tum spiritualem sensisti. Imo sæpe utile est, unam eamdemque Meditationem, variato tantum Colloquio repetere.

5. Quia vis Meditationis potius in exercitatione affec. tus, quam intellectus posita est, scire debes hunc affectum ordinarie debere esse levem, quia diutius continuari potest, et capiti pectorive noxius non est. Quem divina gratia adjutus facile excitabis sedula considera tione personarum Sanctissimæ Trinitatis, Christi, et circumstantiarum,ʼnon verbis, sed cordis affectu dulciter eos alloquendo. Quo affectu Angeli Divinæ Majestatis conspectu suspensi continenter canunt, Sanctus, Sanctus, Sanctus.

6. Si autem Deus aliquando immittat tibi vehementiorem affectum, v. g. ut prorumpant lacrymæ, humiliter eum admitte, et quandiu Deus dederit continua. Sed hic diuturnus esse non debet, maxime si sponte a te concitatus sit, ne labatur caput. Prodest autem plurimum hic affectus in quibusdam casibus. 1. Si confessionem generalem de tota vita, vel de toto anno facturus, optares te excitare ad contritionem veram et perfectam, quam Theologi dicunt valere ad expiandam omnem culpam et pœnam. 2. Si quando gravi tentatione contra fidem, castitatem vel vocationem pulsarere. 3. Quando adverteres te in studio pietatis vel vocationis tuæ omnino refrixisse. 4. Si quando aggrediendum esset opus magnum ad Dei gloriam, multis difficultatibus implicitum.

7. Quod si contingat te inter meditandum omni gustu, solatioque destitui: non ideo animum despondeas. Si enim tua culpa id acciderit, quia imparatus in Meditationem irruisti, humilia te, culpam agnoscendo, et brevi sequetur serenitas. Si vero non tua culpa,

cogita permissum a Deo, vel ut disceres gustum illum, non studio nostro parari, sed dono Dei obtineri, vel ut Deus probaret an ex puro Dei amore sanctum hoc opus, et non consolationis tuæ causa exerceres. Itaque tempore desolationis dic: Ego non incœpi hanc meditationem meam propter meum solatium, sed ex mero amore Dei, quare tandem ex eodem amore perficiam.

8. Si vero multis agiteris distractionibus, nec ideo abrumpe Meditationem; sed cogita, si obrepant te invito, nullum admitti peccatum. Tantum ubi adverteris te distrahi, resiste illis, licet sæpius redeant: neque enim minus grata erit ob hunc laborem Meditatio tua, quam si cum devotionis sensu eam perfecisses. Prodest etiam in hac pugna prosilire ad Colloquia, et submisse agnoscere te tuis viribus nihil posse: vel etiam graviter te accusare, tanquam mortalium ignavissimum, qui non possis etiam ad breve tempus cum Deo loqui; et illico senties auxilium divinum.

9. Denique non parum ad fructuosam Meditationem instituendam valet, si Deum in omnibus actionibus tuis, ut vere est, cogites præsentem: si crebro per diem jaculatorias usurpes orationes, si libellos spirituales libenter lectites, si crebro sacram Mensam confessione facta accedas, si familiaritate piorum utare, si sensus externos, ac imprimis linguam coerceas, si charitatis et pœnitentiæ exercitia diligas, si bona proposita in Medi. tatione facta opere compleas.

VITA ET DOCTRINA

JESU CHRISTI,

EX QUATUOR EVANGELISTIS COLLECTA,

ET IN MEDITATIONUM MATERIAM, AD SINGULOS TOTIUS ANNI DIES, DISTRIBUTA.

DOMINICA I. ADVENTUS.

DE ÆTERNA VERBI GENERATIONE.

