Page images
PDF
EPUB

est, qui cæteris præponeretur, in schismatis remedium factum est, ne unusquisque ad se trahens Christi Ecclesiam rumperet. Nam et Alexandriæ a Marco Evangelista usque ad Heraclam et Dionysium Episcopos, Presbyteri semper unum ex se electum in excelsiori gradu collocatum, Episcopum nominabant: quomodo si exercitus Imperatorem faciat; aut Diaconi eligant de sé quem industrium noverint, et Archidiaconum vocent."

Resp. Quamvis Hieronymi eruditionem et judicium plurimi faciamus, non consuevimus tamen jurare in verba magistri, ideoque si quæ objecta sunt, nullatenus valeant conciliari cum iis quæ ex Scripturis et Patrum trium priorum sæculorum operibus, de divina Episcoporum institutione, et in gubernanda Ecclesia auctoritate didicimus, pace ejus, eum deserimus hac in re ducem. Cæterum tanto doctori debetur ut ea verborum ejus adhibeatur interpretatio, quæ et vetustioribus monumentis, et totius Ecclesiæ per omnia sæcula sensui est consona. Fatemur libenter Episcopos, imo et Apostolos, Presbyteros in Scripturis designari, qua ratione nihil detrahitur eorum in gubernanda Ecclesia auctoritati, nihil accedit simplicium Sacerdotum, quorum vocabulum Presbyter postea consuetudine proprium est factum, dignitati vel potestati. Quod ad regimen Ecclesiæ communi Presbyterorum, scilicet Episcoporum, consilio pertinet, indiget probatione, quam afferre neglexit sanctus doctor. Nil autem refert si diæceseon distributio, et designatio Episcopi haud ab initio facta existimentur, donec ortis Corinthi dissidiis quæ narrat Paulus "in toto orbe decretum" sit, utique ab Apostolis, ut unus de Presbyteris, veri nominis Episcopis utpote gubernandi Ecclesias jam fungentibus munere, cæteris superponeretur, non certe iis cum quibus communem impendebat operam in Ecclesiarum regimine, sed fidelibus et Presbyteris inferioris gradus quos ipse sibi adscisceret. Quidquid sit de hac hypothesi, liquet Episcopale regimen, ex Hieronymi sententia, in Apostolica ætate toto orbe obtinuisse, ob unitatem tuendam, de Episcopo enim ait: "ad quem omnis Ecclesiæ cura pertineret, ut schismatum semina tollerentur." Quæ ex Scripturis adducit, nobis etiam videntur probare Presbyteros plerumque episcopali auctoritate fungentes designari, quamvis non satis firmum sit argumentum ex locis in quibus plures Episcopi in urbe aliqua exhibentur; quamvis enim ex singulari Episcopatus natura plures nequeant unam regere Ecclesiam, plures tamen in una versari urbe facile contingere potuit, in illis præsertim rerum primordiis, ut præsto essent novis fundandis Ecclesiis, et ut successioni consuleretur, ne morte occurrente, desideraretur qui novum consecraret præsulem. Nec tamen Hieronymo facile assentimur dicenti Presbyteros, scilicet quos intelligit sacerdotes, ex Ecclesiæ consuetudine, magis quam ex dispositione Domini esse Episcopis subjectos, quamvis enim et illa subjectionis origo esset sacrosancta, et ab Apostolica ipsa ætate derivata, non tamen cum rerum veritate constat: Dominus enim Apostolos cum plena potestate misit, ipsique, ex Spiritus Sancti inspiratione, juxta Christi de regno ejus statuendo præcepta, alios ad sui muneris consortium assumpserunt, quos Episcopos

