XIII. EPISTOLA AD ACCAM, DE SAMUELIS LIBRI PRIMI ALLEGORICA INTERPRETATIONE.

UÆCUNQUE enim scrip

ta sunt, ad nostram doctrinam scripta sunt: ut per patientiam et consolationem scripturarum spem habea

mus.

Et alibi: Omnia in figura contingebant illis. Scripta sunt ad correptionem nostram, in quos fines

ETHER U sæculorum devenerunt. Sed

et beatus Apostolus Petrus Dominicæ incarnationis, passionis et posterioris gloriæ tempora commemorans, dicit inter cætera: Et omnes prophetæ a Samuel, et deinceps qui locuti sunt, etiam annunciaverunt istos dies. Si enim ad nostram correptionem, doctrinam vel consolationem omnia scripta sunt, nec soli Hieremias et Esaias cæterique tales, qui verbis futura signaverunt, sed et Samuel, Jonas et Ezra, eorumque consimiles, qui præterita, vel sua vel aliorum, gesta sive dicta conscripsere, dies istos, hoc est novæ gratiæ luce radiantes insinuant; insistendum nobis summopere est, et pro suo cuique modulo Christi juvante gratia nitendum, ne ea quæ propter nos scripta sunt, nostro nos torpore vel incuria quasi aliena prætereant. Sed quo sensu in his correptionem, qua ratione doctrinam, quo intellectu consolationem nanciscamur, qualiter omnia dies istos loquantur et annuncient, sollicite ac vigilanter intendamus, imitantes pro captu nostri ingenioli Scribam illum doctum in regno coelorum, qui profert de thesauro suo nova et vetera. Nam si vetera tantummodo de thesauro

Scripturarum proferre, hoc est, solas litere figuras sequi Judaico more curamus, quid inter quotidiana peccata correptionis, inter crebrescentes ærumnas sæculi consolationis, inter innumeros vitæ hujus errores spiritualis doctrinæ legentes vel audientes acquirimus, dum aperto libro, verbi gratia, beati Samuelis, Elkanam virum unum duas uxores habuisse reperimus: nos maxime, quibus ecclesiasticæ vitæ consuetudine longe fieri ab uxoris complexu et cœlibes manere propositum est; si non etiam de his et hujusmodi dictis allegoricum noverimus exculpere sensum, qui vivaciter interius castigando, erudiendo, consolando reficit?

Unde tuo crebro, dilectissime ac desiderantissime omnium, qui in terris morantur antistitum, Acca, provocatus hortatu, tuis fretus orationibus, memorati Prophetæ, qui tunc vocabatur Videns, scripta perlustrans, si quid, donante illo, qui ei multa spiritualia dedit videre, spirituale ac mysticum poteram contueri, literis mandare curabo. Et post qualemcunque expositionem beati Lucæ dictorum, quibus Evangelicos, vel ipsius Domini, vel Apostolorum ejus actus describit, etiam hunc sanctissimum Domino ex matris utero Nazaræum, non minus suis in scriptis Evangelistæ, quam historici functum officio probare satagam: quippe qui et ipse omnia mediatoris Dei et hominum: hominis Jesu Christi sacramenta, figurato fidelis historiæ, sed plenissimo designavit eloquio. Denique, ut de cæteris taceam, sinus David, locum nativitatis, officium pastoris, ruborem ac pulcritudinem aspectus, modum unctionis, insigne virtutum, pondus tribulationum, et promissi olim regni gloriam, arcta consideres, si quanta in his singulis fidei et veritatis Evangelicæ congesta mysteria sint, cernas. Verum hæc suo loco planius: nunc ex ordine injunctum opus, superno solum fidens auxilio, et patrum vestigia sequens, aggrediar. Et si quidem multorum, ut desidero, meus sudor utilitati et commodo profuerit, multa me donandum mercede cum illis a Do

mino spero: sin autem, nec mihi tamen mea solertia, quæ me tanto tempore laboris hujusce otiosum esse, supervacuisve rebus animum indulgere non sinit, infructuosa existere poterit. Ergo, age, videamus, Propheta Samuel, qui locutus est et annunciavit dies istos, quod ejusdem locutionis et annunciationis suæ fecerit initium: et ex ordine disserentes, beati Petri Apostolorum principis adjutorio, qui cuncta, quibus diebus sint aptanda, perdocuit: qualiter singula sint eisdem diebus aptanda, quæramus.

