Page images
PDF
EPUB

SS. Nerei et Achillei, et S. Apost. Sedis bibliothecario. Tomi duodecim, novissima editio, postremum ab auctore aucta, et iam denuo recognita. Coloniæ Agrippinæ, sumptibus Antonij Hierati, sub segno Gryphi. Anno MDCXXIV, avec privil.

< Silicia quoque insula, hac eadem persecutione urgente, insigniter no<«<bilitata est sanguine martyrum, inter quos Syracusis Luciæ Virginis præ <«< cæteris martyrium effulsisse claritate videtur; cujus egregii martyrii Acta, ore omnium decantata, cunctisque perspicua facta sunt, ut non << sit opus eadem hic recitare. »

(Tomes 1 et 2, page 826, no CXLVI. Siculi Martyres. Bibliothèque des RR. PP. Jésuites, collège Saint-Stanislas à Mons).

Le même ouvrage, édition de Rhenier, imprimé à Bar-le-Duc, chez Louis Guérin, éditeur, 1864, tome III (ann. 253-317), contient les mêmes détails et rien de plus. (Bibliothèque du grand séminaire, à Meaux [Seine-et-Marne].)

Bibliographie biographique universelle, dictionnaire des ouvrages relatifs à l'histoire de la vie publique et privée des personnages célèbres de tous les temps et de toutes les nations, depuis le commencement du monde jusqu'à nos jours. Bruxelles, J.-J. Stienon, imprimeur-éditeur, 1854. Vo Sainte LUCIE.

1

Roma Sotteranea de Bosio 1, édition du P. Arringhi, 2 vol. in-fol., Rome, 1751, 1er vol., p. 359, no 4.

de sa capacité et de son amour pour le travail. Son but dans cet ouvrage, commencé dès l'âge de trente ans, fut d'opposer à la compilation indigeste des centuriateurs de Magdebourg un livre de même nature, dans lequel l'Eglise catholique serait vengée des imputations dont la chargeaient ces hérétiques. L'exécution, quoique en général heureuse, ne répond pas toujours au zèle de l'auteur. Baronius ne savait qu'imparfaitement le grec, et sa critique n'était pas toujours assez sévère. De là ses méprises dans l'histoire des Grecs et les faits apocryphes qu'il adopte. Il y a de la clarté et de l'ordre dans son style, mais ni pureté ni élégance. (Diction. de Feller, 1er vol., p. 363 et 364.)

1. Bosio (Antoine), de Milan, Agent de l'Ordre de Malte, neveu de Jacques Bosio ou Bosius. Il mourut en 1629. Son recueil, intitulé Roma Sotteranea (Rome, 1632, grand in-fol.), traduit en latin par le P. Paul Arringhi (Rome, 1651, ou Cologne, 1659, 2 vol. in-fol.), renferme la description des tombeaux et épitaphes des premiers chrétiens, qu'on trouve dans les catacombes de cette capitale de la catholicité. Les amateurs des antiquités ecclésiastiques font grand cas de cette version, plus ample que l'ouvrage. L'un et l'autre manquent quelquefois de critique; mais ils sont très propres à faire connaître les cérémonies des premiers chrétiens de Rome et l'histoire de cette capitale. (Diction, de Feller, er vol., p. 563.)

Le grand dictionnaire géographique et critique, par M. BRUZEN DE LA MARTINIÈRE, géographe de Sa Majesté Catholique, Philippe V, roi des Espagnes et des Indes, tome VII, première partie, page 138. A la Have, Pierre Gosse et Pierre de Hondt, 1737.

Bulletin de saint François de Sales, no du 11 novembre 1881.

Ecclesiæ Venetæ, antiquis monumentis 1, nunc etiam primum editis illustratæ ac in decades distribute, authore FLAMINIO CORNELIO, Senatore Veneto, Decadis undecimæ pars posterior, Venetiis, MDCCXXXXIX. Typis Jo. Baptiste Pasquali. Superiorum permissu ac privilegio, pages 333 et suivantes.

