est, eum majori Excommunicatione ligatum esse.»> (15. Secundo, dividitur in Excommunicationem latæ sententiæ, et sententiæ ferendæ. (16. Excommunicatio latæ sententiæ est ea, quæ ipso facto incurritur, sive criminis perpetratione, sive sententia Judicis; ut si dicatur præcipimus sub pœna excommunicationis, mox, ipso facto, ex tunc, statim incurrenda; vel, excommunicatur, communione privatur ipso jure, ipso facto, et aliis similibus. (17. Excommunicatio sententiæ ferendæ ea est, quæ quidem in jure jam statuta habetur, tamen a delinquente non statim, et ipso facto ac delinquit, seu mandatum transgreditur, incurritur ante sententiam Judicis; sed primum debet a Judice infligi, ut si dicatur, prohibemus sub pœna excommunicationis; qui hoc fecerit excommunicetur, Excommunicationem incurret, et aliis similibus verbis, uti habent communiter Canonistæ, et Morales (2). natha in eos pronunciarunt cap. 75, qui adversus Regnum, vel Regem conjurarent, illudque explicaverunt: Hoc est perditio in adventu Domini sit, et cum Juda Scarioth partem habeat. › (EDIT. BARBiel.) (2) Excommunicationes latæ sententiæ Van-Espen Jur. Eccles. umv. par. 3, tit. 11, cap. 6, n. 19, recens adinventas, et per decem omnino sæcula Ecclesiæ ignotas fuisse asserit; reprehendit illas Ayala quod eas non præcedat canonica admonitio; Godscalcus vero Rosemundus Lovaniensis Theologus in suo Confessionali cap. 20, illas e medio prorsus auferri vellet, ut quarum usus nullus sit, aut plus obsit, quam prosit. Espenium porro exemplis nou paucis ab antiqua Ecclesia petitis refellit Benedictus XIV, tuntur. ADDITIONES EX ALIENA MANU. (23. Num excommunicatio Christianorum a Judaica excommunicatione originem traxerit non conveniant inter se eruditi. Affirmat Selden. de Synedr. lib. 1. c. 9. Negat vero Bohemer. in Decretal. lib. 5. tit 39, § 7. (24. De variis excommunicationis speciebus, quæ tum antiquitus obtinuerunt, tum nunc obtinent, late agit Van-Espen. Jur. Eccles. univer. part. 3. tit. 11. cap. 3. per tot. (1). (18. Tertio, dividitur in Excommunicatio- juxta distinctos personarum status, subnecnem, quæ fertur a Jure, et Excommunicationem, quæ fertur ab homine. (19. Quæ fertur a Jure est, cum per Legem, Canonem, Constitutionem, seu decretum aliquid prohibetur, vel præcipitur sub pœna Excommunicationis, seu Anathematis. (20. Quæ fertur ab homine est illa, quæ propter aliquod delictum per Judicis sententiam delinquenti infligitur. (21. Hinc patet supponi, censuram in genere aliam esse a jure, et aliam ab homine. Prima dicitur, quæ per aliquod jus lata est, habetque rationem quasi legis perpetuo obligantis, donec per legitimam auctoritatem non revocatur: sic censentur quæ latæ sunt a Sac. Canonibus ut in Bulla Cœnæ, Conciliis, etc. Secunda est, quæ fertur ab actuali aliquo legitimo superiore quasi per modum præcepti transeunter obligantis ad aliquid faciendum, vel omittendum; unde hæc per mortem ferentis cessat; adeo ut qui tunc contrafaceret, nullam excommunicationem incurreret: at qui ante illius mortem contrafecisset, etiam post censura quam idcirco incurrisset, maneret innodatus, et absolutione indigeret. (22. Quarto dividitur in excommunicationem reservatam, et non reservatam; et ut facilius ab omnibus secernatur, quænam sint reservatæ, et non reservatæ, distinctæ in distinctos articulos, loc. cit. num. 6. Ayalam confutavit Raynaudus Oper. tom. 14, p. 514, ostendens admonitionis loco esse promulgationem legis, aliquid fieri præcipientis, vel prohibentis sub pœna censura. Rosemundi denique audatiam idem Benedictus XIV, I. c. num. 5, coereuit. (EDIT. BARBIELL.) (1) Duas ex his speciatim commemorabo, quas nosse ad quorumdam Pontificia auctoritatis osorum delegendas, extricandasque fallacias maxime facit. Prima excommunicationis species apud antiquos non infrequens, in nuda communionis subtractione, aut denegatione