XIV. DE MANSIONIBUS FILIORUM ISRAEL.

[NUNC PRIMUM EDITA.]

Domino in Christo dilectissimo et cum omni semper honorificentia nominando antistiti Accæ, Beda fidelis tuus famulus.

QUASDAM mihi pariter, dilectissime Antistitum, non tamen unius ejusdemque difficultatis solvendas quæstiones destinando, parumper me ab inchoata beati prophetæ Samuelis expositione ad Mosem Isaiamque scrutandos articulum deflectere cogis. Quarum prima quæ ad historiam præteriti temporis respicit, aut facile fortasse clarescet, aut non magno periculo remanebit occulta. Secunda vero, quod ad fidem pertinet futurorum, si aliter quam decet sentiatur, cavendum est ne fovea nefandissimæ hæreseos incurratur. Quæris ergo mansiones filiorum Israel, quæ quadraginta et duæ pariter in ultima libri Numerorum parte computantur, quot vel quibus sint annis aptandæ longissimi illius itineris, quod ab Egypto ad terram repromissionis agebatur. Cunctis enim legentibus liquet, quamvis annos ejusdem itineris eodem prope quo et mansiones numero concludi, nequaquam tamen singulos annos in singulis castris eos fuisse commemoratos. Ubi, sicut in omnibus soleo, tuæ beatitudini promptus dico quod sentio; castra videlicet vel mansiones easdem trium tantummodo congruere curriculis annorum, primi videlicet, secundi et quadragesimi, egressionis ex Egypto.

Quorum primus continet annus mansiones certa distinctione duodecim. Primam esse duodecima die primi

mensis ingressum: ultimam solitudinem Sinai, prima die tertii mensis aditam, et per undecim menses continuos, construendi tabernaculi, docendæ legis gratia, minime relictam. Quarum videlicet duodecim mansionum novem solummodo liber Exodi nominatim exprimens cæteras tres sub deserti Sin, quod esse dicitur inter Elim et Sinai, vocabulo indiscrete præteriit.

Secundus annus complectitur mansiones viginti et unam, quibus in ordine historiæ cunctis indifferenter sub solitudinis Pharam nomine comprehensis, prima solum, secunda et ultima hoc est sepulcra concupiscentiæ Aseroth et Cades suo distinguuntur ex nomine; sed in catalogo mansionum pariter omnes quot numero fuerint, vel quo nomine dictæ, diligenter ostenditur. Quarum prima mansio, hoc est sepulcra concupiscentiæ, secundo mense ejusdem secundi anni vicesimo secundo die mensis est introita. Anno enim secundo, ut Scriptura dicit, mense secundo, vicesimo die mensis, moverunt castra de deserto Sinai, et recubuit, inquit, nubes in solitudine Pharan, profectique sunt de monte Domini via trium dierum, donec venirent ad locum mansionis, quæ merito populi carnes Ægyptias desiderantis, sepulcrorum concupiscentiæ nomen accepit. Ultima autem harum mansionum, id est Cades, quo die vel mense ejusdem anni sit ingressa, non dicitur: sed tamen quia et ipsa in solitudine Pharan sita quia eodem anno fuerit adita, non tacetur. Scriptum est enim Et populus non est motus de loco illo, donec, revocata maria, profectus est de Aseroth fixis tentoriis in deserto Pharan: ibi locutus est Dominus ad Moysen dicens: Mitte viros qui considerent terram Canaan: quod ne proxima post Aseroth mansione jussum factumque putetur, sed potius intelligatur in ultima earum quæ sub Pharan solitudinis nomine continentur impletum, videamus quod infra scriptum est: Reversique exploratores terræ post quadraginta dies, omni regione circuita, venerunt ad Moysen et Aaron et ad omnem cœtum filio