Page images
PDF
EPUB

nt.

Et

itia bona fuerunt,) sed excessum addidit. Recte im dictum est, "Orandi munus magnum esse muis in ecclesia;" et ex usu ecclesiæ est, ut sint etus hominum, a mundanis curis soluti, qui assiduis devotis precibus Deum pro ecclesiæ statu soliciSed huic ordinationi illa hypocrisis finitima t; nec universa institutio reprobatur, sed spiritus i se efferentes cohibentur: nam et Enoch, qui amlavit cum Deo, prophetizavit, ut est apud Judam; que fructu suæ prophetiæ ecclesiam donavit. hannes Baptista, quem principem quidam vitæ onasticæ volunt, multo ministerio functus est, tum rophetizationis, tum baptizationis. Nam ad alios tos in Deum officiosos refertur illa interrogatio, Si juste egeris, quid donabis Deo, aut quid de ma1 tua accipiet?" Quare opera misericordiæ sunt Dera discretionis hypocritarum. Contra autem fit im hæreticis; nam ut hypocritæ simulata sua sanctate versus Deum injurias suas versus homines obicunt; ita hæretici moralitate quadam versus hoines blasphemias suas contra Deum insinuant.

DE IMPOSTORIBUS.

"Sive mente excedimus, Deo: sive sobrii sumus, vobis."

es.

VERA est ista effigies, et verum temperamentum ri, cui religio penitus in præcordiis insedit, et veri perarii Dei. Conversatio ei quæ cum Deo est, lena excessus, et zeli, et extasis. Hinc gemitus effabiles et exultationes, et raptus spiritus, et agoAt quæ cum hominibus est, plena mansuetuinis, et sobrietatis, et morigerationis ; hinc " omia omnibus factus sum," et hujusmodi. Contra fit hypocritis et impostoribus: ii enim in populo et cclesia incendunt se et excedunt, et veluti sacris furibus afflati omnia miscent. Si quis autem eorum olitudines, et separatas meditationes, et cum Deo onversationes introspiciat, deprehendat eas non tanim frigidas et sine motu, sed plenas malitiæ et ferenti; sobrii Deo, mente excedentes populo.

DE GENERIBUS IMPOSTURE.

DE ATHEISMO.

Ita

"Dixit insipiens in corde suo, Non est Deus." PRIMUM," dixit in corde," non ait, "cogitavit in corde;" hoc est, non tam ita sentit penitus, sed vult hoc credere: quoniam expedire sibi videt, ut non sit Deus, omni ratione sibi hoc suadere, et in animum inducere conatur: et tanquam thema aliquod vel positum vel placitum asserere et adstruere et firmare studet. Manet tamen ille igniculus luminis primi, quo divinitatem agnoscimus, quem prorsus extinguere, et stimulum illum ex corde evellere frustra nititur. Quare ex malitia voluntatis suæ, et non ex nativo sensu et judicio, hoc supponit, ut ait comicus poëta, "Tunc animus meus accessit ad meam sententiam," quasi ipse alter esset ab animo suo. que atheista magis dixit in corde, quam sentit in corde, quod non sit Deus. Secundo, dixit in corde, non ore locutus est; sed notandum est hoc metu legis et famæ fieri, nam, ut ait ille, "Negare deos difficile est in concione populi, sed in concessu familiari expeditum." Nam si hoc vinculum tollatur e medio, non est hæresis, quæ majore studio se pandere, et spargere, et multiplicare nitatur, quam atheismus. Nec videas eos, qui in hanc mentis insaniam immersi sunt aliud fere spirare, et importune inculcare, quam verba atheismi; ut in Lucretio Epicureo, qui fere suam in religionem invectivam singulis aliis subjectis intercalarem facit. Ratio videtur esse, quod atheista, cum sibi non satis acquiescat, æstuans, nec sibi satis credens, et crebra suæ opinionis deliquia in interioribus patiens, ab aliorum assensu refocillari cupit. Nam recte dictum est: "Qui alteri opinionem approbare sedulo cupit, ipse diffidit." Tertio, insipiens est, qui hoc in corde dixit; quod verissimum est, non tantum quod divina non sapiat, sed etiam secundum hominem. Primo enim ingenia, quæ sunt in atheismum proniora, videas fere levia, et dicacia, et audacula, et insolentia: ejus denique compositionis, quæ prudentiæ et gravitati morum adversissima est. Secundo, inter viros politicos, qui altioris ingenii et latioris cordis fuerunt, religionem non arte quadam ad populum adhibuerunt, sed

“Devita prophanas vocum novitates, et opposi interiore dogmate coluere, ut qui providentiæ et for

66

tiones falsi nominis scientiæ."

