Page images
PDF
EPUB

narratur.

Obj. 13. In Machabæorum libris Alexander primus in Græcia regnasse dicitur, contra omnem historiæ fidem. Judas mortuus anno 152, cujus nomen nihilominus præficitur epistolæ anno 188. Antiochi mors diverse Antiochus Eupator anno 148 scribens, mortem patris sui refert, quæ anno 149 contigit, ét pacem post magnas clades acceptas ab obita patris conciliat. Præter Raziam Eleazar commendatur morti se objiciens "ut acquireret sibi nomen æternum." Insuper somnia, visiones Angelorum per aera, hominis in templo flagellatio ab Angelis, aliaque hujusmodi fabulis simillima referuntur. Citatur Jeremias veluti testis de arca celata, cujus nullum in ejus scriptis occurrit vestigium, et arca ipsa detegenda dicitur redeunte populo, quæ tamen numquam noscitur detecta. Indi Medique a Romanis domiti dicuntur, repugnante historia.

Resp. Illud de Alexandro in primo Machabæorum libro dicitur, qui Hornio1 historica exactitudine præstare, imo Luthero canonicus visus est: "tam dignum esse (censuit) librum I. Macchabæorum qui in canonem recipiatur, quam dignum librum II. qui inde expungatur.” Jure quidem optimo de Alexandro dicitur ὃς ἐβασίλευσε πρώτος ἐν τοῖς Ἕλλησι, re enim vera primus obtinuit totius Græciæ imperium: idque in numismatibus discriminis videre est, quod ante illum nomen tantum rectoris ferant, ipsi regis titulo primum tributo: ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ. Judas cujus nomen præfigitur epistolæ alius fuit a Machabæo, verosimiliter Judas Essenus, vaticiniis celeber quem laudat Josephus ; vel potius Judas Joannis Hircani primogenitus, alias dictus Aristobulus qui, utpote designatus patris successor, præesse poterat senatui. Ob nominis similitudinem non est cur hæreamus, temporis ratione vetante ne Judas Machabæus intelligatur. Narratio mortis Antiochi quæ primo libro datur cum ea quæ nono capite secundi libri continetur haud difficile conciliatur. Urbem quidem in qua templum situm est Ελυμαίδα ἐν τῇ Περσιδι vocat I. libri auctor ; Περσεπολιν alter; sed licet urbs foret hoc nomine insignita prope Araxen fluvium in Persia, ab Alexandro M. incendio vastata, videtur latiori sensu urbs Persica hic designari, quæ forsan, alia jam diruta, nomen etiam obtinuit: quod insinuatum videtur: τὴν λεγομένην Περσέπολιν. Equidem Elymais provincia dicta est, sed et Elam universum imperium Persicum sæpe designabat." Placet igitur ipsam civitatem Elymaidem intelligere, fanum autem Nan

(1)" The first book of Maccabees is a most valuable historical monument written with great accuracy and fidelity." Horne, Intro. vol. IV. p. 1. c. viii.

[blocks in formation]

(7)

31.

Hebræi solent dicere pro toto imperio Persico, ideo scriptor Hebræis lectoribus scripsit in Exuais, id ipsum vero Græcis lectoribus interpretans, addit εν τη Περσίδι.

nææ, quam Anaim vel Anaitim, Dianam forsan aut Venerem, Strabo designat.1 Cæterum et in Ecbatanis Dianæ eo nomine templum a Plutarcho memoratur: Αρτέμιδος τῆς ἐν Εκβατάνοις, ἦν Ἀνεῖτιν καλούσι. Eo se contulisse videtur, forsan pari consilio fanum diripiendi, sed nuntio rerum in Judæa infeliciter gestarum accepto, iter Babylonem versus deflexit, et in montibus prope Tabas, tristitia morboque fædissimo, lapsus etiam e lectica tandem occubuit. Tabarum in Syria Peræa meminit Stephanus Byzantius, sed aliis placet Tabas Persidis quas memorat Polybius hic intelligere, quas in Babyloniæ finibus sitas dicunt.

