ceret dæmonem in natura infirmiore, et daret nobis visibilem et imitabilem Redemptorem. Agnosce facile superari dæmonem ab homine, qui Deo unitur; et adhære Deo ut confundas fortem. Agnosce Redemptorem tuum Magistrum, et exemplar. Poterasne hoc sperare? Vide ne devies.

III. Considera, ex qua vilitate et miseria, ad quam dignitatem evectus sit homo. Estima, gratulare, ama, gratias age, etc. Decebat ergo, ut, Divinæ factus consors naturæ, vitam duceres tuæ dignitati parem. Sed heu! quid egisti? Pudeat, pœniteat tantum descivisse, etc.

DOMINICA II. ADVENTUS.

PATER FILIUM, FILIUS SEIPSUM MUNDO DONAT.

I. Sic Deus dilexit mundum, ut Filium suum unigenitum daret. (Joan. 5.) Quis? Deus. Quem ? te dilexit. Quomodo amorem probavit ? dando Filium, et hunc Deum infinite dilectum, pro te rebelli peccatore. Quam nihil tu reddis Deo! Pudeat ; quin te quoque affectu creaturarum tuique ipsius exuis, et te ei donas, qui Filium tibi dedit? Attende, quam habes obligationem hoc agendi.

(Ga

II. Dilexit me, et tradidit semetipsum pro me. lat. 2.) Dilexit me, quem vidit specialiter ingratum futurum, et suæ intentioni repugnaturum; et in signum amoris dedit seipsum, qui se tibi tot argumentis negare poterat. Quid tu agis pro ejus amore? An salvabit te, si adhuc resistas? Redde te totum ei, qui se totum tibi prior dedit.

III. Cum in forma Dei esset...; semetipsum exinanivit formam servi accipiens. (Philip. 2.) Et quo

se dedit, qui se tibi dedit? in paupertatem, in contemptum, in cruciatus, in mortem. Hæc tolerabilia fecit amor. Non amas vicissim, si ista fugis. Ad hæc te resolve, ut amorem testeris.

FERIA II.

IN INCARNATIONE ELUCET SAPIENTIA, BONITAS, ET OMNIPOTENTIA DEI.

I. Occulta sapientiæ tuæ manifestasti mihi. (Psal. 50.) Invenit medium, quo Divinæ Justitiæ satisfieret, debitum nostrum in Divinam personam transferendo. Invenit modum, quo idem, qui Creator erat, esset et Redemptor, ut pluribus titulis totum in se colligeret amorem nostrum. Et tamen fraudas Deum spectatione sua, qui amorem dividis in creata. Redde Deo, quod Deo debes.

II. Bonitatem fecisti cum servo tuo. (Psal. 118.) Quæ bonitas? Justus pro injustis, Innocens pro peccatoribus, Dominus pro servo, Deus pro homine se dedit huic se univit non affectu tantum, sed subsistentia. Et poteris tu, si hoc credis, extra Deum amare aliquid? Convertere anima mea tota ad Deum, qui solus bonus, solus amore dignus est.

III. Fecit potentiam in brachio suo. (Luc. 1.) Filius Dei est brachium Dei, quod e cœlo protendit ad sublevandum hominem. In hoc Filio, incarnata apparuit Omnipotentia, quæ tantum operata est, quantum amor desiderare potuit. Nec majus ille imperare, nec majus hæc exequi valuit. Persuadeat hæc veritas, ut amorem reddas, quem negasti hactenus, et eum testeris opere quantum potes.

FERIA III.

PER IN CARNATIONEM FILII DEI PLACATUR DEUS, ERIGITUR HOMO, CONFUNDITUR DÆMON.

I. Omnia ex Deo, qui nos reconciliavit sibi per Christum. (2 Cor. 5.) Non potest placari Deus peccatis nostris offensus, nisi vel condonatione, vel satisfactione. Noluit condonare peccatum nostrum; voluit satisfieri pro eo, a nostra natura adjuta per unionem Verbi, qua merita ejus ad infinitatem eveherentur. Time, anima mea, quia etiam a te satisfactio exigetur: et tam raro hoc cogitas? At quia satisfacere non potes, uni tuum nihilum cum thesauro infinito meritorum Christi.