Ineptas et aniles fabulas devita."

"Nemo vos decipiat in sublimitate sermonum." TRES sunt sermones, et veluti styli imposturæ. Primum genus est eorum, qui statim ut aliquam nateriam nacti sunt, artem conficiunt, vocabula artis mponunt, omnia in distinctiones redigunt, inde poita vel themata educunt, et ex quæstionibus et reponsionibus oppositiones conficiunt: hinc scholastiorum quisquiliæ et turbæ. Secundum genus est 'orum, qui vanitate ingenii, ut sacri quidam poëtæ, exemplorum varietatem ad mentes hominum ractandas confingunt: unde vitæ parum, et antiquorum hæreticorum figmenta innumera. Tertium genus eorum, qui mysteriis et grandiloquiis, allegoiis et allusionibus omnia implent: quod genus mysticum et gnosticum complures hæretici sibi delegerunt. Primum genus sensum et captum hominis illaqueat, secundum allicit, tertium stupefacit; seducunt vero omnia.

mnem

tunæ plurimum tribuerint. Contra, qui artibus suis et industriis, et causis proximis, et apparentibus omnia ascripserunt, et, ut ait propheta, “retibus suis immolarunt," pusilli fuerunt politici, et circumforanei, et magnitudinis actionum incapaces. Tertio, in physicis et illud affirmo, parum philosophiæ naturalis, et in ea progressum liminarem ad atheismum opiniones inclinare: contra, multum philosophiæ naturalis, et progressum in ea penetrantem, ad religionem animos circumferre. Quare atheismus stultitiæ et inscitiæ ubique convictus esse videtur, ut merito sit dictum insipientium, "Non est Deus."

DE HÆRESIBUS.

"Erratis, nescientes Scripturas, neque potestatem Dei."

CANON iste mater omnium canonum adversus hæreses. Duplex erroris causa, ignoratio voluntatis Dei, et ignoratio vel levior contemplatio potestatis

[ocr errors]

quæ participant ex peccato, quas volunt substantive absque nexu aliquo causarum, ex interna volunta et arbitrio humano pendere, statuuntque_lati terminos scientiæ Dei quam potestatis, vel po ejus partis potestatis Dei, (nam et ipsa scientia p testas est,) qua scit, quam ejus qua movet et ag ut præsciat, quædam otiose, quæ non prædestinet præordinet. Et non absimile est figmento, qu Epicurus introduxit in Democritismum, ut fa tolleret, et fortunæ locum daret, declinationem vide licet atomi, quod semper a prudentioribus inaniss mum commentum habitum est. Sed quidquid Deo non pendet, ut auctore et principio, per ner et gradus subordinatos, id loco Dei erit, et nov principium, et deaster quidam. Quare merito opinio respuitur, ut læsio et diminutio majestatis e potestatis Dei. Et tamen admodum recte dicit quod "Deus non sit auctor mali," non quia no auctor, sed quia non mali.

Dei. Voluntas Dei revelatur magis per Scripturas, | tius gradus est eorum, qui arctant et restringe “Scrutamini ;" potestas magis per creaturas, opinionem priorem tantum ad actiones humans Contemplamini." Ita asserenda plenitudo potestatis Dei, ne maculemus voluntatem. Ita asserenda bonitas voluntatis, ne minuamus potestatem. Itaque religio vera sita est in mediocritate inter superstitionem cum hæresibus superstitiosis ex una parte, et atheismum cum hæresibus prophanis ex altera. Superstitio repudiata luce Scripturarum, seque dedens traditionibus pravis vel apocryphis, et novis revelationibus, vel falsis interpretationibus Scripturarum, multa de voluntate Dei fingit et somniat, a Scripturis devia et aliena. Atheismus autem et theomachia contra potestatem Dei insurgit et tumultuatur, verbo Dei non credens, quod voluntatem ejus revelat, ob incredulitatem potestatis ejus, cui omnia sunt possibilia. Hæreses autem, quæ ex isto fonte emanant, graviores videntur cæteris. Nam et in politiis atrocius est potestatem et majestatem minuere, quam famam principis notare. Hæresium autem, quæ potestatem Dei minuunt, præter atheismum purum tres sunt gradus, habentque unum et idem mysterium (nam omnis antichristianismus operatur in mysterio, id est, sub imagine boni,) hoc ipsum, ut voluntatem Dei ab omni aspersione malitiæ liberent. Primus gradus est eorum, qui duo principia constituunt paria, ac inter se pugnantia et contraria, unum boni, alterum mali. Secundus gradus est eorum, quibus nimium læsa videtur majestas Dei in constituendo adversus eum principio affirmativo et activo: quare exturbata tali audacia, nihilominus inducunt contra Deum principium negativum et privativum. Nam volunt esse opus ipsius materiæ et creaturæ internum et nativum et substantivum, ut ex se vergat et relabatur ad confusionem et ad nihilum ; nescientes ejusdem esse omnipotentiæ ex aliquo nihil facere, cujus ex nihilo aliquid. Ter

