Page images
PDF
EPUB

tollendam ea de re ambiguitatem, Clemens V. constitutione speciali res revocavit ad eam conditionem in qua fuerant ante editum Bonifacii decretum. Quod autem subjectio Romano Pontifici, tamquam Ecclesiæ Universalis capiti, pronuntietur necessaria, jura principum vel rerumpublicarum non lædit; nam respicit ea quæ ad salutem pertinent. "Unam sanctam Ecclesiam, Catholicam, et ipsam Apostolicam, urgente fide credere cogimur et tenere. * * * Unum corpus, unum caput:" sed plenam et perfectam, in omnibus quæ civilem ordinem spectant, magistratibus et legibus profitemur obedientiam et præstamus; nec in his Pontificis a nutu pendemus. Quæ inter regna Catholica et Pontificem, mediis præsertim sæculis, intercessit relatio, Republica quadem Christiana ex omnibus gentibus, sensim sine sensu coalescente, et Pontificis in gravioribus negotiis a principibus et populis appellato judicio, et implorata auctoritate,1 non potest in argumentum trahi, in diversa rerum conditione; nec debet iniquis suspicionibus præbere locum, quum Catholici ubique patriis institutis ex animo adhæreant, Pontificis in Ecclesiæ regimine agnita auctoritate

suprema.

Obj. 7. Civilis libertas cum suprema illa Ecclesiæ potestate stare nullatenus potest: quum tota regiminis Ecclesiastici forma monarchiam redoleat.

Resp. Civilis libertatis studium cum perfecta Ecclesiæ præsulibus obedientia facile conciliatur, quum illa etiam amplissima populi a dominorum tyrannide vindicet jura, quin quæ Deo persolvere debet quisque munera infirmet. In ipsa nostra Republica qui maxime libertate gloriantur, non Dei excutere volunt jugum, quod suave norunt et leve, bonum utique iis qui a juventute usque ad extremam ætatem illud túlerint. Quo magis a terrena dominatione populus est liber, eo magis indiget sacris Religionis

(1) Liceat viri, in vicino statu Neo-Eboraceno, scientiæ juris celebris magistri, et per annos plurimos supremi Cancellarii, verba recitare, ad minuendam invidiam quæ ex Pontificum rebus gestis medio ævo orta est.

"The Emperor Charlemagne made distinguished efforts to improve the condition of Europe, by the introduction of order and the propagation of Christianity; and we have cheering examples, during the darkness of the middle ages, of some recognition of public law, by means of alliances, and the submission of disputes to the arbitrament of a neutral power. *** Of all these causes of reformation, the most weight is to be at. tributed to the intimate alliance of the great powers as one Christian community. The influence of Christianity was very efficient towards the introduction of a better and more enlightened sense of right and justice among the governments of Europe. It taught the duty of benevolence to strangers, of humanity to the vanquished, of the obligation of good faith, and of the sin of murder, revenge, and rapacity. The history of Europe, during the early periods of modern history, abounds with interesting and strong cases, to show the authority of the church over turbulent princes and fierce warriors, and the effect of that authority in meliorating manners, checking violence, and introducing a system of morals which inculcated peace, moderation and justice." Kent's Commentaries, vol. i. p. 1.

vinculis quibus veluti sua sponte ligetur, mores ut componat eosque evitet excessus, quibus libertas in licentiam vertitur. Quod ad formam regiminis Ecclesiastici pertinet, Christum habet auctorem, nec humanis institutis est facile conferenda. Est quidem supremus rector, cujus tamen potestas in ædificationem populi Christiani, juxta Christi æquissimas leges, est exerenda. Sed sunt per orbem præsules qui regiminis, sunt participes, ad illud evecti merito virtutis, non generis nobilitate. In eo autem reipublicæ Christianæ præstantia claret, quod justitia sit ejus regula, et ad Dei gloriam et animarum salutem dirigatur, et omnibus etiam e plebe pateat aditus ad summas dignitates, quæ electione consueverunt tribui : et in ordinibus Religiosis formam quandam præclaram republicæ videre sit.

