tis conferendis sequi opinionem probabilem de valore Sacramenti, relicta tutiore, nisi id vetet lex, conventio, aut periculum gravis damni incurrendi. Hinc sententia probabili tantum utendum non est in collatione Baptismi, Ordinis Sacerdotalis, aut Episcopalis.» Solum igitur hoc esset licitum in casu necessitatis, quo non adesset nisi Chrisma, vel non possent fieri omnes Unctiones, sicuti in casu necessitatis baptizandi infantem, si non possit haberi aqua naturalis, aut nequeat ablni in capite, licitum est eum baptizare sub conditione in lixivio, in digito, et hujusmodi, cum in tali casu tutius procuretur salus animæ infantis, quam nullo modo eum baptizando. (20. In casu necessitatis, v. g. tempore pestis, possunt fieri Unctiones sine contactu immediato utendo virga longa oleo tincta. (21. Immo Dicastil. tom. 3. num. 150 dicit se vidisse a viris non indoctis ministrari Extremam Unctionem, mediante argentea virgula etiam extra tempus pestis; sed hoc est in re notabili contra universalem consuetudinem Ecclesiæ (1). Sic quamvis extra casum necessitatis sit gravis obligatio in administratione hujus Sacramenti, utendi habitu convenienti, id est superpelliceo et stola, tamen in casu necessitatis potest ministrari sine tali hab.tu; La Croix lib. 6. part. 2. num. 217. et communior aliorum contra Bonacinam, Naldum, Suarez, et alios.

(22. Minister validus hujus sacramenti est solus et omnis Sacerdos. Quod sit solus Sacerdos habetur ex Epist. D. Jacobi cap. 5. ubi legitur introducendos esse ad infirmum, non Laicos, non quoslibet, sicut in Baptismo, sed Presbyteros; ibi Inducant Presbyteros, et orent super eum; et habetur ex Concil. Florentin. in Decreto Armenorum, ibi: «Minister hujus Sacramenti, nempe Extremæ Unctionis, est Sacerdos;» et ex Concil. Trid. sess. 14. cap. 3. de Extrema Unctione, ubi expresse dicitur: Proprios hujus Sacramenti ministros esse Ecclesiae Presbyteros, quo nomine co loco non ætate seniores, aut primores in populo intelligendi veniunt, sed aut Episcopi, aut Sacerdotes; » et ibidem canon 4. anathematizat contrariuin sentientes : « Si quis dixerit Presbyteros Ecclesiæ, quos Beatus Jacobus adducendos esse ad infirmum inungendum horlatur, non esse Sacerdotes ab Episcopo ordinatos, sed ætate seniores in quavis communitate, ob idque proprium Extrem e Unctionis Ministruin non esse solum Sacerdotem, anathema sit. » (23. Quod omnis Sacerdos possit valide hoc Sacramentum con

(1) Tempore pestis grassantis, extremam conferri Posse unctionem eo morbo laborantibus oblonga adhibita virga, sen alio instrumento, cujus extremæ parti alligatus sit firmiterque adhæreat gossipii pugillus sacro imbutus oleo, quo inungatur infirmus, multorum testimonio Theologorum probat Benediclus XIV, in Synodo diœcesana lib. 3. cap. 19, edit. Rom. 1755. Sed ejusdem SS. Pontificis verba digna sunt, quæ audiantur. « In Rituali Romano, sunt illius verba, in ordine ministrandi hoc Sacramentum hæc verba leguntar: Deinde intincto pollice in oleo

ferre, videtur evinci ex textu D. Jacobi cap. v. Ibi : Introducat Presbyteros, ubi indefinite ponuntur Sacerdotes sine ulla prorsus exceptione, cum potestas illa competat Sacerdoti non ratione jurisdictionis, sed ratione Ordinis, ut confirmat communis Ecclesias sensus, et per hoc Apostolus dicit, introducat non Episcopum, non Parochum, sed Presbyteros Ecclesiæ, ut ostendat potestatem illam cuilibet Sacerdoti competere. Unde validum est hoc Sacramentum, etiamsi conferatur a Sacerdote excommunicato, irregulari, degradato, etiam contradicente Parocho, quia sicut retinet potestatem Ordinis, ita et potestatem hujus Sacramenti valide ministrandi; Est communis teste Rosignol. de Extrema Unctione quæst. 2. art. 2. n. 1 et 2. (24. Minister autem licitus hujus Sacramenti est solus Parochus, aut alius Sacerdos de ejus, vel Episcopi licentia. Est communis, ac certa.

