Page images
PDF
EPUB
[ocr errors]

"omnis seditio et omnis scissura vobis abominationi erat:" eos autem presbyteris suis repugnantes corripit: "Cur diducimus et distrahimus membra Christi, et contra proprium corpus seditionem facimus?" S. Ignatius ad Philadelphienses scripsit: Quotquot Dei et Jesu Christi sunt, hi sunt cum Episcopo. Quotquot autem pænitentia dueti redierint ad unitatem Ecclesiæ, et isti Dei erunt; ut secundum Jesum Christum vivant. Ne erretis, fratres mei. Si quis schisma facientem sectatur, regni Dei hæreditatem non consequitur." S. Cyprianus: "Quam sibi igitur pacem promittunt inimici fratrum? quæ sacrificia celebrare se credunt æmuli sacerdotum? an secum esse Christum cum collecti fuerint opinantur, qui extra Christi Ecclesiam colliguntur? Tales etiamsi occisi in confessione nominis fuerint, macula ista nec sanguine abluitur; inexpiabilis et gravis culpa discordiæ nec passione purgatur. Esse martyr non potest qui in Ecclesia Dei non est." Novatianis, Cornelii Episcopi Romani jura, pseudo-Episcopo constituto, violantibus, hæc protulit Cyprianus; Donatistis, pseudo-Episcopo Carthaginiensi adhaerentibus, Augustinus " ipsum separationis immanissimum scelus" exprobravit, illud vocans "sacrilegium schismatis quod omnia scelera supergraditur." Addidit ipse plurimis ex Scriptura allatis: "hæc de Scripturis sanctis proferimus documenta, ut appareat facile non esse quidquam gravius sacrilegio schismatis: quia præcidendæ unitatis nulla est justa necessitas."

66

[ocr errors]

66

Ad eos qui cætus publicos negligunt hæc perperam transfert Calvinus: quoniam autem sacrum unitatis vinculum quantum in se est solvunt, vel abrumpunt, nemo impii hujus divortii paenam effugit, quin se pestiferis erroribus ac teterrimis deliriis fascinet." Hoc sensu docet "discessionem ab Ecclesia, Dei et Christi abnegationem esse."s Anglicani autem schismatis crimen vehementer exaggerant, sui vulneris haud memores."

Obj. Christus nullam regiminis formam instituit, sed dilectione voluit discipulos inter se conjungi, etiam discordes sententiis: "in hoc cognoscent omnes quia discipuli mei estis, si dilectionem habueritis ad invicem."10 Omnem vero dominandi cupidinem repressit: "reges gentium dominantur eorum, et qui potestatem habent super eos benefici vocantur, vos autem non sic."11 Idcirco Petrus, nihil sibi usurpans, collegas suos monuit ut

non dominarentur, sed forma fierent gregis.

(1) S. Clemens 1 ad Cor. ep. § ii. et xlvi.

(2) S. Ignatius ad Phil. § 3.

(3) S. Cyprian. de Unit. Eccl.

12

(4) Aug. 1. 1. de bapt. contra Donat. c. 14.

(5) Contra ep. Parmen. 1. 1. c. 4.

(6) Contra ep. Parm. l. ii. c. xi. § 25.

(7) Calvin. 1. 4. Inst. c. 1. § 5. (8) Ib. § 10.

(9) Vide eorum testimonia apud Fletcher Comparative View, ch. v.

(10) Joan. xiii. 35.

(11) Luc. xxii. 25.
(12) 1. Pet. v. 3.

VOL. I.-20

[ocr errors]
[ocr errors]
[ocr errors]

