1. Epistolam LIII S. Hieronymi ad Paulinum presbyterum II. Excerpta e libro VI Etymologiarum S. Isidori . IV. Prologum Theodulphi episcopi. S. Hieronymi presbyteri praefationem in Pentateuchum I. Capitula ex antiquis versionibus desumpta GENESIM. Orthographica 1 3 Vetus ac vulgata divinarum Scripturarum editio quam longo saeculorum usu in Ecclesia probatam, Sacra Synodus Tridentina authenticam declaravit, libris constat partim ex sancti Hieronymi interpretatione vel emendatione susceptis, partim ex antiquiori latina editione retentis, quos innumerabilium paene codicum traditio nobis servavit. « Saeculo iam sexto decimo, Summis Pontificibus Pio IV et Pio V in votis fuit << veterem ac vulgatam hanc editionem a mendis librariorum, necnon pravarum emendationum repurgatam, suae pristinae integritati ac puritati quantum fieri poterat restituere». Inde, virorum doctissimorum ope curata fuit celebris illa Bibliorum Sacrorum editio Sixti V Pont. Max. nomine insignita, et Clementis VIII auctoritate, anno Domini MDXCII pervulgata, quae, in Ecclesia, ab omnibus tanquam publicum divinarum Litterarum instrumentum adhibetur. Cum vero, aetate nostra studiis criticis historicisque apprime dedita, codices Bibliorum magis ac magis innotuerint, Papa Pius X, venerandae recordationis, prudentissime censuit rem se facturum summae utilitatis, si editionem Vulgatae Bibliorum latinae versionis fieri iuberet ad artis criticae leges confectam, apparatu variarum lectionum adornatam, omnibusque numeris absolutam, non quidem ut eius textus in libris eccle G siasticis subito invalesceret, sed ad adipiscendam pleniorem clarioremque hieronymianae interpretationis notitiam, et ut votis satisfieret eruditorum. Inde ortum habuit Commissio Pontificia Vulgatae versioni Bibliorum emendandae praeposita, quam s. m. Pius X e Monachis Benedictinis unice constare voluit, cuique, postquam ei normas motu proprio dedit b. m. Benedictus XV, summa benevolentia insignique munificentia usque hodie favet Summus Pontifex Pius XI, laborum eius ab initio testis aestimatorque peritissimus. Huic collegio iam ab anno salutis MCMVII, quo institutum fuit, praeest Eminentissimus doctissimusque Cardinalis Franciscus Aidanus Gasquet, tum Congregationis Anglo-Benedictinae Praeses, nunc vero S. R. E. Bibliothecarius et Archivista, eiusque sodales ita indefesso labore codicum perquisitioni et collationi studuerunt, ut post decem et octo annorum spatium, quod quidem tantae molis operi perficiendo breve reputandum est, variae lectiones collectae fuerint amplius quam centum codicum quorum, magnam partem, imagines lucis opera expressae fuerunt et Romae in aedibus transtiberinis sancti Calisti accurate servantur. Perfectis itaque praeviis studiis, inter varios Commissionis Pontificiae socios partitum est onus recensendi textum singulorum librorum, atque iussus sum Octateuchum, consociatis sodalium optimorum curis, in lucem edere. Quo in munere exercendo, a normis quas veras esse mihi persuasi, quasque nuper in mea Commentatione de constituendo Vulgatae textu (Mémoire sur l'établissement du texte de la Vulgate, Rome, 1922) exposui, minime deflectendum putavi. Archetypum igitur codicum nostrorum restituere imprimis curavi, eumque tam religiose expressi, ut nullum adsit in textu verbum quod Marte meo contra leges elegerim. Ea tantummodo loca quae in archetypo certo certius mendosa fuisse compertum est corrigenda duxi, sed ubique, adpositis signis, de mutatis verbis, te, lector, monitum volui. Codices vero qui, ex plurimis quos vidimus, retenti fuerunt ad constituendum libri Genesis textum ii sunt, de quibus hic non repetenda duximus quae apud Sam. Berger summae utilitatis opus, Histoire de la Vulgate (Paris, 1893), aliosque invenire est: Codex Parisinus, inter latinos noviter adquisitos N° 2334, saeculi vi exeuntis, vel potius vii, foliorum 142 (37×32), binis columnis linearum 28, 29 vel 30 scriptus, litteris uncialibus. Liber est decem et novem magnis |