Mittimus ea quæ afferre solebant Anglicani exempla ex Veteri Testamento, quibus ostendant reges aliquando ad res sacras auctoritatem suam extendisse; nemo enim non novit in republica Hebræorum ministerio ordinario et extraordinario, Deum, usum fuisse, adeoque dispensatione quandam regibus aliquando munera commissa, quæ alias a Sacerdotibus, vel prophetus fierent: quod quidem de Davide et Salomone præsertim animadvertendum est. Reges etiam divinæ leges se ministros exhibuerunt in impiis tollendis, vel cultu vetito abolendo: quæ autem ex speciali Dei sanctione fiebant non possunt iis suffragari quibus id muneris non est divinitus injunctum.

Ex iis autem quæ statuimus sequitur,

I. Leges omnes civiles quæ de rebus spiritualibus et sacris agunt, ex natura rei nullam vim habere. Igitur nulla valet lex qua libera doctrinæ prædicatio, vel exercitium cultus divini, vel auctoritatis Ecclesiasticæ in rebus spiritualibus, impediatur.

II. Quum ipsa suprema potestas civilis nihil possit in rebus spiritualibus, quicumque ex ea auctoritatem derivant, vel ex mandato, vel vi sui muneris, nihil possunt jure aggredi quod res sacras respicit.

(1) "Whatever be the authority, which exists in the christian system, that authority, in its application, must be as different from the execution of worldly force, as it is su perior in its origin. To seek for parallels between the genuine idea of christian polity, and the several species of profane or human organization of force, I consider to be extreme absurdity. To defend the government of the church as a pure monarchic, or as an aristocratic, or as a republican system, or as resulting from any temperament of these three forms, must necessarily lead into error; and so far, must estrange the mind from the whole of the salutary and everlasting purposes of the gospel, which except in the Catholic church are not known; or cannot be realized. If it were lawful to circumscribe the christian state by any general name, it might more aptly be called a federal system; because its essential compact is unity. There is no monarchy in the christian church, but that of Christ; there is no aristocracy: there is no power of the commons. There are ministries and officers distinct, and there are subjects amenable to these offices. But the highest magistrate of spiritual things can only be the next representative of Christ for christians; and Christ has declared, that he came not to have servitude performed unto himself, but to perform it, and to lay down his life as a ransom for multitudes." Clinch. P. 48.

III. Ecclesiæ Præsules libero plenoque jure, juxta Ecclesiæ ipsius sanctiones, suis fungi muneribus debent, quin impediantur a laicis quibuscumque.

Limites utriusque potestatis, civilis et Ecclesiasticæ, non semper feliciter sunt designati. Fuerunt qui dicerent rectores civiles corporibus, præsules animabus imperare; quod tamen haud idoneum est discrimen, utraqué enim potestas homines habet subditos, et quamvis civilis auctoritas agenda præscribat, de animo quo fiant parum solicita, totus tamen homo præcepto ligatur, propter conscientiam enim, et non tantum formidine pænæ debet agere. Quæ ad ordinem salutemque publicam quoquo modo conducant a nonnullis civili auctoritati vindicantur: quæ ad salutem, Ecclesiæ relinquuntur; sed vaga nimis est distinctio, pleraque enim possent ad utrumque finem aliqua ratione referri. Placet igitur ea civilis auctoritatis spartam esse legitimam, quæ directe pertinent ad ordinem publicum, et reipublicæ profectum ea Ecclesiæ subjici, quæ directe animæ salutem respiciunt.

