FERIA V.

EXSPECTATIO PARTUS.

I. Quem conceperat B. Virgo, summe desiderabat parturire: quia sciebat eum omnium saluti datum, ut hoc opus aperte inchoaret. Quoties tu Deum concipis per bona proposita? Quam raro parturis! Insistendum his alias otiosa sunt. Sepone quandoque etiam spiritualem tuam consolationem, ut saluti aliorum servias; multo magis solatia sensuum. Non perditur sic Deus, sed paritur.

II. Agnita Dei voluntate, ut Christus nasceretur, desiderabat hujus partum B. Virgo, ut eum etiam corporalibus obsequiis prosequeretur, videret, oscularetur, stringeret, gestaret, serviret. Non solum affectum, sed etiam externa opera Deo impende.

III. Ad hunc partum, qui se disponebat? per intensissimos virtutum omnium actus. Non una virtute te, nec lenta ad Deum in te pariendum dispones. Necesse est omnibus, et in gradu heroico. Quas habes? Quot desunt? Heroicis assuesce, quæ fervidam et constantem resolutionem postulant.

FERIA VI.

ITER VIRGINIS IN BETHLEHEM.

I. Exiit edictum a Cæsare (Luc. 2.): licet ex superbia, et avaritia, B. Virgo tamen reveretur in imperatore terreno auctoritatem Dei. Non excusat se graviditate, temporis iniquitate. Nonne hinc discis Superiores tuos loco Dei habere, etiam in durioribus imperiis?

II. Ascendit et Joseph . . ., ut profiteretur eum Maria.

(Ibid.) Decreverat Deus, ut Filius pauper, et contemptus nasceretur. Ordinat, ut edictum Cæsaris prodeat. Hinc constringi videtur, ut in Bethlehem eat. Sed hac necessitate tegit suam voluntatem patiendi, humilitatem, patientiam, paupertatem. Quid ego? prodeo sub virtutis colore, sed delicta celo; amo commoditates, etc. O pudor!

III. In propria venit, et sui eum non receperunt. (Joan. 1.) Comitare undique mendicantem hospitium B. Virginem. Vide quam indigne excludatur. Expende, quis ejus sensus, maxime quod sui eum non recipiant, qui recipiunt alienigenas. Nonne et tu Deum, quandoque cor pulsantem, excludis? Et cui das locum ? Aperi ergo posthac illi, claude vanitati.

IN NATIVITATE DOMINI.

I. Factum est autem, cùm essent ibi, impletum est tempus ut pareret. (Luc. 2.) Ubi? Considera vilitatem loci, tempestatem perfrigidam, tempus noctis, circum undique miseriam, et paupertatem. Vis, ut in te nascatur Christus? esto tibi vilis, frigescant tuæ passiones, ama latere, esto pauper et humilis. Amat et in te ea Filius Dei, quæ pro se elegit.

II. Et peperit Filium suum primogenitum. (Ibid.) Considera, quibus actibus reverentiæ, humilitatis, adorationis, amoris, B. Virgo Filium suum exceperit. Audi vagitum, vide lacrymas, quære cur fleat. Audi res. pondentem, quod non habeat imitatorem; et statue tu eum sequi.

III. Et pannis eum involvit (Ibid.): ecce paupertatem Matris, et Filii. Et reclinavit eum in præsepio: ecce quomodo a teneris Dei Filius incommoditates

amat. Et cur tu fugis? Quia non erat ei locus in diversorio. Qui creavit te in habitaculum sibi, non invenit locum apud te: et invenit, qui te it perditum.

DIE XXVI. DECEMBRIS.

SENSUS DEỈ, B. VIRGINIS, ET ANGELORUM IN NATIVITATE CHRISTI.

I. Cogita 1. ab æterno Patre tibi ipso Nativitatis instanti dici: Hic est Filius meus dilectus, in quo mihi bene complacui. (Matth. 17.) 2. Tibi donari ab eo Filium, et ejus merita. Quam dives his eris, si bene utaris, et tibi applices! 3. Filius vero Patri offert seipsum in victimam pro peccatis tuis. Quis amor iste in te ? Quomodo es meritus? Offer quoque te ipsum in victimam Deo.

II. Considera, 1. quas gratias B. Virgo retulerit pro nativitate Filii sui. 2. quomodo obtulerit eum æterno Patri, quomodo mundo, quomodo tibi. Suscipe munus, ama, fove, utere in bonum tuum.

