in munera dei: haec autem ex eo quod deest illi, omnem victum suum quem habuit misit. 5 (248, 2.) Et quibusdam dicentibus de templo, quod lapidibus bonis et donis ornatum esset, dixit Haec quae videtis, venient dies in quibus non relinquetur lapis super lapidem qui non destruatur. 7 (249.2.) Interrogaverunt autem illum dicentes Praeceptor, quando haec erunt, et quod signum cum fieri incipient? 8 Qui dixit Videte ne seducamini: multi enim venient in nomine meo, dicentes quia ego sum et tempus appropinquavit: nolite ergo ire post illos. 9 Cum autem audieritis proelia et seditiones, nolite terreri: oportet primum haec fieri, sed non statim finis. Tunc dicebat illis Surget gens contra gentem et regnum adversus regnum, terrae motus magni erunt per loca et pestilentiae et fames, terroresque de caelo et signa magna erunt. 12 (250.1.) Sed ante haec omnia inicient vobis manus suas et persequentur, tradentes in synagogas et custodias, tradentes ad reges et ad praesides, propter 14 (251.2.) Ponite 13 Continget autem vobis in testimonium.

nomen meum.

10

11

22

ergo in cordibus vestris non praemeditari quemadmodum respondeatis: 15 ego enim dabo vobis os et sapientiam, cui non poterint resistere et contradicere omnes adversarii vestri. 16 Trademini autem a parentibus et fratribus et cognatis et amicis, et morte afficient ex vobis, 17 et eritis odio omnibus propter nomen meum: 18 et capillus de capite vestro non peribit: 19 et in patientia vestra possidebitis animas vestras. 20 (252, 10.) Cum autem videritis circumdari ab exercitu Hierusalem, tunc scitote quia appropinquavit desolatio eius. 24 (253, 2.) Tunc qui in Iudaea sunt fugiant in montes, et qui in medio eius descedant, et qui in regionibus non intrent in eam, quia dies ultionis hi sunt, ut impleantur omnia quae scripta sunt. 23 (254,2) Vae autem praegnatibus et nutrientibus in illis diebus: (255, 2.) erit enim pressura magna supra terram et ira populo huic, 24 (256.10.) et cadent in ore gladii et captivi ducentur in omnes gentes, et Hierusalem calcabitur a gentibus, donec impleantur tempora nationum. 25 (257,2) Et erunt signa in sole et luna et in stellis, et in terris pressura gentium prae confusione sonitus maris et fluctuum, 26 arescentibus hominibus prae timore et expectatione quae supervenient universo orbi: nam virtutes caelorum movebuntur. 27 (258,2.) Et tunc videbunt filium hominis venientem in nube cum potestate magna et maiestate. 28 His autem fieri incipientibus respicite et levate capita vestra, quoniam appropinquat redemtio vestra. 29 Et dixit illis similitudinem. Videte ficulneam et omues arbores: 30 cum producunt iam ex se fructum, scitis quoniam prope est aestas: 31 ita et vos cum videritis haec fieri, scitote quoniam prope est regnum dei. Amen dico vobis

33 Caelum et

35

quia non praeteribit generatio haec donec omnia fiant. terra transibunt, verba autem mea non transient. 34 (259, 10.) Adtendite autem vobis ne forte graventur corda vestra in crapula et ebrietate et curis huius vitae, et superveniat in vos repentina dies illa: tamquam laqueus enim superveniet in omnes qui sedent super faciem omnis terrae. 36 Vigilate itaque omni tempore orantes ut digni habeamini fugere omnia quae futura sunt et stare ante filium hominis. 37 Erat autem diebus docens in templo, noctibus vero exiens morabatur in monte qui vocatur oliveti. 38 Et omnis populus manicabat ad eum in templo audire eum.

XXII.