In Republica nostra Ecclesia plena gaudet libertate in prædicatione doctrinæ, exercitio publico cultus, designatione pastorum et Præsulum, et litterarum commercio apud sedem Apostolicam: principium enim est apud omnes exploratum civilem potestatem nihil posse in his quæ spiritualia sunt: quod utinam! semper intelligerent principes et republicæ omnes, quibus principium idem jactantibus sæpius contigit negotiis Ecclesiasticis sese immiscere. Jura sacra conscientiæ etiam constitutione hujus provinciæ, seu Status, sarta tecta servantur,1 Cæterum vix ulla agnoscuntur Ecclesiæ vel Ecclesiasticorum virorum privilegia, sed personæ omnes et bona Ecclesiastica curiæ civili subjiciuntur. In plerisque provinciis Ministri quicumque sectarum, sicut Ecclesiastici omnes, a civilibus muneribus excluduntur, quamdiu ministerio addicti manent.3

Privilegia juraque in plerisque Catholicis regionibus olim agnita recensere vix juvat: ea tamen penitus ignorasse Theologum non decet. Ecclesiastici viri imprimis curiæ Episcopali subjecti sunt, in qua de criminibus agebatur, reique capitalis delicti, prævia degradatione, tradebantur brachio sæculari, ut legibus satis fieret. Bona Ecclesiastica plerumque gaudebant exemptione a publicis oneribus; attamen quum ex constitutionibus omnium fere Europæ regnorum, nec regibus ipsis olim liceret tributis gravare subditos, sed omnes civium ordines, pro suis opibus, rogati conferrent, consueverunt Ecclesiastici regiam prævenire voluntatem, in publicis necessitatibus, et donationis nomine magna conferre subsidia.

(1) Declaration of rights, Sect. iii.

In

(2) "They are exempt from military duty, and from working on roads. * most other respects the law makes no distinction between them and other citizens." Chitty's Blackstone, 1. 1. ch. xi. note 1.

(3) Vide Constitution of New York, Delaware, Kentucky, &c. &c.

(4) Aliquando Ecclesiæ lege eximuntur a consuetis oneribus, quæ, tax nomine veniunt; quod in hoc statu contingit.

Causæ omnes in quibus de jure ad beneficia agebatur, vel alias de bonis temporalibus cum spiritualibus connexís, ad Ecclesiasticum forum referebantur; sicut et causæ matrimoniales ob sacramenti sanctitatem, et ne cum verecundiæ detrimento ad publicum tribunal traherentur. Apud Anglicanos curia Ecclesiastica adhuc habetur, et decernit de decimarum, aliorumque stipendiorum Ecclesiasticorum solutione, de causis matrimonialibus, et de re testamentaria."

C. XXIII. DE SALUTE IN SOLA ECCLESIA.

Quum Ecclesiam a Christo Domino institutam esse constet cui rectores præfecti sunt, docendi et regendi induti auctoritate, in ea tantummodo, credendo et obediendo iis quæ tradunt præsules, salutem obtinendam esse censendum est: nec enim nisi per Christum, et subsidia quæ ipse nobis reliquit, salutem licet sperare. Ea quidem fuit omnium Sæculorum a Christo vox et fides, adeo ut ipsi decimi sexti Sæculi Novatores eam in suis fidei professionibus verbis amplissimis enuntiarint. Sensim tamen sine sensu ad eam devenerunt sentiendi et opinandi libidinem, ut jam charitatis nomine dignentur eam quam exhibent errantibus fallacem securitatem, nec audeant interitus minas eis amplius intentare. Presbyteriani quidem adhuc in sua fidei confessione nullam dari dicunt ordinariam salutis possibilitatem extra Ecclesiam, quam tamen laxiori sensu intelligunt. Anglicani reprobant dicentes unumquemque juxta legem sectam ve suam salutem posse assequi; nec tamen quid ad salutem exigatur definiunt.* Amici, quos Quakeros vocant, tenent universis prorsus hominibus lumen interius dari, quo quæ ad salutem spectant noscere valeant, et salutem reapse assequi, etsi ignorent historiam Jesu.5 Catholica doctrina in Concilio Lateranensi III. exposita est his verbis: "Una vero est fide ium universalis Ecclesia, extra quam nullus omnino salvatur."6

3

(1) Blackstone animadvertit; "these causes partly from the nature of the injuries complained of -soon became too gross for the modesty of a lay tribunal,l. iii. c. vii. n. 93. Oportuit dicere, "for a public tribunal," sed semper se parum æquum Clero et Ecclesiæ prodit.