[ocr errors]

veri nominis fuisse liquet, utpote Apostolici episcopatus consortes. Qui igitur ad sacra munera deinceps evecti, non eandem gubernandi Ecclesiam potestatem acceperunt, ex ipsius Dominicæ dispositionis veritate Episcopis necessariò subjecti sunt, prout ex S. Cypriano jam audivimus. Quod adjungit Hieronymus, Episcopos debere in commune regere Ecclesiam, Presbyteris scilicet communicata potestate, intelligi potest de mansuetudinis,"prudentiæ, et charitatis studio, quo Episcopum oportet Presbyterorum, pietate et scientia præstantium, exquirere consilia: secus frustra ad unum omnis solicitudo delata esset, ad schismatum tollenda semina." Ecclesiæ salus," inquit Hieronymus ipse, "in summi sacerdotis dignitate pendet, cui si non exsors quædam et ab omnibus eminens, detur potestas, tot erunt in Ecclesia Schismata, quot Sacerdotes." Jure igitur utitur Moysis exemplo, "qui cum haberet in potestate solus præesse populo Israel, septuaginta elegit, cum quibus populum judicaret." Consuetudo Ecclesiæ Alexandrinæ non admodum innotescit, sed videtur fuisse cætus Episcoporum veri nominis, qui Episcopo Alexandrino adstabant, in primordiis Ecclesiæ, ne casu aliquo deficeret successio; quique ei in amplissima ditione operam præstabant, quos post Heraclæ tempora singulis diæcesibus præfectos verosimile est. Origenes Alexandriæ docens, diu ante ætatem Hieronymi, de uno Episcopo, singulis Ecclesiis præfecto, locutus est. Contra domesticum hunc testem non potest valere Hieronymi dictum, qui documento aliquo vel narratione falli potuit, vel ad consuetudinem aliquam referre, quæ ex ejus verbis non satis certo colligitur. Id constat, eum Episcopale regimen ad primordia Ecclesiæ retulisse, et ordinationis potestatem Episcoporum singulare jus prædicasse, ea ipsa epistola in qua Presbyterorum dignitatem exaggerat: "Quid enim facit, excepta ordinatione, episcopus, quod Presbyter non faciat?”'s

Quidquid discriminis inter Episcopos, Romano episcopo inferiores, occurrit, ad Ecclesiasticam politiam, quæ varietatem patitur pro temporum conditione, refertur. Secundum in Hierarchia locum obtinuit ab antiquissimis temporibus episcopus Alexandrinus, cujus potestas amplissima in Ægyptum, Lybiam, et Pentapolim, a Concilio Nicæno vindicata est.* Tertio in gradu stetit episcopus Antiochiæ, qui sua auctoritate Orientis provincias complectebatur. Ad urbium amplitudinem referendam hujus jurisdictionis originem nonnulli censuerunt, quod scilicet occasio inde orta sit eam tribuendi; quod non repugnat, dummodo ab Apostolico fonte manasse agnoscatur. Antiochenam sedem, ex Petri, qui primus eam occupavit, dignitate, Alexandrinam etiam fundatam a Marco ejus discipulo, ab ipso Petro, cujus auctoritate egit, constat jura præcipua derivasse. Ad ampliorem hanc

(1) Dial. adv. Lucifer.

(2) Vide Clinch sæpius laudatum qui Hieronymi testimonia præclare versat. p. 340. (3) Ep. ad Evagruim.

(4) Can. vi.

(5) Vide Thomassin. Vet. et Nov. Eccl. discipl. p. 1.1. 1. c. 7. et 8. tom. v.

auctoritatem designandam Archiepiscopi nomen postea tributum est episcopis illis, qui progrediente tempore Patriarchæ, scilicet Patrum principes, etiam dicti sunt. Constantinopoli ædificata ubi Byzantium steterat, cujus Episcopus Episcopo Heracleæ subjiciebatur, visum est eam novam Romam designare, et amplissimis ornare privilegiis, episcopo juribus a Romano episcopo secundis tributis, in Conciliis Constantinopolitano, et Chalcedonensi. Restitit Summus Pontifex, ne injuria Sedibus Alexandrinæ et Antiochenæ inferretur, sed non facile cessit Antistitis Constantinopolitani ambitio, qui patriarchæ nomen et auctoritatem tandem obtinuit. Hierosolymitana Sedi privilegia juraque tributa, nempe ut tres Palæstinæ ei subessent, Patriarchæ nomen Episcopo attulerunt. Sequiori ætate jura quædam præcipua Aquilejensi, Ulyssiponensi, et Veneto episcopis a S. Sede concessa titulo eodem claruerunt. Ipse autem Episcopus Romanus, præter eam quam in universam Ecclesiam necessariò obtinet auctoritatem, specialem jurisdictionem in Occidentali Ecclesia, tamquam patriarcha, semper consuevit exercere.