II. Suscitans a terra inopem, et de stercore erigens pauperem. (Psal. 112.) Declinaverat in terram homo, et cognitione, et affectu : Deum nec videbat, nec amabat; quia sub sensum non cadebat: visibilem ergo se dedit, ut nos exemplo et doctrina ad Deum erigeret. Prævalebuntne ergo terrena, ut te rapiant ad se ? Illucne ibis, quo illa trahunt, an quo Filius Dei? etc.

III. Nunc princeps hujus mundi ejicietur foras. (Joan. 12.) Triumphabat dæmon, quod in uno homine omnes homines perdidisset. Unum hominem invenit Deus, quo ejus superbia confunderetur, nempe Christum, Deum et hominem. Ita nos perdidit unus homo, unus salvabit. Sed hoc non egit humanitas, nisi Divinitati unita. Non vinces hostem, nisi Deo unitus. Te solo, nihil; cum illo, omnia poteris.

FERIA IV.

ELIGITUR MATER TANTO FILIO DIGNA.

I. Misit Deus Filium suum, factum ex muliere. (Galat. 4.) Decreta Incarnatione, decrevit Deus non creare sibi corpus, sed ex foemina nasci, ut sicut una mulier juvit ad perditionem nostri, ita una coadjuvaret ad redemptionem. Et hac ratione voluit fieri filius hominis, et frater noster. Quæ ergo nostra dignitas, qui habemus eumdem cum Christo Patrem! quæ Christi humilitas, qui, cum esset Filius Dei, fieri voluit filius hominis! Illam agnosce, et factis proba; hanc imitare, et te deprime.

II. Respexit humilitatem ancillæ suæ. (Luc. 1.) Vidit Deus ab æterno omnes mulieres, et quicquid in quocunque statu fuissent operaturæ. Vidit B. Virginem sanctam, humilem, piam, innocentem, idque ex meritis Christi. Ideo eam præ cæteris adamavit. Vis a Deo amari? cooperare ejus gratiæ; nulla te prætereat virtutis occasio. Fecistine id hactenus ? Confundere,

dole, time, propone, etc.

III. Fecit mihi magna, qui potens est. (Luc. 1.) Quid majus, quam esse Dei Matrem? Unde hoc illi? quia credidit invitanti, aut intimanti voluntatem Deo. Potes et tu Mater Dei esse: nam qui fecerit voluntatem Dei Patris, qui in cœlis est, hic Mater mea est. Amas hanc dignitatem? fac ejus voluntatem, corresponde internis invitationibus.

FERIA V.

PROMITTITUR INCARNATIO FILII DEI.

I. Inimicitias ponam inter te et mulierem, et semen tuum et semen illius: ipsa conteret caput tuum. (Gen. 3.) Hoc erat promittere Redemptorem, qui Adamum et posteros liberaret a potestate dæmonis. Quam bonus Deus! vix peccat homo, illico ille spem gratiæ facit, et offert. Nonne et tibi eamdem spem fecit ? et quoties? Quam ergo debes gratitudinem! quem amorem ! quam fiduciam!

II. Inter semen tuum et semen illius. Hoc erat promittere Redemptorem ex descendentibus ab Adamo posteris. Hanc deinde promissionem per tot prophetias et figuras renovavit, ut spem eamdem nepotibuз Adæ faceret. At tibi non spem adventus fecit, sed præsentem exhibuit. Et tamen magis ei serviebant, qui sperabant, quam tu qui frueris. Confundere, et posthac responde tanto beneficio.

(Isai. 45.)

III. Deus ipse veniet, et salvabit nos. Hoc credebant et dicebant priora secula. Ideo ad eos Christus sua merita, quia erant infinita, extendit. Nor ergo deserit quemquam, qui in eum sperat. Putasne minus misericordem in te, postquam venit, si ei fideliter servias? Uberius participas merita Christi per Sacramenta, etc. Hæc merita semper offer æterno Patri. Hæc unica sint tuæ spei fundamentum.

FERIA VI.

DESIDERATUR REDEMPTOR A PATRIARCHIS ET PROPHETIS.

I. Rorate cœli desuper, et nubes pluant justum. (Isai. 45.) Quem promiserat Deus Salvatorem, voluit desi