DE ECCLESIA ET SCRIPTURIS.

"Proteges eos in tabernaculo tuo a contradictione linguarum."

CONTRADICTIONES linguarum ubique occurru extra tabernaculum Dei. Quare quocunque te verteris, exitum controversiarum non reperies nisi h te receperis. Dices, verum est, nempe in unitate ecclesiæ. Sed adverte. Erat in tabernaculo arca et in arca testimonium vel tabulæ legis. Quid narras corticem tabernaculi, sine nucleo testimoni Tabernaculum ad custodiendum et tradendum testmonium erat ordinatum. Eodem modo et ecclesia custodia et traditio per manus Scripturarum demar data est, sed anima tabernaculi est testimonium.

EPISTOLÆ.

I. EPISTOLA AD FULGENTIUM.

REVERENDISSIME P. FULGENTI,

posui tamen scripta mea moralia et politica, q magis erant in promptu. Hæc sunt: primo, “His toria Regni Henrici Septimi Regis Angliæ;" deinde sequetur libellus ille, quem vestra lingua "Sag morali" appellastis. Verum illi libro nomen grava impono, scilicet ut inscribatur, "Sermones Fideles sive Interiora Rerum." Erunt autem sermones ist et numero aucti, et tractatu multum amplificat Item continebit tomus iste libellum “ De Sapientia Veterum :" atque hic tomus (ut diximus) interjectas est, et non ex ordine "Instaurationis." Tum deman sequetur Organum Novum;" cui secunda pas adhuc adjicienda est, quam tamen animo jam cu plexus et metitus sum. Atque hoc modo secunda pars "Instaurationis" absolvetur. Quod ad tertia pars partem “Instaurationis" attinet, historiam scho naturalem, opus illud est plane regium aut papais,

FATEOR me literarum tibi debitorem esse: suberat excusatio justa nimis; implicatus enim fueram gravissimo morbo, a quo necdum liberatus sum. Volo reverentiæ tuæ nota esse consilia mea de scriptis meis, quæ meditor et molior: non perficiendi spe, sed desiderio experiundi; et quia posteritati (secula enim ista requirunt) inservio. Optimum autem putavi ea omnia, in Latinam linguam traducta, in tomos dividere. Primus tomus constat ex libris "De Augmentis Scientiarum :" qui tamen, ut nosti, jam perfectus et editus est, et partitiones scientiarum complectitur; quæ est " Instaurationis meæ " prima. Debuerat sequi " Novum Organum;" inter

66

66

66

it alicujus collegii aut ordinis; neque privata inistria pro merito perfici potest. At portiones illæ, as jam in lucem edidi, "De Ventis, De Vita et Corte," non sunt historia pura, propter axiomata observationes majores interpositas; sed genus ripti commixtum ex historia naturali et machina tellectus rudi et imperfecta; quæ est, “Instauraonis" pars quarta. Itaque succedet illa ipsa arta pars, et multa exempla machinæ continebit agis exacta, et ad inductivas regulas magis applita. Quinto sequetur iste liber, quem "Prodroum Philosophiæ Secundæ" inscripsimus; qui venta nostra circa nova axiomata ab experimentis sis excitata continebit; ut tanquam columnæ centes sustollantur: quem posuimus Instauraonis" partam quintam. Postremo superest philophia ipsa secunda, quæ est " Instaurationis " pars xta; de qua spem omnino abjecimus: sed a secu3 et posteritate fortasse pullulabit. Attamen, in odromis (iis dico tantum, quæ ad universalia naræ fere pertingunt) non levia jacta erunt hujus rei ndamenta. Conamur (ut vides) tenues grandia: eo tantum spem ponentes, quod videntur ista a ei providentia et immenso bonitate profecta. Primo, opter ardorem et constantiam mentis nostræ, quæ hoc instituto non consenuit, nec tanto temporis atio refrixit. Equidem memini me quadraginta >hinc annis juvenile opusculum circa has res concisse, quod, magna prorsus fiducia et magnifico ulo, "Temporis partum maximum" inscripsi. ecundo, quod propter infinitam utilitatem Dei opt. ax. auctoramento gaudere videatur.

