FERIA III.

DE MEDIIS AD EUM FINEM CONSEQUENDUM.

I. In principio creavit Deus cœlum et terram. (Gen. 1.) Quanta rerum series, quæ tibi servit! Aliæ sunt naturales, ut cœlum, elementa omnia, et omnes eorum perfectiones, homines, artes, scientiæ, virtutes. Aliæ supernaturales, ut Christus Mediator, ejus merita, Sacramenta, Gratia, Angeli, Sancti, sacra Scriptura, instructiones, status Clericalis, etc. Admirare quod tanta fecerit tibi ingrato et rebelli. Lauda Deum in omnibus operibus suis, agnosce ejus in te amorem. Cogita quanta tibi in cœlo præparet, qui tantis te exulem donat.

II. Omnia subjecisti sub pedibus ejus. (Psal. 8.) Considera modum et affectum, quo tibi Deus hæc media dedit: amorem, quo gaudet tibi benefacere; liberalitatem, qua hæc ultra necessitatem, ad jucunditatem suppeditat; providentiam, qua suis omnia temporibus disponit; sapientiam, qua mala, quæ tu obesse crederes, ipse in utilitatem convertit; patientiam, qua manum suam non retrahit ab ingrato. Admirare hæc, prædica, extolle gratias age, indignum te reputa. Disce a Creatore tuo esse in eumdem liberalis, et in ejus servitio constans. Sed non hoc egisti hactenus; ingratus fuisti. Dole, propone, pete gratiam.

:

III. Invisibilia ipsius a creatura mundi, per ea quæ facta sunt intellecta, conspiciuntur. (Rom. 1.) Considera finem horum mediorum esse, ut te ad finem tuæ creationis prosequendum juvent. Juvant ergo corpus : nutriendo, vestiendo, medicando, recreando, etc. animam; homines, instruendo; scientiæ, illuminando et per

ficiendo intellectum; virtutes, adornando naturaliter voluntatem. Juvant denique supernaturaliter ad cognoscendam Divinam omnipotentiam, sapientiam, providentiam, bonitatem, et magnificum de Deo sensum excitandum. Confundere, quod his mediis tam segniter hactenus sis usus. Time hos in ultimo judicio tui accusatores et testes. Gratias age. Opta ea ob segnitiem tuam non subtrahi. Spera a Dei bonitate. Sponde iis uti ad eam intentionem, qua tibi dantur.

DE BONO USU

FERIA IV.

CREATURARUM,

ET DE INDIFFERENTIA

CIRCA EAS.

I. Vidit Deus cuncta quæ fecerat, et erant valde bona. (Gen. 1.) Omnia a prima sui creatione erant tam bona media, ut spectato hujus universi ordine meliora esse non potuerint ad tuum finem. Bona est ergo sanitas, infirmitas, honor, contemptus, divitiæ, paupertas, afflictio, solatium, etc.; sed horum usus arbitrio tuo relictus est. Quomodo usus es hactenus? ad vanitatem, ad sensum, ad ruinam tuam. Injuriam fecisti Deo, qui creaturas ad malum detorsisti; creaturis, quod eis abusus ad errores et peccata; tibi, quod per eas iveris in perditionem. Errasti? ergo confundere, dole, deprecare, revertere: concipe fiduciam in Deum, implora auxilium, etc.

II. Beatus vir, cujus est nomen Domini spes ejus, et non respexit in vanitates et insanias falsas. (Psal. 39.) Considera modum practicum quo bene utaris creaturis. Hic vero est: 1. ut eas non universim tantum, sed in particulari ad Deum referas, non ad vanitates; 2. ut attendas in quo, aut quomodo hoc opus tibi ad finem

ultimum prodesse, aut obesse possit; 3. ut attendas ad affectum, et desiderium tuum circa hoc opus: an Deum illo quæras, an te ipsum, an vanitatem, an insanias mundi falsas. Reflecte te ad præterita: statue de futuris; quia omnino necessarium est, ut creaturis solum ad ultimum finem tuum utaris, neque secus licet. Et hanc veritatem serio cordi imprime.

III. Ne declines ad dexteram, neque ad sinistram. (Prov. 4.) Affectu non magis in sanitatem, divitias, et honores feraris, quam in morbos, paupertatem et contemptum, quia æque hæc, atque illa ad finem conducunt, ut Deum cognoscas, laudes, ames, etc. Statue te in æquilibrio: quidquid eveniat, æque ad Deum dirige. Hic ergo expugnandus est inordinatus tui ipsius, et rerum creatarum amor. Hic enim est laqueus, quo te sæpius captum fuisse doleas : confundaris, horreas super te judicium Dei. Hinc contemnes blanda, si obsint; amabis etiam ardua, si prosint; propones, petes gratiam.