(23. Unde nec Regulares possunt licite sine licentia Parochi, vel Episcopi, aut privilegio Summi Pontificis hoc ministrare, immo illud ministrando incurrunt Excommunicationem Papæ reservatam. Clement. 1. de Privileg. (26. In casu tamen necessitatis, quo non extante Parocho infirmus jam ageret animam, tunc Regulares sine incursu ullius censuræ, immo et licite, sicuti et quicunque Sacerdotes sæculares, possunt Extremam Unctionem ministrare ex præsumpto consensu Episcopi, vel Summi Pontificis; Valentia tom. 4. disp. 8. quæst. 1. punct. 2; Reginald. lib. 18. n. 408 et lib. 28. n. 61. Suarez tom. IV, disp. 44. sect. 2 num. 3. Navarr. cap. 17. num. 101. Heuriquez in summa lib. 3. c. 13. num. 4. Huetius in Thesauro animæ tom. 4. verb. Unctio extrema n. 5. in explicat. litt. D. Thomæ. Rosignol. de extrema Unctione q. 2. art. 2. n. 10. et alii passim. (27. Extra casum necessitatis nequeunt Regulares sine licentia Episcopi, vel Parochi administrare Extremam Unctionem ucque Advenis, qui in eorum Conventibus infirmantur; Sac. Cong. Conc. in Monopoli tana 27. Sept. 1670. ubi expresse censuit « non licet Fratribus absque licentia Episcopi, vel Parochi administrare Sacramenta Advenis, qui in eorum Conventibus infirmantur, et si decedant, non posse sepeliri in eorum Ecclesiis, » lib. 26. Decret. fol. 444. (28. Possunt autem Regulares sine ulla licentia ministrare Extremam Unctionem famulis, domesticis, et continuis commensalibus intra eorum Monasteriorum septa residontibus; Vid. verb. Approbatio, art. 1. a n

Sancto in moduin Crucis ungit infirmum: › ex quibus oritur obligatio, semola necessitatis causa, sectandi præscriptam ibi methodum, ita ut qui secus agit peccati reatum incurat. At quoties adsit gravis urgens que necessitas expeditos, facilesque inveniendi modos quibus pestifero morbo infecti hujus sacramenti participes fieri possunt,nulla sube t justa ratio, quæ possit Episcopam remorari, ne facultatem faciat Sacerdotibus Extremæ Unetionis Sacramentum superius indicato modo, nempe per instrumentum, ut diximus, administrandi. (Nora RoM. THEOL.)

64. ad 70. el verb. Eucharistia, n. 17. et 18.

(29. Non est necesse, quod Extrema Unctio conferatur a pluribus Sacerdotibus; cap. Quæsivit 14. de verb. Signific. ibi: « Sacerdos uno præsente clerico, et etiam solus potest infirmum ungere.» Est communis. (30. Immo extra necessitatem non est licitum quod Unctiones fiant a pluribus, saltem apud nos Latinos. Communis Ecclesiæ enim consuetudo, et praxis declarat, ut unus Minister omnes Unctiones, adeoque totum Sacramentum perficiat, excepto casu necessitatis; (31. Ut si infirmus videatur moriturus, antequam unus solus minister omnes Unctiones perficere possit, tunc plures ministri possunt ipsas unctiones perficere, ita ut unus unum sensum ungat proferendo formam ei correspondentem, et alter alterum ungat sensum prolata itidem forma ei correspondente, et sic de communi testatur Suarez disp. 43. sect. 2. num. 8. Et fortasse S. Jacobus idcirco Presbyteros nominavit, ut significaret plures ad hujus Sacramenti ministrationem concurrere posse. Layman lib. 5. tract. 8. c. 6. in fine. (32. Sic etiam si dum Sacerdos ungit, corripiatur repentino morbo, et moriatur, alius Sacerdos potest, et debet perficere unctiones partium non unetarum, unctiones tamen a primo factas non iterando. Act. Eccles. Mediolanen. tom. 1. part. 4. de Sacramento Extreme Unctionis, vers. Si Eger, est Communis. (33. Nunquam potest, nec licite nec valide conferri hoc Sacramentum a pluribus simul, ita ut unus Sacerdos ungat, et alter formam proferat; Ita de communi testatur Nugnus in addit. ad tertiam partem quæst. 41. art. 3. et Rosignolus, loc. cit. art. 3. n. 3.

