XLII. di modo: et præparato tis nomine ap Tridentina decreta certa per sese et firma pensemus, ab aliis abstinemus, nec necesse habemus hic quidem recludere traditionis fontes. Quòd autem dicatur omnis charitatis actus ex sese et naturâ seu vi suâ nos Deo conjungere, ex eodem Concilio ita interpretamur, ut præter vim naturâ insitam charitati, simul ex speciali institutione Christi adjungendum intelligatur Pœnitentiæ sacramentum, idque non tantùm necessitate præcepti, sed etiam necessitate sacramenti et medii resque ita ex Concilii decretis temperanda, ut incipienti dilectioni providerit Deus per necessarium sacramenti actu suscepti præsidium; contritioni verò charitate perfectæ reservavit, ut adjuncto sacramenti voto, statim hominem Deo reconciliaret. : Ne tamen, vetante Paulo, contendamus verbis De loquen- ad subversionem audientium: si quis recusarit an sit neces- aliam vocare charitatem quàm eam quæ diffusa sarium, ut sit in cordibus nostris per Spiritum sanctum, ria et inci- atque his inhæreat, sitque habitualis, quæ facilè piens dilec ex habitu, gratiæ concomitantis auxilio, actus tio, charita- perfectæ charitatis eliciat: haud iniquo animo absolute ferimus. Sanè admonuimus (1) ex Concilii gestis, pelletur. plurimos è Patribus atque Theologis in explicando illo prævio incipientis dilectionis actu non reformidasse charitatis vocem. Nec prætermisimus (2) sancti Thomæ locum in quo abstinere ab eâ voluisse visus. Utcumque est, certum illud, ne de vocibus litigetur : modò ne extinguant in pœnitentibus per gratiam revicturis illos actus (1) Sup. n. 28, etc. (2) Sup. n. 35. quos post sanctam Synodum memoravimus, aut eos, incipientes licèt ac præparatorios sive dispositivos, ad Deum summè ac super omnia diligendum ferri, idque omnino velle, atque adeo. ad ipsam reduci charitatem, ut suprà est expositum, nemo negaverit. XLIII. Tertia et postrema ob decreto. Postremò quidam objiciunt Alexandri VII decretum, feriâ v, die 5 maii 1667, quo, auditis votis sacræ Inquisitionis, ad conservandam pa- jectio, ex Alecem, hæc habet. Primùm exponit sententias xandri VII duas, quarum altera «< attritioni ex metu gehennæ » conceptæ, ac excludenti voluntatem peccandi » cum spe veniæ, in sacramento Pœnitentiæ requirat insuper aliquem actum dilectionis Dei," >> asserentibus quibusdam et negantibus aliis, >> et invicem adversam sententiam censuran» tibus ».. >> 20 Vetat, ne quivis, etiam Episcopi, imò et Cardinales, si eo de argumento scribant, «< præ» dicent aut doceant, libros aut scripturas edant, pœnitentes aut scholares erudiant, audeant alicujus theologica censuræ alteriusve injuriæ » aut contumeliæ notâ taxare alteram sententiam » sic negantem necessitatem aliqualis dilectionis. » Dei in præfatâ attritione, sive asserentem dicta » dilectionis necessitatem, donec ab hâc sanctâ >> Sede fuerit aliquid hâc in re definitum ». 30 Interserit: «<< sententiam negantem necessi » tatem aliqualis dilectionis, hodie inter theolo» gos communiorem videri ». Hactenus Alexandri VII decretum. Nos autem nihil hic agimus de ejus formulâ : sed tantùm respondemus nihil nocere nobis. Quid enim? vetat Pontifex ne se invicem censurent, taxent, theologicas censuras, et, ut aiunt, qualificationes inurant; neve injuriis et contumeliis mutuò se proscindant: jubet ut charitatis vinculum servent. Id quidem vel maximè pertinet ad eos coercendos qui quotidie nostram, hoc est Tridentini Concilii, de incipientis dilectionis necessitate doctrinam passim infament, tanquam eam quæ purum putumque Lutheranismum aut Calvinismum inducere, aut redolere videatur. Sanè contrariam partem à talibus quoque abstinere oportet. Haec quidem Alexander VII, non propterea, quod