posita erat, qua nempe Episcopi vel Ecclesiæ a mutua communione sese separabant, alque una alteram quasi excommunicabat, licet sibi minime subjectam. Ita S. Epiphanius Salamina Episcopus Joanni Hierosolymitano, qui nullo sibi titulo obnoxius erat, communionem denegavit, ut docet epistola inter Hieronymianas 110 al. 60. Hac excommunicationis specie usi interdum Romani ipsi Pontifices fuisse videntur, ut Stephanus 1, si verum est, quod de co Firmilianus narrat, noluisse illum Legatis Afris communionem concedere, quin illis tecto et hospitio interdixisse. Hæc enim vero communionis denegatio et a Veteribus excommunicatio dicebatur, excommunicatio tamen proprie dicta non erat, neque censura, immo ne pœna quidem, cum a Potestate, et usu clavium nequaquam penderet, atque etiam circa non subditos exerceretur: erat potius civilis quædam, et privata œconomia, qua Ecclesia una, aut aliquis Episcopus sponte sese alterius Ecclesiæ, aut Episcopi communione separabat, et quod ad Stephanum Pontificem pertinet, aliosque si qui sunt ejus Successores hoc excommunicationis genere usi, paterna potius severitas fuit ad revocandos ab errore Afros, paterna, inquam, ei nempe persimilis, quam pater, ut filium absterreat, atque ad bonam frugem reducat, exercere solet, illum conspectu suo probibens, ac mensa, domoque ipsa arcens quin tamen de familia ejiciat. Alterum Excommunicationis genus erat, cum Episcopi privabantur communione Charitatis Collegarun, suarumque Ecclesiarum communione contenti (25. De natalibus excommunicationis ipso jure consule Bohemer. in Decretal. lib. 5. tit. 39, § 57. Et de natalibus excommunicationis minoris confer Morin. Administr. Sacrament. Pœnitent. lib. 6. cap. 15. ARTICULUS II Excommunicationes summo pontificireservata in bulla Canæ. Bulla Excommunicationes reservatæ in Cœnæ ideo tales dicuntur, quia Feria V. Cœnæ Domini legi et publicari consueverunt omni anno in Capella Papali, et istæ sunt num. viginti, quæ ut facilius, et clarius ab omnibus percipiantur, exhibentur hic, ut fuerunt publice in Bulla a Clemente XI edita tenoris sequentis. esse jubebantur. Hujusmodi vero excommunicatio ne ipsa quidem censura erat; sed pœna quatuor hisce capitibus comprehensa, ut ait Morinus Exercit. Eccles. lib. 2. Exercit. 17. Privabantur enim Episcopi ea perculsi mutua visitatione; solemnium in Collegarum Diœcesi, dum in ea_morarentur, etiam præsente Collega, celebratione; Literarum formatarum, et commendatitiarum reciproca missione, et acceptatione; in Conciliis denique auctoritate, suffragiis, et consessu. Hanc pœnam Synodus Carthaginensis V. Can. 10. Tarraconensis Can. 6. Matisconensis II. Can. 20. Vormatiensis sub Hadriano II. Can. 16. in Episcopum decrevere qui commonitus a Metropolitano ad Synodum nulla gravi intercedente necessitate venire contemneret. Eamdem pœnam Legati Sancti Leonis M. nonnullis Episcopis scelerum in latrocinio Ephesino admissorum complicibus inflixerunt: quod et ipse Sanctissimus Pontifex probavit epist. 80. Baller. edit. his verbis : « illud quidem, quod praesentibus, et agentibus nostris constitutum est, approbamus ut suarum interim Ecclesiarum essent communione contenti.› Adde quæ hanc in rem profert hujus excommunicationis a Romanis Pontificibus inflict exempla S. Augustinus epist. 209, al. 262, ad Cœlestin. R. P. num. 8. Atque hoc maxime animadvertendum propter quosdam, qui cum in Acaciano præsertim Schisniate nonnullis Orientalium Sedium Episcopis Episcopalem Communionem a Summis Pontificibus denegatam scirent, eos propterea ab ipsis dixerunt Catholicæ Ecclesiæ communione privatos, ut inde cum Tillemontio tandem colligerent, illos ipsos, quos Romani Pontifices de Ecclesiac communione ejecissent, haberi sanctos posse; quem crassissimum errorem a Bollandianis in historia Patriarcharum Constantinopolitanorum solide confutatum Cl. Patavinorum Pontifex, et