(34. Subjectum capax hujus Sacramenti est solus homo baptizatus, rationis capax, et in periculo probabili mortis constitutus, ex morbo, vulnere, partu, et senectute, et morsu rabido. Communis. (33. Pueris usum rationis habentibus dari potest Extrema Unctio, eliam antequam ad S. Eucharistiam admittantur. Item moribundis sensibus destitutis, licet Communionem non possint recipere, si ante petierint, aut christiane vixerint. Et sic etiam dari potest phreneticis, et delirantibus. Non tamen perpetuo amentibus. Communis. (36. Nec potest dari hoc Sacramentum iis, qui sine aliqua infirmitate versantur in periculo mortis, ut præliaturi, in naufragio constituti, morte plectendi, mulieres partui periculoso vicinæ, et hujusmodi, quia licet de eorum morte timeatur, non sunt tamen infirmi, quibus solum est administranda extrema Unctio, juxta textum Divi Jacobi cap. v: Infirmatur quis in vobis, etc. (37. Extrema Unctio iterum conferri potest, si infirmus, postquam revaluisse videbatur, in periculum mortis recidat.Communis. (38. Nullum præceptum extat extremam Unctionem recipiendi, cum ad salutem necessaria non sit. Sic S. Thomas in 1. dist. 23. qu. 1; Scotus in 4. dist. 7. qu. 2; S. Bonaventura, et alii communiter. (39. Unde non suscipere hoc Sacramentum per se loquendo, secluso

scandalo, et contemptu, non est peccatum mortale, et multo minus peccant mortaliter domestici, si id non procurent. Communis. (40. Est tamen peccatum mortale ipsum negligere, seu non suscipere ex contemptu. Communis; et patet ex verbis Concilii Tridentini 1. cit. cap. 3. ibi: « Nec tanti Sacramenti contemptus absque ingenti scelere, et ipsius Spiritus Sancti injuria esse posset.» (41. Sic etiam hoc Sacramentum non suscipere, seu negligere, posset esse peccatum mortale ratione scandali secuturi, ut si infirmus interrogatus, num ante vitæ exitum velit illud accipere, et ipse nulla rationabili causa allata renuat, atque exinde audientes, vel possunt de illo falsam suspicionem ha resis concipere, vel ob Personæ auctoritatem et characterem, possint moveri ad hujus Sacramenti vilipensionem. Communis.

(42. Parochus peccat mortaliter, si infirmo petenti hoc Sacramentum negligat aut sine justa causa differat illi conferre cum probabili periculo, ne sine ipso Sacramento moriatur infirmus; in re enim gravi non præstat id, ad quod tenetur ex justitia. Communis. (43. Immo Parochus tenetur sub mortali ministrare sive per se, sive per alium Extremam Unctionem infirmo peste infecto etiam cum periculo contagii, si ipse infirmus non possit aliud Sacramentum recipere; tunc enim est extrema necessitas Parochiani forte constituti in mortali quo per hoc Sacramentum liberari potest, vel si in mortali non sit, poterit accipere vires ad resistendum Dæmoni, et feliciter emigrandum. Sic communiter doctores, cum Čarden. in 1. Crisi disput. 77. c. 3. n. 23. (44. Quinimo Parochus tenetur etiam cum periculo Contagii ministrare sive per se, sive per alium hoc Sacramentum moribundo peste infecto, etiam si receperit Sacramentum Poenitentiæ, sed non Eucharistiæ; quia licet in tali casu non esset in extrema necessitate, esset tamen in gravi, in qua etiam tenetur subdito subvenire. Parochus ; potuit enim Pœnitentia ex parte dispositionis Pœnitentis fuisse defectuosa, quæ per hoc Sacramentum per accidens supplebitur in ordine ad causandam primam gratiam: sic ut certa traditur a Card. 1. cit. num. 34. et La Croix lib. 1. part. 2. num. 2112. Intellige tamen modo dicto sub verb. Pestis n. 8. et 9. Vide ibi.

