Mysterium, quæ ex Traditione citra scriptum accepimus. Consecramus autem aquam Baptismatis, et oleum Unctionis: præterea ipsum qui Baptismum accipit; ex quibus scriptis? Nonne a tacita, secretaque traditione? ipsam porro olei inunctionem quis sermo scripto proditus docuit? Jam ter immergi hominem unde ex Scriptura haustum? Reliqua item quæ fiunt in Baptismo, veluti renuntiare Satanæ et Angelis ejus, ex qua Scriptura habemus? Nonne ex doctrina quam Patres nostri silentio quieto minimeque curioso servarunt? Pulchre quidem illi, nímírum docti arcanorum venerationem silentio conservari." Hæc, ut patet, referuntur ad ritus ex Apostolica traditione acceptos. Dantur etiam Ecclesiasticæ traditiones, scilicet consuetudines quædam ab antiquis derivatæ temporibus, Præsulum Ecclesiæ post Apostolorum ætatem nixæ auctoritate. Sic aquæ benedictæ usus, et ritus plurimi inter Ecclesiasticas traditiones recensentur, C. IV. DE SCRIPTURARUM INSPIRATIONE. Quæ ad consuetudines legesve referuntur traditiones ad disciplinam pertinent, traditione divina veritates revelatas spectante. Magna pars traditionis idcirco Scripturis continetur, quas divino afflatu conscriptas inde novimus, et quarum genuinum sensum pari ratione addiscimus. Qui traditionem respuerunt, Scripturas magnis ornarunt elogiis, utpote manifesta præbentes divinæ originis indicia, et adeo perspicuas ut quisque sibi posset certissimam veritatis revelatæ notitiam inde adipisci. Cæterum sublato traditionis fulcro, totum revelationis ædificium ruere visum est, nam in innumeras de Scripturarum sensu sententias discordes distracti abierunt, et Scripturarum inspirationem ipsi plurimi impugnarunt. Socinus jam sub Reformationis primordia præcoces ejus fructus tulit, quem imitantur innumeri per Germaniam, Angliam, Americam, Deismum Christiano nomine velantes. Quam late diffusi sint Rationalistæ satis est notum et Unitarianorum numerum, (sic enim malunt vocari, repudiato Socini discipulorum vocabulo,) nemo facile dicet, præter eos enim qui sectam constituunt, alii iisdem principiis gloriantes passim reperiuntur. Hi etsi oracula Dei, et verbum Dei Scripturas appellent, dicunt tamen hypothesim de inspiratione qualicumque nullius esse momenti, et gravibus difficultatibus laborare. Ipsi qui admittunt inspirationem, eam ità explicant, ut vis ejus plurimum infirmetur. Horne nescio quem secutus, inspirationem quarumdem Scripturæ partium in eo ponit, ut gravi (1) 1. de Sp. S. c. 27. (2) Unitarian Miscellany, vol. v. p. 71. (3) Ibidem. vol. vi. p. 159. nullo errore fœdentur: imo quasdam partes haud inspiratas esse tradit.3 Parry, quem laudat, quædam ab Apostolis ipsis exarata censet, nullo supernaturali influxu, sed ea ratione qua alii quicumque probi scriptores res referrent, divino Spiritu doctrinas aliaque ad mores spectantia inspirante. Paley opus non esse contendit divinam Veteris Testamenti librorum auctoritatem tueri, ne quidem quoad ea quæ ex iis laudavit Christus testimonia, iis tantum exceptis vaticiniis quibus eam manifesto tribuit. Amici videntur Scripturas non alia ratione inspiratas agnoscere, quam quod quæ interius Spiritus manifestaverit, sicut sanctis omnibus contingit, scripto retulerint. Tridentina Synodus “orthodoxorum Patrum exempla secuta, omnes libros tam veteris, quam novi Testamenti, cum utriusque unus Deus sit auctor," se suscipere