rebus ad conscientiam pertinentibus modus opinandi irrepsit alienus omnino ab evangelicd simplicitate, sanctorumque Patrum doctrina, et quem si pro recta regula fideles in praxi sequerentur, ingens eruptura esset christianæ vitæ corruptela. Quâ sen tentiâ non modò errores increvisse queritur, verùm etiam, quod caput est, adnotari voluit ipsam rei tractandæ rationem eam introductam esse, unde videremus corruptelam morum non modò secuturam, verùm etiam facto velut impetu irrupturam, quam vix cohibere possimus, Neque verò satis fuit sanctissimo pontifici novam hanc methodum ludificandæ conscientiæ et involvendæ veritatis, hoc est ipsum mali detexisse fontem sed exitiabilis doctrinæ rivulos insectatus complures propositiones, ut minimùm tanquam scandalosas, (non probatis aliis quæ occurrere possent) sub interminatione divini judicii, atque excommunicationis pœnd, à qua nemo posset, præterquam in articulo mortis, nisi à Romano pontifice absolvi, damnavit et prohibuit (1). Quod salubre opus Innocentius XI pro sua pietat prosecutus plures alias parique doctrinæ ac diligentiæ laude selectas (nec probatis cæteris) sub iisdem pœnis damnavit et prohibuit: dumque eas omnes, ut minimùm tanquam scandalosas, et in praxi perniciosas, damnandas statuit et decrevit (2), non tantùm à libris ac prædicatione, sed ab omni etiam vita christiana procul amandas judicavit, (1) Decret, Alex. VII. 24 sept. 1665, et 18 martii 1666 in fine (2) Decret. Innoc. XI, 2 mart. 1679. Atque utinam sanctissimi pontifices decretorum formulis antiquo ac nostro usu receptis, quæque ad universas Ecclesias pertinerent, infandam doctrinam proscripsissent: sed dum expectamus, fore ut tantum opus more majorum et canonico ordine perficiant Nos interim cardinales, archiepiscopi et episcopi in unum congregati, ne dirum virus serperet, has propositiones à prædictis pontificibus, uti memoravimus, applaudente toto orbe christiano condemnatas, earum præcipuis expressè adnotatis, primùm ut magis in promptu essent, ad certa capita redigendas; tùm censoriè notandas, et ad ampliorem cleri et christianæ plebis informationem, suis quasque censuris configendas esse duximus. Sed enim incredibile dictu est, ex pessimis principiis, totâ licet Ecclesiâ reluctante, quanta malorum incrementa pervenerint; subtilioribus ingeniis in id unum intentis, ut eò quisque se vel maximè theologum videri velit, quò plura ejusmodi inventa in probabilitatis auctoritatem adduxerit. Verùm hæc constabilire, aut per eam speciem mentes infirmorum in falsam et noxiam securitatem inducere, nihil est aliud quàm animas perdere, ac doctrinas et mandata hominum (1), vanasque traditiones exemplo Pharisæorum, divini mandati loco obtrudere. Quare tot errorum experientiâ victi, necesse habuimus ipsam malorum radicem exscindere, eam scilicet opinandi rationem, quæ ignota SS. Patribus, tanta de rebus maximis dissidia peperit, ut iisdem in parochiis, iisdem in templis passim cerne (1) Matt. xv. 9. remus ab aliis teneri et ligari, quæ ab aliis solverentur, ac plebem christianam in varia atque incerta discerpi, nec scire quibus credat; magno dedecore ecclesiasticæ auctoritatis, magnâque apertâ januâ ad salutis incuriam et indifferentiam, quam vincere non episcopi singulares, sed sola episcopalis unanimitas et auctoritas possit, dicente Apostolo : Obsecro vos, fratres..... ut idipsum dicatis omnes, et non sint in vobis sohismata (1). Sequuntur autem damnatæ propositiones, nec probatis aliis propositionibus aut erroribus, quos pro angustiâ temporis prætermisimus. (1) I. Corinth. 1. 10. De observandis Innocentii X et Alexandri VII Constitutionibus circa quinque propositiones dam natas. 1. JAM tandem Ecclesiæ et regnorum principes ex hoc clarissimo argumento agnoscant, phantasma Jansenismi quæsitum ubique, sed nusquam repertum, præterquam in laboranti quorumdam phantasiâ. Præfat. libri cui titulus: Augustiniana Ecclesiae Rom. doctrina, etc. 2. Constitutione Innocentii X nihil aliud actum, quàm ut renovarentur, atque exacerbarentur disputationes........... In eamdem viam pertractus est Alexander VII, ut homo ab hominibus facilè impellendus in eas res, quæ parum ejus officio convenirent.... Innocentius quoque XII cùm ex officio teneretur claram proferre sententiam, generalibus æquivocisque verbis adhibitis, dat locum existimandi, se non ausum esse clariùs loqui, tanquam errare metuentem;.... atque illud, in sensu obvio, ejusdem pontificis, magis adhuc generale est et vagum, quàm verba Alexandri VII, in sensu à Jansenio intento..... Episcopi denique Gallicani libertates Ecclesiæ Gallicanæ sub earum asserendarum specie labefactarunt, super recipiendâ constitutione Innocentii X contra Jansenium. 3. Aliquam huic malo medicinam attulisse videbatur Innocentius XII in Brevi suo 6 feb. 1694... Verùm mitigationem illam præsumptam non parum extenuavit Brevi 24 novembr. 1696, ubi pontifex disertè negat, constitutionem aut formularium Alexandri VII Brevi suo alterata aut reformata...... in aliqua minima ejus parte...... Nec placet eorum opinio, quæ ex ipso primo Brevi 6 feb. 1694 edito, aliquid mitigationis circa factum tentavit exculpere:.... sed et nihilo majorem in quæstione juris progressum factum esse, jam quoque convenit ostendere. 4. Circa condemnationem Augustini Jansenii, opus esset collatione regulari habitâ, vel coram judicibus à Romano pontifice, vel à rege datis..... Nondum omnes interierunt qui sciunt deliberationes (de Janseniano negotio) quas nunc episcopi ut regulas suarum hodiernarum deliberationum (circa novum Quietismum) sumunt, çleri Gallicani æternùm fore propudia. CENSURA. Hæ quatuor propositiones, quibus inquieti homines Innocentii X et Alexandri VII Constitutiones, Innocentii quoque XII Brevia æquissima, et ab omnibus approbata apertè contemnunt, episcopos Gallicanos rebus judicatis adhærentes incessunt maledictis, et causam hanc de integro retractari postulant, tanquam tot Constitutionibus apostolicis etiam accedente Ecclesiarum consensione, causa nondum finita fuerit: falsæ sunt, temerariæ, scandalosæ, contumeliosæ in clerum Gallicanum, summos pontifices, et in universam Ecclesiam, schismaticæ, et erroribus condemnatis faventes. II. De gratiâ. 5. Axioma illud theologicum, facienti quod in se est Deus non denegat gratiam, non solùm verissimum est, |