1 (260, 1.) Appropinquabat autem dies festus azymorum qui dicitur pascha, 2 (261,4.) et quaerebant principes sacerdotum et scribae quomodo eum interficerent; timebant vero plebem. 3 (262, 9.) Intravit autem satanas 4 (263,2.) et abiit et

in Iudam qui vocatur Scarioth, unum de duodecim: locutus est cum principibus sacerdotum et magistratibus quemadmodum illum traderet eis. Et gavisi sunt et pacti sunt pecuniam illi dare: et spopondit, et quaerebat oportunitatem ut traderet illum sine turbis. 7 Venit autem dies azymorum, in qua necesse erat occidi pascha: 8 et misit Petrum et Iohannen dicens Euntes parate nobis pascha ut manducemus. 9 At illi dixerunt Ubi vis paremus? 10 Et dixit ad eos Ecce introeuntibus vobis in civitatem occurrit vobis homo amphoram aquae portans: sequimini eum in domum in qua intrat, et dicetis patri familias domus Dicet tibi magister Ubi est diversorium ubi pascha cum discipulis meis manducem? 12 Et ipse vobis ostendet cenaculum magnum stratum, et ibi parate. 13 Euntes autem invenerunt sicut dixit illis, et paraverunt pascha. 14 Et cum facta esset hora, discubuit, et duodecim apostoli cum eo. 15 (264, 10.) Et ait illis Desiderio desideravi hoc pascha manducare vobiscum ante quam patiar: 16 (265, 2) dico enim vobis quia ex hoc non manducabo illud donec impleatur in regno dei. 17 Et accepto calice gratias egit et dixit Accipite et dividite inter vos: enim vobis quod non bibam de generatione vitis donec regnum dei veniat. 19 (266, 1.) Et accepto pane gratias egit et fregit et dedit eis dicens Hoc est corpus meum quod pro vobis datur: hoc facite in meam commemorationem. 20 (267.2.) Similiter et calicem postquam cenavit, dicens Hic est calix, novum testamentum in sanguine meo, quod pro vobis fundetur. 21 (268,2.) Verum tamen ecce manus tradentis me mecum est in mensa. 22 Et quidem filius hominis secundum quod definitum est vadit, verum XXI, 33 XXII, 22.

18 dico

26

30

32

25 Dixit

tamen vae illi homini per quem tradetur. 23 (269.1.) Et ipsi coeperunt quae24 (270, 2.) Facta rere inter se quis esset ex eis qui hoc facturus esset. est autem et contentio inter eos, quis eorum videretur esse maior. autem eis Reges gentium dominantur eorum, et qui potestatem habent super eos benefici vocantur: vos autem non sic, sed qui maior est in vobis fiat sicut iunior, et qui praecessor est sicut ministrator. 27 (271,10.) Nam quis maior est, qui recumbit an qui ministrat? nonne qui recumbit? Ego autem in medio vestrum sum sicut qui ministrat. 28 Vos autem estis qui permansistis mecum in temtationibus meis: 29 et ego dispono vobis, sicut disposuit mihi pater meus regnum, ut edatis et bibatis super mensam meam in regno (272.5.) et sedeatis super thronos iudicantes duodecim tribus Israhel. 31 (273, 10.) Ait autem dominus Simon Simon, ecce satanas expetivit vos ut cribraret sicut triticum, ego autem rogavi pro te ut non deficiat fides tua: (274,9.) et tu aliquando conversus confirma fratres tuos. 33 (275.1.) Qui dixit ei Domine, tecum paratus sum et in carcerem et in mortem ire. 3 Et ille dixit Dico tibi, Petre, non cantabit hodie gallus donec ter abneges nosse me. (276.10.) Et dixit eis 35 Quando misi vos sine sacculo et pera et calciamentis, numquid aliquid defuit vobis? 36 At illi dixerunt Nihil. Dixit ergo eis Sed nunc qui habet sacculum tollat, similiter et peram, et qui non habet vendat tunicam suam et emat gladium: 37 (277,8.) dico autem vobis quoniam adhuc hoc quod scriptum est oportet impleri in me Et quod cum iniustis deputatus est. Etenim ea quae sunt de' me finem habent. 38 (278, 10.) At illi dixerunt Domine, ecce gladii duo hic. At ille dixit eis Sat est. 39 (279.1.) Et egressus ibat secundum consuetudinem in montem olivarum: secuti sunt autem illum et discipuli. 40 (280, 2.) Et cum pervenisset ad locum, dixit il41 (281.1.) Et ipse avulsus est ab eis