ac venerari professa est, et anathemate percussit quicumque “libros ipsos integros cum omnibus suis partibus pro sacris et canonicis non susceperit."" De inspiratione autem variæ fuerunt sententiæ Catholicorum ; quidam enim singula verba Spiritu Sancto dictante conscripta censuerunt: alii sententias resque divinitus dictatas, verborum delectu scriptoribus plerumque relicto. Lessius et Hamelius secundum Macchabæorum librum humana industria esse conscriptum, divinam tamen obtinuisse auctoritatem, Spiritu Sancto per Ecclesiam nihil falsi in eo contineri testante censuerunt. Id quidem apud omnes constat, revelatione opus non fuisse ut ea quæ ipsi viderant, vel alias certo didicerant, scriptores referrent, quum Sancti Spiritus affulgente lumine ne errarent, satis dirigerentur. Haud tamen sufficere videtur ut ab errore quæ doctrinam respicit serventur immunes, uti censuit Holden; adeo ut in errorem etsi levem memoria labi, aut alias incidere possent. Ideo omnem scripturam, Deo afflante, scriptam xära ypa¶à Osów VEUS os putamus, impul80s scilicet sanctos Dei homines a Spiritu Dei υπο Πνεύματος ἁγίου Φερόμενοι, nam quod de prophetica Scriptura dicit Petrus, ad totam scripturam, juxta vocabuli usum apud Novi Testamenti Scriptores, referendum est.8 "Admisso semel," inquit Augustinus, "in tantum auctoritatis fastigium aliquo *mendacio, nulla librorum illorum particula remanebit, quæ non utcumque (1) ↳ Any material error." Horne's Introduction, App. No. 1. § 1. (2) "It is not necessary to be able to distinguish the inspired from the uninspired parts of the historical books of the Old Testament." Ib. p. 516. (3) "It is not necessary to suppose that they were under any supernatural influence in mentioning such common or civil affairs, though they were, as to all the sentiments they inculcated respecting religion." Parry's Inquiry into the nature and extent of the inspiration of the Apostles. (4) Paley's Evidences of Christianity, p. 3, c. iii, (5) Concil. Trid. Sess, iv. decr. de Can. Scrip. (6) Divinæ fidei Anal. i, 5, (7) II Tim. iii. 16. (8) II Pet. i. 21. videbitur, vel ad mores difficilis, vel ad fidem incredibilis." "In illa verò canonicarum eminentia sacrarum litterarum, etiam si unus propheta, seu Apostolus, aut Evangelista aliquid in suis litteris posuisse ipsa canonis confirmatione declaratur, non licet dubitare quod verum sit; alioquin nulla erit pagina qua humanæ imperitiæ regatur infirmitas, si librorum canonicorum saluberrima auctoritas aut contempta penitus aboletur, aut interminata confunditur."" Scripturarum inspirationem Catholici, Ecclesia teste et magistra, tenent. Attamen non negant testimonium hoc Ecclesiæ, quod indiciis quibus ipsa claret divinæ institutionis satis commendatur, ex ipsis Scripturis lectis, et externis etiam argumentis, valde roborari, ita ut suadeatur iis qui ipsam Ecclesiæ auctoritatem non agnoscunt. Quæ in Scriptura occurrunt inspirationis indicia,3 et quæ alias derivantur ex populorum consensu, vel aliis capitibus, humanam quandam fidem iis possunt conciliare, quod patet in sectis quæ Ecclesiam magistram respuunt: sed omnimoda certitudo de omnium librorum inspiratione, vix, vel ne vix quidem, absque Ecclesiæ docentis auctoritate haberi potest; nam in ipsa Scriptura plurima occurrunt quæ absona, ridicula, discrepantia videri possent, etiam ei qui sublimitatem