Amplissima Patriarcharum ditio in plures divisa est provincias, quarum cura Episcopo est demandata, Episcopis qui ejus partes seu diæceses, quæ olim paræciæ dicebantur, regebant, ejus auctoritati subjectis. Hinc Archiepiscopi nomen tributum, ut potior designaretur auctoritas, Metropolita quoque, quia in urbe præcipua morari consuevit, vel in Ecclesia, quæ mater cæterarum habebatur. Timotheus in Asiam provinciam hanc jurisdictionem habuisse videtur; sed jura singula Metropolitarum aucta sunt vel imminuta pro temporum diversitate, specialibus Conciliorum vel Pontificum sanctionibus. Juxta hodiernam disciplinam habet Archiepiscopus jus convocandi concilium episcoporum provinciæ et ei præsidendi : excipiendi quoque appellationes ab episcoporum suffraganeorum sententiis, et visitandi eorum diæceses, ex causa prius probata concilio provinciali. Primas dicitur qui metropolitis alicujus nationis vel regni præest, potiori quadam ornatus auctoritate. Sic Lugdunensis, Armachanus, Cantuariensis. Solus Lugdunensis appellationes excipiendi jus retinere dicitur."

Quamvis Patriarcharum, Primatum et Metropolitarum tituli Apostolica ætate sint posteriores, et jura et privilegia éorum specialibus conciliorum vel Pontificum sanctionibus, definita sint, et aucta vel imminuta pro temporum varietate, videntur tamen fundamenta veluti jacta ab Apostolis ipsis, quatenus Episcopis nonnullis cura aliorum intra certos fines est commissa. Id quidem consonum fuit Christi consilio Ecclesiam suam per orbem diffundendi, eamque arctissimis sacræ communionis vinculis cohærentem

(1) In Conc. Chalc. Leo M. Archiepiscopus et patriarcha vocatur: deinceps usus invaluit ut alii iis dignarentur vocabulis.

(2) Conc. Trid. Sess. 24. c. 2. de Ref.

(3) Ibid. c. 3.

(4) Vide Devoti, 1. II. § xxxviii.

VOL. I.-34

servandi: quapropter constituto rectore qui ejus vices gereret, congruum erat ut hic alios suæ potestatis faceret participes, vel ut alii Apostoli, ipso haud renuente, res ita componerent, quo pacto omnium Ecclesiarum solicitudo minus gravis evaderet. Summam sapientiam in aptissimo hoc ordine statuendo miretur quisque necesse est.

C. XVI. DE REGIMINE ECCLESIÆ.

Regimen Ecclesiæ penes Episcopos esse, quibus præest Summus Pontifex, probavimus: Calvinus verò ut laicorum aucuparetur gratiam, seniores populi suas habere partes in Ecclesia regenda docuit; "Gubernatores fuisse existimo seniores ex plebe delectos, qui censuræ morum et exercendæ disciplinæ una cum episcopis præessent.” Westmonasterienses profitentur Christum aliquos præter verbi ministros, dono gubernationis ornasse, et munia commisisse quod implere debent, quando ad id fuerint vocati, sese socios ministro exhibendo in Ecclesia gubernanda. Divinam horum institutionem Presbyteriani nostrates videntur rejicere, ad populum eorum originem referentes.3

2

4

Anglicani laicorum, etiam principum supremorum, nullum jus agnoscunt, ut sacramenta administrent, vel prædicent verbum, sed regem Angliæ in sua ditione supremam in omnes Ecclesiasticos et laicos habere auctoritatem, et in causis omnibus Ecclesiasticis et civilibus, ipseque rex se ex Dei ordinatione supremum Ecclesiæ in suo regno Gubernatorem prædicat." Episcopi quidem dicuntur regere Ecclesiam Anglicanam, sed convocationem, comitia scilicet Generalia, in quibus Episcopi et Presbyteri seorşim conveniunt, habere nequeunt nisi ex regia licentia; et statuta quæ condiderint nullam obtinent vim, nisi eadem regis auctoritate munita: ipsa autem comitia ex tempore reginæ Annæ habita non sunt, gravibus inter se dissidiis quum colliderent.6 Cranmer ipsam jurisdictionem Episcopalem ą principe manare professus est, ideoque eam sibi iterum concedi petiit, Eduardo VI., puero decenni Henrico VIII. suffecto" idque lege postea declaratum est. Episcopaliani Americani denegant civilem Magistratum ha

