secundùm sanctum Augustinum, non aliud esse quàm veniale peccatum, licet ipse ultionis actus, cujus cogitatione animus delectatur, sit pessimus et certissimum mortale peccatum. CENSURA. Hæc propositio quaslibet cogitationes et delectationes, quas morosas vocant, regulariter imputans peccato veniali tantùm, falsa est, temeraria, scandalosa, in praxi perniciosa, concupiscentiam fovet, in tentationem, et in gravius peccatum inducit, contraria et injuriosa sancto Augustino (1). 117. XXX. De regula morum et probabilitate. Puto omnia esse hodie meliùs examinata, et hanc ob rem in omni materia et præcipuè in morali libentiùs juniores quàm antiquiores lego et sequor... Doctrina fidei à veteribus: doctrina morum magis à junioribus petenda. Cens. Guimen. pag. 6. CENSURA. Hæc propositio temeraria est, scandalosa, perniciosa, erronea, SS. Patribus et antiquis doctoribus contumeliosa; spretâ in moribus christianorum componendis necessariâ Scripturarum ac traditionis auctoritate et interpretatione, moralem theologiam arbitrariam facit, viamque parat ad humanas traditiones et doctrinas, Christo prohibente, stabiliendas. (1) Lib. x1 de Trin. cap. x11, n. 18. 118. Ex auctoritate unius tantùm potest quis opinionem in praxi amplecti, licet à principiis intrinsecis falsam et improbabilem existimet. Cens. Guimen. pag. 6. 119. Hæc positio, sexdecim ad probabilitatem requiruntur, non est probabilis. Si sufficiunt sexdecim, sufficiunt quatuor: si sufficiunt quatuor, sufficit unus... Ad probabilitatem sufficiunt quatuor: sed quatuor, imò viginti et suprà testantur unum sufficere : ergo sufficit unus. Ibid. CENSURA. Hæ propositiones falsæ sunt, scandalosa, perniciosa, spretâ veritate quæstiones morum ad numerum auctorum exigunt, et innumeris corruptelis viam aperiunt. 120. Si liber sit alicujus junioris ac moderni, debet opinio censeri probabilis, dum non constet rejectam esse à sede apostolicâ tanquam improbabilem. 27 Alex. 121. Non sunt scandalosæ aut erroneæ opiniones, quas Ecclesia non corrigit. Prefatio Cens. Guimen. pag. 3. CENSURA. Hæ propositiones, quatenus silentium et tolerantiam pro Ecclesiæ vel sedis apostolicæ approbatione statuunt, falsæ sunt, scandalosæ, saluti animarum noxiæ, patrocinantur pessimis opinationibus quæ identidem temere obtruduntur, atque ad evangelicam veritatem iniquis præjudiciis opprimendam, viam parant. 122. Generatim dum probabilitate, sive intrinsecâ, sive extrinsecâ, quantumvis tenui, modò à probabilitatis finibus non exeatur, confisi aliquid agimus, semper prudenter agimus. 3 Innoc. CENSURA. Hæc propositio falsa est, temeraria, scandalosa, perniciosa, novam morum regulam, novumque prudentiæ genus, nullo Scripturarum aut traditionis fundamento, cum magno animarum periculo statuit. 123. Si quis vult sibi consuli secundùm eam opinionem quæ sit faventissima, peccat qui non secundùm eam consulit. Cens. Guimen. pag. 6. CENSURA. Hæc propositio, quæ docet blanda et adulatoria consilia et contra jus exquirere, et contra conscientiam dare, falsa est, temeraria, scandalosa, in praxi perniciosa, viamque deceptionibus aperit. 124. Non est illicitum in sacramentis conferendis sequi opinionem probabilem de valore sacramenti, relictâ tutiore; nisi id vetet lex, conventio, aut periculum gravis damni incurrendi: hinc sententiâ probabili tantùm utendum non est in collatione Baptismi, Ordinis sacerdotalis, aut episcopalis. I Innoc. 125. Probabiliter existimo, judicem posse judicare juxta opinionem etiam minùs probabilem. 2 Innoc. 126. Ab infidelitate excusabitur infidelis non credens, ductus opinione minùs probabili. 4 Innoc. 127. In morte mortaliter non peccas, si cum attritione tantùm sacramentum suscipias, quamvis actum contritionis tunc omittas liberè; licet enim unicuique sequi opinionem minùs probabilem, relictâ probabiliori. CENSURA. Doctrina his propositionibus contenta, est respectivè falsa, absurda, perniciosa, erronea, probabilitatis pessimus fructus. DECLARATIO DE DILECTIONE DEI IN POENITENTIÆ SACRAMENTO REQUISITA. POST absolutas propositionum censuras, supersunt quædam pro rei gravitate enucleatiùs exponenda, et ab ipsis principiis in apertam lucem deducenda. Et quidem de dilectione Dei, sicut ad sacramentum Baptismi in adultis, ita ad sacramentum Pœnitentiæ, quæ est laboriosus baptismus (1), requisita, ne necessariam doctrinam omittamus, hæc duo imprimis ex sacrosancta synodo Tridentina monenda et docenda esse duximus. Primum, ne quis putet in utroque sacramento requiri, ut præviam contritionem, eam quæ sit charitate perfecta, et quæ cum voto sacramenti, antequam actu suscipiatur, hominem Deo reconciliet (2). Alterum, ne quis putet in utroque sacramento securum se esse, si præter fidei et spei actus, non incipiat diligere Deum tanquam omnis justitiæ fontem (3). Neque verò satis adimpleri potest utrique sacramento necessarium vitæ novæ inchoandæ, ac servandi mandata divina propositum, si pœnitens primi (2) Sess. XIV. c. 4. (3) Sess. vI. c. 6. (1) Sess. XIV. c. 2. — |