(2) Ibidem.

(3) "Out of which there is no ordinary possibility of salvation. cxxv.

(4) Art. XVIII. "They also arc to be had accursed, that presume to say, that every man shall be saved by the law or sect which he professeth, so that he be diligent to frame his life according to that law, and the light of nature. For holy Scripture doth set out to us only the name of Jesus Christ, whereby men must be saved." 39 Articles.

(5) Vide Prop. v. vi. et Apol. Barclay.

(6) Con. Lat. III. cap. firmiter.

VOL. I.-41

Attamen, absque ulla erroris nota, docuerunt Theologi præstantissimi posse salutem consequi, non tantum infantes a quocumque fuerint baptizati, hi enim baptismo Ecclesiæ membra fiunt, sed alios plurimos adultos, qui baptismo suscepto mysteria præcipua fidei fuerint edocti, eaque divina adjuti gratia profitentur, erroribus cæteroquin illaqueati, absque animi pertinacia, quæ hæresis virus est, et crimen.1 Qui, igitur, ignorantia invincibili laborant alicujus fidei veritatis, infortunio suo, potius quam culpa, errori a majoribus hausto adhærentes, ea tamen animi dispositione qua veritatem satis propositam amplecterentur, censentur ad Ecclesiam pertinere, quamvis in Sectis eos versari contigerit. Omnes autem qui veritati cognitæ repugnant, vel eam renuunt profiteri, humanas divinis anteponentes rationes, hominumque gloriam magis quam Dei diligentes, vel turpi lucro inescati, vel qui ex animi superbia veritati satis promulgatæ haud assentiuntur, extra Ecclesiam plane sunt, ideoque a salute alieni. De cæteris valeat celebre Augustini effatum: "Qui sententiam suam, quamvis falsam atque perversam, nulla pertinaci animositate defendunt, præsertim quam non audacia suæ præsumptionis pepererunt, sed a seductis et in errorem lapsis parentibus acceperunt, quærunt autem cauta solicitudine veritatem, corrigi parati, cum invenerint, nequaquam sunt inter hæreticos deputandi."

De iis qui baptismum non acceperunt non est concors sententia Theologorum; constat quippe votum illius suscipiendi exigi, ut quis justitiam salutemque assequatur: utrum vero illud censendum sit contineri proposito generali omnia quæ Deus jusserit faciendi, quin aliquid de baptismo ipso audierit, disceptatur. Plures existimant explicitum baptismi votum, una cum fide explicita mysteriorum præcipuorum, Trinitatis, scilicet, et Incarnationis, requiri, adeo ut nemo alterutro carens justitiam consequatur, etiamsi ignorantia nulla sua culpa contingat. Sunt tamen insignes Theologi qui putant eos quibus Evangelium non est annuntiatum, posse salutem assequi iis conditionibus quibus ante primam ejus per Apostolos promulgationem haberi poterat, scilicet, si ex interiori gratiæ lumine et motu fide divina teneant Deum existere, et requirentibus se esse remuneratorem, quod ex primæva revelatione ad universos fere homines transmissa, quamvis erroribus sæpius offuscetur, noscere licet: et si Deum reapse toto corde requirant, de peccatis pænitentes, et mandatis ejus parere parati. Id certum est ipsam infidelitatem quam vocant pure negativam, eorum scilicet quibus Christus non est prædicatus, peccatum non esse; contraria enim

(1) Vide opus novissime Romæ editum: Prælectiones Theologica a Joanne Perrone, e. S. I. vol. i. Prop. xi. P. 340.

(2) Ep. 43. al. 162.

(3) Vide utriusque sententiæ patronos commemoratos a B. Alphonso de Ligorio 1. II. c. 1. n. 2. Theol. Mor. Cardinalis Gotti inter mitioris sententiæ fautores nominatur.

« PreviousContinue »