FERIA V.

DE HOMINIS LAPSU.

I. Homo, cum in honore esset, non intellexit : comparatus est jumentis, etc. (Psal. 48.) Primos parentes nostros, propter unicum inobedientiæ peccatum paradiso ejectos esse, veritas fidei est. Expende 1. in quo honore fuerit homo, in gratia conditus, expers internarum rebellionum, morborum ac ærumnarum, in loco deliciarum collocatus. Agnosce, lauda Dei liberalitatem. Expende 2. hominis ingratitudinem, qui vetiti pomi esum Dei præcepto antehabuit. Confer cum tua ingratitudine, hanc detestare. 3. Quæ pœna secuta:

omnes ærumnæ corporis, morbi, passionum rebellio, cæcitas intellectus, voluntatis depravatio, etc. Agnosce gravitatem peccati, abhorre, detestare.

II. Omnes declinaverunt, simul inutiles facti sunt. (Psal. 13.) Considera unum peccatum in omnes transiisse, omnes gratia spoliatos, originali macula infectos, factos filios iræ, et inimicos Dei. Et quid hoc? Quam grave est spoliari gratia! esse odibilem Deo! etc. Quæ latebræ tegant peccatorem a facie iræ Dei? Abhorre a peccato, quod in omnes tuas actiones transit, et vitam eis moralem, animæ spiritualem adimit.

III. Stipendia peccati mors (Rom. 6.) et temporalis, et æterna. Per peccatum enim mors ingressa est in mundum; per peccatum infernus est fabricatus. Vixisses felix semper et æternum beatus, si non peccasses: quia peccasti, morieris utraque morte. Expende mala primæ, sed transitura; mala secundæ, sed æterna. Agnosce hinc gravitatem peccati: exhorresce, dole, detestare, pete veniam, etc.

FERIA VI.

DE DECRETO ET MOTIVO REPARANDI HOMINEM.

I. Nolo mortem impii per peccatum facti filii mortis æternæ, sed ut convertatur impius a via sua. (Ezech. 33.) O miserabilis casus a tanta sublimitate ad tam profundam abyssum! Vide unde, et quo delapsus es. Confer priorem statum cum statu peccati, ex eo quod perdidisti, et in quod incurristi. Sed non vult tuam mortem Deus: Nolo mortem peccatoris. Si hoc jamjam ad rogum educendus audires a Principe tibi dici, quantum exultares? quas gratias ageres? quid tam

arduum, quod tam bono Principi non sponderes? Hoc in Deum age.

II. In charitate perpetua dilexi te. (Jerem. 31.) Considera causam hujus tam piæ in nos Dei voluntatis esse infinitum ejus amorem. Quid amor non potest in ipsum Deum; at quibus nostris meritis? nullis; sed, cum peccatores essemus, dilexit nos. Quid tu faceres in inimicum? infinies gravius merebaris. Dilexit te tamen, quem offenderas, Deus. O ferreum cor, si non diligas diligentem, cum ipse dilexerit offendentem!

eramus.

III. Et attraxi te, miserans. (Ibid.) Altera causa decreti de reparando homine est Dei misericordia. Peccaverat Adam; nocuerat omnibus; omnes exstirpandi Noluit Deus totum humanum genus fine suo frustrari. Peccaverat Adam; sed inductus a dæmone in ipsum Deum rabie acto. Hominis causam ut propriam assumpsit Deus. Spem concipe, quod causam tuam Deus ut suam assumet, contra tentationes dæmonis.

SABBATO.

DECRETUM INCARNATIONIS FILII DEI

I. Considera potuisse Deum omnipotentem modis aliis hominem reparare si voluisset; elegisse tamen per viam condignæ Deo dandæ satisfactionis. Hanc præstare creatura non poterat, quæ non simul esset Deus: quia injuria erat infinita, omnis vero satisfactio finita. Hinc æstima gravitatem offensæ Divinæ, et abhorre. A te vero si satisfactionem requirat, unde reddes ?

II. Considera potuisse Deum Angelicæ naturæ uniri, et pro homine satisfacere; voluisse humanæ, ut vin.