S. R. E. Card. Sanctes Veronensius iterum aggressus est, penitusque profligavit præclarissimo opere posthumo Brixiæ 1783 evulgato, de necessaria Fidelium communione cum Acostolica Sede cap. 32, seqq. (Edit. Barbiell.) CLEMENS PP. XI. Pastoral's Romani Pontificis vigilantia, et sollicitudo, cum in omni Christianæ Reipublicæ pace, et tranquillitate procuranda pro sui muneris Officio assidue versatur, tum potissimum in Catholicæ Fidei, sine qua impossibile est placere Deo, unitate, atque integritate retinenda, et conservanda maxime elucet. Nimirum, ut Fideles Christi non sint parvuli fluctuantes, neque circumferantur omni vento doctrinæ in nequitia hominum ad circumventionem erroris; sed onines occurrant in unitatem Fidei, et agnitionis Filii Dei, in virum perfectum; neque se in hujus vitæ societate, et communione lædant, aut inter se alter alteri offensionem præbeat; sed potius in vinculo charitatis conjuncti, tamquam unius Corporis membra Christo capite, ejusque in terris Vicario Romano Pontifice, Beatissimi Petri Successore, a quo totius Ecclesiæ unitas dimanat, augeantur in ædificationem, atque ita, Divina gratia adjutrice, sic præsentis vitæ quiete gaudeant, ut futura quoque beatitudine perfruantur. Ob quas sane causas Romani Pontifices Præde cessores nostri hodierna die, quæ anniversaria Dominicæ Coenæ commemoratione solemnis est, spiritualem Ecclesiæ disciplinæ gladium, et salutaria justitiæ arma per ministerium Summi Apostolatus ad Dei gloriam, et animarum salutem solemniter exercere consueverunt. Nos igitur, quibus nihil optabilius est, quam Fidei inviolatam integritatem, publicam pacem, justitiam, Deo auctore, tueri, vetustum, et solemnem hunc morem sequentes. I. Excommunicamus, et anathematizamus ex parte Dei Omnipotentis Patris, et Filii, et Spiritus Sancti, auctoritate quoque Beatorum Apostolorum Petri, et Pauli, ac Nostra, quoscumque Hussitas, Wiclefistas, Lutheranos, Zuinglianos, Calvinistas, Hugonottos, Anabaptistas, Trinitarios, et a Christiana fide Apostatas, ac omnes, et singulos alios Hæreticos quocumque nomine censeantur, et cujuscunque sectæ existant, ac eis credentes, eorumque receptores, fautores, et generaliter quoslibet illorum defensores, ac eorumdem libros hæresim continentes, vel de Religione tractantes, sine auctoritate nostra, et Sedis Apostolicæ, scienter legentes, aut retinentes, imprimentes, seu quomodolibet defendentes, ex quavis causa, publice, vel occulte, quovis ingenio, vel colore, nec non schismaticos, et eos qui se e nostra et Romani Pontificis pro tempore existentis obedientia pertinaciter subtrahunt, vel recedunt. II. Item excommunicamus, et anathemalizamus omnes, et singulos cujuscumque status, gradus, seu conditionis fuerint; Universitates vero, Collegia, et Capitula quocunque nomine nuncupentur, interdicimus, ab Ordinationibus, seu mandatis nostris, ac Romanorum Pontificum, pro tempore existentium; ad universale futurum Concilium (1) Qua vetatur fidelibus deferre arma ctc. ad Turcas. non afficit fideles Turcarum imperio subje appellantes, nec non cos, quorum auxilio, consilio, vel favore appellatum fuerit. III. Item excommunicamus, et anathematizamus omnes Piratas, Cursarios, et Latrunculos Maritimos discurrentes mare nostrum, præcipue a monte Argentario usque ad Terracinam, ac omnes eorum fautores, receptores, et defensores. IV. Item excommunicamus, et anathematizamus omnes, et singulos, qui Christianorum quorumcunque Navibus tempestate, seu in transversum (ut dici solet) jactatis, vel quoquo modo naufragium passis, sive in ipsis Navibus, sive ex eisdem ejecta in Mari, vel inventa cujuscunque generis bona, tam in nostris Tyrrheni, et Adriatici, quam in ceteris cujuscunque Maris regionibus, et littoribus subripuerint, ita ut nec ob quodcunque privilegium, consuetudinem, aut longissimi, et immemorabilis temporis possessionem, seu