Dei Filius; alapa immani, et ut creditur, ferrata manu, ab ingrato Malcho, cui paulo ante aurem sanaverat, (ut habet S. Chrys. Hom. 82. in Joan.); in faciem, in quam desiderant Angeli prospicere; in consessu Principum, et Sacerdotum: ob responsum mite, verum, et reverens: laudatur percussor, irridetur percussus. Nec ulciscitur tamen Dominus, qui potest. Cogita terrenum Regem sic a mancipio tractari: quod ferrum, qui rogi, quæ rotæ non expedientur? O bonitas! o patientia JESU mei! Et ego verbum quodvis, aut minimam confusionem, longe majores meritus tam fastidiose fero ?

II. Respondit ei JESUS: Si male locutus sum, testimonium perhibe de malo: si autem bene, quid me cædis? (Ibid.) 1. Loquitur Dominus ad alapam, qui ad flagella, ad spinas, ad clavos siluit. Docuit istis silentio commendari patientiam: illo vero patientiæ laudi nihil demi, si responsio sit mollis, et humilis, qualis erat Christi. Alterutrum horum serva, si injuria afficeris. 2. Bene loquitur Dominus, et cæditur: solvit delicta linguæ meæ. Dum male loquor, merito mihi objicit : Quid me cædis?

III. Et misit eum Annas ligatum ad Caipham Pontificem. (Ibid.) Hic cogita, ut superius feria III. punct. 1. omnia illa injuriarum genera Christo illata in itinere ad Caipham. Vide confusionem Christi, affectus, quibus omnia Patri offert pro salute tua. Compatere tibi indignare, qui causa es omnium. Dole, gratias age, etc.

FERIA V.

DE FALSIS TESTIMONIIS CONTRA JESUM.

I. Principes autem Sacerdotum, et omne Concilium,

quærebant falsum testimonium contra JESUM, ut eum morti traderent. (Matth. 26.) Principalis eorum intentio erat JESUM occidere: altera vero non incurrere apud populum notam, quod JESUS non sit justo judicio occisus. Igitur quærunt falsa testimonia, qui falsa arcere debebant, insidias suas, tribunalis schemate palliantes, (ait Vict. Antioch. in cap. 14. Marc.) Quam multa virtutis prætextu palliantur! Non tu idem quandoque facis ? Non rerum colore contentus minus curas de substantia? Deponetur aliquando operum tuorum velum, et apparebunt quid sint.

II. Et non invenerunt, cum multi falsi testes accessissent. (Matth. 26.) O quam innocens est vita JESU mei! Non tantum crimen non inveniunt malitiosi homines, sed nec umbram criminis in Christo. Bene Orig. Adversus JESUM nec color inveniebatur, qui posset adjuvare mendacia. Adeo munda fuit vita JESU, et omnino irreprehensibilis. O si vita tua foret talis, ut falsus accusator fratrum nihil in te inveniret, quod peccati speciem haberet ! Si jam migrandum esset, putasne nihil inveniret ?

III. Et surgens Princeps Sacerdotum, ait illi: Nihil respondens ad ea, quæ isti adversum te testificantur? (Ibid.) Admirare silentium JESU, quod ipse iniquus Judex est admiratus. Quære causam. Quare siles, mi JESU ? 1. Non egent responso testimonia, quæ seipsa conficiunt, Et non erat conveniens testimonium illorum (Marc. 14.), quæ moribus, et vita satis refutantur. Vide quam vitæ probitas sit firma defensio. Et frustra excusas te verbis, ubi te facta accusant. 2. Christus suo silentio satisfacit, pro stultiloquio Adæ, quo excusavit peccatum suum. (Genes. 3.) Ita S. Hier. (in 14. c. Marci.). Et tu illi silentium indicis, si te reum excusas, ut nocens innocens videaris.

FERIA VI.

ADJURATUR CHRISTUS A CAIPHA, ET CONDEMNATUR

BLASPHEMIÆ.

I. Et Princeps Sacerdotum ait illi: Adjuro te per Deum vivum, ut dicas nobis, si tu es Christus Filius Dei. JESUS autem dixit illi: Tu dixisti . . . Ego sum. (Matth. 26. Marc. 14.) Amorem veritatis prætexit Sacerdos, reipsa calumniam quærit. Si taceat Christus, arguetur Dei contemptor; si neget, seductor, et impostor populi; si affirmet, blasphemus. Non fuisset difficile Christo hinc evadere. Affirmat tamen se Dei Filium, qui ad alia siluit: etsi sciat se inde damnandum morte. Vide quanta libertate Deum confiteri oporteat, ejusque periclitantem honorem tueri. Sepone illusionis et tuorum incommodorum metum, cum de Deo, aut virtute agitur. Hac prodita, quid prodest vivere ?