44

42 dicens Pater, si

non mea voluntas

Et factus est sudor 45 (284,2.) Et cum sur

lis Orate ne intretis in temtationem. quantum iactus est lapidis, et positis genibus orabat vis, transfer calicem istum a me: (282,1.) verum tamen sed tua fiat. 43 (283, 10.) Apparuit autem illi angelus de caelo confortans eum. Et factus est in agonia et prolixius orabat. eius sicut guttae sanguinis decurrentis in terram. rexisset ab oratione et venisset ad discipulos suos, invenit eos dormientes prae tristitia, et ait illis Quid dormitis? surgite, orate ne intretis in temtationem. 47 (285,1.) Adhuc eo loquente, ecce turba, et qui vocabatur Iudas unus de duodecim antecedebat eos, et appropinquavit Iesu ut oscularetur eum. 48 (286, 2.) Jesus autem dixit ei Iuda, osculo filium hominis tradis? 49 (287.1.) Videntes autem hi qui circa ipsum erant quod futurum erat, dixerunt ei Domine, si percutimus in gladio? 50 Et percussit XXII, 23

46

55

56

unus ex illis servum principis sacerdotum et amputavit auriculam eius dextram. 51 Respondens autem Iesus ait Sinite usque huc: (288, 10.) et cum tetigisset auriculam eius, sanavit eum. 52 (289,1.) Dixit autem lesus ad eos qui venerant ad se, principes sacerdotum et magistratus templi et seniores Quasi ad latronem existis cum gladiis et fustibus: 53 cum cotidie vobiscum fuerim in templo, non extendistis manus in me: sed haec est hora vestra et potestas tenebrarum. 51 (290.1.) Comprehendentes autem eum duxerunt ad domum principis sacerdotum: 291,1) Petrus vero sequebatur a longe. Accenso autem igni in medio atrio et circumsedentibus illis erat Petrus in medio eorum. Quem cum vidisset ancilla quaedam sedentem ad lumen et eum fuisset intuita, dixit Et hic cum illo erat. 57 (292.1.) At ille negavit eum dicens Mulier, non novi illum. 58 Et post pusillum alius videns eum dixit 'Et tu de illis es. Petrus vero ait O homo, non sum. 59 Et intervallo facto quasi horae unius alius quidam affirmabat dicens Vere et hic cum illo erat: nam et Galilaeus est. ait Petrus Homo, nescio quid dicis. Et continuo adhuc illo loquente cantavit gallus, 61 (293,2.) et conversus dominus respexit Petrum, et recordatus est Petrus verbi domini, sicut dixit quia prius quam gallus cantet ter me negabis: 62 et egressus foras Petrus flevit amare. 63 (294, 1.) Et viri

65

64

60 Et

qui tenebant eum inludebant ei caedentes, et velaverunt eum et percutiebant faciem eius, et interrogabant eum dicentes Prophetiza, quis est qui te percussit? Et alia multa blasphemantes dicebant in eum. 66 (295, 2.) Et ut factus est dies, convenerunt seniores plebis et principes sacerdotum et scribae et duxerunt illum in concilium suum, dicentes Si tu es Christus, dic nobis. 67 (296, 10.) Et ait illis Si vobis dixero, non creditis mihi: 68 si autem et interrogavero, non respondebitis mihi neque dimittetis. 69 (297.1.) Ex hoc autem erit filius hominis sedens a dextris virtutis dei. 70 (298.10.) Dixerunt autem omnes Tu ergo es filius dei? Qui ait Vos dicitis, quia ego sum. 71 (299. 2.) At illi dixerunt Quid adhuc desideramus testimonium? ipsi enim audivimus de ore eius.