alium quemcumque prætextum, excusari possint. V. Item excommunicamus, et anathematizamus omnes, qui in Terris suis nova Pedagia, seu Gabellas, præterquam in casibus sibi a Jure, seu ex specialis Sedis Apostolicæ licentia permissis, imponunt, vel augent, seu imponi vel augeri prohibita exigunt. VI. Item excommunicamus, et anathematizamus omnes Falsarios literarum Apostolicarum etiam in forma Brevis, ac supplicationum, gratiam vel justitiam concernentium, per Romanum Pontificem, vel S. R. E. Vicecancellarios, seu gerentes vices eorum, aut de mandato ejusdem Romani Pontificis signatarum; nec non falso publicantes literas Apostolicas, etiam in forma Brevis, et etiam falso signantes supplicationes hujusmodi sub nomine Romani Pontificis, seu Vicecancellarii, aut gerentium vices prædictorum. VII. Item excommunicamus, et anathematizamus omnes illos, qui ad Saracenos, Turcas, et alios Christiani nominis hostes, et inimicos, vel Hæreticos per nostras, sive hujus Sanctæ Sedis sententias expresse, et nominatim declaratos deferunt, seu transmittunt equos, arma, ferrum, filum ferri, stamnum, chalybem, omniaque alia metallorum genera, atque bellica instrumenta, ligamina, canapem, funes, tam ex ipso canape, quam alia quacumque materia, et ipsam materiam, aliaque hujusmodi, quibus Christianos, el Catholicos impugnant, nec non illos, qui per se, vel per alios, de rebus statum Christianæ Reipublicæ concernentibus, in Christianorum perniciem, et damnum, ipsos Turcas, et Christianæ Religionis inimicos, nec non Hæreticos, in damnum Catholicæ Religionis, certiores faciunt, illisque ad id auxilium, consilium, et favorem quomodolibet præstant. Non obstantibus quibuscumque privilegiis, quibusvis personis, Principibus, Rebuspublicis per Nos, et Sedem prædictam hactenus concessis, de hujusmodi prohibitione expressam mentionem non facientibus (1). clos, qui imperantibus illis arma suppeditant, alio transvehunt, dummodo id peragant amoto anino pertinentia, dictæque Romanæ Ecclesiæ mediate, vel immediate subjecta; necnon supremam jurisdictionem in illis Nobis, et Pidem Romanæ Ecclesiæ competentem, de usurpare, perturbare, retinere, et vexare variis modis præsumunt; necnon adhærentes, fautores, et defensores eorum, seu illis auxilium, consilium, vel favorem quomodolibet præstantes. Volentes præsentes nostros processus, ac omnia, et quæcumque his litteris contenta, quousque alii hujusmodi processus a Nobis, aut Romano Pontifice pro tempore existente fiant, aut publicentur, durare, suosque effectus omnino sortiri. Cæterum a prædictis sententiis nullus per alium, quam per Romanum Pontificem, nisi in mortis articulo constitutus, nec etiam tunc, nisi de stando Ecclesiæ mandatis, et satisfaciendo cautione præstita absolvi possit, etiam prætextu quarumvis facultatum, et indultorum quibuscunque Personis Ecclesiasticis, sæcularibus, et quorumvis Ordinum etiam mendicantium, ac Militiarum Regularibus, etiam Episcopali, vel alia majori diguitate præditis, ipsisque Ordinibus, et eorum Monasteriis, Conventibus, et Domibus, ac Capitulis, Collegiis, Confraternitatibus, Congregationibus, Hospitalibus, et Locis piis, necnon Laicis, etiam Imperiali, Regali, et alia mundana excellentia fulgentibus, per Nos, et dictam Sedem ac cujusvis Concilii decreta, verbo, litteris, aut alia quacunque scriptura in genere, vel in specie concessorum, innovatorum, aut concedendorum, et innovandorum. Quod si forte aliqui contra tenorem præsentium talibus excommunicatione, et anathemate laqueatis, vel eorum alicui, absolutionis beneficium impendere de facto præsumpserint, eos excommunicationis sententia innodamus, gravius contra eos spiritualiter, et temporaliter, prout expedire noverimus processuri. Declarantes, ac protestantes quamcumque absolutionem, etiam solemniter per Nos faciendam prædictos excommunicatos sub præ sentibus