Resp. Verbis maxime perspicuis regimen instituit Christus, præmissa enim potestatis sibi a Patre datæ amplissima declaratione, misit Apostolos, ejusdem potestatis utique participes, ut in unum congregarent omnium gentium homines. "Data est mihi omnis potestas in cælo, et in terra."1 "Sicut misit me Pater et ego mitto vos.' Ecclesiæ sententiam, etiam in causa minori, tanti faciendam jussit, ut qui eam temneret instar Ethnici et publicani foret habendus, ipsam quippe cælitus firmandam pollicitus est: "Si autem Ecclesiam non audierit, sit tibi sicut ethnicus et publicanus. Amen, dico vobis, quæcumque alligaveritis super terram, erunt ligata et in cælo: et quæcumque solveritis super terram, erunt soluta et in cælo.' Ubi præsules tanta pollent auctoritate, imperium certe est summum, quamvis a hujus mundi regnis valde dissimile: nam in rebus sacris, quæ ad animæ pertinent salutem, versatur, et conscientias præsertim respicit: ideo monuit Apostolos Christus, et Petrus episcopos, eos ab omni dominatione mundana esse alienos oportere. Abest autem tyrannis, et omnis libido dominandi ab Ecclesiastico regimine, quia juxta Christi leges est gerendum, mansuetudine et animarum salutis studio, quamvis aliquando severius, ut vulnera peccantium sanentur, "secundum potestatem, quam Dominus dedit-in ædificationem, et non in destructionem." Quod autem Christus dilectione suos discipulos distinguendos voluit, pertinet ad perfectos; sed charitatis vincula omnino abrumpit qui potestati ab eo constitutæ resistens a fratrum se divellit consortio: quapropter Augustinus ait: "hæretici de Deo falsa sentiendo ipsam fidem violant: Schismatici autem dissensionibus iniquis a fraterna charitate dissiliunt, quamvis ea credant quæ credimus."5

[ocr errors]

Obj. 2. Apostolis potestas concessa est ad fundandam Ecclesiam, sed ad alios non transiit, quum Scripturis, veluti legum codice, divinitus exaratis res omnes juxta eas essent componendæ.

Resp. Quæ Apostolis dicta sunt ad eos qui eorum muneribus per omnes gentes, et ad finem usque mundi functuri essent, pertinere, ex Christi pollicitatione se semper adfuturum edocemur. Nec auctoritate qua regatur minus Ecclesia indiguit, Apostolis vita functis, quam iis inter vivos. Christus igitur omnia summa sapientia constituit, ut Ecclesia semper inferorum impetui resistere possit, in unitate sua firmiter consistens. Si Scripturæ Novi Testamenti veluti codex legum habeantur, opus est judicibus et officialibus qui eas exequantur. Cæterum eam formam non præseferunt, sed occasione data exaratæ sunt, et regimen a Christo constitutum testantur. Alios præter Apostolos ad regendam Ecclesiam habuisse potestatem, constat ex iis quæ Paulus ad Presbyteros Epheso arcessitos dixit: "Attendite vobis, et universo gregi, in quo vos Spiritus Sanctus posuit episcopos, regere Ecclesiam Dei, quam acquisivit sanguine suo."5 Novi

(1) Mat. xxviii. 18.
(2) Joan. xx. 21.

(3) Mat. xviii. 17.

(4) 1 Cor. xiii. 10.

(5) Aug. 1. de fide et symbolo c. 65.
(6) Act. xx. 28. ποιμαίνειν

mus vocem pastoris officium designare, quod tamen includit gubernandi potestatem, et Christo ipsi alias tribuitur, rectori utique supremo.

Obj. 3. Singuli Episcopi ex Christi instituto, suos pascunt greges, quin ullo auctoritatis ligamine inter se teneantur: sed ex fraterno affectu, et Ecclesiasticæ utilitatis studio societatem ineunt, communionisque jura sibi invicem largiuntur. Ita Cyprianus, qui singulorum Episcoporum libertatem vindicavit a Stephani arbitrio, et soli Deo rationem de suis Ecclesiis reddendam contendit.