III. Considera revelatum Angelis, dictumque: Et adorent eum omnes Angeli ejus. (Hebr. 1.) Credo ergo adstitisse Angelos, admiratos illam exinanitionem, paupertatem, etc. Et tamen non eorum causa hæc agebat Christus, sed tui. Quæ tua ergo obligatio, non tantum admirandi, sed etiam imitandi hanc exinanitionem ?

DIE XXVII. DECEMBRIS.

CHRISTUS NATUS ANNUNTIATUR PASTORIBUS.

I. Pastores erant in regione eadem vigilantes, et custodientes vigilias noctis, super gregem suum; et ecce Angelus Domini stetit juxta illos. (Luc. 2.) Quibus

revelat se Christus? Pastoribus simplicibus, et humilibus; vigilantibus, et attentis ad occasionem boni; custodientibus greges passionum, et affectuum suorum. Suntne in te hæ qualitates, ut merearis tibi Deum revelari?

II. Et claritas Dei circumfulsit illos, et timuerunt timore magno. (Ibid.) Lumen, et cognitio Dei Majestatis excitat in anima sacrum quemdam horrorem ac reverentiam. O quam parva tua est in Deum reverentia in tuis spiritualibus exercitiis! Unde? quia modicum est in te lumen, et non formas sublimem in Deo rebusque Divinis æstimationem. Si æstimabis, revereberis.

III. Evangelizo vobis gaudium magnum, quod erit omni populo: quia natus est vobis hodie Salvator. (Ibid.) Gaudent Angeli de nostro bono. Disce gaudere de bonis aliorum. Gaudium nobis annuntiant. Argumenta gaudii sunt, quod natus Salvator, quod nobis, quod hodie. Est Salvator tuus, sed non salvabit te sine te. Cooperari ergo oportet.

DIE XXVIII. DECEMBRIS.

DATUR SIGNUM PASTORIBUS, ET CANUNT ANGELI.

I. Et hoc vobis signum: Invenietis Infantem pannis involutum, et positum in præsepio. (Luc. 2.) Salvatorem populorum annuntiat Angelus, et dat ejus signa tam vilia! Deus nempe non invenitur, nisi in humilitate, et contemptu terrenorum. Elige hæc ad majorem Christi imitationem, etiamsi par omnino esset in deliciis et honoribus Dei gloria.

II. Et subito facta est multitudo militiæ cœlestis exercitus laudantium Deum. (Ibid.) Quia Dei Filius se

tantopere exinanivit, Pater eum per Angelos honorat. Quanto minorem ipse tui curam gesseris, tanto majorem geret Deus. Ubi terrena solatia abjeceris, aderunt cœlestia. Quid laudabant Angeli? Infantis sapientiam, tenelli potentiam, despecti gloriam. Deus eruit, et manifestat, quæ latent; huic te committe.

III. Gloria in altissimis Deo, et in terra pax hominibus bonæ voluntatis. (Ibid.) 1. Deo soli debetur per omnia gloria, non tibi. Si eam tibi arroges, Deus te confundet ob furtum rei alienæ. Quoties eam Deo surripuisti? Redde quod non est tuum. 2. Pax datur hominibus bonæ voluntatis. Bona voluntas directa per solidas veritates, prompta, resoluta, fervida, est principium omnis boni, et pacis internæ. Reflecte te ad te ipsum, et ex te ipso disces esse verum. Ideo hanc voluntatem excita, et conserva.

DIE XXIX. DECEMBRIS.

PASTORES SE HORTANTUR MUTUO AD INVISENDUM

SALVATOREM.

I. Ut discesserunt ab his Angeli, Pastores loquebantur ad invicem (Luc. 2.) de iis quæ Angeli decantarunt. Non sunt ergo statim eorum obliti, ubi Angelus disparuit; quemadmodum tu facis, qui elapso tempore meditationis, vix postea cogitas, quod lumen habueris, quod propositum. De hoc interdiu sæpius tibi loquere, dum practicandi est occasio.

II. Transeamus usque Bethlehem. (Ibid.) Non fuit pura rememoratio eorum, quæ audierant, sed practica; ex qua concluserunt transire. Cura, ut tales sint tuæ meditationes, quibus tibi loqueris; ut semper concludas