Commendatum, rogo, me habeat reverentia vestra ustrissimo viro domino Molines, cujus suavissimis prudentissimis literis quam primum, si Deus let, rescribam. Vale, P. reverendissime.

Reverentiæ tuæ amicus addictissimus,

FR. ST. ALBAN.

RESCRIPTUM PROCURATORIS REGIS PRIMARII, AD ACADEMIAM CANTABRIGIENSEM, QUANDO IN SANCTIUS REGIS CONCILIUM COOPTATUS FUIT.

GRATE mihi fuere literæ vestræ, atque gratulanem vestram ipse mihi gratulor. Rem ipsam ita ihi honori et voluptati fore duco, si in hac mente aneam, ut publicis utilitatibus, studio indefesso et erpetuis curis et puro affectu, inserviam. Inter artes autem reipublicæ nulla animo meo carior est, am academiæ et literæ : idque et vita mea anteeta declarat et scripta. Itaque quicquid mihi cesserit, id etiam vobis accessisse existimare postis. Neque vero patrocinium meum vobis sublam aut diminutum esse credere debetis: nam et ea ars patroni, quæ ad consilium in causis adhibendum pectat, integra manet; atque etiam (si quid gravius ciderit) ipsum perorandi munus (licentia regis tenta) relictum est; quodque juris patrocinio perit, id auctiore potestate compensabitur. Mihi votis est, ut quemadmodum a privatorum et clienlarum negotiis ad gubernacula reipublicæ transla

tus jam sum; ita et postremæ ætatis meæ pars (si vita suppetit) etiam a publicis curis ad otium et literas devehi possit. Quin etiam sæpius subit illa cogitatio, ut etiam in tot et tantis negotiis, tamen singulis annis aliquos dies apud vos deponam; ut ex majore vestrarum rerum notitia vestris utilitatibus melius consulere possim.

Amicus vester maxime fidelis et benevolus,
FR. BACON.

5 Julii, 1616.

III. FRANCISCUS BARO DE VERULAMIO, VICECOMES SANCTI ALBANI, ALMÆ MATRI INCLYTE ACADEMIE CANTABRIGIENSI SALUTEM.

DEBITA filii, qualia possum, persolvo. Quod vero facio, idem et vos hortor; ut augmentis scientiarum strenue incumbatis, et in animi modestia libertatem ingenii retineatis, neque talentum a veteribus concreditum in sudario reponatis. Affuerit proculdubio et affulserit divini luminis gratia, si, humiliata et submissa religioni philosophia, clavibus sensus legitime et dextre utamini, et, amoto omni contradictionis studio, quisque cum alio, ac si ipse secum, disputet. Valete.

IV. INCLYTÆ ACADEMIE OXONIENSIS.

brigiensi scripserim, deessem sane officio, si simile CUM almæ matri meæ inclytæ academiæ Cantaamoris pignus sorori ejus non deferrem. Sicut autem eos hortatus sum, ita et vos hortor, ut scientiarum augmentis strenue incumbatis, et veterum labores neque nihil omnia esse putetis; sed neque vires etiam proprias modeste perpendentes, subinde tamen experiamini: omnia cedent quam optime, si arma non alii in alios vertatis, sed junctis copiis in naturam rerum impressionem faciatis ; sufficit quippe illa honori et victoriæ. Valete.

V. RESCRIPTUM ACADEMIE OXONIENSIS

FRANCISCO BACONO. PRÆNOBILIS ET (QUOD IN NOBILITATE PENE MIRACULUM EST) SCIENTISSIME VICECOMES!