Resp. Ex Christi instituto unum est ovile, et proinde summa aliqua auctoritate omnes in unum conveniant necesse est. Non hominum permisit arbitrio rem ex qua et fidei integritas, et Christianæ reipublicæ salus omnino pendet, sed ipse unitatem statuit, prout pulcherrime exposuit Cyprianus. Quod autem Episcoporum in suis diæcesibus administrationem liberam esse contenderit, soli Deo reddenda ratione, pertinet ad ea quæ nulla divina lege determinantur, nec supremo aliquo Ecclesiæ judicio. Quæ enim leguntur in scriptis de baptismi iteratione, optime intelliguntur ex iis, quæ, pacato animo, protulit, dum de pace et venia mæchis danda scripsit: "Et quidem apud antecessores nostros quidam de episcopis istic in provincia nostra dandam pacem mæchis non putaverunt, et in totum pænitentiæ locum contra adulteria clauserunt, non tamen a coepiscoporum suorum cellegio recesserunt, aut Catholicæ Ecclesiæ unitatem vel duritiæ, vel censuræ suæ obstinatione ruperunt; ut quia apud alios adulteris pax dabatur, qui non dabat de Ecclesia separaretur. Manente concordiæ vinculo et perseverante Catholicæ Ecclesiæ individuo sacramento, actum suum disponit et dirigit unusquisque Episcopus, rationem propositi sui Domino redditurus."

Obj. 4. Nonnisi secundo Ecclesiæ sæculo Episcopi inter se societatem inierunt, Amphyctiones imitati, qui fæderatis urbibus Græciæ consulebant. Hinc urbium præcipuarum maxime habita est ratio."

Resp. Gratis fingitur hæc Ecclesiasticæ communionis origo, quæ potius ex Christi voluntate, ut omnes unum forent, est repetenda. Non urbium dignitas Episcopis tribuit auctoritatem majorem, sed summo consilio Dei contigit ut qui major constitutus fuit inter Apostolos, in urbe imperii principe consideret, cælestis reipublicæ, civili longe præstantioris, positurus fundamenta.

Obj. 5. Ecclesiæ quæ caput tenent Christum instar tot familiarum vel civitatum in uno regno se habent.

Resp. Familiæ vel civitates in unum corpus non coalescunt, nisi suprema quadam, quam agnoscunt omnes, auctoritate. Ita in Ecclesia necessario agnoscenda est summa quædam potestas qua singulæ diæceses in unam rempublicam Christianam coalescant. Non sufficit ut 'Christum se tenere

(1) Ep. 52. p. 127. Ed. Wir.

(2) Vide Moshemium. hist. Eccl. Sæc. 2. par. 2.

profiteantur, nam Ecclesia est visibilis societas cujus unitas in terris exhiberi debet, ut homines ea præcipue ratione divinam ejus originem percipi"Ego in eis, et tu in me," inquit Christus Patrem deprecans, "ut sint consummati in unum, et cognoscat mundus, quia tu me misisti, et dilexisti eos, sicut et me dilexisti."

ant:

C. V. DE UNITATIS CENTRO.

Ut Ecclesiæ unitati, tum quoad fidem, tum quoad regimen, consuleret Christus, Petrum speciali donavit auctoritate, uti ex his quæ jam diximus colligere est. Eam ad Episcopos Romanæ urbis, qui Petri sunt successoras, descendisse agnoscunt quotquot Catholici sunt: vehementer negant Græci, Protestantes, omnesque sectæ. Sunt inter Protestantes, præsertim Anglicanos, qui Petro primatum tribuunt, quod ex fervidiori indole, vel ob ætatem magis provectam, vel alia aliqua ex causa, primas sustinuerit partes in Apostolorum cætu, quin tamen ullam in cæteros habuerit auctoritatem. Eum "Apostolorum principem" Caveus designat. Primatus honoris dicitur hæc qualiscumque primi inter pares præeminentia; primatus autem jurisdictionis ad potestatem regiminis refertur. Hunc tributum fuisse Petro statim probabimus.

PROPOSITIO.

B. Petrus a Christo Domino unitatis centrum constitutus est; supremam scilicet in terris accepit regendi Ecclesiam potestatem, seu primatum jurisdictionis; quo unitati fidei et regiminis consuleretur.

Prob. 1. Ex Scripturis. Matt. xvi. 18. Quum Simon Christo interroganti quid Apostoli de eo sentirent, respondisset eum esse Christum Filium Dei vivi, Christus eum magno elogio ornavit, beatumque ob revelationem de tanto dogmate ei divinitus factam prædicavit : "Et ego dico tibi, quia tu es Petrus, et super hanc petram ædificabo Ecclesiam meam, et portæ inferi non prævalebunt adversus eam. Et Tibi dabo claves regni cælorum,

(1) Joan. xvii. 23.