et cælestem quandam indolem aliquarum ejus partium agnosceret. Quod igitur animadvertit Stilling fleet, divinam fidem de Scripturarum inspiratione niti posse motivis credibilitatis, sicut Catholicorum fides de Ecclesiæ auctoritate, non habet locum, quæ enim adducuntur argumenta inspirationis Scripturarum, seposita Ecclesiæ auctoritate, non faciunt certam fidem de omnibus libris, nec de singulis earum partibus'; quum e contra Ecclesiæ divina origo et conservatio certissimis constet indiciis, quæ etiam humanitus perpensa, omnem dubitationem tollunt. 4 Quando igitur Ecclesiæ in Scripturæ inspiratione testanda affirmatur auctoritas, nihil detrahitur argumentis ex ipsa desumptis, quæ intrinseca vocantur, scilicet vaticinia quæ continet, miracula quæ refert, rerum sublimitas, mira omnium librorum ad Dei gloriam et hominum salutem conspiratio, et in rebus gestis, præcipuis saltem, manifesta concordia;5 vel extrinsecis, ex populorum consensu, ne exceptis sectis ipsis inter se collidentibus, ex scripturarum conservatione, aliisque hujusmodi: hæc enim omnia suam retinent vim, quibus tamen robur adjicitur invictum Ecclesiæ testimonio, et judicio. Ejus necessitas eo magis patet, quod plerique haud absque difficultate et studio diuturno possent ad qualemcumque animi persuasionem de totius Scripturæ inspiratione alia ratione pervenire, quum intrinseca argumenta lectionem postulent assiduam, et judicium subtile." (1) Ep. 8. ad Hieronym.. (3) Lanigan 1. I, c. viii. §. c. not. 4, p. 426. (4) Vide Stillingfleet's Works, v. 4, p. 123, cit. in Analysi, p. 278. (5) Vide Horne's Introduction, vol. I, ch. iv. (6) Vide Lanigan, Instit. Bibl. p. 1, 1. Í, c. viii, not. 4, p. 427. Fatentur Presbyteriani et Baptistæ, iisdem enim plerumque adhærent placitis, et iisdem vocibus utuntur, posse homines ad altam sacrarum Scripturarum venerationem ex testimonio Ecclesiæ moveri : et eas per se verbum Dei manifesto se prodere ex cælesti rerum indole, doctrinæ efficacia, styli majestate, partium concordia, totius scopo, viæ salutis unicæ quam pandunt, aliisque perfectionibus: attamen plenam persuasionem divinæ qua præstant auctoritatis ex Sancto Spiritu in corde testante, provenire contendunt, adeo ut ex hominis vel Ecclesiæ alicujus testimonio non pendeat.1 Anglicani autem Ecclesiam vocant "testem et custodem Scripturæ," quibus tamen verbis Canonicam alicujus libri auctoritatem suo testimonio determinandi potestatem non agnosci, Burnet affirmat: imo nihil aliud significari quam libros sacros apud tantam hominum multitudinem, per sæculorum seriem, conservatos et lectos, quod corrumpi non potuerint." Igitur Catholicos inter et Protestantes convenit Scripturis contineri divinæ inspirationis præclara indicia, et aliunde accedere magna ejusdem argumenta: quæ tamen Catholici non adeo valere censent, ut omnibus perspectum fiat, singulos libros singulasque eorum partes ex Spiritus Sancti afflatu conscriptas: quapropter testimonium et judicium Ecclesiæ appellant, quo de totius Scripturæ inspiratione certi omnes esse possint. PROPOSITIO. Utriusque Testamenti libri omnes ex Dei inspiratione scripti sunt. Probatur. Quoad Vetus Testamentum traditio Judæorum magnam vim habeat necesse est, adeo enim eos libros venerati sunt tamquam divina documenta 08 doyuara, ut pro iis mortem libenter oppetierint, teste Josepho.