DEL DIRECTOR DEL MUSEO LATINO DON JOSÉ PEREZ VARGAS, EN ELOGIO DEL BEATO MARTIN DE PORRES.
De præcipuis á Divo Martino editis portentis.
Obstupeas, si tanto legas miracula Divi
Martini e Porres, quem pia Lima tulit. Parvus adhuc, manibus junctis, in genua volutus, Continue orabat supplice corde Deum. In victu parcus, sic ut superesset, ægenis Quem daret infirmis, pauperibusque, cibus. Sprevit opes, sprevit fallacia gaudia vitæ, Corda soli Dei gloria, solus amor, Cumque domus Domini divino arderet amore, Divini cultus maxima cura fuit.
Idque adeo, ut gentes quæ numina falsa colebant,
Ad veræ attraheret Religionis opem. Adstitit auxilio, dedit ægrotisque salutem, Quis nullum medicæ profuit artis opus. Præscia mens illi; nam divinante futura, Exitus ulterior prævia dicta probat.. Vix equidem credas, rata sed quando omnia perstant, Testibus est certis certa adhibenda fides.
Sæpius á terra suspensus in aere visus, Sæpius in multa luce coruscus ovans. Sæpius ægrotis ferat ut medicamina, clausas Cœnobii penetrat nocte silente fores. Aligeri quatuor, lacerat dum verbere terga, Effundens noctu claustra per alta preces,
Accensis facibus visi illuxisse precanti, Splendore et circum quæque nitere diu. Nocte alia, precibus rite in commune peractis In cella ante piæ Virginis effigiem,
Jamque chorum repetens, magna spectante caterva, Se comites illi constituere duo
E cœtu aligero radianti lumine tædis, Quali non fuerit clarior ulla dies. Dissito in orbe procul, vacuum super aera vectus, Adstans afflictis cura salutis erat.
Depositis odiis, mures, felesque, canesque
Inter se alterno fœdere jussit ali.
Prospera et adversa, olim quæ eventura fuissent
Sæpius externis, civibus atque suis Prædixit prudens, animo noscente futura, Quo fore indubio mors subeunda die. Quum quidam sontes meritas ob crimina pænas
Effugerent, iras judicis atque minas, Martini cellam, qua sese abscondere possent" Intrantes, veniam præsidiumque petunt. Turba ministrorum properat, sequiturque fugaces, Cellan intrat, quærit, nil tamen illa videt; Nam culcitrarum in speciem mutaverat illos Martinus; sontum culcitra quisquis erat. Quid plura hic referam? Nam si comprehendere coner,
Stellarum numerum dicere coner ego.
Denique post tantas res et portenta, supremum Tempus jam vitæ sensit inesse sibi. Quumque erga Dominum ingenti flagraret amore, Illi præsidium præstitit Alma Parens, Ipse Pater Princeps, ipsius et Ordinis Autor Adstitit, hinc placido funere parta quies. Nec solum, dum vita fuit, miracula mille Prodidit, ast etiam post sua fata vigent. Pauxillum terræ quæ contegat ora sepulcri Adjuvat infirmos, incolumesque facit. Fictile vas, mulier properans percurrere gressu. Lacte ferens plenum, contigit ore solum, Frustaque perfracti vasis figuntur ocello, Dilacerant tunicas, eruiturque liquor; Tanta fides miseræ, Martino ut corde vocato, Surgens mane oculum sensit inesse novum." Altera jam, morbo, sequior quo sexus inhorret, Excruciata diu, labe minante necem, E Guayas Limam se confert, unde vocatis
Egregiis medicis, ars sibi nulla juvat. Credite posteritas. Martini effossa sepulcro. Terra dedit vitam cui prope funus erat. Pro meritis igitur, pro tot virtutibus olim Cœlicolas inter connumerandus erat.
![[ocr errors]](https://books.google.ge/books/content?id=khuZhs285NQC&output=text&pg=RA3-PA200&img=1&zoom=3&hl=en&q=editions:OCLC3076572&cds=1&sig=ACfU3U0YVT_yqvwhlptJ_uY0klu9XcugqA&edge=0&edge=stretch&ci=786,1236,15,14)
COELI HÆRET; TERRIS LUXIT; POST FUNERA VIVIT
In B. Martini de Porres honorem et cultum,
Pauper oh felix, humilisque dives!
Te magis non est opulentus alter, Nostra qui large cumulet supernis Pectora donis.
Ergo jam, Martine, simul voceris Pauper et dives; bene pauper atque Dives in primis nitido potentis Munere Regis.
Regis, olim qui populo libenter In loco se plus humili videndum Carne sub nostra dedit, en fidelis Sistis imago.
Cum prius sedes humilis, decore Plenus insigni thronus inde surgat, Stetque culmen sic humili, coruscam Incolis aulam.
Tanta virtus, tot meritis adaucta, Luce te multum radiante, cœlo Inserit, dignum velut ejus amplo Urbis honore.
Sola dum sit quæ satis, ut pusilli Semper in cælis Patris ora cernat Angelus, spargis nimis auctus, ingens Lumine cœlum.
Pauper en dis stas, humilisque celsus,
Nam bonis te pauperies adauget Sors ubi non invida, nec rapacis Cura latronis.
Tu sed expugnas violenter altas,
Vique estellati rapis axis oras, Quas tenes, prædam veluti valentis Jure rapinæ.
« PreviousContinue » |