II. Amodo videbitis Filium hominis sedentem a dextris virtutis Dei, et venientem in nubibus cœli. (Matth. 26.) Duplicem suum adventum insinuat: alterum in carne humilem, dum se Filium hominis vocat; alterum in majestate ad judicandum, ut meminerint superbi Sacerdotes, se ab illo judicandos, quem nunc tam impie judicant. Tunc ille sedebit in virtute, isti stabunt in trepidatione. Qui judicas fratrem tuum inique, memineris te olim æque judicandum. Ne formides in nube Judicem, ama fratrem, qui ejus personam hic sustinet. Ne timeas Sedentem a dextris, fratrem tuum ne tracta sinistre.

III. Tunc Princeps Sacerdotum scidit vestimenta sua, dicens: Blasphemavit. . Quid vobis videtur? At illi (Ibid.) En iterum pietatis

dixerunt: Reus est mortis.

specie velatum crimen. Dolorem ostendit Pontifex discissis ex more gentis vestimentis suis ob auditam, ut prætexebat, blasphemiam. Melius scidissent corda sua, quam vestimenta. Unus, quod sanctissime dictum, blasphemiæ insimulat, omnes sententiam succlamant : Reus est mortis. Ne tu olim esses in judicio, Deus pro te factus est reus. Quos existimas animi sensus Christo fuisse ? Eos tu imitare, dum dicta, factaque tua suggillantur.

SABBATO.

DE INJURIIS EA NOCTE A CHRISTO TOLERATIS.

I. Tunc expuerunt in faciem ejus, et colaphis eum ceciderunt. (Matth. 26.) Gravissimum contumelia genus est, faciem alicujus conspuere. Respice Domine in faciem Christi tui. (Psal. 83.) Agnosce figuram substantiæ tuæ. Hic est Filius tuus, quem gloria et honore coronasti. Mea hæc inventa sunt. Faciem Christi conspui, quoties animam peccato maculavi. Creata hæc est enim ad imaginem Dei. Sine Domine, abstergam hæc sputa: abstergam minimas maculas animæ meæ. Discam quoque te imitari, si quis in faciem meam conjecerit calumniam. Satis hæc me convincit ratio : Tu exemplo præivisti.

II. Et velaverunt eum, et percutiebant faciem ejus, et interrogabant eum dicentes: Prophetiza (nobis) quis est, qui te percussit? (Luc. 22.) Ignorantiam appingunt Sapientiæ. Quomodo hoc tu ferres ? Et quis tu? quis Deus? Videri se non credunt a Deo, qui scrutator est cordium. Sic prætendis nequitiæ velamen coram hominibus, et non coram Deo. Videt ille, et indicare posset percussorem. Quid tu murmuras, si tangeris?

Quin et tu Deum percutis, et tacet.

Differt, ut resi

piscas. Id nisi facias, dicet aliquando: Tu me percussisti illo peccato, illo loco, illo tempore. Quid dices, qui irrisisti? Deus videt, et judicat.

III. Et alia multa blasphemantes dicebant in eum. (Ibid.) Cogita, quidquid excogitare potes injuriarum a petulantissima turba, volente Principibus placere, vino æstuante, a Dæmone instigata, nullius honorati viri præsentia coercita. Non defendis te, mi JESU? et ita te in manus peccatorum tradis? At ego ne in tuas quidem me resigno. Tam vero hoc necessarium est, quam salutem velle. Ab nunc in manibus tuis ero. Si me percusseris aliena lingua factoque, non recedam a te.

DOMINICA III. QUADRAGESIMÆ.

DE PRIMA NEGATIONE PETRI.

I. Petrus autem sequebatur eum a longe. (Matth. 26.) Sequebatur, hoc amoris erat: a longe, hoc timoris. Fervorem jam timor infregerat, et ad languorem sequendi deduxerat. Hic mali principium. Tantum accedis ruinæ, quantum de fervore serviendi Deo remittis. Quo lentius tu pergis, hoc longius a te recedit, quem sequeris. Quotidie ergo in novitate spiritus ambulandum.

II. Erat autem cum eis Petrus stans, et calefaciens se. (Joan. 18.) Petrus vero sedebat foris. (Matth. 28.) En fructum lentæ sequelæ : 1. Stat: et tandem eo devenit, ut a cœpta virtute desistat. 2. Sedet, et quasi conquiescit in suo torpore. 3. Calefacit se, quia extremo frigore corripitur, et quasi gelatur anima relicto Deo. Hæc te non invitant ad fervorem spiritus? Sed huno