(45. Effectus speciales et præcipui Sacramenti Extreme Unctionis sunt quatuor. Primus est remissio peccatorum venialium primario, et per se, si quæ habeat infirmus nondum aliunde remissa, et remissio mortalium secundario, et per accidens, si v. g. infirmus reperiatur cum peccatis mortalibus a se invincibiliter ignoratis, quatenus bona fide confessus est, sed ob aliquem defectum essentialem a se invincibiliter ignoratum confessio fuit invalida, tunc enim hoc Sacramentum confert per accidens primam gratiam. Sic communiter Doctores, et colligitur ex textu D. Jacobi, ibi: Et si in peccatis su, dimittuntur ei, super quæ verba Concil. Trid. sess. 14. cap. 2. de Extrema Unction.

explicans rem, seu effectum hujus Sacramenti, sic ait: « Res etenim hæc gratia est Spiritus Sancti, cujus Unctio delicta, si quæ sint adhuc expianda, ac peccati reliquias abstergit.» (46. Secundus effectus est alleviare infirmum; textu expresso in cit. Canonica D. Jacobi cap. v. ibi: Et alleviabit eum Dominus. Dicitur autem hoc Sacramentum alleviare infirmum, in quantum, ut ait Concilium Tridentinum, loc. cit., « Egroti animam alleviat, et confirmat, magnam in eo Divina Misericordiæ fiduciam excitando, qua infirmus sublevatus, et morbi incommoda, ac labores levius fert, et lentationibus Dæmonis calcaneo insidiantis facilius resistit. » (47. Tertius hujus Sacramenti effectus est peccatorum reliquias abstergere. Conc. Trid. loc. cit. ibi: «Ac peccati reliquias abstergit,» quæ peccatorum reliquiæ ex communi Theologorum sunt animi languor, torpor, mæror, tristitia, fastidium, anxietas, et aliæ hujusmodi pravæ affectiones, quæ ex peccatis præteritis eorumque recordatione oriri solent, et Dæmon in illo tunc vehementius suscitat, et in mentem moribundi efficacius inducit, ut facilius ad finalem desperationem reducat, juxta illud Apocalypsis cap. 12. num. 12. ibi: Descendit Diabolus ad vos habens iram magnam, sciens quia modicum tempus habet, et juxta illud Concilii Tridentini loc. cit. ibi: «Etsi Adversarius noster occasiones per omnem vitam quærat, et captet, ut devorare animas nostras quoquomodo possit, nullum tamen tempus est quo vehementius ille omnes suæ versutiæ nervos intendat ad perdendos nos penitus, et a fiducia etiam, si possit, Divina Misericordiæ deturbandos, quam cum inpendere nobis exitum vitæ respicit. » Unde ad supradicta omnia removenda, et superanda plurimum conducit digna hujus Sacramenti susceptio, juxta verba Tridentini allata supra n. 46. (48. Quartus hujus Sacramenti effectus est liberare intirmum ab infirmitate sua corporali, ubi saluti animæ id expedierit, juxta illud D. Jacobi Apostoli cap. v ibi: Et oratio fidei salvabit infirmum; et notat Concil. Trid. loc. cit. c. 2. dicens, quod infirmus virtute hujus Sacramenti,« sanitatem corporis interdum, ubi saluti animæ expedierit, consequitur. »

(49. Oleum infirmorum asservari debet in Ecclesia tantum, nisi Episcopus concesserit alicui illud tenere domi ob distantiam domicilii. Act. Eccles. Mediolan. Concil. Prov. 3. (50. Et eo casu domi in fenestella panno serico vestita intus, et sub clavi retineri de bet; ibid. Concil. Prov. 4. (51. Sacculus pro includendo oleo infirmorum debet esse violaceus, cum chordulis, ut de collo pendens ad ægrotos deferri possit. Ibid. Concil. Prov. 3. Gavant. Manual. Episcopor. verb. Olea Sacra.

(52. Per unum, vel plures Presbyteros Græcos administrari potest Extrema Unctio, ubi viget talis consuetudo; (53. dummodo credant, et asserant illud Sacramentum, servata debita materia, et forma ab uno Presbytero valide, et licite confici. (54. Et dummodo idem, qui ungit, formam

proferat Sacramenti, nec alius ungat, et alius formam pronunciet. Benedictus XIV, tom. 1. Constitut. 57. incip. Etsi Pastoralis § 5.

Juvat hic summatim collecta subjicere quæ in præsenti materia tradit Benedictus XIV in suo eximio opere de Synodo diœcesana.

(55. Extremam Unctionem verum esse novæ Legis Sacramentum a Christo Domino institutum per Apostolum Jacobum fidelibus commendatum, et promulgatum, Tridentini PP. definiverunt. Materia ejus remota est oleum ex olivarum bacchis expressum, nulli alteri materiæ saltem ex perpetuo usu Ecclesiæ immixtum; quæ tamen materia, si in parva quantitate fuerit adeo ut non destruat olei speciem, validitati Sacramenti nequaquam officit. Debet vero oleum istud Episcopali benedictione ante sacrari, ut ex antiquissima PP. traditione colligitur. Ita tamen ab Episcopo esse illud oleum benedictum oportet, ut nihilo secius possit ex commissione sive tacita, sive expressa Romani Pontificis a simplice Sacerdote consecrari, ut ex more vetustissimo Ecclesiæ Orientalis eruitur; ita docet Pontifex cit. Op. lib. 7. c. 16.