1

3

Antiochus IV. Epiphanes obiit anno 148 mense Nisan, quem Græci vocabant Xanthicum, ineunte verno æquinoctio: quapropter ejus successor Antiochus V. Eupator litteras dedit 15 die ejusdem mensis et anni. Syro-Macedones consueverunt anni initium a mense Dios autumnali seu Tisri, uti Hebraice dicebatur, sumere, Judæi a Nisan, seu Xanthico. Inde factum est ut auctor primi libri Antiochum anno 149 mortuum dicat, quippe annus novus inceperat, quamvis idem haberetur a SyroMacedonibus usque ad autumnum. Hoc discrimen supputationis ubique in utroque libro servatum magno est indicio genuinæ et accuratæ historiæ.*

Quod autem pacem Antiochus Eupator statuerit cum Judæis, contigit statim post Epiphanis mortem, nulla nova accepta clade, forsan ut obsequeretur ultimæ patris voluntati. Litteræ Lysiæ quibus pax iterum conciliata est, nonnisi vigesimo quarto die mensis Dioscori datæ sunt, elapsis interea sex saltem mensibus, nam mensis intercalaris habetur, mensi ultimo anni autumnali adjectus: violaverat quippe pacis conditiones Lysias, Judæis semper iniquus, sed cladibus gravibus acceptis pacem iterum statuendam curavit. Igitur annus 148 juxta Syro-Macedonum supputationem non adhuc desierat, quamvis septem fere menses anni 149, juxta Judæorum computum, elapsi fuerint.5

Eleazar non laudatur a sacro Scriptore, sed quo animo sese-objecerit discrimini refertur: nec tamen constat eum nullam spem vitæ servandæ habuisse, dum se elephanti subjiceret ad regem interficiendum. Quod Heliodorus templum direpturus vapularet, juvenibus duobus cælitus apparentibus, divinam majestatem et potentiam commendat, qua domus Dei sancta ostenditur: nec absimile est illi Christi Domini zeli indicio, quo, virga manu arrepta, violantes templum foras exire jussit. Cætera celestia

(1) 1. II. 12. 15.

(2) In Artaxerxe, p. 1025.

(3) Vide Prolusionem in examen vocatam a Frælich p. 18, etiam vindicias citatas p. 200.

(4) Vide opus egregium: "Annales compendiarii Regum et Rerum Syriæ Numis veteribus illustrati ab Erasmo Frælich, Vienne 1754. c. ii. et iv. p. 22, 43.

(5) Vide Annales Regum Syriæ Proleg. c. iv. p. 28. et Vindicias, Chronolog. p. 129. (6) 1 Mac. vi. 44.

(7) II Mac. iii. 26.

VOL. I.-52

signa, visionesque, Dei erga populum suum curam ostendunt, nec ob miram naturam in quæstionem vocari queunt, quin totius Scripturæ periclitetur auctoritas. Liber Jeremiæ in quo illa omnia quæ indicat Sacer auctor referebantur, eo tempore procul dubio extabat, nec enim nullo veluti fructu eum laudasset, mendacio facile detegendo: novimus autem plures alios libros a sacris scriptoribus citatos desiderari. Id quidem notatu dignum capite LII. Jeremia, ubi omnia ex templo ab hostibus ablata recensentur, de arca et altari non fieri mentionem, ipsis mortariolis alioquin enumeratis : unde colligere est ea ante direptam urbem ex principis venia, Jeremias enim gratia ejus fruebatur,' a vate in tuto posita. Arcam autem iterum detegendam sub mundi finem ex verbis vatis colligi potest: "ignotus erit locus, donec congreget Deus congregationem populi."*

Quod ad Indos Medosque spectat Grotius qui cum Usserio historicam horum librorum fidem admittit, legendum putat Ionios, Mysiosque ; quamvis Harduino aliisque placeat Midæos in Phrygia, aliosque minoris Asia incolas designari. χώραν τὴν Ἰνδίκην, καὶ Μίδειαν καὶ Λυδία, Loca Eumenidi data, quæ notat sacer auctor, Polybius alias designat πλην Λυκίας καὶ Καρίας τὰ μέχρι τῇ Μαιάνδρου ποταμού. Quum de re sacer et profanus scriptor conveniant, de nominibus, quorum magnam confusionem Polybius agnoscit ob migrationes, permixtionesque hominum, non est difficultas movenda. Id etiam animadvertendum agi de libro primo quem adeo accuratum prædicat ipse Horne.