NIHIL concinnius tribuere amplitudo vestra, nihil gratius accipere potuit academia quam scientias : scientias, quas prius inopes, exiguas, incultas emiserat, accepit tandem nitidas, proceras, ingenii tui copiis (quibus unice augeri poterant) uberrime dotatas. Grande ducit munus illud sibi a peregrino (si tamen peregrinus sit, tam prope consanguineus) auctius redire, quod filiolis suis instar patrimonii impendit; et libenter agnoscit hic nasci Musas, alibi tamen quam domi suæ crescere. Creverunt quidem, et sub calamo tuo, qui, tanquam strenuus literarum Alcides, columnas tuas, mundo immobiles, propria manu in orbe scientiarum, plus

ultra statuisti. Euge exercitatissimum athletam, qui in aliorum patrocinandis virtutibus occupatissimus, alios; in scriptis propriis teipsum superasti: quippe in illo honorum tuorum fastigio, viros tantum literatos promovisti, nunc tandem (O dulce prodigium!) etiam et literas. Onerat clientes beneficii hujus augustior munificentia; cujus in accipiendo honor apud nos manet, in fruendo emolumentum transit usque in posteros. Quin ergo si gratiarum talioni impares sumus, juncto robore alterius seculi nepotes succurrant, qui reliquum illud, quod tibi non possunt, saltem nomini tuo persolvent. Felices illi, nos tamen quam longe feliciores, quibus honori

vestris hauserim, incrementa ipsarum vobis repe denda existimavi. Spero itidem fore, ut hæc not apud vos, tanquam in solo nativo, felicius succe cant. Quamobrem et vos hortor, ut salva modestia, et erga veteres reverentia, ipsi quo scientiarum augmentis non desitis: verum ut p volumina sacra verbi Dei et Scripturarum, seca loco volumen illud magnum operum Dei et crea rarum, strenue et præ omnibus libris (qui pro co mentariis tantum haberi debent) evolvatis. V

#

GIENSI.

fice conscriptam tua manu epistolam, quibus ocula- VII. ALME MATRI ACADEMIE CANTABI tissima lectitandi præcepta, et studiorum concordiam, in fronte voluminis demandasti: quasi parum esset Musas de tua penu locupletare, nisi ostenderes quo modo et ipsæ discerent. Solenniori itaque osculo acerrimum judicii tui depositum excepit frequentissimus purpuratorum senatus; exceperunt pariter minoris ordinis gentes; et quod omnes in publico librorum thesaurario, in memoria singuli deposuerunt. Dominationis vestræ studiosissima,

ACADEMIA OXONIENSIS.

E domo nostra Congregationis 20 Decem. 1623.

VI. FRANCISCUS BARO DE VERULAMIO,
VICECOMES SANCTI ALBANI, PERCELEBRI
COLLEGIO SANCTÆ ET INDIVIDUÆ TRINI-
TATIS IN CANTABRIGIA SALUTEM.

RES omnes earumque progressus initiis suis debentur. Itaque cum initia scientiarum e fontibus

CUM vester filius sim et alumnus, voluptati z erit, partum meum nuper editum vobis in grem. dare: aliter enim velut pro exposito eum haber: Nec vos moveat, quod via nova sit: necesse est e talia per ætatum et seculorum circuitus even Antiquis tamen suus constat honos; ingenii sc. nam fides verbo Dei et experientiæ tantum de'e Scientias autem ad experientiam retrahere non e ceditur at easdem ab experientia de integro (1 tare, operosum certe, sed pervium. Deus vobis. studiis vestris faveat.

:

Filius vester amantissimus, FRANC. VERULAM, CANCEL

Ex ædibus Eborac. Oct. 3, 1620.

* Viz, Novum Organum.

FINIS.

INDEX

TO THE ENGLISH PART.

BATOR, who is so called, i. 576, how and when he may become lawful owner of another's lands, ib. bot, George, archbishop of Canterbury, ii. 170. Abecedarium Naturæ," i. 180.

ettor, several ways of becoming so, i. 675. ilities, natural, like plants, want pruning, i. 301. juration, in what cases a man shall be obliged to abjure the realm, i. 646, several cases thereof, with the proceedngs relating to them, ib.

solution, whether that in our liturgy is not improper, i. 356, is of two sorts only, ib.

Absque impetitione vasti," the sense and meaning of this clause cleared up, and stated by the words themselves, by reason, by authorities, by removing contrary authorities, by practice, i. 620-623, it gives no grant of property, 621, how this clause came first to be used, 621, 622.

cademics, acknowledged by all sects to be the best, i. 255. eceleration of time in works of nature, i. 119, in clarification of liquor, ib. in several maturations, 120, as of fruits, ib. of drinks, ib. of metals, 121. Acceleration of putrefaction, 122. Acceleration of birth, 124, of growth or stature, ib. three means of it, 124, 125. Acceleration of germination, 131, by three means, namely, mending the nourishment, ib. comforting the spirits of the plant, ib. making way for the easy coming to the nourishment, ib. Several pregnant instances thereof, 132. ration of clarification in wine, 173. ccessary, how one man may become so to the act of another done by his order, i. 562.