(56. Unctionis extremæ forina in Rituali Rom. expressa est deprecativa, numquam tamen definitum est ab Ecclesia, an hæc ita necessaria sit, ut non æque ad Sacramenti validitatem sufficiat, si indicativo modo concipiatur; satis enim constat formam illam expressis verbis nequaquam institutam fuisse. Constat tamen, aliter quam in Rituali exhibeatur, proferri absque gravi flagitio privata auctoritate non posse.

(57. Partes ungendæ aliæ quidem necessariæ sunt, ut Sacramentum fiat: aliæ necessitate, uti vocant, præcepti; aliæ vero, ratione aliqua suadente, tuto omittuntur. Ex his postremis sunt pedum et renum unctio; hæc enim in feminis omittitur, illa vero ex gravi incommodo præteriri potest. Cæteræ quinque sensuum unctiones saltem ex præcepto adhibendæ sunt; num vero singulæ ita sint necessariæ ut absque illis Sacramentum non consistat, alii aliter disputant. Si necessitas urgeat, ægri, qui mox decessurus timetur, unicus sensus ungendus est, ea pronunciata forma, quam Rituale in his rerum eventibus assignal, caput tamen præferendum. ibid. cap. 18.

(58. Sacramenti hujus ministros esse Sacerdotes nemo, qui fidem Christi profitetur, negaverit; ita definiente Tridentino sess. 14. cap. 4. Quamquam vero conferri a pluribus simul Sacerdotibus valeat, modo tamen singuli suum diversum sensum cum forma cidem debita inungant, usus tamen jam inde a pluribus sæculis in latinam Ecclesiam invectus extra articulum necessitatis fert, ut unus tantummodo sacro oleo liniat, totumque perficiat Sacramentum, cui mori citra lethalem culpam se non conformare nemo potest. Ibid. cap. 19. § 5. Laudabile. tamen fuerit si dum res sacra peragitur plures adsistant Sacerdotes, vel saltem probí viri, Ut oratio totius Ecclesiæ ad effectum hujus sacramenti coadjuvet, quæ verba sunt S.

Thomæ cap. 43. lib. 4. contra Gentes; ibid. § 5.

(59. Ministrare istud Sacramentum valide omnes Sacerdotes possunt; uni tamen Parocho de jure competit, cum sit ejus minister ordinarius. Alii, si id audeant absque Parochi facultate, contra statutum in Catechismo Romano, peccant. Quinimo Religiosi ægrotum ungentes, minime a Parocho petita venia præter gravis culpæ reatum in excommunicationem incidunt Apostolicæ sedi reservalam in Clement. 1. de Privileg., excluso tamen necessitatis articulo, in quo actum caritatis, non auctoritatis abusum exercent. Hæc dicta sint de Latinis Sacerdotibus, cum de Græcis alia sit ratio; nam apud illos mos est, nec a Romanis Pontificibus improbatus, ut in hoc Sacramento conferendo septem Sacerdotes, vel saltem tres præsto sint. Ibid. $8.

(60. Unguntur vero fideles tali morbo laborantes, unde peritorum judicio mors proxime secutura prudenter timeatur; quare denegandum est eis, quibus certum non adest vitæ periculum, puta mare transgressuris, prælium inituris, ultimo supplicio afficiendis cum hoc illis desit, quod morbo periculoso laborent. Hoc vero morbi gravis periculum ita necessarium est, ut sanis collatum Sacramentum, vel nullum sit, vel illicitum. Neque urget Græcorum consuetudo ungendi bene valentes; nam si id agant rati se conferre verum Sacramentum, increpandi acriter sunt, et prohibendi : sicut tunc etiam, cum, ut apud illos interdum fit, loco satisfactionis per Confessarios imponendæ, pœnitentes inungunt. Ibid. cap. 20. per tot.