Obj. 14. Veteres illi catalogi quibus præcipue nititur canon Tridentinus dubiæ sunt fidei. Canoni Carthaginensi additur: "hoc etiam fratri et consacerdoti nostri Bonifacio-pro confirmando isto canone innotescat.', Bonifacius autem cathedram Petri non conscendit ante annum 418, diu post Concilium III. Carthaginense. Igitur vel canon supposititius prorsus est, vel saltem dubii hæserunt qui eum condiderunt. Decretum Gelasianum dictum incerti est auctoris, codices enim aliqui Damaso, alii Gelasio, alii Hormisdæ illud tribuunt. Innocentii autem epistola decretoria non erat, sed ad amicum Episcopum directa, quapropter Hieronymus illud nihil moratus de libris adscititiis libere censuit, et disseruit: quem tamen Ecclesiam Romanam sequi illud decretum Gelasianum profitetur. Resp. Apud criticos optimos canones illi certam habent auctoritatem. Quæ verba objiciuntur apposita sunt codici Ecclesiæ Africana Bonifacio oblato, quem "Breviarium Africa Provinciæ Canonum, sedi Apostolicæ missum, et ad eadem Sede corroboratum" vocat Hincmarus.5 Ter quidem in conciliis Africanis de canone actum est, in Hipponensi concilio an. 393, in Carthaginensi an. 397, et altero Carthaginensi an, 419. Patres non

(1) Jer. xxxix. 12.

(2) II Mac. 2. 7.

(3) I Mac. viii. 9.

(4) Leg. xxv. p. 824. edit. Wechel. 1619.

(5) t. II. Opusc. 33, c. 34, p. 518.

dubii hæserunt, sed canonem ex suarum Ecclesiarum constanti traditione confecerunt. Cæterum quum apud omnes Ecclesias traditio de quibusdam libris non ita claresceret, sapientissimi erat consilii Sedis Apostolicæ auctoritatem, ut decreto constaret vis, expetere. Gelasianum decretum quod spectat, etsi unus alterve codex Damasi vel Hormisdæ præseferat nomen, Gelasio fere omnes id tribuunt, quorum aliqui illud ab eo cum LXX. episcopis editum referunt. Illud in MSS, codicibus ante mille et amplius annos exaratis se reperisse testati sunt Maurini editores operum S. Ambrosii. Illud etiam commemoravit Althelmus sæculi VII. scriptor.1 Innocentii autem catalogus datus est, Exuperio, Tolosa episcopo, eum consulente: "ad sedem Apostolicam referre maluit," potius quam sua niti prudentia. "Qui verò libri recipiantur in canone sanctarum Scripturarum, brevis annexus ostendit." Damus libenter canonem hunc non formam decreti de fide præsetulisse, sed exhibuit "quod sequendumcustodita series temporum demonstraret." Est igitur insigne documentum traditionis sedis Apostolicæ. Quod autem Hieronymus subdubitare visus sit de librorum extra canonem Judaicum auctoritate, vix ignorantiæ traditionis Ecclesiæ Romanæ adscribi potest, sed libros illos apud fidei adversarios parum valere censuit, in ipsa Ecclesia ædificationi inservire, quin divina eorum inspiratio decreto aliquo solemni proponeretur credenda. Scripsit scilicet pleraque sub Damaso, diu ante Innocentii I. tempora, qui nec ipse fidei condidit decretum. Minime autem professi sunt Patres concilii Romani sub Gelasio se in sacris libris recensendis Hieronymi sequi auctoritatem, sed quæ sensit ipse de quibusdam Ruffini, et Origenis, et aliorum, Joviniani scilicet et Vigilantii præsertim, opinationibus se probare significarunt. Quam mala fide hæc Cave ad sacrorum librorum canonem retulerit, manifestum erit decretum legenti.

Fusius de libris Deutero-canonicis egimus, quia in eos scriptores Protestantici vehementius debacchati sunt, licet alias inviti fateantur sanctissima morum principia iis contineri. Vere dixit Clausen, Protestanticus licet vir, alias rationes præter historico, criticas Protestantes impulisse ut eos

(1) Vide vindicias Frælich de lib. Mac. auctoritate canonica, p. 105.