Acta Sanctorum, ordinis sancti Benedicti, Venetiis, p. 352 à 354, anno Christi 970. De translatione reliquiarum S. Luciæ, Virginis et Martyris Syracusanæ in Mettensi Sancti Vincentii monasterium.

Sancti Vincentii monasterii origo. - Deodericus seu Theodericus, eo nomine primus Mettensium post Adalberonem Episcopus, Ottonis M. Consobrinus, sedem iniit anno 964. Post annos quatuor, ecclesiæ et monasterii Sancti Vincentii in insula, olim extra, nunc intra urbis muros, fundamenta fecit. Id discimus ex brevi chronico Mettensi apud Labbeum, ubi hæc etiam leguntur anno 970 translatio Sancte Lucie et aliarum reliquiarum, quas domnus Deodericus ab Italia in hunc locum transtulit. Occasionem condendi monasterii ex eo deducit Sigebertus, quod eum ipse exordio episcopatus sui animadvertisset in catalogo Mettensium Antistitum, primas quorumdam nominum litteras, alias auro, alias argento, alias viliori metallo pro meritorum qualitate esse annotatas, vidissetque etiam litteram sui nominis argento prænotatam; dixisse fertur, se in episcopatu tanta bona fore facturum, ut ipsa nominis sui littera merito deberet auro annotari. Cujus bonæ intentionis, ait Sigebertus, initium ostendetur in cænobio sancti martyris et levitæ Vincentii, fundato in ipsius urbis insula. Et sane magnifica fuit in hac constructione Deoderici pietas; eximia, quæ nunc cernitur, Sancti Vincentii basilica, quæ nulli Mettensium, præterquam cathedrali cedit, sed post eum constructa.

Reliquiarum translatio. Neque solum egregiis ædificiis, sed etiam sacris reliquiis hunc locum illustrare, ex Italia acceptis. De hac translatione libellum scripsit Auctor anonymus, oculatus testis, editum in speciligii tomo, et post eum Sigebertus prosa et versibus. Prosam orationem vulgavit Meurissius in historia Mettensium Episcoporum. Ambo isti auctores reli

1. Ce précieux ouvrage nous a été obligeamment prêté par le R. P. de Backer, Bollandiste, à Bruxelles.

quiarum translationem anno 970 factam dicunt cum Deodericus in Italica expeditione cum Ottone per triennium versaretur. Inter cetera sanctorum pignora, teste anonymo, Romæ dona, domni Papæ Joannis, qui tertius decimus eo nomine erat, partem non modicum catena beati Petri promeruit, cum ea quoque privilegium monasterii Sancti Vincentii, cum Dalmatica et fandaliis abbati ejusdem loci apostolica prærogativa concessis, idem domnus Papa direxit. Hæc omnia Adelbertus (anno Chr. 970) clericus cum Conone Comiti transtulit. Ex hoc logo intelligimus, jam inde ab ipsis promordiis abbatem cœnobio Sancti Vincentii fuisse præpositum, tametsi nullus ante Popponem (de quo in sœcula sequenti, notatur in vulgatis indicibus). Præterea beati martyris Vincentii corpus, ex Hispania (uti asserebant) advectum in civitate quadam antiquissima sed diruta, nomine Corduno, quæ ab Arretio 12 millibus distat, ex Monasterio proximo sustulit Bertram Diaconus a Deoderico missus, comitante secum quodam clerico Episcopi Arretini; qui etiam non modicam portionem sanguinei beati Stephani protomartyris dedit S. Vincentii corpus Ambrosius Bergamensis, pro eo quod sedes Episcopatus sui in honore sancti Vincentii esset, asportare paullò antè, sed frustra tentaverat. Hoc clerici de monte Romarii tulérunt. Ad hæc, in Sabinis regione, non procul ab urbe Roma millario fere 40. Sancti martyres Protus et Hiacynthus erant reconditi aliquanto negligentiori custodia. Hoc abbas quidem de monasterio Sanctæ Mariæ, quod dicitur Farfara, Deoderico, quem causæ suæ apud Imperatorem sibi fieri intercessorem rogabat, adjecit. Sed et pignora sanctorum Digne et Emeritæ cum aliis, munere domini Papæ Joannis accepit, quæ per Villardum monachum Mauri monasterii missa sunt. Item Leontium et Carpophorum martyres ex urbe Vicentiæ, et quidem ex celebri et nobili monasterio Sancti Felicis, ab Ungris nuper exusto.