Accele

ches in men's bodies foreshow rain and frost, i. 178. cquests, new ones, more burden than strength, i. 756. ct, not to be confounded with the execution of the act, nor the entire act with the last part of it, instances, i. 548, 549.

et of parliament, a rule to be observed where that is donor, i. 610, five acts relating to the distinction of the body natural and politic of the king explained, 662, 663, et seq. of 1 Jac. I. relating to the punishment of witchcraft, 676.

Acting in song graceful, i. 292.

Active men, wherein preferred to virtuous, i. 300. Actium, battle of, decided the empire of the world, i. 286. Administration, how a property in goods, &c. may be gained by letters thereof, i. 587, what bishop shall have the power of granting them in disputable cases, ib. two cases in the deaths of executors and administrators where the ordinary shall administer, 588.

Administrators, their office and authority in some particulars, i. 587, in what cases the ordinary is to commit administration, 588, they must execute their authority jointly, ib. may retain, ib.

Admiralty, how to be ordered after the union, i. 458, 459. Adrian VI. i. 319.

Adrian the emperor, i. 323, mortally envied in others the qualities he excelled in, 267, instances of his misplaced bounty and expense, 671.

Adversity, i. 264, resembles miracles in its command over nature, ib. fortitude its proper virtue, ib. 3 с

VOL. II.

Advice, how to be given and taken,j. 301. Advice to Sir George Villiers, i. 508. Vide Villiers. Advocates, i. 305, surprising that their confidence should prevail with judges, ib. what is due to and from them, ib. Advowsons, cases relating thereto explained, i. 548, 558, 560.

Ægypt hath little rain, i. 170. Ægyptian conserving bodies, 171, their mummies, ib.

Eneas Sylvius, his remark on the conduct of the popes and lawyers, i. 320, says, that had not christianity been supported by miracles, it ought to be received for its honesty, ib.

Equinoctial more tolerable for heat than the torrid zone, i. 130, three causes thereof, ib.

Esop, his fable of the frogs in a great drought, i. 256, of the cat and the fox, ib. of the fainting man and death, 257. Æthiopes, fleshy and plump, why, i. 130.

Aëtites, or eagle-stone, i. 104.

Etna compensateth the adjacent countries for the damages it doth, i. 149.

Etna and Vesuvius, why they shoot forth no water, i. 173. Affectation of tyranny over men's understandings and beliefs, i. 201.

Affections of beasts impressed upon inanimate things, i. 198, three affections which tie subjects to sovereigns, 794, no heat of affection without idleness, 532. Affidavits in chancery, in what cases not to be allowed, i. 720, 721.

Africa, why so fruitful of monsters, i. 137, the people there never stir out after the first showers, 176. Ayán, is always rightly translated "charity" in the Rhemish version, i. 536.

Agaric works most on phlegm, i. 145, a spongy excrescence on the roots of trees, 150, 153, a putrefaction, 150. Agathocles, i. 314.

Age.

See Youth.

Age of discretion, at what time allowed to be by our law, ii. 75.

Age, its excellency in four things, i. 319, its inconveniences and difficulties with regard to action, 295. Agesilaus, i. 314.

Agrippa raised by Augustus, i. 282.

Agues proceed mostly from obstruction of the humours, i. 122.

Aid, a certain sum of money so called, its uses, i. 578. Air turned into water, i. 86, by four several ways, 87, instances tending thereto, 94, converted into a dense body, a rarity in nature, 86, increases in weight, and yields nourishment, ib. hath an antipathy with tangible bodies, 94, converted into water by repercussion from hard bodies, ib. Air turned into water by the same means as ice, ib. meddles little with the moisture of oil, 96, elision of air a term of ignorance, 101. Air condensed into weight, 86, 167. Air pent the cause of sounds, 100, 101, eruptions thereof cause sounds, 100. Air not always necessary to sounds, 102, 103, thickness of the air in night, contributes to the increasing and our better hearing of sounds, than in the day, as well as the general silence, 103. Air excluded in some bodies, prohibiteth

« PreviousContinue »