I. In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum. (Joan. 1.) Considera Filium Dei in se esse Verbum Patris, consubstantialem ejus imaginem, in qua omnes absolutæ perfectiones relucent, æternitas, immensitas, etc. quæ Filio a Patre communicantur: ideoque procedere per intellectionem, qua Pater seipsum, et secum connexa intelligit. Crede hoc firma fide, adora, lauda, magnifica, gratulare, ama, etc. Sed et tu ad imaginem Dei creatus es; quam nobilis! at nunc, quam dissimilis prototypo! Fatere, confundere, dole, de restauranda imagine cogita. Ut

B

producta est prima, sic restauratur secunda Dei imago, per Dei cognitionem, et sæpius exercitos fidei actus, quorum defectu potissimum labimur.

II. Omnia per ipsum facta sunt, et sine ipso factum est nihil. (Ibid.) Considera, Verbi Dei potentia omnia ex nihilo condita esse, et conservari, sine hac in nihilum deficere. Agnosce viva fide te, et omnia ita a Deo pendere. Magnifica, et lauda potentiam ejus: invita creaturas; vicissim te ab iisdem invitari crede. Mirare tot possibiles creaturas, in suo nihilo relictas, te tam miserum peccatorem extractum. Agnosce quanta potueris cum eo, quam pauca præstiteris. Humilia te, quod nihil possis sine eo. Apprehende manu tua omnipotentem ejus manum, cum qua sola omnia potes: et erige te ad magnanimitatem in arduis ac difficilibus.

III. In ipso vita erat. (Ibid.) Regredere a creaturis ad Deum. Cogita creata omnia eminentiore modo in Deo esse, habere in Deo quoddam esse Divinum et vivum. Eras ergo et tu in Verbo, et eras vita. At vivisne etiamnum in te ipso vitam Divinam ? Quid respondent operationes tuæ, ex quibus vita colligitur ? Invenies pro quo gratias agas, de quo Deum laudes, quod ames, de quo doleas, te confundas et deprimas, quo ad fiduciam erigaris.

FERIA II.

DE CREATIONE ET FINE HOMINIS.

I. Creavit Deus hominem ad imaginem (et similitudinem) suam. (Gen. 1.) Agnosce Creatorem tuum, ejus æternitatem in essentia, omnipotentiam in creatione, bonitatem in sui communicatione, sapientiam in gubernatione, etc. Lauda et glorifica Factorem tuum :

hic est, qui te extraxit ex nihilo, totus ergo es ejus. At quoties te Domino tuo subtraxisti? Assurge, redi in possessionem ejus, dolendo, amando, resignando, ait S. Leo. Imaginem sui tibi indidit per creationem: gratias age. Sed tibi reliquit, ut secundum ejus imagi. nem fias, ait S. Basil. Confer te cum prototypo; adverte quantum tibi desit, ut ei similis evadas; propone id urgere, quo maxime deficis ; pete gratiam, etc.

II. Formavit . . . Deus hominem de limo terræ, et inspiravit in faciem ejus spiraculum vitæ. (Gen. 2.) Animæ nobili addidit Deus corpus de limo terræ, ne ex nobilitate nimium superbias, ex vilitate nimium dejiciaris. Si tam nobilis, cur ad indigna declinas? Si tam vilis, cur mancipium es corporis tui? Resipisce: corpus tuum cura, non fove; necessitate metire obsequia quæ illi impendis, non voluptate. Abjice te per humilitatem sponte, antequam per necessitatem abjiciaris in pulverem, etc.

III. Dominum Deum tuum adorabis, et illi soli servies. (Matth. 4.) Hic est finis tuus ad quem creatus es. Agnosce Dominum, agnosce Deum, agnosce tuum, et hinc titulos, quibus ei et adorationem, et servitutem debes, per omnes tibi concessas corporis et animi facultates. Quamcunque enim a Deo accepisti, ea Deo obstricta est. Reflecte te, quam parum hanc veritatem agnoveris ; unde et tuis facultatibus abusus es. Dole, detestare, propone, etc. Respice altiorem finem, ad quem Deo serviendo tendis. Lauda Deum, qui seipsum tibi in præmium proponit, gratias age, desidera, pete gratiam, etc.