* Eis inspirationem manifesto tribuit, prophetas enim quos librorum sacrorum perhibet auctores, dicit ex afflatu divino quæ tradiderunt cognovisse : κατὰ την επίπνοιαν τὴν ἀπὸ τῶν Θεου.5 Philo autem dicit Deum prophetis tamquam suæ voluntatis interpretibus, organorum instar, usos esse: 'Epunveîs γὰρ εισιν ὁι προφῆται Θεοῦ, καταχρωμένη τοῖς ἐκείνων ὀργάνοις πρὸς δήλωσιν ὧν ἂν ἐθελήση. Judæorum sententiam, traditionem, et fidem manifesto confirmavit Christus, non argumentando ad hominem, uti Rationalistæ asserunt, sed Scripturarum auctoritatem urgendo; iis scilicet de se contineri vaticinia affirmavit: nec aliquid ex lege præteriturum quin impleretur, dixit: (1) Presbyterian Confession, ch. i, §. 4, 5. (2) Art. xx. (3) Analysis p. 315. (4) Contra Apion, i. 8. (5) Ib. §. 7. (6) De Monarchia l. II, tom. II, p. 222, ed. Mang. 6 "Nolite putare quoniam veni solvere legem, aut prophetas: non veni solvere, sed adimplere. Amen quippe dico vobis, donec transeat cælum et terra iota unum aut unus apex non præteribit a lege, donec omnia fiant."1 Quæ igitur tantæ sunt firmitatis, ante tot sæcula prædicta, Deum certe habuerunt auctorem, Christo docente. Ideo suam auctoritatem Scripturarum veterum appellato testimonio sæpissime allegavit : "Si enim crederetis Moysi, crederetis forsitan et mihi: de me enim ille scripsit."2 "Incipiens a Moyse et omnibus prophetis, interpretabatur illis in omnibus Scripturis, quæ de ipso erant." "Necesse est impleri omnia quæ scripta sunt in lege Moysi, et prophetis, et Psalmis de me."4 Vaticinia præclara ad Deum necessario referri jam vidimus, ideoque ea saltem divina forent agnoscenda: sed voces Christi omnes Scripturas complectuntur. Quum igitur ejus auctoritas divina jam probata sit, quas agnovit Scripturæ divinæ etiam habendæ sunt. Apostoli frequentissime testimonia ex veteribus scripturis laudarunt, ea Deo auctori tribuentes : "Deus autem quæ prænuntiavit per os omnium prophetarum, pati Christum, sic implevit."5"Quod ante promiserat per prophetas suos in Scripturis Sanctis." "Non enim voluntate humana allata est aliquando prophetia, sed Spiritu Sancto inspirati locuti sunt Santi Dei homines." "Credita sunt illis (Judæis) eloquia Dei."s “Quia ab infantia sacras litteras nosti, quæ te possunt instruere ad salutem per fidem quæ est in Christo Jesu. Omnis scriptura divinitus inspirata utilis est ad docendum." Liquet igitur Christifideles, æque ac Judæos, libros illos divinitus conscriptos habuisse. Equidem in iis passim reperiuntur Dei jussa ut plurima scripto mandarentur: "Scribe hoc ob monumentum in libro."10 "Scribe tibi omnia verba quæ locutus sum ad te, in libro."11 Judæorum traditio de librorum illorum inspiratione, testimonio scriptorum, miraculis, vel vaticiniis firmato, innixa est, quam Christianis commendavit Christi et Apostolorum auctoritas. Libros veteris Testamenti ex Spiritus Sancti inspiratione prodiisse Christianorum fuit perpetua fides. S. CLEMENS ROMANUS, ad Corinthios scribens, Spiritui Sancto ea quæ citat ex Scripturis veteribus testimonia tribuit: Dicit quippe Spiritus Sanctus: Non glorietur sapiens in sapientia sua * * * Ait enim Sanctus Sermo: Super quem respiciam, nisi super mansuetum, et quietum, et trementem eloquia mea?”'12 S. JUSTINUS monet prophetarum verba "non ab his qui afflati fuerunt, sed (1) Matt. v. 18, (7) II Pet. i. 21. (8) Rom. iii. 2, |