absit, prohibet Episcopos, ne sanam doctrinam asserant, doceant, suâ auctoritate ac prædicatione confirment, eamque non tantùm libris editis, sed etiam alio quovis scripti genere commendatam, tutam ac munitam præstent. At enim indicat Pontifex, « sententiam ne»gantem necessitatem aliqualis dilectionis Dei >> hodie inter scholasticos communiorem videri ». Videri sanè, non esse: opinionem, non autem Scholæ decretum aut dogma: communiorem, non proinde stabilem ac certam : hodie, non ab antiquo inter scholasticos, hodiernos certè, non Patres quid tum postea? Melchior Canus, vir doctissimus, libro de Locis Theologicis, de loco ab opinione eâque communi tractans, clarè pronuntiat, nemine repugnante, aliud esse Scholæ decreta ac firma dogmata; aliud opiniones mobiles ac fluctuantes. Nunc autem confitendum est multas invaluisse opiniones, quæ ab anteactæ ætatis auctoritate deficiant, pronis ad laxiora ingeniis, et ad nova prurientibus auditorum auribus. An propterea putemus, illi nunc quidem forsitan communiori opinioni aliquam conciliatam esse vel tenuissimæ probabilitatis auctoritatem? absit: alioqui non satis caveremus ab extrinsecâ illâ probabilitate, qui nunc inter novitios Casuistas omnis laxitatis et corruptelæ fons est. Quin ipse Alexander VII, in celeberrimo illo et omnibus acceptissimo decreto feriæ v, die 24 septembris 1665, de illis corruptelis ita fatur: « Summam illam luxuriantium ingenio>> rum licentiam in dies magis excrescere, per >> quam in rebus ad conscientiam pertinentibus >> modus opinandi irrepsit alienus omnino ab >> evangelica simplicitate, sanctorumque Patrum >> doctrinâ : et quem si pro rectâ regulâ fideles. » sequerentur, ingens irruptura esset vitæ chris» tianæ corruptela ». En subinde et in dies excrescentem summam luxuriantium ingeniorum licentiam. En non tantùm reprehensas aliquot laxiores sententias; sed modum ipsum opinandi alienum ab evangelica simplicitate, sanctorumque Patrum doctrina irrepsisse. En ex hoc fonte ingentem christianæ vitæ corruptelam, non secuturam tantùm, verùm etiam facilè, ac facto velut impetu irrupturam, quam cohibere vix possis. Hæc Alexander VII. An, hoc rerum statu, communiorum hodie in Scholâ opinionum habere nos aliquam rationem is Pontifex velit? Absit, inquam, absit. Non enim tantùm à perversis aliquot opinionibus, sed ab ipso opinandi modo cavendum est: ubi nempe non quæritur de vero et falso, deque justo et injusto, quod erat rei caput; sed de probabili, quod novis quotidie commentis augeatur. Ne ergo nos moveant communiores hodie, si fortè opiniones, cùm etiam liceat oculis intueri, gliscente licentiâ, quot prava quotidie communiora fiant : quæ quidem nobis quasi majoris numeri auctoritate deterritis dissimulanda non sunt: imò verò quo magis invalescunt, eo validiùs confutanda. Ipsa certè minoris probabilitatis assertio tam nova est, ut ultro confitentibus illius auctoribus, vix demum anteacto sæculo in hâc temporum fæce natam esse constet; antiquioribus ac sanctis scholasticis, Thomæ, Bonaventuræ Antonino, cæterisque planè ignotam et inauditam. An ergo eo quòd pronis in laxiora ac paradoxa animis communior hodie videatur; an, inquam, propterea eam invalescere sinant Episcopi, non autem omni ope propulsandam ac profligandam curent? Ita de exclusâ incipientis dilectionis necessitate dicendum. Neque enim tantâ in re hominum opinionibus, sed Ecclesiæ fide regi jubemur. Nec si vel maximè felicis memoriæ Alexander VII, decreto validissimo, notâque et omnibus acceptissimâ Sedis apostolicæ auctoritate prolato vetuisset, ne illam sententiam ullâ theologicâ censurâ prohibeamus ideo nos tantam veritatem, tam clarè, tam perspicuè à sacrosanctâ : |