[ocr errors]

S. Lucia translatio. Verum memorabilis virgo et martyr Lucia Syracusana quo ordine, inquit anonymus, ad religiosissimi Præsidis nostris avidissimam devotionem pervenerit, Wigericus Presbyter noster, tunc Cantoris, nunc custodis beati Stephani officium gerens, qui ea sacra ossa manibus ab urna extulit, quem satis tutæ fidei constat, quibit exponere. Ea in Corfinio, quæ vetus olim civitas fuerat, nunc tota diruta, quiescebat, ad quem locum de Sicilia eam fuisse translatam a Faroaldo quondam Duce Spoletino, vere nobis assertum est... Cum jam Roma, regiis nuptiis ibi ingenti gloria peracti, nempe Ottonis junioris cum Theophano, reditum in patriam disponeremus, venerabilem Præsulem, domnus Papa de quatuor portionibus craticulæ Sancti Laurentii cumulavit. Eas Wigericus cum Joanne monacho ab ipsa sacra crate excuderunt. Hæc vero fuerunt capita virgarum, quæ per transversum jacuerant, costis exterioribus infixa; nam virgæ omnes, quæ sex in ea fuerant, jam inde a diversis apostolicis a vetusto tempore quibusque Regibus erant dono collatæ; e quibus una, quæ adhuc ante paucos annos supererat, magno Imperatori Ottoni ab Octa

viano concessa est; hæc carptim ex anonymo; quem Deoderici seu Driedirici vitam, cujus hæc narratio pars sit, scripsisse colligo ex Hugonis Flaviniacensis parte urbi Fengenii abbatis priora sancta in vita Theoderici eximii Mettensis Episcopi contineri ait. Hinc forsan conficit aliquis, Fengenium, qui sancti Clementis cœnobii Mettensis Abbas erat, atque sancti Symphoriani, etiam Vincentino præfectum fuisse.

Oratorium ejusdem. Recepto in Sancti Vincentii basilicam beatæ Lucia corpore, Deodericus Præsul, testanti Sigeberto, in obsequium ejus ex toto pronus, præoccupavit statim construere oratorium, in quo decenter reponeret datum sibi divinitus thesaurum. Quo opere laudabiliter consummato, dedicavit solemniter ipsam basilicam, id est oratorium, in honore gloriosæ virginis Luciæ Idus Augusti, anno 9 Episcopatus sui, anno vero Dominicæ Inc. 972, præsentibus et cooperantibus sibi suis consuffraganeis Episcopis, Gerardo Tullensi et Wigrefrido Virdunensi, qui olim in aula Imperatoris familiari contubernio sibi adhæserunt.

Anno post hæc quinquagesimo secundo, cum Conradus II Cænobium in honore sanctæ Dei Genitricis Mariæ, in parochia Spirensis ecclesiæ, in loco qui dicitur Lindiburch construxisset, Gisela, conjuge sua sibi cooperante: eo mortuo Henricus III brachium sanctæ Luciæ a Deoderico juniore obtinuit, et ad cœnobium Lindiburgense detulit anno 1042, ut fusius narrat Sigebertus, qui in Sancti Vincentii monasterio quondam litteras docuerat, Reliqua ad Deodericum seniorem pertinentia, utpote qui monachus non fuit, tametsi in cœnobio sancti Galli educatus testi Ekkehardo. Mortuus est anno 984, post annos 20 pontificatus. De eodem iterum inferius, ubi de Forannano Abbate. Perstat etiam nunc Sancti Vincentii Abbatia illustris, quam modo illustriorem reddit patrum congregationis Sancti Vitoni religio, uti et tres alias nostri ordinis in eadem urbe sitas, nempe sancti Arnulfi, sancti Clementis et sancti Symphoriani, de quibus intra. Quinta olim fuit sancti Martini, superiori sæculo excisa, de qua fusius agimus in sœculo nostro sequenti ad annum 1063.