comprehensos, nisi prius a præmissis cum vero proposito ulterius similia non committendi destiterint, ac quoad eos, qui contra Ecclesiasticam libertatem, ut præfertur, statuta fecerint, nisi prius statuta, ordinationes, Constitutiones, pragmaticas, et decreta hujusmodi publice revocaverint, et ex Archiviis, seu Capitularibus, locis, aut libris, in quibus annotata reperiuntur, deleri, el cassari, ac Nos de revocatione hujusmodi certiores fecerint, eos non comprehendere, nec eis aliter suffragari, quin etiam per hujusmodi absolutionem aut quoscunque alios actus contrarios tacitos, vel expressos, ac etiam per patientiam, tolerantiam nostram, vel Successorum nostrorum, quantocunque tempore continuatam, in præmissis omnibus, et singulis, ac quibuscunque juribus Sedis Apostolicæ, ac S. R. E. undecunque, et quandocunque quæsitis, vel quærendis nullatenus præjudicari posse, aut debere. Non obstantibus privilegiis, indulgentiis, indultis, et litteris Apostolicis generalibus, vel specialibus supradictis, vel eorum alicui, seu aliquibus aliis cujuscunque Ordinis, status, vel conditionis, dignitatis, et præeminentiæ fuerint, etiamsi, ut præfertur, Pontificali, Imperiali, Regali, seu quavis Ecclesiastica, et mundana præfulgeant dignitate, vel eorum Regnis, Provinciis, Civitatibus, seu locis a prædicta Sede, ex quavis causa, etiam per viam contractus, aut remunerationis, et sub quavis alia forma, et tenore, ac cum quibusvis clausulis, etiam derogatoriarum derogatoriis concessis, etiam continentibus, quod excommunicari, anathematizari, vel interdici non possint per Litteras Apostolicas, non facientes plenam, et expressam, ac de verbo ad verbum de privilegiis, indulgentiis, indultis hujusmodi, ac de Ordinibus, locis, nominibus propriis, cognominibus, et dignitatibus eorum mentionem, necnon consuetudinibus, etiam immemorabilibus, præscriptionibus quantumcunque longissimis, et aliis quibuslibet observantiis, scriptis, vel non scriptis, per quæ contra hos nostros Processus, ac sententias, quominus includantur, in eis se juvare valeant, vel tueri, quæ omnia quoad hoc eorum omnium tenore, ac si ad verbum, nihil penitus omisso, insererentur, præsentibus pro expressis habentes penitus tollimus et omnino revocamus, cæterisque contrariis quibuscunque. Ut vero præsentes nostri Processus, ad publicam omnium notitiam facilius deducantur, chartas, seu membranas Processus ipsos continentes, valvis Basilicæ S. Joan. Lateranensis, et Basilica Principis Apostolorum de Urbe appendi faciemus, ut ii, quos Processus hujusmodi concernunt, quod ad ipsos non pervenerint, aut quod ipsos ignoraverint, nullam possint excusationem prætendere, aut ignorantiam allegare, cum non sit verisimile, id remanere incognitum, quod tam patenter omnibus publicatur. Insuper ut Processus ipsi, et præsentes litteræ, ac omnia, et singula in eis contenta eo fiant notiora, quo in plerisque Civitatibus, et locis fuerint publicata, universis, et singulis Patriarchis, Primatibus, Archiepiscopis, Episcopis, et locorum Ordinariis, et Prælatis ubilibet constitutis, per hæc scripta committimus, et in virtute sanctæ Obedientiæ districte præcipiendo mandamus, ut per se, vel alium, seu alios præsentes litteras, postquam eas receperint, seu earum habuerint notitiam, semel in anno, aut si expedire viderint, etiam pluries, in Eccl. suis, dum in eis major populi multitudo ad divina convenerit, solemniter publicent, et ad Ch. fidel. mentes reducant, nuntient, et decla rent. Cæterum Patriarchæ, Archiepiscopi, Episcopi, aliique locorum Ordinarii, et Ecclesiarum Prælati, nec non Rectores, ceterique curam animarum exercentes, ac Presbyteri sæculares, et quorumvis Ordinum Regulares, ad audiendas peccatorum confessiones quavis auctoritate deputati, transumptum præsentium litterarum penes se habeant, easque diligenter legere, et percipere studeant. |