(1) Inst.. iv. c. iii. n, 8,

(2) Presbyterial Form of Church Government, Westminster Confession.

(3) "Ruling elders are properly the representatives of the people, chosen by them for the purpose of exercising government and discipline, in conjunction with pastors or ministers." Form of Government, ch. v.

(4) Art. xxxvii. inter articulos Religionis.

(5) His Majesty's Declaration, prefixed to the Articles.

(6) Histoire d'Angleterre par M. de Marles, 2 vol. c. vi. p. 163.

(7) Vide Lingard's History of England, vol. 7, p. 22 et p. 26, American edition.

bere in res pure spirituales auctoritatem, sed in suis comitiis laicos, delegatorum nomine, habent Episcopis Presbyterisque assidentes.

PROPOSITIO I.

Laici quicumque, etiam Supremi principes, nullum prorsus habent in Ecclesia gubernanda jus, aut potestatem.

Probatur. Ecclesia est a Christo instituta, a quo omnia jura deriventur necesse est: ipse verò Apostolis omnem concessit potestatem, non laico cuicumque: ergo nullum hujusmodi jus, nulla auctoritas regiminis Ecclesiastici in laicis quibuscumque, etiam supremis principibus, est agnoscenda. Confirmatur ex omnibus omnium sæculorum a Christo monumentis, ex quibus liquet nullum jus in Ecclesia gubernanda in laicis quibuscumque unquam agnitum.

Obj. 1. Calvinus: "Qui præest, id faciat in solicitudine." Rom. xii. 8. Habuit igitur ab initio unaquæque Ecclesia suum senatum, conscriptum ex viris piis, gravibus et sanctis."'*

Resp. Nihil dicit Paulus quo laicum præesse in Ecclesia indicetur, sed præsulem suo munere solicite debere fungi. Quum autem mentio præcedat impertientis eleemosynam, et sequatur miserentis, posset forsan Apostolus intelligi de fideli quocumque qui aliis in re quacumque præsit: "Qui tribuit in simplicitate, qui preest in solicitudine, qui miseretur in hilaritate." Certe non licet ex voce adeo ambigua munus novum in Ecclesia statuere, et senatum laicorum suo ingenio fingere, cujus nullum in Scriptura vel Ecclesiastica historia indicium.

Obj. 2. Præter Apostolos, Prophetas, Doctores, Paulus dicit Christum posuisse in Ecclesia" gubernationes," quæ de laicis gubernandi dono præditis intelligendæ sunt.

Resp. Apostolus inter dona cælestia "gubernationes" recenset: " gratias curationum, opitulationes, gubernationes, genera linguarum." Nihil est quod indicet munus laicis demandatum; sed explicari poterit de dono, quo qui in Ecclesia præsunt, subditos suos feliciter moderari norunt, vel quo alii res sibi commissas curant.

Obj. 3.Qui bene præsunt presbyteri duplici honore digni habeantur : maxime qui laborant in verbo et doctrina." 1 Tim. v. 17. Ergo Presbyterorum erant duæ classes: laici præerant, quin prædicarent; alii utroque munere fungebantur.

Resp. Presbyteri omnes sacra auctoritate ornati erant, nam sacra munera ubique in Novo Testamento iis tribuuntur: sed alii aliis præstabant gradu, quapropter de præsulibus meritò intelligit S. Chrysostomus Apostolum loqui. Hos omnes quidem verbi prædicationi et fidelium sacræ insti

(1) Art. xxxvii.

(2) Inst. l. iv. c. iii. n. 8.
(3) 1 Cor. xii, 28.

« PreviousContinue »