XXIII.

↑ (300, 1.) Et surgens omnis multitudo eorum duxerunt illum ad Pilatum. 2 (301, 10.) Coeperunt autem illum accusare dicentes Hunc invenimus subvertentem gentem nostram et prohibentem tributa dare Caesari et dicentem se Christum regem esse. 3 (302.1.) Pilatus autem interrogavit eum dicens Tu es rex Iudaeorum? At ille respondens ait Tu dicis. tem Pilatus ad principes sacerdotum et turbas Nihil invenio causae in

4 (303,9.) Ait au

9

hoc homine. 5 (30.10.) At illi invalescebant dicentes Commovet populum docens per universam Iudaeam et incipiens a Galilaea usque huc. 6 Pilatus autem audiens Galilaeam interrogavit si homo Galilaeus esset, 7et ut cognovit quod de Herodis potestate esset, remisit eum ad Herodem, qui et ipse Hierosolymis erat illis diebus. 8 Herodes autem viso Iesu gavisus est valde: erat enim cupiens ex multo tempore videre eum, eo quod audiret multa de illo, et sperabat signum aliquod videre ab eo fieri. Interrogabat autem illum multis sermonibus: at ipse nihil ill respondebat. 10 (305,2.) Stabant etiam principes sacerdotum et scribae constanter accusantes eum. 11 (306, 10.) Sprevit autem illum Herodes cum exercitu suo, et inlusit indutum veste alba, et remisit ad Pilatum. 12 Et facti sunt amici Herodes et Pilatus in ipsa die: nam antea inimici erant ad invicem. 13 (307,9.) Pilatus autem 'convocatis principibus sacerdotum et magistratibus et plebe dixit ad illos Optulistis mihi hunc hominem quasi avertentem populum, et ecce ego coram vobis interrogans nullam causam inveni in homine isto ex his in quibus eum accusatis. 15 (308, 10.) Sed neque Herodes: nam remisi vos ad illum, et ecce nihil dignum morte actum est ei. 16 (309, 2.) Emendatum ergo illum dimittam. Necesse autem habebat dimittere eis per diem festum unum. 18 (310, 1.) Exclamavit

19

17

autem simul universa turba dicens Tolle hunc, et dimitte nobis Barabban: qui erat propter seditionem quondam factam in civitate et homicidium missus in carcerem. 20 (311.1.) Iterum autem Pilatus locutus est ad illos volens dimittere Iesum. 24 At illi succlamabant dicentes Crucifige, crucifige illum. 22 (312,9.) Ille autem tertio dixit ad illos Quid enim mali fecit iste? nullam causam mortis inveni in eo: corripiam ergo illum et dimittam. 23 (313,1.) At illi instabant vocibus magnis postulantes ut crucifigeretur, et invalescebant voces eorum, 24 (314.1.) et Pilatus adiudicavit fieri petitionem eorum: 25 dimisit autem illis eum qui propter homicidium et seditionem missus fuerat in carcerem, quem petebant, lesum vero tradidit voluntati eorum. 26 (315, 1.) Et cum ducerent eum, apprehenderunt Simonem quendam Cyrenensem venientem de villa, et imposuerunt illi crucem portare post Iesum. 27 (316, 10.) Sequebatur autem illum multa turba populi et mulierum, quae plangebant et lamentabantur eum. 28 Conversus autem ad illas Iesus dixit Filiae Hierusalem, nolite flere super me, sed super vos ipsas flete et super filios vestros: quoniam ecce venient dies in quibus dicent Beatae steriles, et ventres qui non genuerunt, et ubera quae non lactaverunt. 30 Tunc incipient dicere montibus Cadete super nos, et collibus Operite nos: 31 quia si in viridi ligno haec faciunt, in arido quid fiet? 32 (317) Ducebantur autem et alii duo XXIII, 5

29