(2) "Although the book of Tobit has always been rejected from the sacred canon, fallitur vehementer vir eruditus in Carthaginiensi enim et Romano, quarto et quinto sæculo, reccnsitus est) it was cited with respect by the early father's of the Christian Church; the simplicity of its narrative, and the pious and moral lessons it inculcates, have im. parted to it an interest which has rendered it one of the most popular of the apoeryphal writings." Horne on the Apocrypha, vol. iv. p. 1. ch. viii. De Sapientia dicit: "This book has always been admired for its clegance, and for the admirable moral tendency of its precepts; on which account some of the ancients styled it Panaretos, or the treasury of virtue." Non veretur adjicere: "the fathers of the Church, and particularly Jerome, uniformly considered it as apocryphal!" De Ecclesiastico dicit: "This "Next book has met with general and deserved esteem in the Western Church." ** to the inspired writings, a collection of purer moral precepts does not exist." Ibidem.

rejicerent.1 Doderlein etiam fatetur eos odio Catholicorum actos. Augusti Jenis, Wette Heidelbergæ, paucos ante annos, novas librorum istorum istorum versiones ediderunt, iis admodum laudatis. E contra Concilium Tridentinum nihil novi decrevit, ne unum quidem librum canoni adjecit; sed eundem quem, ante duodecim fere sæcula, catalogum ediderat Concilium Carthaginense iterum agnovit et sanxit. Re quidem vera si cæteri omnes libri divini eidem subjacerent scrutinio quod in hos Protestantes instituerunt, nemo foret indubia, auctoritatis, humano sensu arbitrio, uti patet ex Paine, Voltaire, cæterorumque Deistarum scriptis. Horum insistere vestigiis, methodum adhibere pudet..

C. VI. DE SCRIPTURARUM INTERPRETATIONE. Canone Scripturarum statuto, de earum interpretatione dicendum est. Unitariani dicunt eas instar cæterorum librorum explicandas, et quidquid rationi repugnans videatur, vel intelligi plane nequit, ad sensum rationi conguum et clarum reducendum. Amici Spiritui aures cordis præbendas, eoque docente scripturas intelligi tradunt. Plerique Protestantes mentem a Spiritu Sancto illustrari censent ut Scripturæ intelligantur, quatenus ad salutem opus sit. Hermeneuticæ cultores plurimi, subsidiis litterarum nimis confisi, suoque indulgentes ingenio, Scripturas adhibitis linguarum et morum orientalium, et scientiarum adminiculis explicarunt, divina dogmata nihil curantes. Cæterum coluerunt hanc scientiam viri apprime Catholici, qui omni eruditionis copia sacrum textum illustrarunt magno cum Reli. gionis profectu. Quæ igitur de supremo jure Ecclesiæ in Scripturis interpretandis dicturi sumus, Hermeneuticæ intra justos limites non officiunt, sed summum judicium de rebus fidei, quod Ecclesiæ jam vindicavimus, Scripturæ sensum complecti ostendunt, ne explicationum novarum pruritu, ipsa Religionis certissima dogmata in quæstionem vocentur. Id igitur nos inter et Protestantes haud controvertitur, utrum singulis liceat ingenii sui vires in Scripturis scrutandis exercere, adhibitis litterarum et scientiarum subsidiis, id enim in confesso apud omnes est; sed contendimus fidei prin

(1) Unter den neueren Protestanten hat es wenigstens Clausen nicht in Abrede gestellt, dass hier wirklich auch andere Rüchsichten im spiele waren, als historischcritische.” Möhler. Symbolik 1. 1. § xxxv. Kanon.

(2) Vide Biblische Hermeneutik von Gerhauser 1 thiel, p. 174.

(3) "We believe that the revealed truths of the scriptures are in conformity with the principles of right reason. * * * If any are found apparently of this character, (irrational) we believe the obscurity arises from an imperfect acqaintance with their meaning, and that further inquiry, and more accurate rules of interpretation, will prove them to be perfectly consistent with the clear positive parts of Scripture, and with our rational convictions." Unit. Misc. v. 1 p. 12.

« PreviousContinue »