Ubi de translatione Sigeberti Regis idem primitus sepulti.

1

2

Ex operibus omnibus sancti BERNARDINI SENENSIS, 1635. Parisiis, sumptibus Dyonisii Moreau, 2 forts volumes in-folio,

1. Dû à l'obligeance de M. l'abbé Denis, chanoine à Meaux. 2. BERNARDIN (saint) naquit en 1380, à Massa-Carrara, d'une famille distinguée. Après ses études de philosophie, il entra dans une confrérie de l'hôpital de la Scala, à Sienne. Son courage et sa charité éclatérent pendant la contagion de 1400. Deux ans après, il prit l'habit de saint François, réforma l'étroite Observance et fonda près de 300 monastères. Il mourut à Aquila en 1444, après avoir, par modestie, refusé les évêchés de Sienne, de Ferrare et d'Urbin. Le Père Jean de La Haye donna en 1636 une édition de ses ouvrages en 2 vol. in-fol. On y trouve notamment ses Sermons. (Dict. de Feller, 1 vol., p. 458.)

vol. 1er, pages 395 à 398. Ex sermone LIX, De accidentali gloria quæ est in Beatis.

P. 395. Articulus primus. — Caput primum : De aureâ coronâ, quod est substantiale præmium beatorum, etc.

Caput secundum : Quid sit aureola, etc.

Articulus secundus. Quibus datur aureola. Secundum S. Bonaventurum est gloria incorruptionis secundum actum perfectissimum trium virium animæ, rationalis, irascibilis et concupiscibilis.

1o Rationalis, etc. 20 Irascibilis, etc. 3o Concupiscibilis. Per temperantiam exercet suum perfectissimum et difficillimum' actum qui est semper servare suam carnem immaculatam, quod et Virgines operantur et propterea aureolam virginum consequentur. Illis tamen Virginibus præparatur quæ in Virginitate perpetuâ perseverandi propositum habuerunt licet hoc propositum redivisse quia virginitas mentis utique reparari potest, carnis nunquam, secundum S. Hyeronimum. Si quæ autem sit Virgo carne nec propositum habuit perpetuo virginitatem servare, aureolam non meretur. Non est dubium quin sit habitura speciale gaudium supersubstantiale de incorruptione carnis : sicut enim innocentes plurimum gaudebunt quod insumnes a peccato fuerunt, quamvis non habuerint opportunitatem peccandi. Sed quid de illa quæ violenter oppressa fuerit et amiserit virginitatem carnis non mentis. Dicendum secundum Richardum (a Sancto Victore) quod talis aureolam non amittit. Propterea Beata Lucia ait : « Si me invitam violari feceris, mihi castitas duplicabitur ad coronam. » Quomodo quidem non est intelligendum de aureola duplicata; sed quia duplex præmium reportabit, unum pro viginitate servata et alium pro injuria passa. His concordat S. August. lib. De Civit. Deix cap., dicens de violenter oppressis: « Quis sanâ mente putaverit, se perdere pudicitiam, si forte vi apprehensa et oppressa in virginitate sua exerceatur et expleatur libido non sua? Si enim hoc modo pudicitia perit, profecto pudicitia virtus animi non erit. » Et infrà : « Quo proposito animi per quod etiam corpus sanctificari meruit. Nec ipsi corpori aufert sanctitatem violentia libidinis alienæ quam servat perseverantia continentiæ suæ. » Et infrà etiam subdit : « Non amittit corporis sanctitatem manente animæ sanctitate et corpore oppresso, sicut amittitur corporis sanctitas, violata animæ sanctitate, vel animi, etiam corpore intacto. Sicut enim mentis integritatem Deus restaurare potest mediante mentis corruptæ pœnitentia, quamvis facere non possit quando fuerit corrupta, ita integritatem carnis restaurare potest, quamvis carnis integritas ad aliud, quod est de essentia aureolæ non possit necessaria respectari. »

Articulus tertius. Quare datur aureola, etc.

[ocr errors]
« PreviousContinue »