(2) Cave in Historia Litteraria Sæc. Ap. Art. S. Petrus.

[ocr errors]

In the enumeration of these twelve Apostles, all the Evangelists constantly place St. Peter in the front; and St. Matthew expressly tells us, that he was the first, that is, he was the first that was called to be an Apostle: his age, also, and the gravity of his person, more particularly qualifying him for a primacy of order amongst the rest of the Apostles, as that without which no society of men can be managed or maintained." Cave, life of St. Peter, p. 18. Philadelphia edition. Constat tamen Andream Petro priorem Christum invenisse; proinde Petrum primum designatum a Christo, temporis haud habita ratione. Vide Joan. 1. 40. 41.

(3)

utroque loco.

[ocr errors]

et quodcumque ligaveris super terram, erit ligatum et in cælis, et quodcumque solveris super terram, erit solutum et in cælis." Simon, igitur, mutato nomine, Petrus seu petra designatus est, et super hanc petram Ecclesia est ædificata. Habuit, idcirco, eam ad Ecclesiam relationem, quam habet petra ad ædificium in ea erectum, quod sustinet tanta firmitate, ut irruentibus imbribus, vel fluctibus, non cadat. Est præcipuus in Ecclesia, a Christo constitutus, in cæterorum firmitatem, unitatem ipsius Ecclesiæ et vim sua a Christo derivata sustentans fortitudine. Accepit regni cælestis claves quibus summa potestas sub rege supremo indicatur. Sic Eliacim clavem domus David in humero laturus dicitur, quod summo functurus esset Pontificatu,1 et Christus principatum in humero habiturus, quo claves ferebantur, dicitur." Ipse etiam claves mortis et inferni habet, potestatem scilicet summam. Quæ sequuntur de ligandi et solvendi potestate, explicant supremam illam clavium auctoritatem, si enim habeatur ratio modi apud veteres ligandi funibus vectes, seu seras portarum, seu funes ipsos solvendi ut panderentur portæ, Ecclesiam claudendi et aperiendi facultas summa denotatur; si autem Rabbinorum loquendi modus, qui solvere dicunt legis enodare difficultates, ligare eas inter ambages proponere, attendatur, summum docendi munus cum cælesti afflatu traditur: si placeat solvendi metaphora, veniam, ligandi verò prohibitionem intelligere, etiam summa erit dispensandi, et præcipiendi auctoritas: si ad ligandos pertinaces censuris, prout in xviii. capite, referatur, et ad humilium vincula relaxanda, regiminis potestas cum pænarum irrogandarum arbitrio significatur: si denique ad peccatorum ligamina placeat verba referre, erit remittendi ea et retinendi libera facultas. Quacumque igitur ratione explicentur Christi verba, auctoritas iis designatur, quam singularem esse et supremam liquet ex eo quod uni speciatim, in fidei et confessionis præmium tribuitur, cum clavium etiam adsignatione, quæ culmen quoddam honoris et potestatis designabant.

Luc. xxii. 31. In cæna ultima orta est contentio inter Apostolos quis eorum major esset, quam sedavit Christus, eis humilitatem suo exemplo insinuans, fastumque et dominandi libidinem, quæ regibus principibusque civilibus inest, a suis procul esse jubens. Regnum quidem se illis testamento veluti legare dixit, prout sibi Pater tradiderat, misit quippe eos sicut a Patre fuerat missus. Tunc Simonem alloquens, magno cum animi affectu, ait: "Simon, Simon, ecce Satanas expetivit vos, ut cribraret sicut triticum. Ego autem oravi pro TE, ut non deficiat fides tua; et tu aliquando conversus, confirma fratres tuos." In illo, igitur, regno, quod Apostolis omnibus committebat, Petrus primus futurus erat, cui fratres

(1) Isaiæ xii. 22.

(2) Is. ix. 6.

4

(3) Apoc. 1. 18. Vide etiam Apoc. iii. 7.

(1) De regno in terris esse sermonem Beza agnoscit ex ipsa dictorum occasione, nempe de primatu contentione. Vide Synopsim Criticorum in loc.

« PreviousContinue »