(61. Providendum est tamen a Parocho, ne in hoc Sacramento administrando supremum vitæ articulum expectet; sed maturius id agat, cum æger nondum sensibus destitutus, precibus Sacerdotis suas etiam adjungere valet. Providendum illi est etiam, ne hoc Sacramentum, quamquam non est de præcepto, petentibus deneget; id enim si vel ille negaret, vel non offerret, gravem culpam committeret. Quin nec desunt plures, qui opinentur, ægrotum negantem recipere Sacram unctionem, reum haberi lethalis culpæ, cum ex contemptu Sacramenti id renuere merito censeri possit. Ibid. cap. 22.

(62. Pueris ante usum rationis ex perpetua Ecclesiæ doctrina non datur, quamquam, ut id licite fiat, &tas illa firmior expectanda non est, qua Sacramenti Pœnitentiæ capaces censentur. Pueris accensendi sunt etiam perpetuo amentes, et furiosi, quibus constans fuit per totam vitam amentia. Constans, inquam, nam si adulti usum rationis aliquando obti nuerunt, tuncque inciderunt in amentiam, cum aliquid criminis committere potuerint, utique inungendi sunt. Ibid. cap. 21.

(63. Sed quid, si subita vi morbi correpti in amentiam incidant, ut petere Sacramentum minime valuerint? Eos profecto hoc Sacramento juvari oportet, si præsertim sensibus destituti, aliorum Sacramentorum remedio juvare se non possint. Ibid. cap. 21. per tot.

(64. Ordo in hoc Sacramento conferendo quamquam non idem fuerit semper in tota Ecclesia, cum alii statim post Sacramentalem absolutionem ante Viaticum ægrotos inunxerint, alii post Viaticum cum tamen Ecclesiæ Romanæ disciplina in Catechismo Concilii Trident. expressa postremam hanc agendi rationem servaverit, æquitatis ratio postulat ut ab ea non recedatur. Ibid. cap. 23.

(65. Eodem morbo et periculo perseverante, repetere Sacramentum istud non licet; si vero morbi vis ita remiserit, ut recessisse periculum mortis videatur, iterumque recrudescat, et novum mortis periculum urgeat, tum iterum unctio peragenda est. Ibid. In dubio tamen num morbi status sit mutatus, seu num idem perseveret, expedit ut ad Sacramenti iterationem Parochus propendeat. Ibid.

(66. An teneatur Parochus Sacramentum hoc administrare peste laborantibus? Ex doctrina Suarezii tunc tenetur, quatenus valeat absque morali vitæ periculo.

(67. An valeat Sacramentum, si instrumento, nempe penicillo inungatur corpus ægroti peste infecti, nihil deducitur; asseritur tamen ritum talem in Ecclesia hucusque fuisse inusitatum; ibid. c. 19. § 17. nov. edit.

ADDITIONES EX ALIENA MANU.

(68. Apud Græcos oleum a Presbyteris benedicitur; Goar. In not. ad ritual. Græcor. not. 22. (69. Benedicit utique et ipse Episcopus ritu Græcorum feria quinta in Coena Domini sacrum oleum, sed vix facta benedictione, totum oleum consumitur, idque quia Græcorum more, «< Cuncti (ait Goar ibidem) accessuri ad sacram synaxim in peccatorum expiationem sese ungendos offerunt, et Episcopus ipse primus omnium OEconomi manu unctionem suscipit, quem deinde omnes alii sequuntur, et ab Episcopo unguntur:» (70. Hac itaque unctione licet cæremoniali, « quum oleum totum consumitur, facultatem illud denuo consecrandi privato cuicumque Parocho ipsi Pontifices tacite ex antiquo more videntur remittere: ita pergit Goar ubi supra. (71. Nec hanc Græcorum disciplinam unquam improbavit Ecclesia Latina, immo approbavit Clemens VIII. in sua instructione ad Episcopos Latinos.

(72.73. Patet hinc, Concilium Tridentinum non eo sensu oleum ab Episcopo benedictum materiam hujus Sacramenti reputasse, quasi ex divina institutione sine hujusmodi oleo conferri valide hoc Sacramentum nequiret, sed dumtaxat eam esse veram et sufficientem, ac etiam necessariam, spectata scilicet Ecclesiæ Latinæ consuetudine.

(74. Nec forma deprecativa, qua ex Decreto Eugenii IV. et Synodi Tridentinæ utitur Ecclesia Latina, est necessaria ex institutione divina. (75. Eam numquam adhibuit Ecclesia Græca; el tamen Ecclesia Latina numquam de validitate collati hujus Sacramenti cum forma a Græcis usitala, ipsis quæstionem movit. (76. Quinimo ipsa Ecclesia Latina